ΑΡΗΣ

Άρης... «μέχρι να πάρουν τα όνειρά μας εκδίκηση»!

Βασίλης Βλαχόπουλος 6 Μαΐου 2018 - 17:40

Ο Άρης μετά από 4 χρόνια... περιπλάνησης σε πόλεις και χωριά γυρίζει «σπίτι του» και ο Βασίλης Βλαχόπουλος γράφει στο Weekend για στιγμές έντονες, αλλά κι αυτές που όλοι θέλουν να ξεχάσουν!

ΕΔΩ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΘΗΚΕ Ο ΑΡΗΣ ΣΤΑ... ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ

Ένα από τα πολλά κρεμασμένα πανό στα κάγκελα του «Κλεάνθης Βικελίδης» γράφει… «μέχρι να πάρουν τα όνειρά μας εκδίκηση». Είναι ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα των συναισθημάτων, της ψυχοσύνθεσης των φίλων του Άρη. Και τώρα, μετά το μαρτύριο της τετραετούς εξορίας, ο Άρης επιστρέφει προς αποκατάσταση της τάξης, της ιστορίας και της ιστορικής υποχρέωσης απέναντι στα ιδανικά του.

Απόλλων Σμύρνης - ΑΕΚ και το ποντάρισμά σου επιστρέφεται*, αν o Λιβάγια σκοράρει το πρώτο γκολ του αγώνα! (21+) * Ισχύουν Οροι και Προϋποθέσεις

Αν μπούμε σε διαδικασία λεπτομερούς καταγραφής όλων όσων συνέβησαν αυτήν την τετραετία, το πιθανότερο είναι να «καπνίσει» ο σκληρός δίσκος του gazzetta.gr. Είναι τόσα πολλά. Επιβεβαίωσαν το επίπεδο εσωστρέφειας που χαρακτηρίζει τον σύλλογο εδώ και πολλές δεκαετίες.

Οι εμφύλιες διαμάχες, οι τέσσερις διαφορετικές διοικήσεις, οι εκατοντάδες παίκτες που πέρασαν το κατώφλι του «Κλεάνθης Βικελίδης» κι ένας σύλλογος που είδε κατάματα τον κίνδυνο της… γενοκτονίας. Κι όταν ένας οργανισμός μπάζει από παντού, οι επιτήδειοι φροντίζουν να τον αποτελειώσουν. Γιατί στην περίπτωση του Άρη, τα κάστρα έπεσαν (και πάλι) από μέσα. Λόγω του εγωισμού και της αλαζονείας μιας χούφτας ανθρώπων οι οποίοι απέτυχαν να ανταποκριθούν στον ρόλο τους, στην ιστορική υποχρέωσή τους.

Το δράμα της οικειοθελούς αποχώρησης

Το αποκορύφωμα του δράματος ήρθε το 2014. Το κουμπί της αυτοκαταστροφής πατήθηκε πολλούς μήνες νωρίτερα. Ο 3ος υποβιβασμός από τη Superleague αποδείχθηκε και ο πλέον οδυνηρός. Με τη δεξαμενή των παραγόντων του Άρη να έχει στερέψει εδώ και χρόνια και με τους χρηματοδότες να αποτελούν εξαφανισμένο είδος, η διάλυση της ΠΑΕ και η συμμετοχή στο Πρωτάθλημα της Football League 2 ήταν αναπόφευκτη. Κι ας αραδιάστηκαν στην αρχή… φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Το βράδυ της 21ης Αυγούστου(2014), σε γενική συνέλευση της Κοινωνίας Μελών, στο «Κλεάνθης Βικελίδης», 108 άτομα (σ.σ. από τα 123 στο σύνολο!) αποφάσισαν τον εθελούσιο υποβιβασμό στην Γ’ Εθνική και από την επομένη άρχισαν οι διαδικασίες εκκαθάρισης της ΠΑΕ, με ταυτόχρονη απόσυρση από τη Football League. Ο αριθμός ψηφοφόρων έδειξε ξεκάθαρα τα επικίνδυνα μονοπάτια στα οποία βάδιζε ο σύλλογος.

