Σε κάθε πόλεμο, δυστυχώς η ιστορία της ανθρωπότητας μετρά πάρα πολλούς, υπάρχουν ανδραγαθήματα που μένουν ανεξίτηλα στην ιστορία. Είναι τότε που η θέληση για ζωή και η εναντίωση στην υποδούλωση δείχνουν ικανά να μας σπρώξουν σε πράξεις που υπερβαίνουν τη λογική και μας παρέχουν τα εφόδια ώστε να αποκτήσουμε υπερφυσικές δυνάμεις.

Ως επί το πλείστων μνημονεύονται τα όσα λαμβάνουν χώρα στα πεδία των μαχών, όπου υπάρχουν πλείστα παραδείγματα απαράμιλλου θάρρους, γενναιότητας και αυτοθυσίας. Πάντα όμως υπήρχε και η παράμετρος της κατασκοπείας, καθώς από αρχαιοτάτων χρόνων τα αντίστοιχα τμήματα παρείχαν πολύτιμες πληροφορίες ή παραπλανούσαν, τουλάχιστον αυτό επεδίωκαν, τον εχθρό. Στόχοι που πάντως δεν στέφονταν πάντα με επιτυχία.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ο πρώτος που χρησιμοποιήθηκαν σε τόσο εκτεταμένη μορφή τα ανάλογα δίκτυα και οι αντιμαχόμενοι δαπάνησαν υψηλούς οικονομικούς πόρους και έμψυχο δυναμικό, ώστε να φτάσουν στον αντικειμενικό τους σκοπό.

Στο θέρετρο του Ειρηνικού η ναυμαχία του Μιντγουέι που έληξε με συντριπτική νίκη των ΗΠΑ και σήμανε την αλλαγή ναυτικών συσχετισμών, πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό στην αντικατασκοπεία τους και στο επίτευγμά τους να «μεταφράσουν» σωστά τα κωδικοποιημένα μηνύματα των Ιαπώνων. Με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα την «παγίδα» τους με την διακοπή του νερού στο μικρό νησί, οπότε επιβεβαιώθηκε πως η χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου είχε σκοπό να του επιτεθεί και θεωρείται πλέον το δικό της «Στάλινγκραντ».

Στην Ευρώπη κυριάρχησαν τα κατασκοπευτικά δίκτυα που δημιούργησαν σε κάθε χώρα οι αντιστασιακές ομάδες, μέσω των οποίων ενημέρωναν το στρατηγείο των Συμμάχων για τις κινήσεις των Γερμανών, ενώ εκτελούσαν και σαμποτάζ. Ευρέως γνωστή είναι και η επιχείρηση παραπλάνησης πριν την απόβαση στη Νορμανδία, μέσω της οποίας ο Χίτλερ πείστηκε ότι θα πραγματοποιηθεί στο Καλέ. Μεταξύ άλλων δημιουργήθηκαν τότε στρατόπεδα με χάρτινα οχήματα, τανκ, πυροβόλα και γενικότερα εξοπλισμό ώστε να θεωρούνται ως μέρος συγκέντρωσης των στρατευμάτων και είχε αφεθεί να διαρρεύσει πως τη μεγάλη δύναμη διοικούσε ο στρατηγός Πάτον. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως τις πρώτες 48 ώρες της απόβασης, ο ηγέτης των Ναζί θεωρούσε πως ήταν ένας αντιπερισπασμός!

Βέβαια υπήρξαν και άλλα παραδείγματα, όπως ο Σοβιετικός κατάσκοπος Σόργκε που δρούσε στην Ιαπωνία και ενημέρωσε εγκαίρως τη Μόσχα για τη γερμανική επίθεση και την έναρξη της «Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα», χωρίς όμως να εισακουστεί.

