Ο πρώτος δηλωμένος επαναστάτης, που βολόδερνε στα μέρη μας, εκεί στα μέσα των 80s, ήταν ο Τζόνι Νιούμαν. Ο συχωρεμένος Αμερικανός προπονητής με τις φανταχτερές γραβάτες και τα πανάκριβα αυτοκίνητα, ένας «Επαναστάτης χωρίς συνείδηση», έμεινε στην ιστορία όχι για όσα πέτυχε στο σύντομο πέρασμα του από τον πάγκο του μπασκετικού ΠΑΟΚ, αλλά για μια ξώφαλτση μπουνιά.

Επί των ημερών του στο αλήστου μνήμης ντέρμπι της 5ης Νοεμβρίου του 1988, ο «Δικέφαλος» νίκησε τον Αρη με 81-78 και τερμάτισε το επί 80 συναπτά ματς αήττητο σερί του. Όμως, κάθε φορά που άνοιγε η κουβέντα για τον Νιούμαν, όλοι θυμόντουσαν μονάχα τη σπρωξιά στον Ιταλό διαιτητή Γκρόσι, που προκάλεσε κιόλας τη διακοπή του αγώνα Ερυθρός Αστέρας-ΠΑΟΚ, τρεις μέρες αργότερα στις 8 Νοεμβρίου 1988 και είχε ως αποτέλεσμα να τιμωρηθεί ο ίδιος με διετή αποκλεισμό, να απειληθεί μα απέλαση από τη χώρα (με εισήγηση του τότε ΓΓΑ Γιώργου Κασιμάτη) και να χάσει τη δουλειά του καθώς ο ΠΑΟΚ τον αντικατέστησε με τον Κώστα Πολίτη.

Ένας άλλος επαναστάτης με αιτία και όχι άνευ αυτής (Rebel without a cause) όπως τιτλοφορούνταν η ταινία που έκανε διάσημο τον Τζέιμς Ντιν, ο Πάμπλο Γκαρσία έγινε σύμβολο της «ασπρόμαυρης» εξέδρας για τα πιστεύω και τις αρχές του, έστω κι αν όλοι οι υπόλοιποι θυμούνται και στέκονται στην μπουνιά που είχε δώσει στον Ντιόγκο δύο δεκαετίες αργότερα, Νοέμβριος του 2008, στο πρώτο του ντέρμπι κόντρα στον Ολυμπιακό. Ο ίδιος επέμενε στη δική του πλευρά της ιστορίας, για την αγκωνιά που είχε δεχτεί νωρίτερα και είχε ως αποτέλεσμα να σπάσει δύο δόντια. «Ο Ντιόγο μου έδωσε ένα κτύπημα εκτός φάσης και εγώ απάντησα. Οφθαλμός αντί οφθαλμού, και οδόντας αντί οδόντος». Μπορεί να έχουν περάσει δώδεκα χρόνια, ωστόσο εκείνη η κίνηση τον σημάδεψε και τον συνοδεύει μέχρι και σήμερα, αν κρίνουμε από τα σχόλια των «ερυθρόλευκων» οπαδών στο άκουσμα και μόνο της ανάληψης της τεχνικής ηγεσίας του «Δικεφάλου».

Μεγαλωμένος στο Πάντο ο Γκαρσία ήταν ένας σκληρός τύπος, που το έλεγε η καρδιά του. Παιδί φτωχής οικογένειας με επαναστατικές τάσεις και αριστερή ιδεολογία ήξερε πως έπρεπε να παλέψει κάτι που έκανε με εμφατικό τρόπο από τα πρώτα βήματα. Από μικρός μπήκε στη βιοπάλη και έβλεπε το ποδόσφαιρο ως μια διέξοδο. «Σε ηλικία 15-16 ετών εργαζόμουν σε φούρνο, έτσι γνωρίζω να κάνω ψωμί, είναι κάτι που μου αρέσει. Αν δεν γίνω τελικά προπονητής μπορεί να ανοίξω ένα φούρνο», είχε πει χαριτολογώντας τις μέρες της καραντίνας, έλα όμως, που μετά την αποχώρηση του Αμπέλ Φερέιρα άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για την καριέρα που ονειρεύεται στην άκρη των πάγκων.

