Ο Μάικ Τζέιμς στο gazzetta.gr

Γεννημένος στην έδρα της NIKE, το Πόρτλαντ, ήταν ο καλύτερος παίκτης της σχολικής ομάδας του Γκραντ, ενώ ως τελειόφοιτος επελέγη στο νο3 της Πολιτείας του Όρεγκον. Το ύψος του (1,85) και το γεγονός ότι είναι περισσότερο “δυάρι” σε συσκευασία “άσου”, δεν τον βοήθησε να εξασφαλίσει υποτροφία σε κάποιο φημισμένο πανεπιστημιακό πρόγραμμα κι έτσι ολοκλήρωσε την κολεγιακή του καριέρα στο άσημο Λαμάρ (μ.ο. 17,1π., 3,1ρ., 2,0ασ. & 1,6κλ.), χωρίς να συγκινήσει καμία ομάδα του ΝΒΑ, στο ντραφτ του 2012.

Έκτοτε, πέρασε δύο χρονιές στην Ευρώπη. Την πρώτη (2012-2013), μεταξύ Κροατίας (ΚΚ Ζάγκρεμπ) και Ισραήλ (Χάποελ Γκαλίλ Ελιόν) και την δεύτερη (2013-14) στην Α2 Κατηγορία της Ιταλίας (Ομέγκνα), ενώ το περασμένο καλοκαίρι αποκτήθηκε από τον Κολοσσό Ρόδου. Ο λόγος για τον Μάϊκ Τζέϊμς, που έβγαλε μάτια με την απόδοσή του στις πρώτες οκτώ αγωνιστικές της Α1 Κατηγορίας (μ.ο. 21,0π., 5,1ρ. & 3,4ασ.) και κίνησε το ενδιαφέρον της Λαμποράλ Κούτσα, που έψαχνε έναν παίκτη για να καλύψει το κενό των Ερτέλ και Βούγιατσιτς, που ήταν δεδομένο ότι θα αποχωρήσουν.

Ο 24χρονος Αμερικανός point-guard, έκανε το ντεμπούτο με την ομάδα της Βιτόρια, στον εκτός έδρας αγώνα της 1ης φάσης της Ευρωλίγκα με την Βαλένθια (8π., 1κλ. σε 13') και πολύ γρήγορα εξελίχθηκε σε έναν από τους παίκτες-κλειδιά για τον Ισπανό τεχνικό, Ιμπόν Ναβάρο, που τον χρησιμοποιεί ως βασικό και τον κρατάει στο παρκέ για περίπου 23 λεπτά κατά μέσο στους αγώνες των Βάσκων. Το gazzetta.gr συνομίλησε μαζί του λίγο πριν “πετάξει” για την Αθήνα, όπου θα αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό για την 4η αγωνιστική του Top-16 και του ζήτησε την άποψή του για τις δύο κορυφαίες ελληνικές ομάδες και φυσικά τις διαφορές που συνάντησε στην Ισπανία σε σχέση με το ελληνικό πρωτάθλημα.

Από το καλοκαίρι της Ρόδου, εν μία νυκτί βρέθηκες στον βαρύ χειμώνα της ορεινής Βιτόρια κι από μία ομάδα που έχει ως στόχο την σωτηρία της, σε έναν σύλλογο που στοχεύει στην διάκριση στις δύο πιο ανταγωνιστικές διοργανώσεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Πως βιώνεις όλη αυτή την αλλαγή;

«Έως τώρα, είναι μία συναρπαστική εμπειρία να παίζω στην κορυφαία διοργάνωση της Ευρώπης και στο πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα... το επίπεδο είναι δύο σκάλες πιο υψηλό και αντιμετωπίζοντας δυσκολότερους αντιπάλους, νιώθω ότι βελτιώνομαι συνεχώς. Στην Ελλάδα αγωνιζόμουν για σχεδόν 35 λεπτά σε κάθε παιχνίδι και η ομάδα περίμενε από μένα να σκοράρω, να παίξω άμυνα, να οργανώσω και με μία λέξη να είμαι ο ηγέτης του Κολοσσού. Εδώ στην Ισπανία, ο ρόλος μου είναι λιγότερος σημαντικός, αλλά τα παιχνίδια της Λαμποράλ Κούτσα στο πρωτάθλημα και την Ευρωλίγκα, έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα και σημασία. Αισθάνομαι ότι μου ταιριάζουν περισσότερο τα νέα μου καθήκοντα, γιατί ο ανταγωνισμός είναι μεγαλύτερος και σου δημιουργεί πιο ισχυρά κίνητρα και πιο δυνατές προκλήσεις.»