Ομως από τις πλέον καλοσχεδιασμένες αντίστοιχες ενέργειες των Συμμάχων κατά τη διάρκεια του πολέμου και ταυτόχρονα εκείνη που θυμίζει ακραίο σενάριο του Χόλιγουντ ήταν αδιαμφισβήτητα η «Επιχείρηση Κιμάς», που ίσως την γνωρίζετε ως «Ο άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ», απόρροια του ομώνυμου βιβλίου και της κινηματογραφικής ταινίας που κυκλοφόρησαν χρόνια μετά. Τίτλος που την αντιπροσωπεύει στο ακέραιο, αφού πρόκειται για την περίπτωση ενός ατόμου που «γεννήθηκε» στα γραφεία των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών και επί της ουσίας επέτρεψε στις βρετανικές και αμερικανικές δυνάμεις να αποβιβαστούν με επιτυχία στην Ιταλία.

Εξέλιξη που οδήγησε τόσο στην πτώση του Μουσολίνι και την αποχώρηση της χώρας του από το «Χαλύβδινο Σύμφωνο», όσο και την αποδυνάμωση της Βέρμαχτ στο μέτωπο της Σοβιετικής Ενωσης, καθώς κλήθηκε να αντλήσει από εκεί δυνάμεις και να της διασπείρει στη Νότια Ευρώπη.

Βρισκόμασταν στα τέλη του 1942 και οι συμμαχικές δυνάμεις ήταν ξεκάθαρο πως θα επικρατήσουν στο θέρετρο της Βορείου Αφρικής. Πλέον αιωρούνταν το ερώτημα ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα τους και η απάντηση κάτι παραπάνω από προφανής. «Μόνο ένας ηλίθιος δεν θα μπορέσει να δει ότι στόχος μας πρέπει να είναι η Σικελία», έλεγε ο Ουίνστον Τσόρτσιλ και οι Γερμανοί δεν ανήκαν στη συγκεκριμένη κατηγορία. Αλλωστε εκείνο το διάστημα ο Στάλιν πίεζε αφόρητα για τη δημιουργία δεύτερου μετώπου στην Ευρώπη.

Αντιλαμβάνονταν λοιπόν και εκείνοι το αυτονόητο και για αυτό το Λονδίνο ξεκίνησε την «Επιχείρηση Μπέρκλεϊ». Πρόκειται για ένα σχέδιο παραπλάνησής των Ναζί από τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες, ώστε να θεωρήσουν ότι η Ελλάδα και η Σαρδηνία βρίσκονται στο επίκεντρό τους και όχι η Σικελία. Εικονικές μεραρχίες μετακινούνταν για τον συγκεκριμένο σκοπό μέσω καναλιών επικοινωνίας που γνώριζαν οι Βρετανοί πως είχαν παραβιαστεί, ενώ γίνονταν «γνωστή» και η πρόσληψη στο αρχηγείο πολλών μεταφραστών της ελληνικής γλώσσας, με σκοπό να συνοδεύσουν τα στρατεύματά τους στην πατρίδα μας. Ωστόσο τα παραπάνω μέτρα αποδεικνύονταν αναποτελεσματικά και απαιτούνταν πιο ριζοσπαστικές και τολμηρές ενέργειες, κάτι που οδήγησε στην «Επιχείρηση Κιμάς».

«Εμπνευστές» της ήταν ο σμηναγός Τσαρλς Κολμόλντλεϊ και ο πλωτάρχης Γιούεν Μόνταγκιου, αμφότεροι μέλη της ΜΙ-5, με τον πρώτο να αποτελεί τον κυρίως «εγκέφαλο» του εγχειρήματος. Μάλιστα υπάρχουν πηγές που αναφέρουν ότι πήρε στοιχεία από ένα υπόμνημα που συνέταξε μερικά χρόνια πριν ο Σερ Ιαν Φλέμινγκ, μετέπειτα δημιουργός του Τζέιμς Μποντ, ο οποίος έδωσε στις μυστικές υπηρεσίες ορισμένες ιδέες για κινήσεις παραπλάνησης του εχθρού.

