O πιο «βαρετός» τελικός των τελευταίων ετών!

Λίγο το απρόσμενο σασπένς που προέκυψε στην ημιτελική σειρά με την Λάρισα που έφτασε να κριθεί στο Game 5, λίγο η ένταση της τελευταίας εβδομάδας με την άτυπη ενεργοποίηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, που θέλησε να τονώσει το ηθικό της ομάδας του και λίγο το καταρρακωμένο ηθικό και ο πληγωμένος εγωισμός των ίδιων των παικτών της ομάδας, η αλήθεια είναι ότι περίμενα να δω άλλον Παναθηναϊκό στον πρώτο τελικό του ΣΕΦ.

Γιατί πραγματικά πιστεύω ότι τον τόνο στο χθεσινό (11/06) παιχνίδι τον έδωσαν οι «πράσινοι» και όχι οι «ερυθρόλευκοι». Ο Ολυμπιακός ήταν απλά αξιοπρεπής, σοβαρός και συγκεντρωμένος και όταν κατάλαβε ότι δεν χρειάζεται να φτάσει σε υψηλά επίπεδα απόδοσης για να κάνει το 1-0, αρκέστηκε στην συντήρηση δυνάμεων και στην διατήρηση της διαφοράς από το +13 έως το +23.

Πως να το κάνουμε; Όταν αρχίζουν οι τελικοί και είσαι το ακλόνητο φαβορί για τον τίτλο, έχοντας την πίεση να νικήσεις το πρώτο παιχνίδι στην έδρα σου, επιδιώκεις να μπεις δυνατά στο Game 1 και να πάρεις από το ξεκίνημα μία διαφορά ασφαλείας, για να διώξεις σταδιακά το άγχος, που είναι φυσιολογικό να πηγαίνει δίπλα στο «πρέπει» που είχαν οι γηπεδούχοι.

Από την άλλη, όμως, όταν στο 4’15” είσαι στο 11-0, στο 10’ έχεις πάει στο 23-4 και στο ημίχρονο ο αντίπαλος δεν έχει ξεπεράσει τους 20 πόντους, τότε δεν είναι παράλογο να μπεις στην διαδικασία της ελεγχόμενης χαλάρωσης, από την στιγμή που δεν βλέπεις σοβαρή αντίδραση.

Και έχεις και μπροστά σου το Game 2 σε τρεις μέρες. Κάπως έτσι μπορούν να εξηγηθούν μερικά παιδαριώδη λάθη συνεννόησης που είχαν οι «ερυθρόλευκοι» στο transition και τους στέρησαν την ευκαιρία να ανοίξουν ακόμη περισσότερο το σκορ.

Τα 10 λάθη του 2ου μέρους οφείλονται εν πολλοίς στην τελική διαφορά των 13 πόντων, που σε κάποιον που δεν έχει δει τον αγώνα, δίνει την αίσθηση της αξιοπρεπούς εμφάνισης των «εξάστερου».

Κάπως έτσι, λοιπόν, νομίζω ότι προσέγγισε το ματς η ομάδα του εορτάζοντος, χθες, Γιώργου Μπαρτζώκα (έκλεισε τα 57 του χρόνια), ο οποίος δεν χρειάστηκε να πάρει πολλά πράγματα από πολλούς παίκτες, για να φτάσουν οι Πειραιώτες στην 5η διαδοχική τους νίκη (74-61) επί του «αιώνιου» αντιπάλου τους.

Ο Σλούκας (16π., 7ρ., 4ασ. & 2κλ. με 4/6 τριπ.), που μαζί με τον Φαλ (14π., 11ρ. & 2ασ. με 6/6 διπ.), ήταν κατά την άποψή μου οι καλύτεροι σε απόδοση, βοήθησε τα μέγιστα να για να πάει η διαφορά από πολύ νωρίς στα επίπεδα του +20. Στο πρώτο μέρος ήταν πρώτος σκόρερ, ριμπάουντερ και πασέρ του Ολυμπιακού, ενώ ο Γάλλος θηριώδης σέντερ δεν άφησε κανένα περιθώριο αντίδρασης στον Παπαγιάννη, βάζοντας την σφραγίδα του σε άμυνα και επίθεση.

• Ολυμπιακός: Δόμησε τη νίκη του στο δεκάλεπτο κυριαρχίας του Φαλ (vid)

Ο Βεζένκοβ, που τελείωσε διπλός (12π., 10ρ., 3ασ. & 1κοψ.) ήταν περισσότερο ουσιαστικός και λιγότερο εντυπωσιακός, ενώ ο Παπανικολάου (8π., 3ρ., 3κλ.) ήταν ο γνωστός αμυντικός «κέρβερος» με επιθετικές εκλάμψεις.

Από ‘κει και πέρα, οι υπόλοιποι (ο Λαρεντζάκης σίγουρα κέρδισε πόντους με τον τρόπο που διαχειρίστηκε τον χρόνο του στο παρκέ) κυμάνθηκαν από μέτρια έως χαμηλότερα του συνήθους επίπεδα (ο Ντόρσεϊ είχε κακές επιλογές και ήταν επιπόλαιος), θυμίζοντας ότι ο ΜακΚίσικ (υπέστη διάστρεμμα, το οποίο εκ πρώτης δεν προκάλεσε ανησυχίες) δεν μπόρεσε να ζεσταθεί και να συνεχίσει την παράδοση καλής απόδοσης που έχει στα ντέρμπι.