Ο Πάμπλο παντρεύτηκε τον παιδικό έρωτα του, τη Λάουρα Νάντε, με την οποία γνωρίστηκε στο καφέ όπου εργαζόταν στο Πάντο, έκαναν τρία παιδιά, που κανένα τους δεν έζησε στην Ουρουγουάη. Μόνο διακοπές έχουν πάει. Ο μεγάλος, Μπέντζαμιν, γεννήθηκε στην Ουρουγουάη, η Λούνα στην Ιταλία κι, Ελίας, στην Ισπανία. Δεν πίνουν «μάτε», ένα είδος τσαγιού το οποίο ο πατέρας του κουβαλά σε ένα θερμός όπου επάνω του είναι χαραγμένο το «Ελευθερία ή θάνατος» στα ισπανικά. Ζουν εδώ και δώδεκα χρόνια στην ανατολική πλευρά της Θεσσαλονίκης, στη Θέρμη, έχουν κάνει τις παρέες τους και ο μικρός της οικογένειας, λογικό, είναι ο πιο Έλληνας απ΄ όλους!

Για εκείνους που δεν το ξέρουν ή δεν το θυμούνται, ο Ουρουγουανός μέσος ήρθε στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 2008 από... σπόντα και προκειμένου να μην καταλήξει στον Άρη! Οι «κίτρινοι», ελέω Γιάννη Κόντη, είχαν άκρες στην Ισπανία και τη Λατινική Αμερική. Γνώριζαν από τον μάνατζερ του, Πάκο Κασάλ, ότι θα έμενε ελεύθερος από τη Ρεάλ Μαδρίτης. Το είχε αποφασίσει. Θα έφευγε από το «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Δεν άντεχε να μείνει ούτε λεπτό άλλο στην ισπανική πρωτεύουσα, πρόσφατα αποκάλυψε πως η απόφαση του να αποδεχθεί την πρόταση της «βασίλισσας» ήταν «το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας μου».

Όταν μιλάμε για τον Πάκο Κασάλ, δε μιλάμε για κάποιον τυχαίο τύπο, αλλά έναν πανέξυπνο επιχειρηματία, ο οποίος από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 είχε στον έλεγχο και στο πελατολόγιο του όλους σχεδόν τους διάσημους Ουρουγουανούς ποδοσφαιριστές, φτάνοντας το σημείο να θεωρείται «ο ιδιοκτήτης του ποδοσφαίρου της Ουρουγουάης».

Ο Δημήτρης Καγιόγλου και ο Διονύσης Γιαννόπουλος είχαν αναλάβει την εκπροσώπηση στην Ελλάδα και ένα τηλεφώνημα των δύο μάνατζερ στον Ζήση Βρύζα άλλαξε την πορεία και τη ζωή του Γκαρσία.

«Αν σας ενδιαφέρει ο Πάμπλο Γκαρσία σας τον φέρνουμε στον ΠΑΟΚ», είπαν και ο τεχνικός διευθυντής των «ασπρόμαυρων» μετέφερε την πρόταση στον Θόδωρο Ζαγοράκη: «Μπορούμε να τον πάρουμε με 650 χιλιάδες ευρώ το χρόνο, αλλά ο παίκτης θέλει διετές συμβόλαιο», είπε στον πρόεδρο της ΠΑΕ Ο «Ζαγόρ» γνώριζε και τη θέση και την αξία του Ουρουγουανού γι’ αυτό ήταν τόσο σίγουρος και (σχεδόν) απαίτησε «να τον φέρετε… αύριο το πρωί»!

Ο 31χρονος, τότε, ποδοσφαιριστής στις 30 Ιουλίου του 2008 «πέταξε» από τη Μαδρίτη, μέσω Μιλάνου, για τη Θεσσαλονίκη. Έφτασε λίγο μετά τις 3.15 μ.μ. και όταν άνοιξε η πόρτα της αίθουσας αφίξεων δεν πίστευε στα μάτια του… Μια ανθρώπινη λαοθάλασσα, με το θερμόμετρο να χαϊδεύει τους 34 βαθμούς Κελσίου, να παραληρεί στη θέα του μέχρι πρότινος αρχηγού της εθνικής Ουρουγουάης, που χάθηκε στις αγκαλιές του και άκουσε τη μυθική ατάκα από ισπανόφωνο φίλο του «Δικεφάλου»: «έχεις τα μούτρα και τη φάτσα οπαδού του ΠΑΟΚ»!

