Σπανούλης: Μία μυθική καριέρα για έναν μυθικό τύπο (pics & vid)
Κάποτε, ο Ερίκ Καντονά είχε παραδεχτεί πως χρειάστηκε να... αυτοκτονήσει. Να «σκοτώσει» τον παίκτη μέσα του, για να συνεχίσει να ζει. Ο Βασίλης Σπανούλης χρειάστηκε τον χρόνο του. Για να πράξει τη δική του (μπασκετική) αυτοκτονία.
Εντελώς ξαφνικά. Και ενώ η μοίρα το ανέφερε, πριν από μερικά 24ώρα πως αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να ήταν στον Καναδά. Για να κάνει αυτό που έμαθε από μικρό παιδί: να παίζει μπάσκετ.
Ο «Μπίλι» δεν έπαψε να είναι εκείνο το παιδί από τη Λάρισα. Μεγαλωμένο με μία πορτοκαλί μπάλα στα χέρια. Μέχρι τα προχωρημένα μπασκετικά... γεράματα.
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι σκέφτονταν εκείνο το πιτσιρίκι, στη Λάρισα, όταν ξεκινούσε την καριέρα του, το μακρινό 1994. Στον μπασκετικό κόσμο (μας) συστήθηκε το 1999. Με τη φανέλα της Λάρισας, στην... άσημη για τα «κυβικά» του Α2.
Η αλήθεια είναι πως η εξέλιξη του Σπανούλη, είτε το ήθελε, είτε όχι, είναι αυτή που άρμοζε. Από τη Λάρισα, στο Μαρούσι. Εκεί μεγάλωσε. Επιβεβαίωσε την αξία του, όχι μόνο ως σκόρερ, αλλά και ως δημιουργός.
Ειδικά οι δύο τελευταίες σεζόν του στο Μαρούσι (2003-2004 και 2004-2005) αποτέλεσμα και το διαβατήριο για το επόμενο σκαλοπάτι. Το Μαρούσι έφτασε μέχρι τον τελικό της Α1, απέναντι στον Παναθηναϊκό, ενώ η ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη ηττήθηκε στον τελικό του Fiba Europe Challenge από την Ούνικς Καζάν.
Ο Σπανούλης ήταν έτοιμος. Το Μαρούσι δεν τον χωρούσε άλλο. Το 2004 ήταν χρονιά ορόσημο. Έγινε Draft, αγωνίστηκε για πρώτη φορά με την Εθνική ομάδα και στο φινάλε της σεζόν (2004-2005) φόρεσε τη φανέλα με το «τριφύλλι».
Εκεί ξεκίνησε μία σχέση αγάπης, η οποία μετά από χρόνια κατέληξε σε σχέση μίσους.
Ο Σπανούλης έμεινε στον Παναθηναϊκό μόλις μία χρονιά, έχοντας κατακτήσει το double.Το ΝΒΑ, μετά το θαύμα της Σαϊτάμα, ήθελε να διαπιστώσει αν ο θαυματουργός Σπανούλης μπορούσε να αγωνιστεί σε ένα διαφορετικό επίπεδο.
Τα δικαιώματά του είχαν καταλήξει στους Χιούστον Ρόκετς. Μία εμπειρία που ξεκίνησε με όνειρα και ελπίδα, τελικά κατέληξε στη χειρότερη αγωνιστική εμπειρία του Σπανούλη.
Άντεξε ένα χρόνο. Ένα δύσκολο χρόνο. Κάτι παρόμοιο με εκείνο που είχε ζήσει στο Πόρτλαντ, ένας άλλος μεγάλος, ο Ντράζεν Πέτροβιτς. Ο Σπανούλης ήθελε να παίζει. Και στο ΝΒΑ δεν μπορούσε να το κάνει.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που... επαναστάτησε. Η δεύτερη θα ακολουθούσε.
Η επιστροφή στον Παναθηναϊκό
Ο Παναθηναϊκός του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου δεν τον είχε ξεχάσει. Είχε προσπαθήσει να τον πείσει και νωρίτερα να γυρίσει. Το κατάφερε το καλοκαίρι του 2007.
Τριετές συμβόλαιο. Το τελευταίο με τους «πράσινους». Πλουσιοπάροχο σε χρήματα και γεμάτο από τίτλους: Double το 2008, triple crown το 2009, με τον ίδιο πρωταγωνιστή και MVP στο Final 4 του Βερολίνου, πρωτάθλημα το 2010.
Enter Ολυμπιακός!
Εκείνο το καλοκαίρι, του 2010, ο Βασίλης Σπανούλης αποφάσισε να αλλάξει τα πάντα. Με... απότομο τρόπο. Πέταξε από πάνω του τα πράσινα και έβαλε τα ερυθρόλευκα! Σε μία στιγμή απέκτησε φανατικούς φίλους. Και ορκισμένους εχθρούς. Για πάντα!
Όπως και στο Μαρούσι, έτσι και ο Παναθηναϊκός των αστέρων δεν μπορούσε να τον χωρέσει. Δεν μπορούσε να χωρέσει αυτό που ήθελε να κάνει. Και στο Φάληρο βρήκε τη δική του Γη της Επαγγελίας.
Όσα πέτυχε με τον Ολυμπιακό ήταν μοναδικά. Ίσως επειδή τα έκανε, ακολουθώντας το δικό του δρόμο.
Στον Πειραιά έμεινε συνολικά 9 χρόνια. Και κατέκτησε τα πάντα. Δύο EuroLeague (2012, 2013), άλλες δύο συμμετοχές στον τελικό, όλες με τη δική του σφραγίδα. Τέσσερις φορές πρωταθλητής (2010, 2012, 2015, 2016) και ένα Κύπελλο (2011).
Μαζί και μία απίστευτη κληρονομιά στη EuroLeague. Ο Σπανούλης είναι πια το δεδομένο που κυνηγούν όλοι: 1ος σε πόντους (4.455), 1ος σε ασίστ (1.607), 1ος σε κερδισμένα φάουλ (1.583), 2ος σε συμμετοχές (358) και παρουσίες στην αρχική πεντάδα (254), 1ος σε λεπτά συμμετοχής (9.379:14), για να αναφέρουμε μερικές «κορυφές» του.
Με τη γαλανόλευκη στην καρδιά!
Η Εθνική ομάδα είναι η τελευταία που μπορεί να καυχιέται ότι ο Σπανούλης φόρεσε τη φανέλα της. Έστω και στην προπόνηση! Η σχέση αγάπης ξεκίνησε από το 2004. Και μολονότι διεκόπη το 2015, ο «V-Span» επέστρεψε.
Για να ηγηθεί της ομάδας που θα διεκδικήσει την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το σώμα του τον... πρόδωσε. Ίσως ήταν αυτό που τον έκανε να καταλάβει ότι το τέλος είναι αναπόφευκτο. Ακόμη και για τον Βασίλη Σπανούλη.
Ο guard του Αμαρουσίου, του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού ήταν μέλος της καλύτερης ομάδας που συγκροτήθηκε, μετά από εκείνη του 1987. Εκείνη η διετία του ελληνικού μπάσκετ πιθανότατα «γέννησε» περισσότερους μπασκετμπολίστες από τη γενιά του Γκάλη και του Γιαννάκη.
Χρυσό μετάλλιο στο EuroBasket του Βελιγραδίου και ασημένιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, στην Ιαπωνία. Σε όλα αυτά προσθέστε και το χάλκινο μετάλλιο του 2009 στο EuroBasket της Πολωνίας.