Για να κλείσουμε με τους νικητές και να περάσουμε στους ηττημένους, οι Κυπελλούχοι Ελλάδας έπαιξαν όσο έπρεπε για να μην πιεστούν καθόλου στο να πάρουν προβάδισμα για το πρώτο “νταμπλ” μετά από 25 χρόνια (1997). Το αν ήταν βαρετοί και δεν έθελξαν με την απόδοσή τους, είναι το ελάχιστο που τους απασχολεί.

Πάμε και στον Παναθηναϊκό, ο οποίος περίμενα ότι με ένα ενδεχόμενο “step up” στην απόδοσή του, θα έδινε άλλον ενδιαφέρον στους τελικούς. Πραγματικά δεν φανταζόμουν τέτοια απάθεια και τέτοια έλλειψης νευρικότητας και φαινομενικά τουλάχιστον διάθεσης για αντίδραση και για διάψευση των προγνωστικών. Αυτό τουλάχιστον εξέπεμπε η γλώσσα του σώματος των περισσότερων παικτών του.

Εξαίρεση ο Παπαπέτρου (13π., 5ρ. & 3ας. με 4/12 σουτ) που προσπάθησε αλλά δεν του βγήκε και οι δύο Αμερικανοί, Γουάιτ (13π. & 2κλ. με 3/4 τριπ.) και Έβανς (11π. & 11ρ.). Ειδικότερα ο πρώτος, που έπαιξε περισσότερο, ήταν σαν να μπήκε στο γήπεδο έχοντας μόλις διαβάσει τις αρνητικές κριτικές που συνοδεύουν εδώ και αρκετό καιρό την απόδοσή του.

Αλλά το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής; Αρκούν αυτοί οι τρεις για να «τρομάξουν» οι «πράσινοι» τον αντίπαλό τους; Είναι που είναι μεγάλη η διαφορά ποιότητας και βάθους μεταξύ των δύο ομάδων, όταν συνοδεύεται και από τέτοια απόδοση από τον Νέντοβιτς και τον Μέικον τζούνιορ, δεν μπορείς παρά να αποδεχθείς την μοίρα σου...

Ο Σέρβος guard ήταν το απόλυτο μηδενικό στο πρώτο μέρος (0/8 σουτ) και τελείωσε με 9 πόντους (4/15 σουτ) και 4 λάθη, ενώ ο Αμερικανός 2ος σκόρερ του «τριφυλλιού» στην Euroleague (μ.ο. 13,1π.) και 3ος στην Basket League (μ.ο. 12,7π.), έμεινε για πρώτη φορά φέτος άποντος με μόλις 2 σουτ!

Πολύ κακός ήταν και ο συνήθως κομβικός Σαντ-Ρος (2π. με 1/7 σουτ), που δεν δείχνει καλά εδώ και κάμποσο καιρό, ενώ για την κακή συνολικά εικόνα του Παπαγιάννη (6π., 7ρ. & 2κοψ. με 3/7 σουτ), θεωρώ ότι υπάρχει και σοβαρή δικαιολογία. Το παιδί ανεβοκατεβαίνει σαν τρέιλερ. χωρίς να τροφοδοτείται (όταν νιώσεις χρήσιμος και στην επίθεση αποκτάς καλύτερη ψυχολογία) και πήρε την πρώτη πάσα για alley-oop κάρφωμα στο 7’27”.

Αφήστε που ο Σίβα δεν προσφέρει καμία ουσιαστική λύση στο πρόβλημα του Παναθηναϊκού στην θέση του playmaker και αυτό ήταν λίγο έως πολύ αναμενόμενο.

Που καταλήγουμε; Στο ότι αν οι «πράσινοι» δεν γυρίσουν ολοκληρωτικά τον διακόπτη στις 72 ώρες, που μεσολαβούν από το Game 1 μέχρι το Game 2, δεν βλέπω πως μπορεί το ερχόμενο Σαββατοκύριακο να μην έχουμε νέο πρωταθλητή.

Έχουμε σημειώσει πολλές φορές ότι στα «αιώνια ντέρμπι», το momentum και η καλή απόδοση μίας βραδιάς, μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα που ισχύουν στην θεωρία. Αυτή η ακριβώς την ισχυρή δόση αντίδρασης στο καταρρακωμένο της ηθικό, χρειάζεται η ομάδα του Γιώργου Βόβορα την Τρίτη (14/06), για να δώσει σημάδια ζωής...

Για την ώρα και μέχρι να το δούμε στην πράξη, ισχύει ότι η ολική επαναφορά στην 4η περίοδο του τελικού Κυπέλλου (από το -12 και με τον Παναθηναϊκό να μην πετυχαίνει ούτε καλάθι εντός πεδιάς), μάλλον έχει γείρει οριστικά την ψυχολογική πλάστιγγα υπέρ των «ερυθρόλευκων»... Για φέτος τουλάχιστον.