Τα... έργα τέχνης του Παγκοσμίου Κινηματογράφου είναι εκατοντάδες! Από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι και στις μέρες μας τα «αριστουργήματα» είναι πολλά! Κάποια μας κάνουν να τα βλέπουμε με... κομμένη την ανάσα. Κάποια μας χαρίζουν γέλιο. Άλλα μας συγκινούν και πολλά μας εξοργίζουν. Αυτό άλλωστε είναι και η μεγάλη οθόνη. Αυτό είναι οι ταινίες. Μια «αποθήκη συναισθημάτων».

Οι συντάκτες του Gazzetta μέσω του Weekend Journal... ξεκλειδώνουν την αποθήκη αυτή και γράφουν για την ταινία που τους έχει προκαλέσει τα πιο έντονα συναισθήματα! Ούτε... Κουτσουγιαννόπουλοι είναι, ούτε Τιμογιαννάκηδες. Έχουν όμως... γράψει πολλά χιλιόμετρα τόσο στις αίθουσες των cinema, όσο και μπροστά στην τηλεόραση. Οπότε έχουν άποψη και την μοιράζονται μαζί σας.

Κάποιοι έχουν... κοινές ανησυχίες όπως ο Γιάννης Γεωργόπουλος και ο Κώστας Σωτηρόπουλος που διάλεξαν την ίδια εκπληκτική ταινία. Κάποιος άλλος (βλέπε: Νίκος Ρόλλας) είχε μια πιο... ψαγμένη πρόταση μακριά από την Χολυγουντιανή λάμψη. Υπήρξε και ο Φώτης Καρακούσης που... ξέφυγε από το αρχικό πλάνο (για την μια αγαπημένη ταινία) αφού δεν μπόρεσε να διαλέξει ανάμεσα σε άλλα 2 αριστουργήματα.

Στην τέχνη όμως όλα επιτρέπονται! Ακόμη και οι δύο επιλογές! Διαβάστε, συμφωνήστε ή διαφωνήστε. Σπεύστε να δείτε κάποιο από τα παρακάτω έργα που δεν έχετε δει (η αλήθεια είναι ότι το ένα είναι καλύτερο από το άλλο) και στο τέλος μέσα από το πλαίσιο των σχολίων γράψτε «2-3 αράδες» για την δική σας αγαπημένη ταινία. Είναι βέβαιο ότι αυτή η αμφίδρομη επικοινωνία μπορεί να μας/σας βοηθήσει να διευρύνουμε ακόμη περισσότερο τους κινηματογραφικούς μας ορίζοντες.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΛΑΤΑΡΙΩΦ-Ο Σημαδεμένος

Είναι η ταινία που θα δεις και θα σε ανεβάσει, όταν είσαι πεσμένος. Είναι η ταινία που θα σε κατεβάσει όταν είσαι ανεβασμένος. Αυτή που θα σε κάνει να γελάσεις, να προβληματιστείς, ίσως να δακρύσεις (προσωπικά δεν το έχω κάνει). Ο Αλ Πατσίνο να δίνει όλα σ' αυτή την ταινία, προκειμένου ο Τόνι Μοντάνα να τα δώσει όλα, πατώντας στην κοσμοθεωρία «ο κόσμος είναι δικός σου».

Σε μερικές στιγμές, ο Τόνι σε κάνει να θες να είσαι στη θέση του. Δηλαδή, να είσαι αυτός που θα θέλουν όλοι να κάνουν δουλειές, να σε σέβονται, να σε φοβούνται, να σε εκτιμούν, να σε ποθούν. Όλα αυτά βέβαια σε μια πρόχειρη, ρηχή ματιά του θέματος. Διότι για να «κατακτήσεις τον κόσμο», πρέπει να πουλήσεις και όλο τον κόσμο που σε έχει αγαπήσει και εμπιστευτεί.

Για να πετύχει αυτός, έγινε εγκληματίας, σκότωσε, πούλησε ναρκωτικά, συνεργάτες και φίλους. Προτίμησε να φύγει από την αγκαλιά της μάνας του και να... πετάξει στον χώρο των ναρκωτικών όντας ο τύπος που πάντα θα έχει στο χέρι του αυτό που θέλει. Και αυτό που ήθελε ποτέ δεν ήταν αρκετό. «Εφαγε» τη γκόμενα του Φρανκ (άνθρωπος για τον οποίο δούλευε).

