Ο Μίκαελ Ένινγκ έφθασε στη Θεσσαλονίκη τον περασμένο Οκτώβρη και είναι αλήθεια ότι δεν ήταν πολλοί αυτοί που υποψιάστηκαν ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει συνθήκες απόδρασης του Άρη από το αγωνιστικό αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει. Ίσως έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι είχαν προηγηθεί συζητήσεις με κόσμο και κοσμάκη, το ταξίδι του Άγγελου Χαριστέα στη Μαδρίτη για δια ζώσης επαφές με υποψήφιους προπονητές και γενικώς η εντύπωση ότι ο Γερμανός προπονητής στοιχειοθετούσε μία εκ των τελευταίων επιλογών. Στο μυαλό του ποδοσφαιρικού διευθυντή της ΠΑΕ Άρης ήταν ο καταλληλότερος καθώς δεν θαμπώθηκε από τη λάμψη των Ερνάν Κρέσπο, Κριστιάν Πανούτσι, Φερνάντο Ιέρο ή του επίσης Ισπανού Γκούτι. Ήταν όμως υποχρεωμένος να ακολουθήσει τα «θέλω» του ιδιοκτήτη της εταιρίας, Θόδωρου Καρυπίδη.

Στις συζητήσεις με τους πρώτους υποψηφίους διαπιστώθηκε υψηλό επίπεδο απροθυμίας καθώς επίσης και ότι το κόστος πρόσληψης ενός εκ των βασικών στόχων ήταν απαγορευτικό για τα οικονομικά δεδομένα της ομάδας. Στο ίδιο διάστημα, ο Χαριστέας επέμενε για τον Μίκαελ Ένινγκ διατηρώντας επαφή μαζί του. Οι δυο τους είχαν συνεργαστεί στη Νυρεμβέργη, διάστημα κατά το οποίο ανέπτυξαν φιλική σχέση και τελικώς ο πρόεδρος του Άρη αποφάσισε να εμπιστευτεί το ένστικτο και τη γνώση του ποδοσφαιρικού διευθυντή του.

«Δεν περίμενα να με θυμηθεί ο Άγγελος»

Ως χαρακτήρας, ο Μίκαελ Ένινγκ είναι επικοινωνιακός γι’ αυτόν τον λόγο διατηρεί σχέσεις με πρώην ποδοσφαιριστές του. Αρκετοί εξ’ αυτών δεν απομακρύνθηκαν από το ποδόσφαιρο (μετά το τέλος της καριέρας τους), δραστηριοποιήθηκαν στον χώρο της διοίκησης και φυσικά ο Χαριστέας είναι ένας εξ’ αυτών. Σε συνέντευξη που παραχώρησε μετά την πρόσληψη του στον Άρη παραδέχθηκε ότι… «δεν περίμενα να με θυμηθεί ο Άγγελος». Πολλές φορές τα φαινόμενα απατούν καθώς το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ο ποδοσφαιρικός διευθυντής της ΠΑΕ Άρης ήταν ο Ένινγκ. Για την ακρίβεια, σχεδόν δέκα ημέρες μετά την ανάληψη ρόλου στην ομάδα. Ήρθε όμως η επιβλητική νίκη επί του Παναθηναϊκού, η ισοπαλία στην Τούμπα και αποφασίστηκε να δοθεί μια ευκαιρία σ’ έναν ακαταπόνητο εργάτη της ομάδας, τον Τόλη Τερζή. Στην πραγματικότητα όμως, ευθύς εξαρχής, όλα ήταν ξεκάθαρα στο μυαλό του Χαριστέα ο οποίος ήδη δούλευε το σενάριο συνεργασίας με τον πρώην προπονητή του.

Ο γύρος της Κρήτης με μια μηχανή

Φτάνοντας στη Θεσσαλονίκη, ο Ένινγκ γνώριζε ότι θα συναντούσε έναν καλό φίλο, καθώς επίσης και ότι θα λειτουργούσε σε παντελώς άγνωστο περιβάλλον. Δεν ήταν η πρώτη φορά που πάτησε σε ελληνικό έδαφος. Λατρεύει τις μηχανές, την εξερεύνηση ξένων τόπων, έχει σχεδόν μηδενική αίσθηση φόβου κι έτσι σε ηλικία 18 ετών αποφάσισε να εξερευνήσει την Κρήτη για την οποία είχε διαβάσει πολλά. Αρχές δεκαετίας του ’80, «καβάλησε» τη μηχανή κι άρχισε να κάνει τον γύρο του νησιού το οποίο δεν αγαπούσε ιδιαίτερα τους Γερμανούς. Απέφυγε τα παραθαλάσσια μέρη, προτίμησε να γνωρίσει την ορεινή Κρήτη, ενδεχομένως να ένιωθε ανασφάλεια για τον πώς θα τον υποδέχονταν, καθώς έχει διαβάσει ιστορία. Ήταν μοναδική εμπειρία. Ένιωσε την κρητική φιλοξενία, λάτρεψε τις ελληνικές συνήθειες, αγάπησε την κρητική κουζίνα κι εκείνο το ταξίδι πάντα θα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. Ίσως έπαιξε ρόλο στην ανάπτυξη μιας ιδιαίτερης σχέσης με την Ελλάδα. Έχει κατακρίνει δημοσίως τα μέτρα που λήφθηκαν για τον ελληνικό λαό στις αρχές της δεκαετίας εκτιμώντας ότι η οικονομική εξόντωση του δεν δημιούργησε πραγματικές συνθήκες ανάπτυξης. Είναι υποστηρικτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δίχως αυτό να σημαίνει ότι τον βρίσκουν σύμφωνο όλα τα γρανάζια της μηχανής της. Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Μακεδονία», είχε δηλώσει ότι «είμαι πολίτης της Ευρώπης», δείχνοντας ότι πιστεύει στη συνύπαρξη πολιτών απ’ όλες τις χώρες της Ευρώπης.