Η αρχική του πρόταση ήταν να ρίξουν στην κατεχόμενη Ευρώπη από αεροπλάνο έναν νεκρό άνδρα με μισανοιγμένο αλεξίπτωτο, ώστε ο θάνατός του να πιστωθεί στην πτώση. Μαζί του θα είχε μαζί του κάποιον ασύρματο, κάτι που θα έβαζε τους Γερμανούς σε δέλεαρ ώστε να τον χρησιμοποιήσουν και προσποιούμενοι αντιστασιακούς, να εκμαιεύσουν μέσω αυτού πληροφορίες, κάτι που θα επέτρεπε στους Βρετανούς να τους «αποκάλυπταν» ότι ήθελαν. Η ιδέα όμως εγκαταλείφθηκε επειδή θεωρήθηκε πως στα μηνύματα που θα ανταλάσονταν έπρεπε να τηρηθούν οι συνωμοτικοί κανόνες και υπό κανονικές συνθήκες σύντομα, ακόμη και σε διάστημα μερικών ωρών, θα έπρεπε να αποκαλυφθεί πως ο ασύρματος δεν έφτασε στον προορισμό του, αφού οι αντιστασιακοί θα ενημέρωναν το Λονδίνο ότι σκοτώθηκε ο σύνδεσμος που ταξίδευε.

Για αυτό και έθεσαν επί τάπητος το ενδεχόμενο εκ νέου να ριχθεί το σώμα ενός αξιωματικού στις αντίπαλες γραμμές και να θεωρηθεί πως πέθανε από πτώση αεροσκάφους, μάλιστα προτάθηκε να πέσει και μία άτρακτος, που θα είχε μαζί του έγγραφα για την υποθετική επιχείρηση σε Ελλάδα και Σαρδηνία. Ωστόσο και αυτή η άποψη δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος, επειδή ορθώς σκέφτηκαν οι Αγγλοι ότι αποκλείεται να πίστευαν οι Γερμανοί ότι πάνω από το έδαφος που κατείχαν θα επιτρέπονταν η πτήση αεροπλάνου με τόσο σημαντικό φορτίο, αφού μία ενδεχόμενη κατάρριψή του θα μπορούσε να αποκαλύψει τα πάντα. Εμοιαζε… πολύ εύκολο.

Υπό αυτές τις συνθήκες στράφηκαν στη λύση της θάλασσας και κατέστρωσαν ένα σχέδιο που χρησιμοποιήθηκε και εναντίον του Ρόμελ στη Βόρειο Αφρική, σε μικρότερη βέβαια κλίμακα. Πριν από μερικούς μήνες η ΜΙ-5 είχε επίτηδες αφήσει ένα κατεστραμμένο τζιπ με νεκρούς άνδρες εντός γερμανικού ναρκοπεδίου και στις τσέπες του αξιωματικού που επέβαινε, υπήρχαν χάρτες με υποτιθέμενα αγγλικά ναρκοπέδια. Οι Γερμανοί έπεσαν στην παγίδα, οδήγησαν τα πάντσερ τους από άλλα δρομολόγια, πιο δύσβατα και υπέστησαν απώλειες από βλάβες και την άμμο.

Αυτόματα «κλείδωσε» πως με πλάγιο τρόπο έπρεπε να βρουν οι Ναζί το άψυχο κορμί ενός σημαντικού αξιωματικού που κατείχε πολύτιμες γραπτές «πληροφορίες» και δεν παραβίασε τους κανόνες ασφαλείας, αλλά από καθαρά θέμα συγκυριών βρέθηκε στα χέρια τους. Η τελική σύλληψη του σχεδίου «κλάπηκε» στη βάση του από ένα πραγματικό περιστατικό. Τον Νοέμβριο 1942 πραγματοποιήθηκε η επιχείρηση «Πυρσός», όπου οι δυνάμεις των Συμμάχων έθεσαν υπό τον έλεγχό τους όλες τις αποικίες των Γάλλων στο Μαρόκο και την Αλγερία, που πλέον ήταν από την κυριαρχία της κυβέρνησης του Βισί, άρα φίλα προσκείμενες στον Αξονα. Ομως μερικούς μήνες πριν έπεσε κοντά στο Κάντιθ ένα αεροσκάφος των ΗΠΑ, όπου μεταξύ των επιβαινόντων ήταν και ένας λοχαγός που μετέφερε γράμμα προς των κυβερνήτη του Γιβραλτάρ, μέσω του οποίου ενημερώνονταν διεξοδικά για το τι θα συμβεί. Μάλιστα ορίζονταν και το χρονικό πλαίσιο έναρξης των εχθροπραξιών.