«Εφαγε» τον ίδιο τον Φρανκ αργότερα, «έφαγε» τον κολλητό του Μανόλο γιατί ερωτεύτηκε την αδερφή του και στο τέλος «έφαγε» το κεφάλι του. Το γεγονός ότι η Ελβίρα, χαμένη στον κόσμο των ναρκωτικών, δεν μπορούσε να του κάνει παιδιά τον έκανε να έχει ευαισθησία σ' αυτό το θέμα. Γι αυτό ακύρωσε τον θάνατο ενός δημοσιογράφου, επειδή στο αμάξι είναι τα παιδιά του.

Ο Σόσα, για τον οποίο θα γινόταν η δουλειά τον κυνήγησε στέλνοντας έναν στρατό σπίτι του. Η σκηνή που που βυθίζει τη μούρη του σε ένα βουνό κοκαΐνης, ο θάνατος της αδερφής του, η φάση ψυχεδέλειας στην οποία έχει επέλθει τον κάνει να τα βάλει με ένα κάρο οπλισμένους άντρες, που είχαν σκοτώσει τους μπράβους του.

Μία σφαίρα εν τέλει τον ρίχνει νεκρό, αφού πρώτα είχε δεχτεί άλλες πόσες στο κορμί του. Όσο γλυκιά ήταν η άνοδός του, άλλο τόσο τραγική ήταν η πτώση του. Και τελικά, ο «Σημαδεμένος», αγνοώντας τα σημάδια της μοίρας, πήγε κόντρα σε όλους και όλα. Κατέκτησε τον κόσμο, όπως ήθελε, αλλά δεν τον κράτησε.

Μπράιαν Ντε Πάλμα σ' ευχαριστούμε για το έπος!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΟΜΑΡΑΣ-«Ο Μισισιπής καίγεται»

Όταν ο Άλαν Πάρκερ μεγαλούργησε! Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα έβλεπα κινηματογράφο. Παρότι από τα... μάτια μου έχουν περάσει χιλιάδες ταινίες και από πολλές διαφορετικές χώρες, δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου καμία καλύτερη από το «Ο Μισισιπής καίγεται». Τουλάχιστον στο είδος της.

Ουσιαστικά μιλάμε για ένα πολιτικό θρίλερ με έντονα αστυνομικά και ερευνητικά στοιχεία και μία εκτενή καταγραφή των ρατσιστικών κρουσμάτων αλλά και της δράσης της Κου Κλουξ Κλαν. Οι Αμερικανοί τότε είχαν κατατάξει την ταινία στα θρίλερ εγκληματικού χαρακτήρα.

Έχοντας ως moto την φράση «όταν η Αμερική ήταν σε πόλεμο με τον εαυτό της» αυτή η ταινία πραγματικά ανταποκρίνεται πλήρως στις απαιτήσεις του θεατή. Με εξαιρετικές ερμηνείες, εκπληκτική σκηνοθεσία, πολύ καλή πλοκή, καμία... κοιλιά στο σενάριο ή γενικά στην ταινία και φυσικά τρομερή δουλειά από τον Άλαν Πάρκερ.

Σε πρώτο πλάνο είναι οι Τζιν Χάκμαν και Ουίλεμ Νταφόε, δύο πολύ καλοί και βραβευμένοι ηθοποιοί μίας παλιάς γενιάς. Η ταινία πραγματεύεται την ιστορία δύο πρακτόρων του FBI που ερευνούν ένα τριπλό έγκλημαρατσιστικής φύσεως, που έκανε η Κου Κλουξ Κλαν, αντιμετωπίζοντας τις εχθρικές διαθέσεις μίας ρατσιστικής κοινότητας του Νότου. Σε όλο τους το μεγαλείο όμως...

Πρόκειται από τις λίγες ταινίες (σ.σ. έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ) που εκθέτει τόσο την αμερικανική κοινωνία, παρουσιάζοντας εντελώς αρρωστημένες νοοτροπίες και άλλες καταστάσεις σε μία χώρα, που ακόμα και σήμερα έχει προβλήματα με τις φυλετικές διακρίσεις. Ξεκλέψτε χρόνο και δείτε την. Πραγματικά αξίζει τον κόπο...

