Ο έλληνας πρωθυπουργός μας είπε, μέσω διαγγέλματος, ότι έχουμε πόλεμο! Σοβαρό έως δραματικό το ύφος του και δεν μπορείς να τον ψέξεις γι’ αυτό. Η επιδημία του κορονοϊού πλήττει και τη χώρα μας και ήδη μετράμε νεκρούς. Το Μένουμε Σπίτι μεταφράζεται σε κατ’ οίκον περιορισμό, σε καραντίνα, σε καταφύγιο.

Όχι υπόγειο, αλλά αυτή είναι η αίσθηση και η ελπίδα: στο σπίτι μας είμαστε ασφαλείς από την επίθεση του ιού. Έτσι φαίνεται και ας το τηρήσουμε. Ας το τηρήσουμε για τους γονείς μας, τους παππούδες μας και όλες τις ευπαθείς ομάδες, αλλά κυρίως για τους γιατρούς, νοσηλευτές και λοιπό ιατρικό προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων.

Γι’ αυτούς οφείλουμε να δείξουμε “πολεμική” ετοιμότητα, πειθαρχία, σύνεση, ψυχραιμία. Ας προσευχηθούν σπίτι τους και όσοι θέλουν, όσοι πραγματικά πιστεύουν, αλλά να το κάνουν, πέρα από τον εαυτό τους, γι’ αυτούς που μας υπηρετούν, φροντίζουν, με επαγγελματισμό, υπομονή, αντοχή, αυταπάρνηση. Αυτούς που με την άοκνη προσπάθεια και το φιλότιμο τους κάνουν τα πάντα για να αντέξει το Ε.Σ.Υ και μαζί η χώρα.

Ας κρατήσουμε τον χαρακτηρισμό του πρωθυπουργό κι ας σκεφτούμε τι κάναμε –ή τι δεν κάναμε- για να προετοιμαστούμε γι’ αυτόν τον ιδιαίτερο πόλεμο. Όλοι μας να αναλογιστούμε τι πράξαμε και τι όχι για να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον εχθρό και τι πρέπει να κάνουμε στο άμεσο μέλλον.

Τρέχουμε να προλάβουμε…

Το λατινικό ρητό “Si vis pacem, para bellum” ανήκει στα αγαπημένα των Ενόπλων Δυνάμεων. “Αν θέλεις ειρήνη, παρασκευάσου για πόλεμο”, και κάθε κράτος που είναι ενταγμένο στο κυρίαρχο οικονομικό σύστημα της εποχής αυτό κάνει, προετοιμάζεται. Το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα λοιπόν είναι: Τι έκανε το ελληνικό κράτος για να προετοιμαστεί γι’ αυτόν τον πόλεμο; Σχεδόν τίποτα. Τώρα τρέχει να προλάβει την εξάπλωση του ιού κι ας ελπίσουμε να τα καταφέρει. Πριν τρομάξουμε με την κατάσταση στη γειτονική Ιταλία οι κινήσεις ήταν κυρίως επικοινωνιακού χαρακτήρα. Απαγόρευση καρναβαλιών, αλλά όχι των αγώνων ποδοσφαίρου μπάσκετ. Κανένα προληπτικό μέτρο για όσους έρχονταν από Ιταλία και καμία προσπάθεια για στήσιμο εργαστηρίων που θα μπορούσαν να κάνουν ελέγχους και καλύτερη επιδημιολογική έρευνα, κ.α. Όσον αφορά στη στήριξη του συστήματος υγείας, μόνο όταν φτάσαμε τα 100 κρούσματα και είχαμε νεκρό ανακοινώθηκαν έκτακτες προσλήψεις. Οι γιατροί βέβαια φώναζαν καιρό για τα κενά στο Ε.Σ.Υ, αλλά… Φυσικά υπάρχει και η ατομική ευθύνη εδώ που βρισκόμαστε. Η αδιαφορία για το περιβάλλον, ο ατομισμός και ο άκρατος υλισμός, η απουσία συνείδησης, η αδιαφορία γι’ αυτούς που φώναζαν και διεκδικούσαν. Αυτό όμως δεν ακυρώνει τη μεγαλύτερη ευθύνη του κράτους και της πολιτικής ηγεσίας.

Η διαχείριση του ζητήματος

Ο πόλεμος που μας ανακοίνωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ήταν τυχαίος χαρακτηρισμός. Δεν έγινε για να τρομάξει (έτσι θέλουμε να πιστεύουμε) αλλά για να μας δώσει να καταλάβουμε πώς θα γίνει η διαχείριση του ζητήματος. Αυταρχικά, απόλυτα, με σιδερένιο γάντι. Αναγκαίο εδώ που άφησαν να φτάσουν τα πράγματα, αλλά η συμπεριφορά αυτή δεν θα είναι προσωρινή. Η αφορμή για συνέχιση της υπάρχει και είναι η ίδια η πανδημία. Αυτή θα οδηγήσει την παγκόσμια οικονομία σε νέα κρίση και η κυβέρνηση, όπως όλες οι κυβερνήσεις, ένα τρόπο ξέρει για να την αντιμετωπίσει: μετακύλιση του κόστους στο εργαζόμενο. Απολύσεις, μη καταβολή δεδουλευμένων, ασυδοσία. Αν η κυβέρνηση θέλει να στηρίξει πραγματικά την οικονομία της πρέπει να στηρίξει αυτούς που παράγουν τον πλούτο της. Αν οι πολίτες θέλουν ισχυρό δημόσιο σύστημα υγείας πρέπει να το διεκδικήσουν για να μην υπάρξει ξανά πόλεμος.