Οι Ισπανοί επέστρεψαν το πτώμα του άτυχου άνδρα στους Συμμάχους, όπως και τα προσωπικά του αντικείμενα και μέσω της τεχνολογίας οι Αμερικάνοι διαπίστωσαν πως ο φάκελος με την επιστολή δεν είχε ανοιχθεί. Ομως οι Γερμανοί είχαν τη δυνατότητα να τη διαβάσουν ακόμη και κλειστή, άρα αν το έπραξαν θα θεώρησαν πως ήταν σχέδιο παραπλάνησης και δεν το πίστεψαν. Από τη στιγμή που τα γραφόμενά του επιβεβαιώθηκαν στο ακέραιο, ήταν μαθηματικά βέβαιο πως δεν θα έκαναν το ίδιο «λάθος».

Πλέον οι Αγγλοι τα είχαν όλα έτοιμα… αλλά μόνο επί χάρτου. Ας μην ξεχνάμε πως οι Ναζί δεν ήταν αφελείς και θα εξέταζαν το σώμα του νεκρού, το οποίο θα έπρεπε να φέρει σημάδια πνιγμού και όχι άλλες αιτίες θανάτου. Παράλληλα υπήρχε ακόμη μία αντικειμενική δυσκολία. Επειδή η επιχείρηση θα διεξάγονταν πολύ πριν την απόβαση στη Σικελία, αυτό σήμαινε πως η αληθινή ταυτότητα του άτυχου άνδρα θα έπρεπε να μείνει μυστική για μεγάλο χρονικό διάστημα καθώς θα του άλλαζαν όνομα.

Πώς ήταν δυνατόν να πουν σε μία οικογένεια πως θα πάρουν τον νεκρό τους, ουσιαστικά θα τον ξέγραφαν και παράλληλα να έμενε μυστικό, παρότι η φωτογραφία του θα κυκλοφορούσε στον Τύπο ως ένας αξιωματικός που έχασε τη ζωή του στο καθήκον; Απαιτούνταν λεπτοί χειρισμοί και άκρα διακριτικότητα.

Για το σχέδιο ενημερώθηκαν και λίγοι γιατροί, υπό την επίβλεψη του Σερ Μπερνάρ Σπίλσμπουρι, οι οποίοι βρίσκονταν σε συνεχή επικοινωνία με όλα τα νεκροτομεία της Αγγλίας, ώστε να βρουν ένα πτώμα, όσο μακάβριο και αν ακούγεται, που να έχει πεθάνει με συμπτώματα υποθερμίας και πνιγμού. Κάποια στιγμή ενημερώθηκαν πως σε νεκροτομείο του Λονδίνου μεταφέρθηκε η σωρός ενός άνδρα, ο οποίος έμενε μόνος του και ως αιτία θανάτου του ήταν η πνευμονία λόγω λήψης ποντικοφάρμακου, καθώς είχε αυτοκτονήσει.

Ο Σπίλσμπουρι διαβεβαίωσε πως το δηλητήριο ήταν πάρα πολύ δύσκολο να εντοπισθεί και πληρούσε όλες τις προδιαγραφές και επειδή ήταν μόνος του στη ζωή, ουδείς φαίνονταν πως θα τον αναζητήσει. Η ΜΙ-5 ενημερώθηκε σχετικά και άμεσα τέθηκε σε εφαρμογή το «Σχέδιο Κιμάς», που εντάσσονταν στην γενικότερη «Επιχείρηση Μπάρκλεϊ». Αν αναρωτιέστε για το… περίεργο της ονομασίας δεν σημαίνει κάτι ιδιαίτερο, απλά έτυχε αυτό να είναι διαθέσιμο στα αρχεία των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών!

