O MVP με τα μηδέν σουτ και το μπάσκετ που δείχνει την σύγχρονη κυριαρχία

Δεν θα σας κρύψω ότι οι τελευταίες συζητήσεις-αναλύσεις του πρώτου ημιτελικού, εδώ στο Κάουνας, μου δημιούργησαν ένα βάρος που γινόταν ολοένα και πιο δυσκολοχώνευτο, καθώς πλησίαζαν οι ώρες για το εναρκτήριο τζάμπολ του Final 4!

Όταν πίνεις καφέ με τον Κατσικάρη και σου αναλύει πόσο δύσκολα θα γίνουν τα πράγματα για τον Ολυμπιακό, αν οι τρεις περιφερειακοί της Μονακό (Τζέιμς, Οκόμπο και Λόιντ) σκοράρουν κοντά στους 50 πόντους και εν συνεχεία ο Τριφούνοβιτς σου λέει ότι οι «ερυθρόλευκοι» πρέπει να σκοράρουν διψήφιο αριθμό τριπόντων για να βγουν νικητές, αντιλαμβάνεστε ότι το ποτήρι αρχίζει να φαίνεται μισοάδειο!

Ειδικότερα όταν και οι δικές σου προσλαμβάνουσες για το πόσο δυσκολοκατάβλητη είναι η ομάδα του Σάσα Ομπράντοβιτς, τότε αρχίζουν και σε «ζώνουν τα φίδια». Δε νίκησαν τυχαία πέντε φορές οι Μονεγάσκοι τους Πειραιώτες στην τελευταία διετία, «καταστρέφοντας» σε μεγάλο βαθμό το παιχνίδι τους… Και στους 60 πόντους, και στους 80 αλλά και στους 90, άμα λάχει…

Το πιο εντυπωσιακό της υπόθεσης, όμως, είναι το ίδιο ακριβώς έργο θεατές γίναμε όλοι στο πρώτο ημίχρονο του ημιτελικού. Μία Μονακό, που έβγαζε σπίθες στην άμυνα, με ασφυκτική πίεση, απλωμένα χέρια παντού, ασφυκτική πίεση στην μπάλα και βοήθειες στο μαρκάρισμα του Βεζένκοβ και του Σλούκα, έβγαλε με το «καλησπέρα» τους παίκτες του Μπαρτζώκα από τον ρυθμό τους και σταδιακά πήγε το ματσάκι εκεί που ήθελε.

Το -12 στην ανάπαυλα, έμοιαζε με το καλύτερο δυνατό σενάριο που είχε φανταστεί ο 54χρονος Σέρβος προπονητής της πρωτάρας του Final 4! Αν και με τη νευρικότητα που έβγαλε στο ξεκίνημα ο Ολυμπιακός, απόρροια των δύο χαμένων lay up, των οκτώ λαθών, των 9 χαμένων βολών (50% με 9/18) και του 33% εντός πεδιάς στο πρώτο 20λεπτο, θα μπορούσαν να είχαν ανοίξει ακόμη περισσότερο την ψαλίδα.

Έως τότε, οι προβλέψεις των ειδικών έπεφταν διάνα. Το τρίο Τζέιμς-Λόιντ-Οκόμπο είχε συνολικά 28 πόντους και οι πρωταθλητές Ελλάδας μόλις 4/12 τρίποντα!

Και ξαφνικά, οι παίκτες των δύο ομάδων αποσύρονται στα αποδυτήρια, οι προπονητές δίνουν τις οδηγίες τους και μόλις αρχίζει το 2ο μέρος, η εικόνα που βλέπει ο θεατής παραπέμπει στα video games που ένα-δύο «κανονάκια» είναι ικανά να αλλάξουν άρδην τους συσχετισμούς της μάχης.

Γιατί πραγματικά, αυτό που έκαναν οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα στην 3η περίοδο, δεν είναι απλά ότι συμβαίνει μία φορά στα 35 χρόνια και μένει στην ιστορία! Είναι ότι αποτελεί την επιτομή του σύγχρονου ολοκληρωτικού μπάσκετ και σε τέτοια διάρκεια (ένα ολόκληρο 10λεπτο), σπάνια ακόμη και μία elite ομάδα μπορεί να το παρουσιάσει.

Πολλώ δε μάλλον σε έναν ημιτελικό Final 4, με την πίεση στα «κόκκινα» και αυτά που διακυβεύονται να μην επιτρέπουν το καθαρό μυαλό που απαιτεί μία τόσο απαιτητική συλλογική προσπάθεια. Πέραν της ικανότητας και της «χημείας» που θεωρούνται δεδομένες σε αυτό το επίπεδο.

Ο λόγος φυσικά για το ανεπανάληπτο σερί 27-2 στην 3η περίοδο, με το οποίο ο Ολυμπιακός εξασφάλισε την πρόκρισή του για 9η φορά σε ευρωπαϊκό τελικό και θα διεκδικήσει το 4ο τρόπαιο της ιστορίας του στην Euroleague.

Τι να πρωτογράψεις και να υπογραμμίσεις για αυτή την ολική επαναφορά, που έχει δύο αναγνώσεις. Αυτή του τέλειου επιθετικού δεκαλέπτου που έκανε η ελληνική ομάδα με 11/14 σουτ και 10 ασίστ έναντι μόλις ενός λάθους και εκείνη του απίστευτου παθητικού των δύο πόντων, με την Μονακό να τελειώνει την περίοδο με 1/14 σουτ και 4 λάθη!

