Με «τρομάζει» πόσο συγκεκριμένος ήταν ο Λιόλιος

Μερικές φορές πέφτουμε στην λούμπα να συγκρίνουμε δύο ανόμοια πράγματα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα είτε να εκθειάζουμε είτε να μηδενίζουμε λανθασμένα ένα εκ των δύο. Αναλόγως την οπτική του που (θέλουμε να) έχουμε.

Μετά από καιρό θα ασχοληθώ με κάτι που δεν αφορά αποκλειστικά και μόνο τον Ολυμπιακό και την αφορμή την πήρα από τη συνέντευξη Τύπου του Βαγγέλη Λιόλιου. Πριν μπω στην ουσία να αναφέρω πως τον κ. Λιόλιο τον έχω συναντήσει τέσσερις φορές στη ζωή μου.

Η πρώτη ήταν για μία προεκλογική συνέντευξη στο Gazzetta, η δεύτερη ήταν προχθές στο «αντίο» του Σπανούλη, η τρίτη χθες στην αίθουσα Τύπου του ΟΑΚΑ και η τέταρτη σήμερα καθώς περίμενα για ρεπορτάζ τους ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού να επισκεφτούν τα γραφεία της ομοσπονδίας μετά από μία δεκαετία.

Δεν θα σας κουράσω.

Τα όσα άκουσα από το στόμα του νέου προέδρου της ΕΟΚ μου άρεσαν και κυρίως με έπεισαν. Αυτό συνέβη για τον έναν και μοναδικό λόγο, μίλησε συγκεκριμένα.

Με ονόματα, αριθμούς και ημερομηνίες. Επίσης μου άρεσε το γεγονός πως υπήρξαν πράγματα για τα οποία δεν ήξερε και δεν ήθελε να αναφερθεί με ημερομηνίες.

Δεν είχα ακούσει ποτέ κάποιον σε ανάλογη θέση να μιλάει τόσο συγκεκριμένα.

Ή για παράδειγμα η παραδοχή στην ερώτηση του Αλέξανδρου περί σχέσεων με ομογενείς παίκτες ή παιδιά που προσπαθούν στο NCAA, ότι δεν το είχε σκεφτεί.

Ο Λιόλιος ήταν όσο διαβασμένος έπρεπε και όσο αυθόρμητος έπρεπε. Προχώρησε άμεσα σε κάποιες αλλαγές ουσίας και μένει να δούμε αν θα ακολουθήσει όσα είπε.

«Εκτίθεμαι» είπε και όντως αυτό συμβαίνει. Εκτέθηκε στα μάτια μας και περιμένουμε να δούμε τι θα καταφέρει και τι όχι.

Ο νέος πρόεδρος της ΕΟΚ μπήκε δυναμικά, έχει μελετήσει, είναι συγκεκριμένος και όλα αυτά μαζί με ενθουσιάζουν.

Μακάρι μόνο να συμβαίνει αυτό λόγω της ουσίας των λόγων και των πράξεών του και όχι γιατί απλά τον συγκρίνω με ανόμοια πράγματα ή ακόμη και με το τίποτα που υπήρχε για περίπου 10 χρόνια μιας και η ΕΟΚ λειτουργούσε στον αυτόματο και χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

Δύο παρατηρήσεις μόνο σε σχέση με όσα άκουσα στην συνέντευξη Τύπου.

Πρώτη. «Κανείς προπονητής δεν έχει πάει σε χωριό να κοιτάξει για νεαρούς παίκτες» είπε ο πρόεδρος.

Λάθος. Ο Γιώργος Λιμνιάτης κατέστρεψε ένα αυτοκίνητο ταξιδεύοντας εκατοντάδες χιλιόμετρα κάθε Σαββατοκύριακο. Μέχρι το Ακρωτήρι Χανίων έφτασε και ανακάλυψε τον Αντώνη Κόνιαρη κάποτε.

Δεύτερη. Το αναπτυξιακό πρόγραμμα δεν μπορεί να ξεκινά από τις εθνικές ομάδες και τα κλιμάκια, αλλά από τις ίδιες τις ομάδες.

Τα νεαρά παιδιά θα βελτιωθούν με τις 5 προπονήσεις την εβδομάδα που θα κάνουν με τον προπονητή του συλλόγου τους ή με τις δύο προπονήσεις το δεκαπενθήμερο που θα κάνουν με έναν ομοσπονδιακό τεχνικό σε κάποιο κλιμάκιο; Ρητορική η ερώτηση.

Αν θέλει να ρίξει βάρος στο αναπτυξιακό οφείλει πρώτα να κοιτάξει στην παραγωγική διαδικασία των σωματείων και μετά σε αυτή των εθνικών ομάδων και των κλιμακίων.

Αγώνες χωρίς σκορ στο πρωτάθλημα μίνι. Απαγόρευση άμυνας ζώνης στο παιδικό πρωτάθλημα όπως έκανε κάποτε στην Σερβία ο Ντούντα είναι ιδέες τις οποίες χωρίς αμφιβολία θα έχει σκεφτεί ο Δήμος Ντικούδης και οι συνεργάτες του στις εθνικές ομάδες.

Πλάκα πλάκα χαίρομαι για τους Ρεντζιά, Ντικούδη, Τσαρτσαρή, Κωνσταντινίδου και τους υπόλοιπους πρώην παίκτες που θα μεταλαμπαδεύσουν τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους.

ΥΓ: Κανονικά θα έλεγα, «τα μισά να κάνει από αυτά που είπε, μια χαρά θα είναι», αλλά από όσο καταλαβαίνω αυτός θα είναι ικανοποιημένος μόνο αν τα κάνει όλα. Ίδωμεν...

ΥΓ2: Άνθρωπος της λεπτομέρειας. Όταν κάποια στιγμή του έδωσαν ένα μπουκαλάκι νερό, έβγαλε την ετικέτα ώστε οι κάμερες της τηλεόρασης να μην δείχνουν την εταιρεία. Δεν το έκανε τυχαία.