Το μόνο τατουάζ που έγινε ορατό από την πρώτη μέρα ήταν αυτό στο δεξί μπράτσο του Στρατηγού Αρτίγκας. Το πιο επιβλητικό! Τα τατουάζ στο σώμα του αποτελούν στάση ζωής. Ο Χοσέ Χερβάσιο Αρτίγκας ήταν Ουρουγουανός στρατηγός, ο πρωτεργάτης της ανεξαρτησίας της Ουρουγουάης, κάτι σαν τον δικό μας Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ο εθνικός ήρωας της χώρας του, που πολέμησε τους Ισπανούς και είχε αναφωνήσει κι εκείνος το περίφημο: «Ελευθερία ή Θάνατος». Στην πορεία υπήρξαν πολλές στιγμές, που οι οπαδοί του ΠΑΟΚ θα γινόταν «Αρτίγκας» για χάρη του, γι’ αυτό και ο Πάμπλο γιορτάζει τόσο εμφατικά τη δική μας 25^η Μαρτίου.

Αποχωρώντας από το χορτάρι του «Κλεάνθης Βικελίδης», χτυπώντας το χέρι στο στήθος κι έχοντας βγάλει και ανεμίζοντας την ασπρόμαυρη φανέλα, μάθαμε το περίφημο μότο, «επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς»! Νιώθει αυτό που γράφει πάνω του. «Caer estα permitido, levantarse es obligatorio».

Το πέμπτο τατουάζ είναι ένα όνομα: Christina. Το «χτύπησε» στη μνήμη της μητέρας του, την οποία έχασε το Φεβρουάριο του 2010 παραμονές ενός ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Έφυγε εσπευσμένα για το Μοντεβιδέο, μετά από σχετική άδεια, έχασε τον εκτός έδρας αγώνα με τον ΠΑΣ στα Γιάννενα, αλλά την Τρίτη πριν από το ντέρμπι της Τούμπας ήταν πίσω και ζήτησε από τον Σάντος να τον υπολογίζει. Οπερ και εγένετο. Ο Γκαρσία, όχι μόνο αγωνίζεται, αλλά πετυχαίνει ένα γκολ σπάνιας ομορφιάς, δακρύζει και κοιτώντας προς τον ουρανό το αφιερώνει στη μητέρα του…

Στα επόμενα πεντέμιση χρόνια φόρεσε σε 153 αγώνες (6 γκολ, 15 ασίστ και 5 κόκκινες) την «ασπρόμαυρη» φανέλα, μπορεί να μην κέρδισε τίτλους με τον ΠΑΟΚ, αλλά τον Αύγουστο του 2010 σήκωσε μέσα στην Πόλη το λάβαρο της επανάστασης, ένοιωσε Έλληνας και συνεχίζει να πορεύεται με το περίφημο μότο, «επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς», που έχει για πάντα χαραγμένο στο σώμα του.

Το «Π.Α.Ο.Κ. θρησκεία τρομοκρατία τιμή και δόξα στον Πάμπλο τον Γκαρσία», έγινε το αγαπημένο σύνθημα των οπαδών του «Δικεφάλου», η μπλούζα με το Νο5 και το όνομά του στην πλάτη, σήμα της επανάστασης, συνέχιζε να πουλάει «σαν τρελή» για πολλά χρόνια, όμως όλα αυτά μπορεί να μην είχαν καν συμβεί, αν ένα Αυγουστιάτικο μεσημέρι του 2009 δεν κλεινόταν σ’ ένα γραφείο μαζί με τον Θόδωρο Ζαγοράκη και τον Φερνάντο Σάντος. Είχε προηγηθεί ένα φιλικό παιχνίδι με τον Εργοτέλη, εκεί όπου ο φευγάτος για την Τουρκία, Γκαρσία, ήταν το κεντρικό πρόσωπο. «Εγώ αγαπώ την ομάδα, τον κόσμο της και όλους εσάς και θέλω να μείνω για πάντα στον ΠΑΟΚ», θα πει ο ίδιος, αντικρίζοντας το πανό «No Garcia, no party», ωστόσο για να «ξεπαγώσουν» οι σχέσεις του με τον Φερνάντο Σάντος χρειάστηκε εκείνο το ραντεβού και η επίσημη διαρροή της ΠΑΕ, ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου, που ανέφερε: «Κρίναμε ότι αυτό ήταν το σωστό να γίνει, για να καταλάβουν επίσης, ποιος κάνει κουμάντο στα αποδυτήρια. Είτε είναι εντός αποδυτηρίων, είτε εκτός. Δεν μπορεί να νομίζουν κάποιοι ότι είναι αφεντικά. Ένας είναι το αφεντικό στα αποδυτήρια, αυτό έχω μάθει μέσα από την παρουσία μου στα γήπεδα. Είναι ενήμερος και ο τεχνικός διευθυντής της ομάδας, ο οποίος μετέφερε στους παίκτες ότι όποιος ξαναδημιουργήσει πρόβλημα θα είναι εκτός ομάδας και θα βρούμε τον τρόπο που θα γίνει».