Στη Θεσσαλονίκη απέκτησε έναν δεύτερο καλό φίλο. Τον Τόλη Τερζή. Ο Ένινγκ δεν ήρθε σαν ανεμοστρόβιλος για να αλλάξει τα πάντα, αλλά σαν σφουγγάρι απορρόφησε όλες τις πληροφορίες που του μετέδωσαν. Είχε την εξυπνάδα να αντιληφθεί ότι μια ομάδα δεν γίνεται να τα αλλάξει όλα μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου και σιγά-σιγά άρχισε να προσθέτει δικά του στοιχεία, επιδεικνύοντας σεβασμό στη δουλειά των ανθρώπων που βρήκε στην ομάδα.

Στην ιστορία έχει μείνει η περίφημη δήλωσή του… «προτιμώ να κερδίζω 5-4 παρά 1-0» κατά την επίσημη παρουσίασή του, με την οποία έδειξε την ποδοσφαιρική φιλοσοφία του. Η άλλη δήλωση που έκανε και αποδείχθηκε πιο ουσιαστική ήταν ότι… «για να φθάσεις στο σημείο να έχεις επιθετική συμπεριφορά θα πρέπει να έχεις σταθερή άμυνα». Διαπίστωσε ότι αυτό ήταν το πρόβλημα της ομάδας. Η έλλειψη σταθερότητας στην άμυνα, οι μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των γραμμών και αφού διάβασε τα χαρακτηριστικά των παικτών του, στην πραγματικότητα έκανε τρεις κινήσεις. «Βάφτισε» τον Λίντσεϊ Ροζ δεξιό οπισθοφύλακα, κίνηση η οποία έκανε πιο αξιόπιστη την αμυντική γραμμή σε συνδυασμό και με την ενεργοποίηση του Γιώργου Δεληζήση. Μίκρυνε τις αποστάσεις μεταξύ των γραμμών για να γίνει η ομάδα πιο συμπαγής και παράλληλα άλλαξε τον ρόλο του Ντάνι Λάρσον ο οποίος απέκτησε περισσότερους χώρους κίνησης ως δεύτερος επιθετικός.

Ο Γερμανός δεν είχε σύμμαχο τον χρόνο στην προσπάθεια αφομοίωσης των χαρακτηριστικών του νέου περιβάλλοντος. Από εκείνη την πρώτη συνάντηση σε ξενοδοχείο στην περιοχή του λιμανιού Θεσσαλονίκης χρειάστηκε να γίνουν δεκάδες ακόμη. Πριν πολλά χρόνια, ο καλός φίλος του Μαρσέλ Ράιφ (με τον οποίον επί σειρά ετών συνεργάστηκαν στις περιγραφές της γερμανικής τηλεόρασης) τον είχε χαρακτηρίσει «ξύλινο κεφάλι», υπονοώντας ότι έχει συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και δεν τον αλλάζει. Στον Άρη έδειξε το αντίθετο. Εμφανίστηκε πρόθυμος να ακούσει τα πάντα, δεν δίσταζε να ρωτήσει για τα πάντα κι όταν η αντίθετη άποψη εμπεριείχε επιχειρήματα, δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα αναπροσαρμογής του πλάνου του.

Ένα πιάνο κι ένα βιβλίο

Ο Μίκαελ Ένινγκ δεν έκανε καριέρα ως ποδοσφαιριστής. Δεν θα ξεχάσει ποτέ εκείνη την τριετία (1991-94) στην ερασιτεχνική Ντούλμεν, ήταν η καλύτερη του ως αθλητής και σύμφωνα με τον τότε προπονητή του, Μάνι Βόλπερ, υπήρξε «καυτός» σέντερ φορ. Η ζωή είναι πλούσια σε (ευχάριστες και δυσάρεστες) εκπλήξεις κι ένας σοβαρός τραυματισμός τον ανάγκασε να βγάλει τα… κοντά παντελονάκια και να φορέσει φόρμα προπονητή, ως συνεργάτης του Βόλπερ. Ενδεχομένως τότε να μην ήταν σε θέση να φανταστεί ό,τι ακολούθησε. Αυτό είναι σίγουρο, καθώς είχε φανταστεί τον εαυτό του να κάνει καριέρα στο θέατρο ή στη μουσική. Ο μεγάλος γιος του παίζει ντραμς, ο μικρός λατρεύει την ηλεκτρονική μουσική, ο ίδιος το μόνο που θέλει είναι ένα πιάνο. Να χάνεται στις νότες, βγάζοντας τον εσωτερικό κόσμο του μέσα από τη μαγεία της μουσικής. Το πιάνο εξελίχθηκε σε χόμπι, ένα καλό βιβλίο αποτελεί σταθερό σύντροφο της καθημερινότητάς του, όπως ασφαλώς και η σύζυγός του, η Βερονίκ.