Για την... ιστορία και χωρίς αυτό για μένα να αποτελεί κριτήριο αυτή η ταινία πήρε 4 Όσκαρ και κέρδισε τουλάχιστον άλλες 18 τιμητικές διακρίσεις (σ.σ. μεταξύ άλλων σε Χρυσές Σφαίρες και βραβεία BAFTA). Είχε και άλλες 22 υποψηφιότητες για βραβεία.

ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΛΙΑΡΗΣ-Rush Hour

Αρχικά να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι από αυτούς που θα ψάξουν για ταινία από τις λεγόμενες «κουλτουριάρικες» με βαθύ νόημα, που χρειάζεται να τις παρακολουθείς δίχως να χάσεις ούτε δευτερόλεπτο μπας και τις καταλάβεις. Και παρά το γεγονός πως σκέφτηκα έτσι για την... ποιότητα να ισχυριστώ ότι από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει είναι το “Κυνήγι της ευτυχίας”, προτιμώ να μην βαρύνουν κι άλλο τα μέσα μας. Έτσι, το ρίχνω στο γέλιο μπας και ξεχαστούμε και θα μιλήσω για τις τρεις ταινίες «Rush Hour, Αλεξίσφαιροι Ντετέκτιβ».

Ναι, οκ, θα μου πείτε “ρε φίλε, ακόμα ασχολείσαι με τον Τζάκι Τσαν και το ψεύτικο ξύλο;”. Η αλήθεια είναι πως όχι και η «τριλογία» των Αλεξίσφαιρων Ντετέκτιβ έχει έναν και μοναδικό μεγάλο πρωταγωνιστή. Τον «big mouth», Κρις Τάκερ. Αυτός ο τρομερός τύπος που και μόνο με τον τρόπο που μιλάει και τις ατάκες του ρόλου του, απολαμβάνεις κάθε δευτερόλεπτο που τον βλέπεις! Μιλάμε για γέλιο παιδιά, όχι αστεία...

Αν πει κάποιος ότι δεν ξέρει την απίστευτη σκηνή με τον ... γιου και τον μι από την τρίτη ταινία, θα πει ψέματα. Προσωπικά θα διάλεγα με ... διαφορά στήθους (για την ακρίβεια της Ροσελίν Σάντσεθ, remember the name Isabella Molina), τη δεύτερη από τις τρεις ταινίες με το καζίνο και τον δολοφόνο του πατέρα του ντετέκτιβ Λι (Τζάκι Τσαν).

Θα καθίσω βέβαια να δω και τις τρεις όποτε κι αν τις πετύχω στην τηλεόραση, σε φάση όπως όταν βλέπεις ξανά και ξανά τα “Φιλαράκια”. Γελάς κάθε φορά με τα αστεία που έχεις γελάσει πάμπολλες φορές. Ωραίο το ξύλο που πέφτει στις ταινίες, αλλά τα αστεία σκηνικά είναι τόσα που προσωπικά μόνο κωμωδία θα τη λέω και όχι περιπέτεια!

ΤΟΝΙΑ ΣΠΑΝΟΥ-Το Κυνήγι της Ευτυχίας

Η αλήθεια είναι ότι όταν μας ανακοίνωσαν ότι θα μιλήσουμε για την αγαπημένη μας ταινία χρειάστηκε να το σκεφτώ. Ακολούθησα το συναίσθημα και έτσι κατέληξα στο «Κυνήγι της Ευτυχίας». Κάθε φορά που την βλέπω, ακόμα και τώρα που γράφω για αυτήν, με κάνει να δακρύζω, με δάκρυα όμως όχι συναισθηματικά αλλά δάκρυα που σου δημιουργούν ένα «ζιζάνιο» στο μυαλό και σου γυρνάνε τον διακόπτη ώστε να είσαι πιο αποφασισμένος και πιο δυνατός μόλις πέσουν οι τίτλοι τέλους.

Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία, είναι απόλυτα πιστή, και αυτό είναι που την κάνει ακόμα πιο δυνατή. Ο Γουίλ Σμιθ, ο οποίος άλλαξε για πρώτη και τελευταία φορά το στιλ που υπηρετεί προτάθηκε για Όσκαρ Α' Ανδρικού ρόλου, ενσάρκωσε τον Κρις Γκάρντνερ ο οποίος όταν η σύζυγος του τον εγκαταλείπει μαζί με τον πεντάχρονο γιο τους και χωρίς να έχει δουλειά χρειάζεται να παλέψει με όλες τις δυσκολίες που μπορεί να σου φέρει η ζωή.

