Ροκανίζοντας έναν μύθο

Εγραφα, πριν από αρκετές εβδομάδες, ότι καμία ευρωπαϊκή ομάδα δεν θα ήθελε τον Παναθηναϊκό για αντίπαλο στα πλέι-οφ. "Kαμία, εκτός της ΤΣΣΚΑ", θα έπρεπε να συμπληρώσω.

Εάν ο πρωταθλητής Ελλάδας κατορθώσει να ρίξει νοκ-άουτ την αρκούδα, θα πρέπει να της πάρει την προβιά και να την κρεμάσει δίπλα στα τρόπαια του 2002, του 2009, του 2011, του 2007, του 1996 και του 2000. Θα είναι το μεγαλύτερο, ίσως, κατόρθωμα της ιστορίας του.

Σωστά, έχετε δίκιο εσείς οι αισιόδοξοι. Την πάλεψε και πέρυσι. Αλλά δεν είναι τόσο απλό. Ο Παναθηναϊκός του 2013-4 ήταν πολύ καλύτερος από τον φετινό.

Υπήρχε στην ομάδα περίσσευμα φαιάς ουσίας, αφού πίσω από τον πρωτάρη Αλβέρτη υπήρχαν οι στέρεες βάσεις που τοποθέτησε το τιμ του Πεδουλάκη και η υποτιμημένη δουλειά του Δημήτρη Πρίφτη.

Το μέταλλο του Ματσιούλις (και του Μπράμου) γέμιζε την ομάδα με σκληράδα, ενώ δίπλα στον Διαμαντίδη στεκόταν ο περπατημένος Ούκιτς. Το κορμί και τα μούσκουλα του Λάσμε γέμιζαν τη ρακέτα και έδιναν παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη, ισχυρό αντίδοτο στα κορμιά της ΤΣΣΚΑ.

Κάπου ανάμεσα στην οικονομική ύφεση και στη στρεβλή απόπειρα ελληνοποίησης, ο Παναθηναϊκός επέτρεψε να φυλλορροήσουν τα στοιχεία που τον έκαναν φόβητρο στα μεγάλα ραντεβού.

Εχασε όχι μόνο πολύτιμα ψήγματα πείρας, αλλά και την παροιμιώδη σκληράδα του. Μοιάζει περισσότερο με αλεπού της κανονικής περιόδου, παρά με λιοντάρι των πλέι-οφ.

Φοβάμαι ότι η φετινή χρονιά ροκάνισε τον μύθο που με τόσο κόπο και με τόσο χρυσάφι έχτισε την προηγούμενη δεκαπενταετία ο Παναθηναϊκός.

Οι "πράσινοι" έχασαν τους περισσότερους από τους αγώνες που κρίθηκαν με διαφορά μικρότερη των 7 πόντων (ρεκόρ 3-8), ακόμα και από αντιπάλους επιπέδου Άλμπα ή Μπάγερν.

Κέρδισαν ακριβώς τα μισά από τα 24 παιχνίδια που έπαιξαν. Έχασαν όλα ανεξαιρέτως τα ντέρμπι που έδωσαν μακριά από το ΟΑΚΑ (Βαρκελώνη, Μαδρίτη, Τελ Αβίβ, Φενέρ).

Εμφανίστηκαν χλιαροί και πνευματικά ανέτοιμοι στα "πρέπει" του Μαρτίου και του Απριλίου (Μπαρτσελόνα, Άλμπα, Βελιγράδι).

Τα πυροτεχνήματά τους τα εκτόξευσαν, όλα, μπροστά στο δικό τους κοινό. Στα πλέι-οφ, όμως, θα χρειαστούν μεγάλο διπλό για να επιβιώσουν. Εκτός αν στόχος ήταν στ'αλήθεια το Top-16, οπότε δεν χρειάζεται άλλη συζήτηση.

Εάν είχαν κερδίσει τους Γερμανούς, θα έβρισκαν στον δρόμο τους τη Φενέρμπαχτσε, η οποία είναι, αν μη τι άλλο, βατός αντίπαλος. Η ήττα από την Άλμπα τους ρίχνει στα νύχια της πεινασμένης αρκούδας.

Η ΤΣΣΚΑ, στο μεταξύ, είναι σαφώς ανώτερη από την περυσινή. Πιο γεμάτη, πιο έτοιμη, πιο πολυδιάστατη, με καλύτερη καθοδήγηση από τον πάγκο (μολονότι ακούγεται "ιερόσυλη" η σύγκριση Μεσίνα-Ιτούδη), και με τον Κιριλένκο υγιή στις επάλξεις.

Οποιοσδήποτε από τους 11-12 βασικούς της παίκτες, ακόμα και οι ρεζέρβες όπως ο Φριτζόν, ο Τζάκσον, ο Νίκολς και ο Βοροντσέβιτς, θα έπαιζαν 30-35 λεπτά στον Παναθηναϊκό.

Ποτέ δεν ξέρεις, βέβαια. Η ΤΣΣΚΑ της τελευταίας πενταετίας έχει αποδείξει κατ'επανάληψη ότι έχει για χειρότερο εχθρό τον ίδιο της τον εαυτό. Το δυσοίωνο είναι, ότι τη μιμείται φέτος επάξια ο ίδιος ο Παναθηναϊκός...

Στο χρονικό των μεγάλων θαυμάτων του ευρωπαϊκού μπάσκετ, το πρωτάθλημα που κατέκτησε ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς με την Τάου του 2010 απέναντι στην πανίσχυρη ευρωπρωταθλήτρια Μπαρτσελόνα, με 3-0 και με δύο διπλά στο "Παλάου Μπλαουγράνα", είναι ίσως το κορυφαίο.

Εάν το επαναλάβει στις αναμετρήσεις του Παναθηναϊκού με την ΤΣΣΚΑ, θα περάσει αυτόματα στο πάνθεον των Ευρωπαίων προπονητών και θα θεωρηθεί άξιος συνεχιστής της κληρονομιάς του Ομπράντοβιτς.

Θα χρειαστεί, όμως, υπερπροσπάθεια και μία υπέρβαση χωρίς προηγούμενο, με αφετηρία την ομαδική άμυνα και με κρυφό χαρτί κάποια απρόβλεπτα στοιχεία, όπως η τρέλα του Νίκου Παππά και η πιθανή βελτίωση του απογοητευτικού Λαουάλ.

Βράσε όρυζα εάν ποντάρει ο Παναθηναϊκός τα πάντα στις πλάτες του 35χρονου Διαμαντίδη. Εάν υστερήσει έστω και ένας από αυτούς που καλούνται να γίνουν άνδρες μέσα στο γήπεδο, ο ουρανός πάνω από τη Μόσχα θα γίνει πολύ βαρύς.

Και ο παρατατικός που ήδη χρησιμοποιείται στα ενδότερα της ομάδας ("ήταν μία επιτυχημένη χρονιά") θα αποδειχθεί εύστοχος...