Λίγες ημέρες μετά, ήρθε νέα… φουρτούνα, με το Ειρηνοδικείο να κάνει δεκτή την αίτηση του Λάμπρου Σκόρδα στην πρόθεση (εκ νέου) ανάληψης της διοίκησης, έχοντας πλάνο συμμετοχής στη Football League! Στο δικαστήριο που έγινε την 1η Σεπτεμβρίου, όμως, η απόφαση ανατράπηκε με τους περίπου 500 οπαδούς που είχαν συγκεντρωθεί έξω από το δικαστικό Μέγαρο να αισθάνονται δικαιωμένοι, «πετώντας» μια και καλή το παρελθόν έξω από τον σύλλογο.

Είχε προηγηθεί η άρνηση του Ερασιτέχνη στην παραχώρηση του «Κλεάνθης Βικελίδης» στην ΠΑΕ του Σκόρδα, σε μια ακόμη πτυχή του εμφυλίου που είχε ξεσπάσει. Τελικώς, την ομάδα στη Γ’ Εθνική ανέλαβε ο Γιώργος Γαλανός και στις 14 Σεπτεμβρίου κάποια αμούστακα παιδιά ξεκινούν το… ταξίδι με στόχο να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.

Κι όμως, αυτό που συνέβη στη συγκεκριμένη πρεμιέρα ανέδειξε το μεγαλείο αυτού του συλλόγου. 15.000 φίλαθλοι βρέθηκαν στο «Κλεάνθης Βικελίδης» στη νίκη επί της Καστοριάς με 3-1. Το gazzetta.gr σε μια αγωνιστική αναδρομή, ζήτησε τη βοήθεια του ανθρώπου που έζησε όλη αυτήν την πορεία. «Εκεί συνειδητοποίησε ο καθένας από εμάς, σε ποιον σύλλογο βρίσκεται», σημείωσε ο Αντώνης Καπνίδης, ο οποίος βγάζει πλέον το ψωμί του στη Δράμα, στην ιστορική Δόξα η οποία ανεβαίνει τον δικό της Γολγοθά. Ο μέσος όρος ηλικίας εκείνης της ομάδας, στην πρεμιέρα με την Καστοριά, ήταν τα 19.7 έτη!

Ο Αρης συνειδητοποίησε την πραγματικότητα μόλις την 2η αγωνιστική, στη βαριά ήττα (3-0) από τον Καμπανιακό, ενώ οι αντιδράσεις έγιναν εντονότερες έπειτα από διαδοχικά αρνητικά αποτελέσματα. Ο Δημήτρης Καλαϊτζίδης έφυγε … μέχρι να επιστρέψει! Τον Δεκέμβριο ανακοινώνεται η αποχώρηση του Γαλανού από τη διοίκηση, ο Α.Σ. να αποδέχθηκε την πρόταση του Άλεξ Κάλας ο οποίος ανέλαβε να χρηματοδοτήσει το τμήμα με μπροστάρη τον αδερφό του και μέχρι πρότινος προπονητή του Αρη. Ο Πάουλο Κάμπος παρέμεινε – μέχρι νεοτέρας – στην τεχνική ηγεσία ή μάλλον έως ότου αποκαλυφθεί ότι δεν είχε δικαίωμα εργασίας σε ερασιτεχνικό σύλλογο. Υπό τον κίνδυνο αφαίρεσης του διπλώματος προπονητή, αποχώρησε και προσλήφθηκε ο Σίνισα Ντομπρασίνοβιτς για λίγες εβδομάδες.

Αγροτικό σε όλη τη Μακεδονία

Όλη η χρονιά ήταν ένα διαρκές σφυροκόπημα στην ψυχολογία του Αρειανού ο οποίος έκανε το αγροτικό του στην Κεντρική, Δυτική και Ανατολική Μακεδονία κι έμαθε ομάδες των οποίων την ύπαρξη αγνοούσε. Από τον Έβρο Σουφλίου έως τη Θύελλα Φιλώτα στον Νομό Φλώρινας. Τον Εθνικό Νέου Αγιονερίου στον Νομό Κιλκίς έως τον Άρη Ακροποτάμου στον Νομό Καβάλας.