Ο Κρις μπαίνει, χωρίς μισθό, σε ένα σκληρό και απαιτητικό πρόγραμμα εκπαίδευσης χρηματιστών, όπου ελάχιστοι τα καταφέρνουν. Με πίστη στις δυνατότητες του αλλά και με πολύ δουλεία, συνδυασμός που νικά όλες τις δυσκολίες, καταφέρνει και γίνεται θρύλος της Γουόλ Στριτ.

Η ταινία ξεφεύγει από το κλασικό Αμερικάνικο όνειρο. Δείχνει έναν άνθρωπο που ενώ έρχονται όλα ανάποδα μέρα με την μέρα λεπτό με το λεπτό δεν εγκαταλείπει, δεν βουλιάζει από τις δυσκολίες αλλά είναι εκεί σηκώνει το κεφάλι, δουλεύει σκληρά και στο τέλος όσο πιο απλά όσο πιο ανθρώπινα και όσο πιο δικαία μπορεί να γίνει, απλά τα καταφέρνει. Και αυτό είναι που το κάνει αυτή την ιστορία τόσο μοναδική. Βγάζει όλη την δύναμη που κρύβει ένας άνθρωπος. Οι περισσότεροι την έχετε δει, όσοι δεν την έχετε δει σας προτείνω να την δείτε. Περιγράφει μια κατάσταση που δυστυχώς έχει γίνει βίωμα και στην χώρα μας και δείχνει ότι όταν έχεις το κεφάλι ψηλά και δουλεύεις σκληρά το τέλος θα είναι όπως στα ταινίες.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΓΚΑΣ-Se7en

Η υπόθεση έχει ως εξής: Δύο ντεντέκτιβ, ένας ρούκι (Μπραντ Πιτ) κι ένας έτοιμος να αποσυρθεί σε μία εβδομάδα (Μόργκαν Φρίμαν), κυνηγούν έναν serial killer (Κέβιν Σπέισι), ο οποίος χρησιμοποιεί τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα ως το modus operandi του. Θα μπορούσε να είναι μία ακόμη καλή αστυνομική περιπέτεια. Δεν είναι, όμως. Αυτό το σκοτεινό αριστούργημα του Ντέιβιντ Φίντσερ, σε σενάριο του Άντριου Κέβιν Γουόκερ, δεν μπορείς απλά να το προσπεράσεις.

Δεν είναι η ταινία της σειράς, που θα τη δεις και πέντε λεπτά αργότερα, θα την έχεις ξεχάσει. Όχι. Το Se7en αφήνει σημάδια. Μέσα σου… Όταν την είδα για πρώτη φορά, ήμουν πιο μικρός απ’ ό,τι έπρεπε. Δεν ήξερα τι είναι τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Δεν ήξερα τη «Θεία Κωμωδία» του Δάντη. Δεν ήμουν προετοιμασμένος. Μπορώ να πω ότι η φούσκα στην οποία ζούσα, έσκασε με αυτή την ταινία.

Ο Φίντσερ δε φοβάται να σε μπλέξει μέσα στο μυαλό του Τζον Ντόου. Ο ήρωας του Se7en δεν είναι ο καλός. Δεν είναι ο αφελής, νεαρός Μιλς, ούτε ο βετεράνος, κυνικός Σόμερσετ. Είναι ο ιδιοφυής, παρανοϊκός Τζον Ντόου, ένας serial killer με τόσο παραμορφωμένη ματιά για την καθημερινότητά και τον κόσμο μας, που παρότι τα εγκλήματά του κινούνται στα όρια της ανθρώπινης κατανόησης, στο τέλος… κάπως βγάζουν νόημα! Κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό κομμάτι της ταινίας.

Ναι, τα εγκλήματα είναι απεχθή και ο Φίντσερ δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να στα δείξει σε όλο τους το «μεγαλείο». Ναι, το τέλος είναι Σ-Υ-Γ-Κ-Λ-Ο-Ν-Ι-Σ-Τ-Ι-Κ-Ο, όταν αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος του σχεδίου του Ντόου, την τελειότητά του μέσα στην απόλυτη παραφροσύνη του. Όμως, εκεί που το αίμα μου πάγωσε, ήταν όταν (και όχι προφανώς την πρώτη φορά που την είδα, αλλά την 5η, 6η, 7η, δεν θυμάμαι…) είδα έναν ανατριχιαστικό Κέβιν Σπέισι να λέει: «Αθώους; Αθώους; Αυτό υποτίθεται ότι είναι αστείο; Κοίτα τους ανθρώπους που σκότωσα.