Αμέσως το πτώμα τοποθετήθηκε σε πάγο αφού έπρεπε να διατηρηθούν τα υγρά στους πνεύμονές του, ενώ οι Κολμόλντλεϊ και Μόνταγκιου κατάφεραν σε σύντομο χρονικό διάστημα να δημιουργήσουν ένα «υπαρκτό» πρόσωπο. Τον ονόμασαν Ταγματάρχη Ουίλιαμ Μάρτιν των Βασιλικών Πεζοναυτών, γεννημένος στις 29 Μαρτίου του 1907 στην πόλη Κάρντιφ της Ουαλίας και ήταν αποσπασμένος στο Στρατηγείο Διακλαδικών Επιχειρήσεων. Η επιλογή του βαθμού που του έδωσαν έγκεινται στο γεγονός πως αν ήταν μεγαλύτερος οι Γερμανοί θα «υποπτεύονταν» κάτι επειδή δεν τον είχαν ακούσει ξανά, ενώ αν του έδιναν μικρότερο θα ήταν αδύνατο να έχει στην κατοχή του τόσο σημαντικά έγγραφα, όπως εκείνα που ήθελαν να του χορηγήσουν.

Παράλληλα ως Βασιλικός Πεζοναύτης υπάγονταν στο Ναυαρχείο όπου ανήκαν και εκείνοι, κάτι που τους επέτρεπε να αναλάβουν τα πάντα γύρω από το πρόσωπό του, χωρίς να εμπλακούν άλλες υπηρεσίες κάτι που ίσως έθετε σε κίνδυνο τη μυστικότητα που απαιτούνταν. Παράλληλα το όνομα Μάρτιν είναι πολύ διαδεδομένο στην Αγγλία, οπότε όποιος Γερμανός πράκτορας και αν τον αναζητούσε στις βρετανικές ένοπλες δυνάμεις ήταν βέβαιο πως θα έβρισκε πολλούς!

Στα μέσα Απριλίου του 1943 το πτώμα του Ταγματάρχη Μάρτιν μεταφέρθηκε στη Σκωτία και στις 19 βρέθηκε μέσα σε ένα ξύλινο κιβώτιο γεμάτο πάγο, εντός του υποβρύχιου Σεράφ, που χάραξε πορεία για τις ισπανικές ακτές. Οι Αγγλοι ήταν σίγουροι πως οι εκεί αρχές θα παρέδιδαν τη σωρό στους Γερμανούς πριν τους ενημερώσουν για την ύπαρξή της, οπότε και θα «αποκαλύπτονταν» τα σχέδιά τους. Ομως οι Κολμόλντλεϊ και Μόνταγκιου είχαν διπλή αποστολή. Οχι μόνο να του χορηγήσουν έγγραφα που θα γίνουν πιστευτά από την άλλη πλευρά, αλλά και να του δημιουργήσουν προσωπική ζωή!

Τα πάντα έπρεπε να γίνουν με μεγάλη προσοχή. Στο πρώτο σκέλος κατασκευάστηκαν αρκετές επιστολές, αλλά εκείνες που είχαν σημασία ήταν από τον Ναύαρχο Σερ Αρτσιμπαλντ Νάι προς τον Στρατηγό Σερ Χάρολντ Αλεξάντερ, διοικητή της 18ης Ομάδας Στρατιών που έδρευε στην Αλγερία και την Τυνησία. Σε αυτές του αναφέρονταν λεπτομέρειες για την επικείμενη απόβαση στην Ελλάδα και τη Σαρδηνία, που μάλιστα έφερε την ίδια κωδική ονομασία με εκείνη της Σικελίας, ώστε όταν οι Γερμανοί να βλέπουν το όνομά της σε υποκλοπές και να πιστεύουν πως η προετοιμασία της βρίσκεται σε εξέλιξη. Μεταξύ άλλων τονίζονταν πως στόχος των συμμαχικών δυνάμεων είναι η Καλαμάτα, με σκοπό τη δημιουργία προγεφυρώματος και από εκεί την καταλάβουν το αεροδρόμιο στον Αραξο, ώστε να αποτελέσει βάση της RAF.