«Δεν θα ξεχάσω τον εκτός έδρας αγώνα στο Σουφλί με τον Έβρο. Νομίζω ότι ήταν και το χειρότερο γήπεδο που έπαιξα ως παίκτης του Άρη. Είχαμε πάει χειμώνα, είχε βρέξει και ουσιαστικά παίξαμε σ’ ένα γήπεδο γεμάτο λακκούβες και λάσπες. Και η κλωτσιά πήγε… σύννεφο», θυμήθηκε ο Καπνίδης.

Η άφιξη του Άρη σε περιοχές στις οποίες δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα πήγαινε για να δώσει αγώνες, ουσιαστικά σήμανε συναγερμό. Δεν ήταν απλά ένα γεγονός αλλά… το γεγονός της δεκαετίας. Οι περισσότερες ομάδες άδραξαν της ευκαιρίας για να βάλουν και μερικά ευρώ στα ταμεία τους επιλέγοντας να παίξουν σε μεγαλύτερα γήπεδα με σκοπό να κερδίσουν έσοδα μέσα από τους φίλους του Άρη που ήταν πάντα εκεί. Παρά την πικρία, τη στεναχώρια, το πανό… «μέχρι τα όνειρά μας να πάρουν εκδίκηση» ήταν πάντα εκεί, κρεμασμένο.

Εκείνη τη χρονιά έγιναν πολλά. Όπως για παράδειγμα, πριν από έναν εντός έδρας αγώνα, η κακή συνεννόηση άφησε αμανάτι τους παίκτες στο ξενοδοχείο. Το πούλμαν της αποστολής δεν ήρθε ποτέ και οι αθλητές επιβιβάστηκαν στα αυτοκίνητά τους – όσοι διέθεταν δηλαδή – για να πάνε στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Πάρκαραν έξω από το γήπεδο και η τυπολατρία της τροχαίας τους ανάγκασε να βγουν και να αναζητήσουν πάρκινγκ διότι εκεί που είχαν αφήσει τα αυτοκίνητά τους, απαγορευόταν η στάθμευση.

Η νύχτα που άλλαξε τα πάντα

Επί της ουσίας, η ομάδα δεν εξασφάλισε την άνοδο καθώς τερμάτισε στη 2η θέση, πίσω από τον Πανσερραϊκό. Οι τίτλοι τέλους του δράματος εκείνης της σεζόν έπεσαν στις 17 Μαΐου στις Σέρρες. Ο Πανσερραϊκός επικράτησε της Δόξας Δράμας και οι «κίτρινοι» είδαν την ελπίδα να σβήνεται.

Ισχυριζόμενος τον ΚΑΠ και το δεδικασμένο που υπήρχε, ο Άρης ζήτησε ορθώς να καλυφθούν τα κενά που υπήρχαν στη Football League από τις ομάδες της Football League 2. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Ο κόσμος του Αρη βγήκε στους δρόμους, ζητώντας το αυτονόητο. Αν εφαρμοζόταν ο ΚΑΠ, όμως, το επίπεδο επιρροής θα άρχιζε από τη Superleague και ο Λεβαδειακός θα υποβιβαζόταν. «Ακόμη και σήμερα νιώθω ότι μας στέρησαν κάτι. Η χρονιά εμπεριείχε πολλά λάθη, αλλά η ομάδα άξιζε να ανέβει», σημείωσε ο Καπνίδης.

Ο Άρης δεν μπορούσε να περιμένει όμως την απόφαση. Ετσι ξεκίνησε ο σχεδιασμός με την προοπτική της δικαίωσης και της συμμετοχής στη Football League. Έγιναν μεταγραφές, οι κιτρινόμαυροι πήγαν στο Ζλάτιμπορ της Σερβίας για το βασικό στάδιο της προετοιμασία τους και με το μυαλό να είναι στην απόφαση της ΕΠΟ. Με τη συμπλήρωση μίας εβδομάδας όμως ήρθαν τα πάνω κάτω. Οι ποδοσφαιριστές ουσιαστικά κοιμήθηκαν στη Football league και ξύπνησαν ξανά στην Γ’ Εθνική! Η αρνητική για τον Άρη απόφαση οδήγησε στην πρόωρη λήξη της προετοιμασίας και την άρον- άρον επιστροφή στη Θεσσαλονίκη.

