Ο Ολυμπιακός νίκησε όπως έπρεπε

• Η άμυνα τον κράτησε στα δύσκολα
• Τα περισσότερα σουτ ήταν ελεύθερα
• Ματιές μόνο στη Μονακό

Η νίκη είναι νίκη είτε έρθει με μεγάλη διαφορά είτε με σουτ στο τέλος, είτε έρθει με καλό μπάσκετ είτε με κακό. Απλά σίγουρα αυτές οι οριακές προκαλούν μία μεγαλύτερη ευφορία όπως η χθεσινή για παράδειγμα. Προφανώς και το πιο έντονο συναίσθημα το δικαιολογεί το «εγκεφαλικό» που περνά έως εκείνο το σουτ.

Το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα, αλλά έχω την εντύπωση πως το παιχνίδι με τη Φενέρμπαχτσε έληξε με τον καλύτερο τρόπο. Με τον Κώστα Σλούκα να σκοράρει με έναν τρόπο που τον είχε ανάγκη. Με τον κόσμο να γίνεται ένα με τον Γιώργο Μπαρτζώκα και τους παίκτες του. Με το ΣΕΦ να «κοχλάζει».

Ο Σλούκας είναι ο ηγέτης αυτής της ομάδας και σίγουρα μετά το νικητήριο καλάθι έδιωξε ένα μικρό άγχος και απέκτησε καλύτερη ψυχολογία. Για μένα και το έχω αναφέρει ξανά… ηγέτης δεν είναι αυτός που βάζει το τελευταίο σουτ, αλλά αυτός που παίρνει την σωστή απόφαση στο τέλος και δεν φοβάται είτε να πάρει το τελευταίο σουτ είτε να δώσει την τελευταία ασίστ.

Πάμε όμως να εξηγήσουμε και όσα παρατήρησα στο παιχνίδι ξεκινώντας από την άμυνα.

Η άμυνα τον κράτησε στα δύσκολα

Η επιθετική λειτουργία είχε σκαμπανεβάσματα από ημίχρονο σε ημίχρονο, αλλά το σημαντικό ήταν πως η άμυνα ήταν εκεί και τα 40 λεπτά του παιχνιδιού. Φυσικά και ο Ολυμπιακός νίκησε από την άμυνά του. Με εξαίρεση την Άλμπα δεν έχει δεχτεί από άλλη ομάδα στο ΣΕΦ περισσότερους από 68 πόντους.

Το αμυντικό πλάνο της τακτικής είχε πολλές παραμέτρους, αλλά θα ήθελα να σταθώ σε τρεις. Τόσες αντιλήφθηκα ενδεχομένως.

Η πρώτη είχε να κάνει με την flat άμυνα. Στο σύγχρονο μπάσκετ οφείλεις να προσαρμόζεσαι από παιχνίδι σε παιχνίδι ανάλογα με τον αντίπαλο. Ο Μπαρτζώκας επέλεξε κόντρα στη Φενέρμπαχτσε να μην πάει σε αλλαγές στα σκριν όπως συνηθίζει εκτός ορισμένων λίγων περιπτώσεων που υποχρεώθηκαν. Αντιμετώπισε τους φιλοξενούμενους με flat άμυνα κλείνοντας μέσα. Αυτή η απόφαση είχε να κάνει αφενός με τη μεγάλη ικανότητα της Φενέρ στα δίποντα και αφετέρου στα πολύ άσχημα ποσοστά πίσω από τα 6.75. Γενικά η τουρκική ομάδα δεν φημίζεται για την επαφή με το αντίπαλο καλάθι από μακρινή απόσταση.

Η δεύτερη έχει να κάνει με την ενέργεια και την πίεση. Στον Ολυμπιακό ήξεραν πως η Φενέρ 48 ώρες νωρίτερα είχε δώσει ένα ματς με την Μπαρτσελόνα το οποίο την ξεζούμισε. Ούτε οι Πειραιώτες είχαν εύκολο βράδυ με την Άλμπα, αλλά η «μάχη» της Κωνσταντινούπολης σε συνδυασμό με τον τρόπο που ήρθε η ήττα (buzzer beater του Μίροτιτς), με το ταξίδι (κι ας είναι 80 λεπτά πτήση) τους υποχρέωσε σε μεγαλύτερη κατανάλωση ενέργειας. Για αυτό και στον Ολυμπιακό βγήκαν στο παρκέ με σκοπό να κυνηγήσουν, να σπάσουν σκριν, να απλώσουν χέρια και γενικά να καταπονήσουν ακόμη περισσότερο τους παίκτες του Τζόρτζεβιτς. Να τους σκάσουν.