Έναν παχύσαρκο, έναν αηδιαστικό άνθρωπο που με το ζόρι μπορούσε να σηκωθεί όρθιος, που αν τον έβλεπες στον δρόμο θα τον έδειχνες και θα γελούσες με τον φίλο σου. Που αν τον έβλεπες ενώ έτρωγες, δεν θα μπορούσες να τελειώσεις το γεύμα σου. Μετά από αυτόν, διάλεξα τον δικηγόρο, έναν άνθρωπο που αφιέρωσε τη ζωή του στο να βγάζει λεφτά, με το να λέει ψέματα με κάθε ανάσα του για να κρατάει εκτός φυλακής βιαστές και δολοφόνους.

Μια γυναίκα, τόσο άσχημη στο εσωτερικό, που δεν άντεχε να ζήσει αν δεν ήταν όμορφη στο εξωτερικό. Έναν έμπορο ναρκωτικών, έναν παιδεραστή έμπορο ναρκωτικών, για την ακρίβεια. Και μην ξεχνάτε την πόρνη, που διαδίδει αρρώστιες. Μόνο σε έναν κόσμο τόσο σκατένιο, μπορείς να πεις ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι αθώοι και να κρατήσεις ίσια την μούρη σου.

Αλλά αυτό είναι το νόημα. Βλέπουμε ένα θανάσιμο αμάρτημα σε κάθε γωνία, σε κάθε σπίτι. Και το ανεχόμαστε. Γιατί είναι κοινότυπο, πεζό και το ανεχόμαστε κάθε μέρα, κάθε πρωί, κάθε μεσημέρι και κάθε βράδυ. Όχι πια». Και το αίμα μου δεν πάγωσε γιατί τα όσα είπε ήταν τρομακτικά, φρικιαστικά. Πάγωσε, γιατί έχει δίκιο…

ΦΩΤΗΣ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ- Τελευταίος Αυτοκράτορας και Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας

Όταν ο Μιχάλης μας έστειλε μήνυμα να γράψουμε την αγαπημένη μας ταινία, θεώρησα εξ αρχής δύσκολο να επιλέξω μόνο μία! Είχα ξεχωρίσει δύο για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Δεν γινόταν να βάλω μία, ειδικά από την στιγμή που πηγαίνω σινεμά τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Εντάξει και οι δύο είναι καλός αριθμός μην είμαστε και υπερβολικοί...

Αρχικά τον «Τελευταίο Αυτοκράτορα» του Μπερνάντο Μπερτολούτσι. Μια ταινία που θα θυμάμαι μια ζωή, επειδή ήταν η πρώτη που είδα στο σινεμά. Όντας 12 χρονών πήγα και εγώ στο καλοκαιρινό κινηματογράφο στο Κιάτο (μετά δυστυχώς ή ευτυχώς για κάποιους έπαιζε μόνο ταινίες ερωτικού περιεχομένου με το «Κόκκινο Σαλόνι» να έχει σπάσει τα ταμεία) και έμεινα με το στόμα ανοικτό από την εικόνα της απαγορευμένης πόλης. Σε μια εποχή που το ίντερνετ δεν υπήρχε ουσιαστικά στην χώρα μας και η πληροφορία ήταν κάτι απομακρυσμένο, σε εμάς τους μικρούς η συγκεκριμένη ταινία ήταν εκτός από επική και πολύ ενδιαφέρουσα.

Η δεύτερη που σκέφτηκα ήταν το «Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας». Ένας ύμνος εναντίον του ρατσισμού και εναντίον το ναζισμού. Ο Νόρτον ήταν πραγματικά απίστευτος και η σκηνή που κλαίει πάνω από το πτώμα του αδερφού του, σκεπτόμενος πως ουσιαστικά αυτός φταίει για όλα, είναι όλα τα λεφτά.

