Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις

Οι ομάδες «χτίζονται» το καλοκαίρι. Αυτός είναι ο κανόνας. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες -βλέπε Ολυμπιακός 2012- και γι' αυτό λέγονται εξαιρέσεις. Οποιαδήποτε κίνηση γίνεται μεσούσης της περιόδου, είτε από ανάγκη για λόγους τραυματισμού, όπως συμβαίνει στον φετινό Παναθηναϊκό με τον τραυματισμό του Γκιστ και την απόκτηση του Γκάμπριελ, είτε για να διορθωθεί ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα, όπως συνέβη στον περσινό Παναθηναϊκό με την προσθήκη των Ουίλιαμς, Χέινς και Χάντερ, ως ένεση αθλητικότητας, μπορεί να παίξει βοηθητικό ρόλο και μόνο.

Κάθε παίκτης που μπαίνει σε μια ομάδα μέσα στην χρονιά, μπορεί μόνο να συνεισφέρει, όχι να της αλλάξει το επίπεδο. Αν τα καταφέρει, τότε κάτι είχε γίνει λάθος το καλοκαίρι.

Η εξήγηση είναι απλή: μέσα στη σεζόν η δεξαμενή των επιλογών είναι δραματικά περιορισμένη. Δεν είναι σα να μπαίνεις σε ένα σούπερ μάρκετ και να διαλέγεις ελεύθερα ό,τι σου γυαλίζει. Εκτός αν είσαι Εφες που πλήρωσε την Λαμποράλ για να αγοράσει τον Ερτελ, Φενέρ, που έσπασε το συμβόλαιο του Ζήση με την Ούνιξ.

Κάτι τέτοιο οι δυο ελληνικές ομάδες, δεν δείχνουν διατεθειμένες να το κάνουν την τελευταία τριετία που έχουν σφίξει το ζωνάρι. Είναι υποχρεωμένες είτε να ρισκάρουν επιλέγοντας παίκτες από το NBDL με επίγνωση ότι θα χρειαστούν χρόνο προσαρμογής, είτε να ψάξουν είτε για παίκτες που περισσεύουν στην αγορά την δεδομένη χρονική στιγμή , είτε να προσεγγίσουν κάποιους από τους οποίους οι ομάδες τους δεν είναι ευχαριστημένες και έψαχναν τρόπο να τους ξεφορτωθούν. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται, σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία συμπεριλαμβάνεται ο Γκάμπριελ. Υπήρξε ματς που ο πρόεδρος της «Λόκο», Αντρέι Βεντίσεφ, έφτασε πίσω από τον πάγκο του Φώτη Κατσικάρη και είχε απαιτήσει να αποσύρει πάραυτα τον Γκάμπριελ και να βάλει στο παρκέ τον Αντρέι Ζούμπκοφ.

Κάτω από αυτό το πρίσμα λοιπόν, είμαστε υποχρεωμένοι να εξετάσουμε την περίπτωση του άλλοτε παίκτη του Ρεθύμνου, της Καρσίγιακα και της Λοκομοτίβ Κουμπάν,με τον οποίο ως γνωστόν, στο πρόσφατο παρελθόν, είχε φλερτάρει και ο Ολυμπιακός. Και να ξεκαθαρίσουμε ότι ένας παίκτης μπορεί να ταιριάζει «γάντι» σε μια ομάδα και σε μια άλλη, να αποτελεί παράγοντα αγωνιστικής αποσταθεροποίησης. Η περίπτωση του Τζόε Ντορσεϊ, που ήταν εκτός δωδεκάδας στην Λαμποράλ του Ιβάνοβιτς και έγινε ο μεταμορφωτής του Ολυμπιακού του Ιβκοβιτς, πριν ακόμη πάρει μπρος ο Λο, είναι ενδεικτική.