Στους δρόμους του Πανοράματος

Πριν καλά-καλά συμπληρώσει πολλές εβδομάδες διαμονής στη Θεσσαλονίκη, αυτή μπήκε στην καρδιά του. Συνηθίζει να πηγαίνει στη νέα παραλία για περπάτημα, να βαδίζει καθώς δύει ο ήλιος και να βλέπει τα χρώματα του ουρανού καθώς αυτά αντανακλούν στη θάλασσα του Θερμαϊκού. Γενικώς λατρεύει την ηρεμία. Είναι κατά των εντάσεων, δεν υπάρχει περιστατικό σε προπόνηση του Άρη όπου χρειάστηκε να βάλει πολύ έντονα τις φωνές. Επειδή δεν του αρέσει η φασαρία, προτίμησε να μείνει στο Πανόραμα, πλέον έμαθε τα κατατόπια και κάνει τζόκινγκ στα σοκάκια του βορείου προαστίου της Θεσσαλονίκης.

Στην Ελλάδα συνάντησε καταστάσεις η οποία είναι κόντρα στην κοσμοθεωρία του. Είναι πολλά που δυσκολεύεται να καταλάβει. Τον Τύπο, το πρόγραμμα των αγώνων, τους διαιτητές έως και την απαγόρευση μετακίνησης των οπαδών. «Μα, το ποδόσφαιρο είναι γι’ αυτούς», είχε πει με απορία σε μια συνέντευξή Τύπου. Το ποδόσφαιρο που του δίδαξε ο μέντοράς του, ο Χορστ Χρούμπες, είναι διαφορετικό από αυτό που «παίζεται» στην Ελλάδα. Υπάρχουν βέβαια και πράγματα που τον ενθουσιάζουν. Όπως για παράδειγμα, η ατμόσφαιρα στο «Κλ. Βικελίδης», ειδικά αυτή στο παραδοσιακό ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, στις αρχές του Γενάρη. «Επιβίωσες;», τον ρώτησε ο καλός φίλος του, Γιούργκεν Κλοπ, όταν ο Ένινγκ κοινοποίησε βίντεο της υποδοχής της ομάδας με τους εκατοντάδες αναμμένους πυρσούς. «Light my fire», όπως είχε τραγουδήσει ο Τζιμ Μόρισον. Παρεμπιπτόντως, λατρεύει τη ροκ μουσική.

Ο Άρης που φαντάζεται…

Δεν είναι βέβαιο ότι πρόκειται για απωθημένο, αλλά αυτό που λείπει από τον 55χρονο τεχνικό είναι ένας τίτλος. Όταν ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Αμβούργου, η άλλοτε σπουδαία γερμανική ομάδα ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Αφού την «κράτησε» στην κατηγορία, μετά χάθηκε και ο ίδιος στον κύκλο των… χαμένων προπονητών. Η Νυρεμβέργη δεν θα μπορούσε να διαδραματίσει ρόλο πρωταγωνιστή στην Bundesliga, η οποία δεν του έλειψε από την ημέρα που ξέφυγε από τα όριά της. Στην Ουγγαρία, με τη Βάσας, όταν έφτασε στο σημείο διεκδίκησης του τίτλου, ένιωσε την οικονομική καταστροφή της ομάδας κι εκεί που η τελευταία έκανε πορεία Πρωταθλητισμού, διαλύθηκε εν ριπή οφθαλμού.

Τώρα είναι στον Άρη, μπροστά του έχει τον ημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδας και την πρόκληση της διεκδίκησης του τίτλου. Στο βάθος του μυαλού του, βρίσκεται η δημιουργία ομάδας βάσει της δικής του φιλοσοφίας. Ελπίζει ότι – θα λυθεί το πρόβλημα με την απαγόρευση μεταγραφών – και θα αποκτήσει τη δυνατότητα να φτιάξει τη δική του ομάδα. Αποφάσισε να βάλει την υπογραφή του σε διετές (1+1) συμβόλαιο γνωρίζοντας ότι υπάρχει και το ενδεχόμενο να περιοριστεί στα όπλα που ήδη διαθέτει. Αυτό είναι το κακό σενάριο. Ως πραγματιστής, είναι υποχρεωμένος να το υπολογίσει. Επειδή όμως από τη φύση του είναι αισιόδοξος άνθρωπος, θέλει να πιστεύει ότι αυτή η ιστορία θα φύγει, όπως ο εφιάλτης σ’ ένα κακό όνειρο…