Η συγκεκριμένη ταινία έδειχνε με το καλύτερο τρόπο πως κάθε απολυταρχική σκέψη και συμπεριφορά οδηγεί στην καταστροφή και μόνο εκεί και επειδή οι καιροί που ζούμε είναι δύσκολοι, καλό θα είναι να βάζουμε να την βλέπουμε όσο γίνεται πιο συχνά για να καταλαβαίνουμε πως τα άκρα οδηγούν στον γκρεμό και μόνο. Ήταν γεμάτη με σκληρές εικόνες και ακόμα πιο δυνατά μηνύματα και δυστυχώς είναι πάντα επίκαιρη...

ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ-Τα Καλά Παιδιά

Μια ταινία που δείχνει τον σκληρό κόσμο της απάνθρωπης μαφίας και θα μπορούσε να είναι αναπαράσταση ντοκιμαντέρ πραγματικών περιστατικών που έχουν συμβεί! Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση από την πρώτη στιγμή ήταν η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, αλλά και το γεγονός ότι βασίζεται σε αληθινή ιστορία.

ΚΩΣΤΑΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ-Fight Club

Οι τράπεζες, τα ΑΤΜ και τα χρέη είναι πολύ της μόδας τις τελευταίες μέρες στην Ελλάδα και το Fight Club είναι μία ταινία που προτείνει μία... λύση για όλα αυτά. Μία λύση για έναν άλλο κόσμο βέβαια, γιατί σε αυτό που ζούμε, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.

Το Fight Club προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις όταν βγήκε και “αποκαταστάθηκε” αργότερα από κριτικούς και κοινό, που την κατέταξαν στις cult ταινίες του κινηματογράφου. Καταπιάνεται με το σύγχρονο χρηματοπιστωτικό σύστημα, και τον νοοτροπία του μικροαστού “καταλώνω άρα υπάρχω”, περνώντας το μήνυμα της ματαιότητας για όσους επιλέγουν αυτή η ζωή.

Αυτό τονίζει ο David Fincher στο Fight Club. Πως υπάρχει επιλογή για την ζωή που θα ζήσει ο καθένας μας. Ο “αφηγητής” Edward Norton (δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομά του) γνωρίζει τον κυνικό και ολίγον τι ψυχοπαθή Tyler Durden (Brad Pitt) και μαζί αλλάζουν ζωή. Δημιουργούν το Fight Club, τα οποία γίνονται Fight ClubS και τελικά Project Mayhem.

Μοναδικές ερμηνείες από τους τρεις πρωταγωνιστές (Edward Norton, Brad Pitt και Helena Bonham Carter), με τον ρόλο του Τyler Durden να είναι πραγματικά το... κάτι άλλο και τον Brad Pitt να δίνει ρεσιτάλ. Ανατροπές, βία, κοινωνοπολιτικά μηνύματα και ένα φινάλε, που αν δεν την έχεις δει, θα εντυπωσιαστείς.

Τo Fight Club ανήκει στις ταινίες που την βλέπεις και ζηλεύεις όλους αυτούς που την δεν την έχουν δει και θα έχουν την χαρά να την “ανακαλύψουν”.

Και μην ξεχνάτε: The first rule of Fight Club is you don talk about Fight Club...

ΝΙΚΟΣ ΡΟΛΛΑΣ-The Warriors

Η συγκεκριμένη ταινία του 1979 δεν ανήκει στην κατηγορία των blockbuster... Πόσω μάλλον Ελλάδα, που βρίσκεται στην... αποθήκη των καναλιών για να παίζει σε κάτι τελειωμένες ώρες, προκειμένου να καλυφθεί η μεταμεσονύχτια «τρύπα» του προγράμματος, μεταξύ δεκάδων ροζ διαφημίσεων.

Αφορά μία παρέα από το Coney Island, με το όνομα Warriors που πηγαίνουν στην συγκέντρωση που έχει καλέσει ο Cyrus, ο αρχηγός των Riffs. Εκεί το παρών δίνουν όλες οι συμμορίες της Νέας Υόρκης, τηρώντας την ανακωχή που έχει κηρυχθεί. Άπαντες εκπροσωπούνται από 9 μέλη, που απαγορεύεται να κουβαλάνε όπλα και να κάνουν μαγκιές στους αντιπάλους.

Οι Rogues όμως όχι απλά σπάνε την συμφωνία και σκοτώνουν τον Cyrus, αλλά φροντίζουν ώστε οι Warriors να χρεωθούν τον φόνο. Κάτι που έχει ως αποτέλεσμα το ταξίδι της επιστροφής στο Coney Island να μετατραπεί σε μία ολονύχτια μάχη επιβίωσης, καθώς όποιος φοράει το γιλέκο με τα διακριτικά τους, είναι επικηρυγμένος από όλες τις συμμορίες της πόλης...