Και πάμε στο δια ταύτα. Ο Γκάμπριελ έχει μια συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα. Από την στιγμή που αποκτήθηκε για να καλύψει το (ομολογουμένως) δυσαναπλήρωτο κενό του Γκιστ, ο προπονητής ξέρει καλά ότι κάπου θα κερδίσει και κάπου θα χάσει, με την συγκεκριμένη αλλαγή.

Είναι προφανές ότι θα κερδίσει επιθετικά, στο μακρινό σουτ και στην χαρακτηριστική έφεση στην διεκδίκηση επιθετικών ριμπάουντ. Είναι σαφές ότι θα χάσει αμυντικά γιατί ο Γκαμπριελ είναι soft και ουδέποτε υπήρξε αμυντικός ογκόλιθος. Κατά συνθήκη μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν «τρία» όπως και ο Νίκολς και όχι σαν «πέντε», όπως ο Γκιστ.

Αυτό σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός, που μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα καμάρωνε ότι είχε την καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης (τώρα την έχει ο Ερ. Αστέρας) , δεν μπορεί να βασιστεί στον συγκεκριμένο παίκτη για να διατηρήσει αυτή την εικόνα. Τουναντίον, μπορεί να περιμένει ότι θα αποκτήσει άλλη μια απειλή που θα βοηθήσει να αξιοποιηθεί η δημιουργική ικανότητα του Νικ Καλάθη, να έχει βοήθεια ο Κέϊ Σι Ρίβερς και να τραβήξει την αντίπαλη άμυνα έξω από την ρακέτα της για να υπάρξει μεγαλύτερος χώρος δράσης για τον Μπουρούση.

Κι εδώ ξεκινάει η δουλειά του Πασkουάλ. Ο Καταλανός, ανέκαθεν παρουσίαζε καλές ομαδικές άμυνες με την Μπαρτσελόνα, παρότι δεν είχε στα χέρια του και τους καλύτερους αμυντικούς. Είχε βρει τον τρόπο, το κατά δύναμιν, να κρύβει τις αδυναμίες του Ναβάρο ή του Τόμιτς. Το κακό στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι, απόντος του Γκιστ, οι πιο χαλαροί αμυντικοί του -για πολλούς και διάφορους λόγους- είναι όλοι ψηλοί, με φωτεινή εξαίρεση τον Κρις Σίνγκλετον. Ήδη έχει επισημανθεί ότι η «πράσινη αντίδραση» στα pick and roll του Ολυμπιακού και του Άρη ήταν προβληματική. Και προς αυτή την κατεύθυνση είναι αναγκαίο να βρεθεί λύση.

Μία λυτρωτική βοήθεια είναι αυτή που θα έρθει με την επιστροφή του Μάικ Τζέιμς. Η ενεργοποίησή του θα διευκολύνει πλέον την άμυνα να βγει και να πιέσει ακόμη πιο ψηλά, χωρίς την δαμόκλειο σπάθη των φάουλ και της εξάντλησης του Νικ Καλάθη. Όταν δεν θέλεις να αφήσεις τον απέναντι να σε «χτυπήσει» σε συγκεκριμένη αδυναμία, τον εμποδίζεις, τον καθυστερείς και του χαλάς τις γωνίες για να μην έχει την άνεση να επιτεθεί όπως έχει σχεδιάσει.

Μια δεύτερη επιλογή, που φαίνεται ότι θα βγει από τον «τσελεμεντέ της προπονητικής», είναι η άμυνα ζώνης, με τα συν και τα πλην της. Αν μη τι άλλο, ο Πασκουάλ δεν είχε δείξει ότι την σνομπάρει ως ιδέα και μην ξεχνάμε ότι με μια τέτοια γύρισε την σειρά κόντρα στον Παναθηναϊκό του Πεδουλάκη στα play offs πριν το Λονδίνο του 2013. Τότε που οι «πράσινοι» είχαν κάνει break, είχαν προηγηθεί με 2-1 , και είχαν ακουμπήσει την πρόκριση, αλλά την έχασαν γιατί δεν κατάφεραν να την «σπάσουν», Ούτε μέσα στο ΟΑΚΑ.