Έκτοτε, Ζαγοράκης και Γκαρσία έχτισαν μια βαθιά και ειλικρινή φιλία, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με τον πρώτο να έχει ενεργό ρόλο στην επιστροφή του Πάμπλο στην ομάδα το καλοκαίρι του 2013. Αρκούσε μια συνάντηση των δύο με τον Ιβάν Σαββίδη στο «Μακεδονία Παλλάς» για να λυθεί η παρεξήγηση απόρροια της ανοικτής κόντρας του Ουρουγουανού με τον Γιώργο Δώνη, που τον είχε οδηγήσει, προσωρινά, εκτός Τούμπας.

Όχι πως και με τον Χουμπ Στέφενς τα πράγματα ήταν καλύτερα, πήρε πολύ λίγο χρόνο συμμετοχής και τον Ιανουάριο του 2014 αποφάσισε να βάλει οριστικά τίτλους τέλους, λύνοντας το συμβόλαιο του και ολοκληρώνοντας μετά από δύο μήνες την καριέρα του στην Ξάνθη, σε ηλικία 37 ετών.

Επέστρεψε εκ νέου στην Τούμπα το καλοκαίρι του ’14 αυτή τη φορά ως ένας εκ των βοηθών του Άγγελου Αναστασιάδη, όμως και εκείνη η επιστροφή ήταν γεμάτη από ίντριγκα και διαφωνίες. Δεν κάθισε ποτέ στο πλευρό του Έλληνα προπονητή ως βοηθός του, ένα χρόνο μετά, ξεκίνησε να προπονεί τους μικρούς του «Δικεφάλου». Η πρώτη εμπειρία σε πάγκους.

Ο «Κανάριο» έγινε προπονητής στις υποδομές πολύ απλά γιατί ο Φρανκ Άρνεσεν δεν του έδινε σημασία! Ο Δανός μόλις είχε αναλάβει το πόστο του αθλητικού διευθυντή και υποτίθεται θα είχε τον Γκαρσία δίπλα του σε συμβουλευτικό ρόλο. Μάλιστα λίγο πριν αναχωρήσει για τη Δανία έδωσε εντολή στον Πάμπλο να δει DVD με ποδοσφαιριστές που είχαν προταθεί στον ΠΑΟΚ.

Ο Ουρουγουανός τσέκαρε αρκετούς παίκτες και είχε τη δική του άποψη, τελικά όμως δεν άντεξε τη δουλειά μέσα σ’ ένα γραφείο. Όταν ο Άρνεσεν επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη του είπε ότι ήθελε να γίνει κόουτς, κάπως έτσι άρχισε ως βοηθός προπονητή στην Κ17 κατακτώντας το πρωτάθλημα υποδομών το 2016 και στη συνέχεια ανέλαβε την Κ19 με την οποία έχει κατακτήσει τρία σερί πρωταθλήματα, τα δύο τελευταία (2018-19, 20190-20) δίχως να ηττηθεί μετρώντας 70 νίκες και 7 ισοπαλίες στα τελευταία 77 παιχνίδια.

Ο Πάμπλο δεν μασάει τα λόγια του. Δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και κανέναν. Όταν όλος ο πλανήτης τον Μάρτιο του 2018, επί μέρες, ασχολούταν με το «ντέρμπι του Κομίνη» και την είσοδο του Ιβάν Σαββίδη στον αγωνιστικό χώρο της Τούμπας στο φινάλε του ΠΑΟΚ-ΑΕΚ, ο Γκαρσία βγήκε και στήριξε δημοσίως τον πρόεδρο του «Δικεφάλου». Κάτω από μια φωτογραφία του είχε γράψει:

«Αδιαφορώ για ότι κι αν λένε, γιατί δεν ξέρουν τι νιώθουμε για σένα…». Λόγια βγαλμένα από ένα τεράστιο πανό, που κάποια χρόνια απλωνόταν στα κάγκελα της «Θύρας 4».