Επειδή όμως ελλόχευε εκ νέου ο κίνδυνος η άλλη πλευρά να θεωρήσει «ύποπτο» το γεγονός πως τόσο σημαντικά έγγραφα διαβιβάζονται απευθείας και όχι μέσω επικοινωνίας, δημιουργήθηκε και μία προσωπική επιστολή του Ναυάρχου προς τον Στρατηγό, όπου χλεύαζε τους Αμερικανούς, αφήνονταν υπόνοιες για το μαχητικό τους πνεύμα και τον προέτρεπε οι άνδρες του να μην λαμβάνουν τιμητικές διακρίσεις από μονάδες τους! Οι Αγγλοι εκμεταλλεύτηκαν με τον καλύτερο τρόπο την ιδιοσυγκρασία των αξιωματικών τους και το αίσθημα ανωτερότητας που τους διακάτεχε έναντι των Συμμάχων τους και το οποίο ήταν ευρέως γνωστό από τις προστριβές του Στρατάρχη Μοντγκόμερι με τους Στρατηγούς των ΗΠΑ. Για να γίνει ακόμη πιο πιστευτή η ιστορία τους, δημιουργήθηκαν αντίγραφα των υποτιθέμενων πρωτότυπων σχεδίων που αναφέρονταν στην πρώτη φάση της επιχείρησης, ώστε ο Αλεξάντερ να τα μελετήσει και υποβάλει όποιες αλλαγές επιθυμούσε, όπως και διάφορα άλλα υπηρεσιακά έγγραφα που μόνο χέρι με χέρι μπορούσε να λάβει!

Την ίδια στιγμή στο πορτοφόλι του, εκτός φυσικά από ταυτότητες και άλλα χαρτιά που επιβεβαίωναν την ύπαρξή του, τοποθετήθηκε και μία φωτογραφία της Τζιν Λέσλι που εργάζονταν στην ΜΙ-5, που υποδύθηκε την αγαπημένη του Παμ! Μάλιστα υπήρχε και μία απόδειξη αγοράς από κοσμηματοπωλείο ενός δαχτυλιδιού που παρέπεμπε σε αρραβώνων, ενώ με γυναικείο χαρακτήρα γραφής τοποθετήθηκε και ένα ερωτικό γράμμα από τη μνηστή του, όπου μνημόνευε «λεπτομέρειες» της σχέσης του, πάντα φυσικά με παλαιότερη ημερομηνία. Οπως και ένα γράμμα από τον πατέρα του, έντονης συναισθηματικής φόρτισης, ενώ στις τσέπες του έβαλαν αποκόμματα και αποδείξεις από κέντρα διασκέδασης και εστιατόρια που είχε «επισκεφθεί» τις προηγούμενες ημέρες στο Λονδίνο.

Μάλιστα για να του προσάψουν και τον χαρακτήρα του… απρόσεκτου αλλά και να ενισχύσουν την πεποίθηση πως έφυγε εσπευσμένα, έφτιαξαν ακόμη ένα προσωρινό πάσο εισόδου του στο Στρατηγείο, σε αντικατάσταση εκείνου που είχε απολέσει πρόσφατα και δεν είχε ακόμη λάβει το νέο, αλλά και ενημέρωση από κατάστημα που ζητούσε επίμονα να του καταβάλει τα χρήματα που όφειλε!

Τα πάντα ήταν έτοιμα και τα ξημερώματα τις 30^ης Απριλίου του 1943 το υποβρύχιο αναδύθηκε μερικά μίλια έξω από το λιμάνι της Ουέλβα. Η συγκεκριμένη πόλη δεν επιλέχθηκε τυχαία, αλλά επειδή ήταν γνωστό στους Βρετανούς πως εκεί δρούσε με επιτυχία ένα ισχυρό γερμανικό κατασκοπευτικό δίκτυο. Ο «Ταγματάρχης Μάρτιν» ρίχθηκε στη θάλασσα με ένα σωσίβιο, ενώ λίγες ημέρες πριν ορισμένα μέλη του πληρώματος που είχαν μυηθεί στο σχέδιο, κυρίως αξιωματικοί, του είχαν φορέσει τη στολή του. Οι περισσότεροι ναύτες νόμιζαν πως μετέφεραν μετεωρολογικά όργανα. Αμέσως ο κυβερνήτης τους έστειλε στο αρχηγείο το μήνυμα «Κιμάς ολοκληρώθηκε».