Ακολουθούν spoilers: Κριτικός κινηματογράφου δεν είμαι για να κρίνω τις ερμηνείες της ταινίας. Αυτό όμως που με κέρδισε ήταν η ένταση που έχει, η αγωνία του «θα καταφέρουν να φτάσουν πίσω;» και φυσικά κάποιες στιγμές, όπως η ομιλία του Cyrus (κλικ εδώ), το σήμα κατατεθέν «Warriors come out to play» (κλικ εδώ) και η μάχη με τους Baseball Furies (κλικ εδώ)

Αν βράζει λίγο το αίμα σου και σου αρέσουν τέτοιου είδους ταινίες, τότε πρέπει να το δεις. Πριν το κάνεις όμως, δες αυτό το video που είναι οι κομμένες σκηνές από το ξεκίνημα της ταινίας, πριν οι Warriors μπουν στο τρένο για να πάνε στο πάρκο της Νέας Υόρκης για την συγκέντρωση...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ- Fight Club (o δεύτερος του... club)

«Ο Εξορκιστής», «Ο Νονός», «Το πάρτι», «Τα πουλιά» του Χίτσκοκ, «Η τελευταία έξοδος Ρίτα Χέιγουορθ», «2001: A Space Odyssey» είναι κάποιες από τις ταινίες που αμφιταλαντευόμουν για το ποια είναι η υπέρτερη σύμφωνα με τα κριτήρια μου. Όλα αυτά λίγους μήνες πριν την έλευση του μιλένιουμ, όταν ανυποψίαστος παρακολούθησα στη μεγάλη οθόνη το «Fight Club». Θυμάμαι σαν τώρα εκείνο το βράδυ.

Το ρίγος που με διαπέρασε βγαίνοντας από την κινηματογραφική αίθουσα, οδηγώντας στη μηχανή μέχρι το σπίτι. Σαν άλλος «Tyler Durden» παραμιλούσα προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι είδα. Ο μεγάλος μάστορας Φίντσερ μετέφερε με μοναδική μαεστρία τη νουβέλα του Τσακ Πάλιανουκ. Μπραντ Πιτ, Έντουαρντ Νόρτον και Έλενα Μπόναμ Κάρτερ ερμηνεύουν δίχως αύριο τους ρόλους τους.

Ένας γιάπης που πάσχει από insomnia βρίσκει τον αληθινό εαυτό του στο "Fight Club", όπου συμμετέχει σε αγώνες πυγμαχίας με γυμνά χέρια. Ο ιδρυτής των "Fight Club", ωστόσο, αποδεικνύεται μια άκρως επικίνδυνη προσωπικότητα, που επιδίδεται σε πράξεις τρομοκρατίας ενάντια στην καθεστηκυία τάξη.

Ο Tyler Durden (Έντουαρν) Νόρτον είναι μία διχασμένη προσωπικότητα, σχιζοφρενής. Ρίχνει μπουνιές στον εαυτό του, νομίζοντας πως παλεύει με το alter ego του (Μπραντ Πιτ), κάνει έρωτα με την Έλενα Μπόναμ Κάρτερ και δεν θυμάται τίποτα. Δύο άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε ένα σώμα. Δύο ετερόκλητοι χαρακτήρες σε ένα μυαλό.

Ζει μία άνετη πλην όμως βαρετή ζωή μέχρι που κηρύσσει την προσωπική του επανάσταση, ωθώντας εκατοντάδες νέους στο Fight Club. Η ταινία ξεδιπλώνεται αργά αλλά σταθερά. Την στιγμή που αρχίζεις να πιστεύεις πως δεν έχει να σου δώσει κάτι μένει έρχεται η μεγάλη ανατροπή. Νοσηρό, χαοτικό, προκλητικό, μία διαμαρτυρία στην καπιταλιστική κοινωνία του καταναλωτισμού και της κοινωνικής αδικίας.

Πιο επίκαιρο από ποτέ. Παρακολούθησα το διάρκειας 139 λεπτών αριστούργημα του Φίντσερ άλλες 17 φορές καταστρατηγώντας τον πρώτο κανονισμό του Fight Club... «The first rule of fight club is you don't talk about fight club».