Σε όλο αυτό το διάστημα, σημαντικότερο γρανάζι για την αριστουργηματική λειτουργία της ελληνικής ομάδας, αποτέλεσε – κατά την ταπεινή μου άποψη – ο μοναδικός «ερυθρόλευκος» που έπαιξε περισσότερο από 5 λεπτά και όχι απλά δεν σκόραρε! Αλλά δεν πήρε ούτε μία προσπάθεια εντός πεδιάς, αστοχώντας μόνο σε 2 βολές.

Αν μία φορά η στατιστική λέει την αλήθεια, τότε αυτή ήταν σίγουρα χθες με τον Τόμας Γουόκαπ. Και αυτό όχι γιατί στα 18’25” που αγωνίστηκε μοίρασε 7 ασίστ και πήρε 3 ριμπάουντ, αλλά γιατί η επίδοσή του στο plus/minus (+19), ξεπέρασε τον χρόνο συμμετοχής και κατά κύριο λόγο βασίστηκε στον «αφανισμό» του Μάικ Τζέιμς.

Το εξωπραγματικό επιμέρους +25 του 3ου δεκαλέπτου, όμως και το συνολικό 47-19 του δευτέρου ημιχρόνου, δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς συλλογική προσπάθεια. Ποιος μπορεί να λησμονήσει τους 8 μαζεμένους πόντους του αρχηγού Κώστα Παπανικολάου, που συνδυάστηκαν με σκυλίσια άμυνα, επιθετικά ριμπάουντ και συγκινητικές μονομαχίες σώμα με σώμα;

Ποιος μπορεί να ξεχάσει την άμυνα του Κάνααν, τις πάρε-βάλε πάσες και τα σημαντικά καλάθια του Φαλ και φυσικά επιθετικό «ξεκόλλημα» που προσέφεραν οι συνολικά 9 πόντοι του Βεζένκοβ μέσα σε λίγα λεπτά; Αλλά και την ευστοχία στις βολές και την δημιουργία του Σλούκα στην 4η περίοδο, όταν οι Μονεγάσκοι πίεσαν διπλά και τριπλά σε μία απέλπιδα προσπάθεια να κατεβάσουν την διαφορά...

Ο Ολυμπιακός απέδειξε για πολλοστή φορά ότι όταν του βάζεις δύσκολα και τον βάζεις με την πλάτη στον τοίχο, όχι απλά βγάζει σκληράδα αλλά την συνδυάζει και με το καλύτερό του μπάσκετ! Δικαίως και παναξίως βρίσκεται στον τελικό, εξαργυρώνοντας την κυριαρχική πορεία που είχε σε όλη την διάρκεια της σεζόν και αναγκάζοντας φίλους, εχθρούς και ουδέτερους να τον παραδεχτούν.

Ποιος περίμενε ότι οι Πειραιώτες θα έχαναν 14 βολές και ότι η Μονακό θα έπαιρνε 45 πόντους από τους τρεις σημαντικότερους παίκτες της και το αποτέλεσμα θα ήταν καθαρή νίκη των «ερυθρολεύκων» (76-62);

Για επιμύθιο κρατάω την ηρεμία και την συγκρατημένη – ειδικότερα μετά από τέτοια ανατροπή – χαρά που έβγαλαν οι πρωταγωνιστές του, κάτι που δείχνει το πόσο συνειδητοποιημένοι είναι όλοι για την σοβαρότητα και την συγκέντρωση που απαιτούν τα επόμενα 40 λεπτά που έχουν μπροστά τους.

Η 4η σερί νίκη (78-66) της Ρεάλ σε ημιτελικό classico και μάλιστα με μείον 4 παίκτες (Γιαμπουσέλε, Πουαριέ, Ντεκ και Αλοσέν), με πρωτάρη προπονητή (Τσους Ματέο) και με ανατροπή από το -9, δείχνει σε τι momentum βρίσκονται οι Μαδριλένοι και πόσο αποφασισμένοι είναι.

Το ότι από το μέσο παθητικό των 87,2 πόντων στην επεισοδιακή σειρά με την Παρτίζαν, κατέβασαν την Μπαρτσελόνα στους 66 και έκρυψαν τεχνηέντως όλες τις αδυναμίες τους, λέει πολλά και δείχνει πόσο δύσκολος αντίπαλος θα είναι στον κυριακάτικο τελικό. Δεν είναι τυχαία, άλλωστε, η πολυνίκης ομάδα του θεσμού με 10 κατακτήσεις και τέσσερα τρόπαια στο format των Final 4.

Άκρως συγκινητικές οι τρεις «παλιοσειρές» Ροντρίγκεζ, Γιουλ και Ρούντι (συνολικά είχαν 19π., 4ρ., 10ασ. & 4κλ. με 6/14 σουτ) που ήταν και οι τρεις παρόντες στον χαμένο τελικό (88-100) του Λονδίνου από τον Ολυμπιακό.

Μόνος του ο Ταβάρες (20π., 15ρ. & 4κοψ. με 7/9 σουτ) επισκίασε τους τέσσερις ψηλούς που χρησιμοποίησε ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους (Μίροτιτς-Σανλί-Βέσελι και Νάζι είχαν όλοι μαζί 8π. & 12ρ. με 3/19 σουτ), ο οποίος οδήγησε την Μπαρτσελόνα σε τρία διαδοχικά Final 4 χωρίς να γευθεί την επιτυχία και όλα δείχνουν ότι το καλοκαίρι θα αποχαιρετήσει την Βαρκελώνη.