Τα τελευταία χρόνια παραδέχομαι ότι σνόμπαρα αρκετά τα αστυνομικά μυθιστορήματα. Μου φαινόταν ότι δεν είχαν κάτι να μου προσφέρουν, ως ανάγνωσμα, παρότι τρελαίνομαι για την πλοκή αστυνομικών ταινιών και σειρών όπως το True Detective ή το εξαιρετικό βρετανικό Sherlock. Τελευταίο, αν θυμάμαι καλά, ήταν το «ανήσυχοι νεκροί» του Πάκο Ιγνάσιο Ταϊμπό II, το οποίο μόνο κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα δεν λες.

Για τον Νέσμπο είχα ακούσει καιρό πριν. Το προηγούμενο καλοκαίρι, αποτελούσε συντροφιά αρκετών φιλικών προσώπων. Θυμάμαι μια φωτογραφία που μου είχε στείλει ο Σωτήρης από το «Νυχτερίδα», που αναφερόταν στον Έρικ Μίκλαντ και μου κίνησε την περιέργεια. Τι αστυνομικό μυθιστόρημα είναι αυτό που γράφει για το «κουνούπι»;

Τελικά, μετά από συζητήσεις και πανομοιότυπες διθυραμβικές κριτικές από κάθε πλευρά, αποφάσισα να ξεκινήσω την σειρά με ήρωα τον καλτ ντετέκτιβ Χάρι Χόλε. Πλέον, σκέφτομαι πως θα προσαρμοστώ στον επόμενο συγγραφέα σε λίγο που θα τελειώσω όλα τα βιβλία...

Βγάλτε από το μυαλό σας ό,τι έχετε ήδη για τα αστυνομικά μυθιστορήματα. Ο Νέσμπο είναι μια κατηγορία μόνος του. Εκπληκτική πλοκή, τρομερά σχεδιασμένοι χαρακτήρες και αντι-ήρωες, δεμένο σενάριο, καταιγιστική γραφή. Σε κάθε βιβλίο, το περιβάλλον είναι εξίσου καλά προσεγμένο με την εξέλιξη της δράσης.

Σε βάζει στην κουλτούρα των Αβορίγινων στην Αυστραλία, σε ταξιδεύει στην Βραζιλία, το Χονγκ Κονγκ και την Ταϊλάνδη, σου δείχνει την ψυχοσύνθεση της φαινομενικά τέλειας κοινωνίας των Νορβηγών, η οποία όμως είναι ξεκάθαρα επιφανειακή. Κάνει βουτιά στην ιστορία και την ψυχολογία και ορισμένες φορές αναρωτιέσαι ποιος είναι πιο παρανοϊκός. Ο δολοφόνος ή ο συγγραφέας;

Η ανάγνωση των βιβλίων του Νέσμπο είναι σαν να μένεις καθηλωμένος σε μια ταινία σε σημείο που να βάζεις το χέρι σου στα ποπ κορν και να πιάνεις τον πάτο του κουτιού, χωρίς να καταλαβαίνεις πότε έχουν τελειώσει. Ο αντισυμβατικός ντετέκτιβ-πρωταγωνιστής Χάρι Χόλε, παλεύει να λύσει τις υποθέσεις και να αντιμετωπίσει παράλληλα τους δαίμονές του. Κινείται στο σκοτάδι και συνάμα στο φως.

Εξελίσσεται παράλληλα με τον συγγραφέα, επιστρέφει ξανά στα αμαρτωλά μονοπάτια του παρελθόντος, ελίσσεται, βρίσκει λύσεις με ανορθόδοξες μεθόδους και τηρεί σχέση μίσους και πάθους με το αλκοόλ. Ορισμένες φορές ταιριάζει περισσότερο με τους εγκληματίες παρά με τους αστυνομικούς. Ζει μέσα στο δικό του σύστημα απονομής δικαιοσύνης, μπαίνει στο μάτι των αφεντικών του, αλλά τους γίνεται απαραίτητος. Περνιέται για ναρκομανής, αλλά γίνεται και πατρικό πρότυπο.

Αναμφίβολα αποτελεί έναν από τους πιο γοητευτικούς χαρακτήρες που έχω συναντήσει σε βιβλίο. Ή μάλλον, σε σειρά βιβλίων.

Ψάχνοντας να μάθω περισσότερα πράγματα για τον άνθρωπο που έγραψε αυτές της ιστορίες (και που βλέποντας την φωτογραφία του στα βιβλία αναρωτιέσαι μήπως ο πρωταγωνιστής είναι το alter ego του), κατάλαβα και την αναφορά στον Μίκλαντ. Ο Νέσμπο γουστάρει την μπάλα. Στα 17 του έκανε ντεμπούτο με τη Μόλντε, αλλά μια ρήξη χιαστών του έκοψε τα όνειρα για επαγγελματική καριέρα στην Τότεναμ!

Τελείωσε το πανεπιστήμιο, έπαιξε σε ροκ συγκρότημα, έγραψε τραγούδια, μπούχτισε με τα οικονομικά και τα παράτησε όλα για να ταξιδέψει στην Αυστραλία. Εκεί έγραψε και το πρώτο του βιβλίο. Μαζί με τους παρανοϊκούς δολοφόνους, γράφει και βιβλία για παιδιά! Ατομάρα, που μεγαλώνει μέσα στην πλοκή μαζί με τον άσπονδο ήρωά του.

Αυτός είναι και ο λόγος που σας προτείνω ανεπιφύλακτα να πιάσετε τα βιβλία από την αρχή που τα έγραψε ο Νέσμπο. Πρώτο την «Νυχτεριδα», τελευταίο την «Αστυνομία». Με όλη την τρελή διαδρομή που μεσολαβεί ανάμεσα στα δύο αυτά βιβλία. Μπείτε στον κόσμο του και δεν θα το μετανιώσετε...