Μάλιστα για να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος να χαθούν τα έγγραφα από τις τσέπες του πτώματος, τα τοποθέτησαν σε έναν χαρτοφύλακα τον οποίο και έδεσαν με ειδικές χειροπέδες στο σώμα του νεκρού άνδρα. Ηταν κάτι ευρέως διαδεδομένο, όπως και σήμερα άλλωστε, μεταξύ των τραπεζιτών αλλά οι Βρετανοί στρατιωτικοί δεν το συνήθιζαν. Πρόκειται για τη μόνη λεπτομέρεια που «φόβιζε» τα στελέχη της ΜΙ-5.

Το πρωί της 1^ης Μάϊου ένας ψαράς εντόπισε το πτώμα και αμέσως ενημέρωσε τις τοπικές αρχές. Οι Ισπανοί έπραξαν όπως αναμένονταν, αφού πρώτα ειδοποίησαν τους Γερμανούς και μετά τους Βρετανούς, τρεις ημέρες μετά. Αλλά από το Λονδίνο συνέχιζαν να παίζουν «θέατρο» με μεγάλη επιτυχία. Στις 3 του μηνός το προξενείο τους ενημέρωσε το Λονδίνο ότι η σωρός του Ταγματάρχη Μάρτιν βρέθηκε στις ακτές και κάλεσαν Ισπανό γιατρό για νεκροψία. Εκείνος πιστοποίησε ότι ο θάνατός του προήλθε από πνιγμό και βρίσκονταν στη θάλασσα για 5 με 6 ημέρες, μέχρι που βρέθηκε το άψυχο κορμί του. Για αυτό ως ημερομηνία θανάτου του ορίστηκε η 24^η Απριλίου του 1943. Επειδή όμως φορούσε έναν σταυρό και θεωρήθηκε πως πρόκειται για βαθιά θρησκευόμενο Ρωμαιοκαθολικό, ο γιατρός δεν θέλησε να προχωρήσει σε ενδελεχή περαιτέρω εξετάσεις. Ηταν ακόμη ένα τέχνασμα της MI-5 που στέφθηκε με επιτυχία.

Οι Αγγλοι διπλωμάτες ζήτησαν από την Ισπανία να αποστείλουν υπηρεσιακώς τα προσωπικά του αντικείμενα και ο χαρτοφύλακάς του, ενώ το δίδυμο των Κολμόλντλεϊ, Μόνταγκιου… φρόντισε να ασκηθούν πιέσεις ώστε αυτό να συμβεί άμεσα. Τα συνεχή αιτήματα των Βρετανών ενίσχυσαν τη θεωρία πως ο νεκρός άνδρας είχε στην κατοχή του κάτι πολύ σημαντικό,. Εκτός των άλλων ενταφιάστηκε με όλες τις στρατιωτικές τιμές στην Ουέλβα και παράλληλα στην Αγγλία ο θάνατός του δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες, όπως άλλωστε συνέβαινε με κάθε νεκρό του πολέμου. Σε όλες τις αναφορές των εκεί υπηρεσιών γράφονταν πως ο Ταγματάρχης Μάρτιν έχασε τη ζωή του από πτώση αεροσκάφους στα ισπανικά χωρικά ύδατα! Την ίδια στιγμή σε συχνότητες που εν γνώση των Βρετανών είχαν υποκλαπεί από τους Γερμανούς μεταδίδονταν μηνύματα του Ναυαρχείου όπου υπάγονταν ο Ταγματάρχης, για την αναγκαιότητα που υπάρχει να επιστρέψουν άμεσα στην Αγγλία τα έγγραφα που κατείχε.

Η άλλη πλευρά είχε πέσει στην «παγίδα». Οταν ο χαρτοφύλακας έφτασε στο Λονδίνο αμέσως εξετάστηκε από ειδικούς και αποφάνθηκαν πως κατά πάσα πιθανότητα οι φάκελοι είχαν ανοιχθεί και εκ νέου σφραγιστεί, χωρίς πάντως ουδείς να μπορεί να το πει με σιγουριά. Υστερα από σύντομο χρονικό διάστηκα οι Βρετανοί έμαθαν πως την υποκλοπή διέπραξαν οι Ισπανοί, που φωτογράφισαν το περιεχόμενό τους και έστειλαν το υλικό στην Αμπβέρ για να το αξιολογήσει. Μόλις το επιβεβαίωσαν, μετέδωσαν στις ΗΠΑ το χαρακτηριστικό μήνυμα ότι «ο κιμάς φαγώθηκε ολόκληρος»!

Στο στρατηγείο της Βέρμαχτ τα έγγραφα θεωρήθηκαν γνήσια και ο Χίτλερ ήταν βέβαιος πως βρίσκονταν ένα βήμα μπροστά. Απέσυρε από τον Ανατολικό Μέτωπο αρκετές μεραρχίες μεταξύ των οποίων και τεθωρακισμένες, παρότι προετοιμάζονταν η μεγάλη αρματομαχία του Κουρσκ, με προορισμό κυρίως την Ελλάδα, ενώ «απογύμνωσε» τη Σικελία από πλωτά μέσα, όπως τορπιλακάτους, ώστε να ενισχύσει τη Σαρδηνία και το Αιγαίο Πέλαγος. Ετσι όταν Ιουλίου του 1943 περισσότεροι από 130.000 άνδρες των συμμαχικών δυνάμεων άρχισαν να αποβιβάζονται στο ιταλικό νησί, είχαν να αντιμετωπίσουν μόλις 30.000 καλά εξοπλισμένους Γερμανούς και ναι μεν πολυάριθμους Ιταλούς, αλλά με χαμηλό ηθικό και ελλιπή υλικά. Ως μία συνέχεια της ιστορίας, το υποβρύχιο Σεράφ ήταν από εκείνα που ηγήθηκαν της απόβασης!

Η επιτυχία της «Επιχείρησης Κιμάς» είχε όμως και αρνητικό αντίκτυπο στη χώρα μας. Η έλευση επίλεκτων δυνάμεων της Βέρμαχτ συνοδεύτηκε στο μέλλον από θηριωδίες επί του ελληνικού άμαχου πληθυσμού της Πελοποννήσου και Στερεάς, αφού οι σφαγές του 1943 και το 1944 πραγματοποιήθηκαν από τις μονάδες που μετατέθηκαν τότε και ήταν φανατισμένες και απόλυτα πιστές στα ναζιστικά «ιδεώδη».

Τα όσα διαδραματίστηκαν εκείνα τα χρόνια έγιναν γνωστά μετά από πολύ καιρό και ακόμη δεν έχει επιβεβαιωθεί η πραγματική ταυτότητα του Ταγματάρχη Μάρτιν. Αρχικά επικράτησε η άποψη πως λέγονταν Γκλίντουιρ Μάικλ με καταγωγή από την Ουαλία, που υπέφερε από αλκοολισμό και μεθυσμένος τερμάτισε τη ζωή του. Μεταγενέστερα όμως υποστηρίχθηκε πως πρόκειται για τον Τζον Μάλβιλ, επίσης από την Ουαλία αλλά ναύτη, που υπηρετούσε στο αντιτορπιλικό Ντάσερ και έχασε τη ζωή του όταν το σκάφος βυθίστηκε μετά από έκρηξη. Μάλιστα πριν από περίπου 15 χρόνια το περιπολικό Ντάσερ που φέρει το όνομα εκείνου του πολεμικού πλοίου, τίμησε τη μνήμη του Μάλβιλ πραγματοποιώντας επιμνημόσυνη δέηση. Η τελευταία θεωρία «αντικρούει» πολλά στοιχεία της ιστορίας όπως μαθεύτηκε, αν και για αμφότερες λέγεται πως η οικογένεια των νεκρών έδωσε τη συγκατάθεσή της να πάρουν το πτώμα τους, αρκεί ποτέ να μην αποκαλυφθεί το αληθινό του όνομα. Ο Ταγματάρχης Μάρτιν αποτελεί ακόμη και σήμερα ένα «μυστήριο» της ιστορίας.