Σε λίγες μέρες θα σε δούμε στο παρκέ του Σταδίου “Ειρήνης και Φιλίας”, όπου πριν από σχεδόν 3 μήνες, είχε πετύχει 28 πόντους στην ήττα από τον Ολυμπιακό για την 3η αγωνιστική της Α1 Κατηγορίας. Πως βλέπεις το παιχνίδι;

«Ο Ολυμπιακός με την ΤΣΣΚΑ ίσως είναι αυτή τη στιγμή, οι πιο φορμαρισμένες ομάδες στην Ευρώπη. Έχω ευχάριστες αναμνήσεις από το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα στην έδρα του, γιατί εκεί – όταν ακόμη αγωνιζόμουν στο ελληνικό πρωτάθλημα – έκανα την καλύτερη εφετινή μου εμφάνιση, αλλά στην ομάδα που είμαι τώρα, αυτό που μετράει δεν είναι ποιος παίζει καλά... Εμείς πρέπει να πάμε να νικήσουμε για να “ισοφαρίσουμε” την ήττα που κάναμε στο γήπεδο μας από την Εφές, αλλά η αποστολή μας θα είναι πολύ δύσκολη. αλλά το αποτέλεσμα και θα είναι πολύ δύσκολο να κερδίσουμε. Η άμυνα, τα ριμπάουντ και οι πόντοι στον αιφνιδιασμό, θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στο αποτέλεσμα...»

Τι εντυπώσεις σου άφησε το ελληνικό μπάσκετ;

«Μου άρεσε πολύ το ελληνικό πρωτάθλημα και πριν υπογράψω στον Κολοσσό, σε διάφορες συζητήσεις που είχα με συμπατριώτες μου που παίζουν στην Ευρώπη, είχα ακούσει την άποψη ότι όποιος επιβιώνει σε μία λίγκα σαν την ελληνική, τότε δεν έχει να φοβηθεί τίποτε και μπορεί να παίξει σε οποιαδήποτε διοργάνωση, εκτός του ΝΒΑ... Ε, λοιπόν συμφωνώ απόλυτα όχι επειδή αυτός ο άτυπος κανόνας ταιριάζει 100% με την δική μου περίπτωση, αλλά γιατί στην Ελλάδα το μπάσκετ έχει πολύ τακτική, οι άμυνες είναι δυνατές και αν εξαιρέσεις τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, οι αποστάσεις ανάμεσα στις υπόλοιπες ομάδες είναι πολύ μικρές...»

Έπαιξες και με τους δύο “αιώνιους αντιπάλους” και μπορείς να εκφέρεις άποψη; Ποια είναι καλύτερη ομάδα, ο Παναθηναϊκός ή ο Ολυμπιακός;

«Είναι λίγο δύσκολο να επιλέξω, αλλά επειδή τους αντιμετώπισα σε διαδοχικά παιχνίδια, μέσα σε μία εβδομάδα, μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι ο Ολυμπιακός έχει περισσότερο ατομικό ταλέντο και βασίζεται στα προσόντα των πρωτοκλασάτων παικτών του, ενώ ο Παναθηναϊκός δίνει μεγαλύτερη βάση στο σύνολο, χωρίς να στηρίζεται τόσο πολύ στην ατομική πρωτοβουλία. Από τον περασμένο Οκτώβριο, όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει και βλέποντας ορισμένα από τα τελευταία παιχνίδια του επόμενου αντιπάλου μας στην Ευρωλίγκα, έχω διαπιστώσει ότι το μεγάλο του πλεονέκτημα είναι η πολύ οργανωμένη και αποτελεσματική του άμυνα.»

Ποιους παίκτες θεωρείς πιο επικίνδυνους από τον Ολυμπιακό;

«Προφανώς τον Σπανούλη, ο οποίος παίζει πολύ ώριμα! Σκοράρει όταν πρέπει και παράλληλα αξιοποιεί όλους τους συμπαίκτες του! Από 'κει και πέρα, ο Λοτζέσκι είναι πολύ καλός φέτος, οι δύο Αμερικανοί ψηλοί, ο Ντάνστον με τον Χάντερ αλληλοσυμπληρώνονται με εντυπωσιακό τρόπο, ενώ κλειδί είναι πάντα η απόδοση του Σλούκα. Όπως καταλαβαίνεις είναι μία ομάδα με μεγάλο βάθος, με πολλούς παίκτες που συνεισφέρουν, αλλά σίγουρα το μαρκάρισμα του Σπανούλη θα παίξει τον πρωταρχικό ρόλο... »

Σου λείπει κάτι από την Ελλάδα;

«Η παρέα που έκανα με τα παιδιά της ομάδας στην Ρόδο και το ελληνικό φαγητό, που είναι απίστευτο! Είχαμε δεθεί πολύ με τους συμπαίκτες μου, περνάγαμε πολλές ώρες μαζί κάθε μέρα, οπότε η αποχώρησή μου από την ομάδα, από μία άποψη ήταν κι ένα συναισθηματικό σοκ για μένα...»