Είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα ή μήπως όχι;

Η αλήθεια είναι πως πήγα με αγωνία στα γραφεία της ΕΟΚ για να παρακολουθήσω τη συνέντευξη Τύπου του προέδρου της ομοσπονδίας, αλλά αποχώρησα προβληματισμένος και απογοητευμένος. Όχι απαραίτητα από όσα άκουσα ή από όσα δεν άκουσα. Περισσότερο από το όλο «εχθρικό» κλίμα το οποίο αντιλήφθηκα. Μπορεί να κάνω και λάθος και να μην υπήρχε τέτοιο, απλά αυτό εξέλαβα.

Θα αναφέρω ορισμένες σκέψεις μου.

Ο Βαγγέλης Λιόλιος είναι αποφασισμένος να μπει σε μία κόντρα με τον ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού. Δεν μπορώ να σκεφτώ διαφορετικά από την στιγμή που έκανε μήνυση και αγωγή κατά του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Η συγκεκριμένη κίνηση βγάζει μία σιγουριά για όσα τον κατηγορεί ο μεγαλομέτοχος των «πράσινων» και θα αποφασίσει η δικαιοσύνη ποιος έχει δίκιο κι άδικο κι όχι εγώ ή εσείς.

Αν ρωτάτε τη γνώμη μου, θεωρώ πως το μπάσκετ δεν το βοηθάει αυτή η κίνηση. Από τη μία πιστεύω πως ο Λιόλιος διαθέτει την εμπειρία κι έχει υπάρξει διαλλακτικός και με διάθεση προς συζήτηση. Από την άλλη ίσως και ο τρόπος τον οποίο επέλεξε ο Γιαννακόπουλος να καταφερθεί εναντίον του, να μην του άφησε άλλη επιλογή.

Το θέμα για μένα λύνεται πιο εύκολα. Όπως πήγε ο Γιαννακόπουλος τις προάλλες στο γραφείο του απρόσκλητος, ας πάει άλλη μία φορά προσκεκλημένος να μιλήσουν ήρεμα κι ωραία. Να ρωτήσει αυτά που θέλει και να πάρει τις απαντήσεις σε πιο πριβέ ύφος.

Τον ικανοποιούν; Νερό κι αλάτι. Δεν τον ικανοποιούν; Στα δικαστήρια.

Σχετικά με την ΑΕΚ κατάλαβα πως η ΕΟΚ θέλει να βοηθήσει τον Μάκη Αγγελόπουλο να βάλει τις οφειλές του σε μία σειρά. Ο Λιόλιος θέλει την ΑΕΚ στο πρωτάθλημα και έτσι πρέπει. Ομάδα με ιστορία, με γηπεδάρα και με κόσμο. Απλά την θέλει με σοβαρή έξωθεν εικόνα και δεν αναφέρομαι στο αγωνιστικό κομμάτι, αλλά στο διοικητικό.

Η «εγκληματική οργάνωση» την οποία ανέφεραν οι «κιτρινόμαυροι» σε μία από τις ανακοινώσεις τους είναι βαρύτατος χαρακτηρισμός. Βαρύτατος για να μην έχουν τρόπο να τον αποδείξουν στην ΑΕΚ. Βέβαια διάβασα και την επίσημη «αναπροσαρμογή» σχετικά με την επίθεση των περασμένων ημερών προς τον Πανταζόπουλο και μου μπήκαν ορισμένες αμφιβολίες.

Τώρα θα μπω σε λίγο πιο στενάχωρα μονοπάτια και δεν χρειάζεται να επεκταθώ. Ξεκινάω με ΕΣΑΚΕ. Δεν γίνεται τον Μάρτιο να ψηφίζουν οι ομάδες ομόφωνα κάτι και μετά από δύο μήνες να θέλουν να μην ισχύσει. Το «δεν κατάλαβα τι υπέγραφα» δείχνει απόλυτο ερασιτεχνισμό. Το «δεν πρόλαβα την καταληκτική ημερομηνία» δείχνει απόλυτο ερασιτεχνισμό. Αφήστε τους μεγάλους του μπάσκετ. Το Λαύριο, ο Κολοσσός, το Περιστέρι είναι χαζοί που «έκοψαν τον κ..ο τους» και τα είχαν όλα όπως έπρεπε;

Τον Μάρτιο ψήφισαν κάτι ομόφωνα. Την περασμένη Πέμπτη οι 8 από τις 12 ομάδες το πήραν πίσω και 20 ώρες μετά (την Παρασκευή) οι 8 από τις 12 ομάδες κατάλαβαν την γκάφα τους και πήραν πίσω αυτό που είχαν πάρει πίσω. Αδιανόητο.

Πάμε και σε ένα μικρό brainstorming.

Οι δημοσιογράφοι δεν είμαστε παράγοντες. Νομίζουμε πως είμαστε. Νομίζουμε πως γνωρίζουμε τα πάντα. Δεν τα γνωρίζουμε.

Οι παράγοντες δεν είναι δημοσιογράφοι. Νομίζουν πως μπορούν να είναι.

Είμαστε πολλοί δημοσιογράφοι και στην προσπάθειά μας να φανούμε πιο insider, πιο ειδικοί κλπ... ξεφεύγουμε σε συμπεριφορά.

Θέλουμε επαγγελματικό πρωτάθλημα κι έχουμε ερασιτέχνες παράγοντες που δεν ξέρουν τους νόμους και τους κανονισμούς. Δεν συνδυάζεται αυτό.

Αισθάνομαι πως το ελληνικό μπάσκετ δεν κινείται στην ίδια κατεύθυνση και αυτό δεν οφείλεται μόνο στην κόντρα Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού.