Εκ πρώτης όψεως, ο χώρος του ποδοσφαίρου δεν ανταποκρίνεται σε κανέναν μηχανισμό με τον αντίστοιχο της υγείας. Ελάχιστα πράγματα μένουν να συνδέουν τις δύο αυτές έννοιες, πέρα από τον φυσικό εγκιβωτισμό της δεύτερης μέσα σε ένα αθλητικό σωματείο. Πώς όμως το κορυφαίο σπορ βρίσκει τρόπο να εφάπτεται με τις υγειονομικές υπηρεσίες, στην πιο απαιτητική περίοδο που διανύουν εδώ και πολλές δεκαετίες;

Δύο Αγγλίδες παίκτριες προσωποποίησαν την απάντηση. Η Ρόζι ΜακΝτόνελ και η Χέιλι Γουέστ εγκατέλειψαν το χορτάρι, αφού πρώτα αντίκρισαν το πλήρωμα του κορονοϊού να παίρνει μακριά τους το αγαπημένο παιχνίδι. Αντ’ αυτού, πήραν σπουδαία «μεταγραφή» στα νοσοκομεία της χώρας, καθεμιά από το δικό της πόστο, εκεί όπου παρέχουν την ελάχιστη συνδρομή τους σε μία πρωτόγνωρη συνθήκη που δεν αναγνωρίζει μεγέθη, παρά μόνο προθέσεις.

Η 23χρονη ΜακΝτόνελ αγωνίζεται ως αριστερό μπακ στη γυναικεία ομάδα της Πόρτσμουθ, έχοντας πάρει μεταγραφή μόλις τον περασμένο Οκτώβριο από την Κόβεντρι. Παράλληλα, εργάζεται στο νοσοκομείο «Queen Alexandra», εκεί όπου έγινε δεκτή μόλις τον Σεπτέμβριο μετά τις σπουδές της, συνδυάζοντας έτσι τους δύο ρόλους καθώς το ποδόσφαιρο γυναικών, ειδικά στην 3η κατηγορία που βρίσκεται η «Pompey», παίζεται σε ερασιτεχνικό επίπεδο.

Μέσα σε λίγους μήνες, η νεαρή οπισθοφύλακας είδε την πρώτη της σεζόν στη νέα της ομάδα, ποδοσφαιρική και νοσηλευτική, να αλλάζει ραγδαία. Γήπεδο και προπονητικό κέντρο έκλεισαν τις πόρτες τους, το πρωτάθλημα ακυρώθηκε και το έργο έγινε πιο σημαντικό από ποτέ στο νοσοκομείο, εκεί όπου έλαβε το βάπτισμα του πυρός εν μέσω πανδημίας.

«Μου είχαν πει ότι θα είναι δύσκολα τους πρώτους μήνες, αλλά δεν περίμενα σε καμία περίπτωση πως θα ξεσπάσει πανδημία» αναπολεί με δόση χιούμορ η ΜακΝτόνελ, συμπληρώνοντας για την κατάσταση που επικρατεί στο δικό της χώρο εργασίας αυτό το διάστημα, μακριά από τις «φλεγόμενες» μονάδες εντατικής θεραπείας:

«Υπάρχει παράξενη ατμόσφαιρα στο νοσοκομείο, ο κόσμος το επισκέπτεται λιγότερο και τα πράγματα αλλάζουν διαρκώς. Οι άνθρωποι προσαρμόζονται μέρα με τη μέρα. Υπάρχουν διαφορετικές στρατηγικές, διαφορετικός εξοπλισμός για να προσπαθούμε να διαχειριζόμαστε τον φόρτο εργασίας. Δεν είναι τόσο φρικιαστική η κατάσταση εδώ που δουλεύω εγώ. Φυσικά οι ΜΕΘ και οι περιοχές υψηλής φροντίδας περνούν πολύ πιο δύσκολα. Υπάρχει, όμως, γενικά η αίσθηση ότι προετοιμαζόμαστε για μια μεγάλη εισροή ασθενών το προσεχές διάστημα, που είναι αρκετά τρομακτικό».

Την ίδια στιγμή, η διπλή μεταβολή στην καθημερινότητα, μπαίνοντας στα «βαθιά» ως νοσηλεύτρια και παραμερίζοντας υποχρεωτικά την ποδοσφαιρική της ιδιότητα, της έχει ανακόψει μια σημαντική δίοδο «διαφυγής». Το ποδόσφαιρο με το συμπληρωματικό χαρακτήρα που είχε στη ζωή της, ήταν το ιδανικό μέσο αποφόρτισης μετά από μια επιβαρυμένη ημέρα ή εβδομάδα, αλλά τουλάχιστον τώρα δεν χρειάζεται να διαλέγει ανάμεσα στα πάθη της.

«Κατ’ αυτόν τον τρόπο με βοήθησε. Λατρεύω να παίζω ποδόσφαιρο, αλλά υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή. Ανυπομονώ να επιστρέψω, όμως, προς το παρόν αυτό έρχεται δεύτερο».

Rosie McDonnell
Leading Naval Nurse at the Royal Navy

"Working shifts makes it difficult to commit to football as I can never predict what patterns I’ll be on or what sessions I can attend."#Pompey #IWD2020 pic.twitter.com/wwKY50DPtM

— Portsmouth Women (@PompeyWomen) March 7, 2020

Από την άλλη, η 24χρονη Γουέστ μεταγράφηκε το περασμένο καλοκαίρι στις London Bees, το τμήμα ποδοσφαίρου γυναικών της Μπάρνετ που αγωνίζεται στην Championship (2^η τη τάξει). Με θητεία σε Γουέστ Χαμ, Μπράιτον, Τσάρλτον αλλά και σε εν εξελίξει μεταπτυχιακό πρόγραμμα στη Φυσιοθεραπεία, η Βρετανίδα αμυντικός βίωσε τη σύμπτωση της πρακτικής της άσκησης στο Βασιλικό Νοσοκομείο του Whitechapel πάνω στην καμπή έξαρσης του Covid-19 στη χώρα.

Αυτή την περίοδο περιμένει την απάντηση από το πανεπιστήμιό της για το αν θα αποφοιτήσουν νωρίτερα, με σκοπό να επιστρέψει άμεσα στη δουλειά. Την ίδια ώρα, προσφέρει εθελοντική εργασία ως φυσιοθεραπεύτρια και παρατηρεί όλες τις αλλαγές που σημειώθηκαν τις περασμένες εβδομάδες στο δεύτερο μεγαλύτερο νοσοκομείο του Βορειοανατολικού Λονδίνου.

«Παντού γινόταν εκμάθηση. Το ηλεκτρονικό μας σύστημα ενημερωνόταν κάθε μέρα με νέα πρωτόκολλα για τον Covid-19. Δεν γίνεται να ξέρουμε πόσοι ασθενείς θα έχουν τον ιό ή πόσες πτέρυγες θα χρειαστεί να μετατραπούν σε μονάδες υψηλής φροντίδας. Δεν έχει νόημα έτσι κι αλλιώς να έχεις έναν φυσιοθεραπευτή για τα τραύματα και ξαφνικά να έρχεται αντιμέτωπος με προσβεβλημένους ασθενείς».

Ωστόσο, σε αυτούς τους σύνθετους καιρούς, οι δύο παίκτριες και συνάμα ανερχόμενες στην ιατρική εργασία, βιώνουν και την άλλη όψη του νομίσματος. Σύσσωμο το προσωπικό του NHS, καθώς και των συστημάτων υγείας σε κάθε χώρα που πλήττεται από τον κορονοϊό όπως και στη χώρα μας φυσικά, λαμβάνει μια άνευ προηγουμένου συμπαράσταση και στήριξη. Με αθόρυβο τρόπο, μένοντας σπίτι, αλλά και με εκδηλώσεις ηρώων. Όπως όταν κάθε βράδυ στις 8 η ώρα, βγαίνοντας από το νοσοκομείο που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, ακούν το μαζικό χειροκρότημα του κόσμου από τα μπαλκόνια και συμμετέχουν και οι ίδιες αυθόρμητα. Στιγμές αργότερα, συνειδητοποιούν ότι οι γενναιόδωρες επιδοκιμασίες από τις εξέδρες του γηπέδου μετά από έναν αγώνα, έχουν μετατοπιστεί στα διαμερίσματα των πολιτών και τις εμψυχώνουν για την πλέον σημαντική δοκιμασία.

«Κάνει τα πάντα να έχουν περισσότερη αξία. Ουσιαστικά τίποτα δεν άλλαξε, οι προσπάθειες του προσωπικού ήταν πάντα οι ίδιες, αλλά είναι υπέροχο που τώρα ο κόσμος το εκτιμά περισσότερο», δηλώνει η ΜακΝτόνελ, ενώ η Γουέστ δεν κρύβει τη συγκίνηση της για αυτά τα καθημερινά περιστατικά: «Όλο αυτό είναι ένα ταρακούνημα πως πρέπει να ‘’ξυπνήσουμε’’. Υπάρχουν πολλά που συμβαίνουν πίσω από κλειστές πόρτες που οι περισσότεροι πολίτες δεν τα γνωρίζουν, αλλά τα ανά-γνωρίζουν και αυτό μετράει πολύ. Φυσικά αυτό ισχύει και με τους εργαζόμενους στα μαγαζιά, τους οδηγούς. Κι αυτοί εκτίθενται και ρισκάρουν τη ζωή τους για να έχουμε φαγητό. Ο κόσμος που προσφέρει εθελοντικά. Τα μέλη της οικογένειας μας που βοηθούν. Είναι τρελό και τέλειο ταυτόχρονα. Δεν ξέρω αν μπορείς πράγματι να θέσεις τον NHS στην κορυφή. Μπορεί να σώζει ζωές, αλλά αυτό κάνουν και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι κατά κάποιον τρόπο».

Κάνοντας αναστροφή για την αρχή του κειμένου, καταλαβαίνει κανείς ότι ίσως να υπάρχουν περισσότερα στοιχεία που να ενώνουν το ποδόσφαιρο με τις υπηρεσίες υγείας. Δύο ξεκάθαρα διακριτοί κόσμοι, περιτυλιγμένοι από τον ίδιο μανδύα όταν οι περιστάσεις το καθιστούν αναγκαίο. Και οι δύο Βρετανίδες ποδοσφαιρίστριες ανακάλυψαν κοινά στοιχεία, που θα κουβαλούν από δω και στο εξής από το βιοποριστικό τους πεδίο, στο χορταρένιο τερέν.

«Στο ποδόσφαιρο αντιμετωπίζεις προκλήσεις, πρέπει να εμφανίζεσαι ακόμη πιο έτοιμος στα μεγάλα παιχνίδια και να κάνεις πράγματα που δεν θα έκανες υπό φυσιολογικές συνθήκες για να πετύχει η ομάδα τον στόχο. Αυτό ισχύει και στον τομέα ιατρικής φροντίδας».

Πηγή: Guardian