Η τρίτη έχει να κάνει με τη συνεισφορά όλων. Στο ρόστερ υπάρχουν καλοί και κακοί αμυντικοί. Ο Φαλ σκέπασε το καλάθι, ο Ουόκαπ με τον Παπανικολάου ήταν απροσπέλαστοι. Μην αναφέρω ονομαστικά όλους και σας κουράσω. Χθες όλοι έδωσαν τα πάντα στην άμυνα. Ο Σλούκας, ο Ντόρσεϊ και ο Πρίντεζης οι οποίοι διαθέτουν πιο αργά παιδιά χθες είχαν βγάλει «φτερά» μόνο και μόνο για να προσφέρουν όσα είχαν σε κάθε κατοχή.

Τα περισσότερα σουτ ήταν ελεύθερα

Διαβάζω τις δηλώσεις των προπονητών γιατί τα τελευταία χρόνια έχουν βγει από το καβούκι τους και προσπαθούν και αναλύουν μπασκετικά. Δεν θυμάμαι πότε, αλλά πρόσφατα ο Δημήτρης Πρίφτης μιλώντας για τις λίγες ασίστ της ομάδας του είχε αναφέρει πως δεν πρέπει να μετράμε τις ασίστ γιατί σε πολλές περιπτώσεις τα σουτ είναι ανοικτά και απλά δεν βρίσκουν στόχο. Συνεπώς μία μικρή λεπτομέρεια χωρίζει την πάσα από το να «βαφτιστεί» ασίστ.

Ο Ολυμπιακός χθες τελείωσε με 20 ασίστ και θα μπορούσε να έχει 27-28. Οι Πειραιώτες τελείωσαν με 10/32 τρίποντα. Από τα 22 χαμένα υπολογίζω πως τα 15 ήταν ελεύθερα σουτ, άριστες επιλογές. Αστόχησαν σε πολλά ελεύθερα σουτ οι «ερυθρόλευκοι» και μερικά εκ των οποίων αν είχαν βρει στόχο θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα.

Γενικά η μπάλα γύρισε καλά στην επίθεση. Εφυγε από τα χέρια του ενός και πέρασε από όλους κάτι το οποίο τους κάνει να αισθάνονται σημαντικοί. Ο Μπαρτζώκας είναι αυτής της φιλοσοφίας. Προτιμά την πάσα από την ντρίμπλα. Απλά ένα πεντάλεπτο στο δεύτερο ημίχρονο έφυγαν από το πλάνο και βάλθηκαν να σουτάρουν 1-2 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη των 24 με αποτέλεσμα να μη σουτάρουν μόνο υπό την πίεση της άμυνας αλλά και υπό την πίεση του χρόνου.

Ματιές μόνο στη Μονακό

Το καλό με το Gazzetta είναι πως μας επιτρέπει τις μεταξύ μας διαφωνίες οπότε σε αντίθεση με τον Νίκο Παπαδογιάννη που έφτασε νοερά στο φθινόπωρο, δεν πιστεύω πως ο Ολυμπιακός ρίχνει ματιές σε όνειρα. Βρισκόμαστε μόλις στον Οκτώβριο. Σίγουρα είναι σημαντικό το ρεκόρ 5-2, αλλά οι μοναδικές ματιές που ρίχνουν στην ομάδα είναι στη Μονακό. Πουθενά αλλού. Αν νικήσει τους Γάλλους θα έχει 6-2 και θα μπει με άλλη ψυχολογία στο διάστημα των πέντε εκτός έδρας αναμετρήσεων στα επόμενα έξι ματς. Μην βιαζόμαστε όμως.

ΥΓ: Ο ΜακΚίσικ στο 36’ με το σκορ 62-62 πήρε ένα αμυντικό ριμπάουντ (στην πλευρά του πάγκου του Ολυμπιακού) με το χέρι του να φτάνει στο πάνω μέρος του ταμπλό!

ΥΓ 2: Ουόκαπ και Σλούκας πολλές φορές περνούν οριακά την γραμμή του κέντρου. Αγχωτικό.

ΥΓ 3: Μην περιμένετε προσθήκη ψηλού άμεσα. Τουλάχιστον το επόμενο δεκαήμερο θα κυλήσει με το ίδιο ρόστερ.

ΥΓ 4: Δυστυχώς στο μπάσκετ βρίσκονται πέντε παίκτες στο παρκέ. Δεν γίνεται να παίζουν όλοι. Αυτό ίσως είναι κι ένας ευχάριστο πρόβλημα, αλλά πρόβλημα για τον Μπαρτζώκα. Παίζουν όλοι καλά και στο τέλος πρέπει να επιλέξει με ποιους θα πάει αναλόγως αν θέλει άμυνα ή σκορ.