Εκείνον τον Αύγουστου του 2015, ένιωσε και ο Αντώνης Καπνίδης να πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι του. «Το συναίσθημα ήταν μπερδεμένο γιατί όλα έγιναν πολύ απότομα. Τότε η ομάδα κατέληξε από τη Β’ στη Γ’. Παίκτες που ήταν στην ομάδα έφυγαν και ουσιαστικά έγινε μια καινούργια ομάδα μέσα σε πέντε ημέρες με παιδιά που ήταν στον Άρη και στη Σούπερλιγκα», είπε.

Η αποτυχία στον στόχο της ανόδου έφερε συντριπτικές αλλαγές στον σύλλογο και νέα γενική συνέλευση, με τον Θόδωρο Καρυπίδη και τον Νίκο Αρβανιτίδη, γιος του Γιώργου, βασικούς αντιπάλους και στα του Άρη, πέραν της επιχειρηματικής διένεξής τους. Το σώμα της Γενικής Συνέλευσης έδειξε εμπιστοσύνη στον δεύτερο με ψήφους 38-36. Η διοίκηση Αρβανιτίδη όμως κράτησε λιγότερο από 48 ώρες (!). Ο ΑΣ άλλαξε στάση και παρέδωσε τα κλειδιά στον Θόδωρο Καρυπίδη.

Με 28 νίκες, τρεις ισοπαλίες και μια ήττα στη Δράμα, ο Άρης έκανε το αυτονόητο και εξασφάλισε με χαρακτηριστική ευκολία την άνοδο στη Football League. Το ρόστερ εκείνης της ομάδας εξάλλου ουδεμία σχέση είχε με το επίπεδο της κατηγορίας. Ανδρέας Τάτος, Βασίλης Ρόβας, Μάρκος Ντούνης, Σέρχιο Κόκε, Μάριο Πόι, Ραούλ Μπράβο κι ένα μάτσο μπαρουτοκαπνισμένοι παίκτες από το Πρωτάθλημα της Superleague και της Football League ουσιαστικά εγγυήθηκαν για το αποτέλεσμα εκείνης της χρονιάς. Το ένα από τα δύο βήματα έγινε με συνοπτικές διαδικασίες με προπονητή τον Νίκο Αναστόπουλο.

Την επόμενη σεζόν (2016-17) αποδείχθηκε ότι ο Άρης δεν ήταν έτοιμος να περπατήσει στα δύσβατα και… επικίνδυνα μονοπάτια της Football League. Παράλληλα, δεν ήταν ταπεινός, έβγαζε μια βεβαιότητα η οποία όμως του γύρισε μπούμερανγκ. Με όπλο το ποιοτικό και πανάκριβο για τα δεδομένα ρόστερ, με παίκτες όπως ο Ράφικ Τζιμπούρ (!) και μη δίνοντας σημασία στους (αιώνιους) συσχετισμούς που κυριαρχούν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ουσιαστικά έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του, πριν καλά-καλά καταλάβει ότι δεν πατούσε σε στέρεο έδαφος αλλά σε κινούμενη άμμο. Η όλη χρονιά ήταν προβληματική και από τον μήνα Φλεβάρη, ήταν φανερό πλέον ότι μια χρονιά είχε πάει στράφι.

Απόλλων Σμύρνης και Λαμία αποδείχθηκαν πιο ανθεκτικοί, πιο έξυπνοι και ο Άρης έμεινε αμανάτι με την ποιότητα. Οι «κίτρινοι» συγκέντρωσαν 77 βαθμούς σε 34 αγωνιστικές, αλλά τερμάτισαν στην 3η θέση παρά το εντυπωσιακό σερί που έτρεξαν επί ημερών Νίκου Κωστένογλου ο οποίος αντικατέστησε τον «alenatore».

Στον δρόμο της δικαίωσης

Για να φθάσουμε στο περασμένο καλοκαίρι. Η φετινή ομάδα βαφτίστηκε ως… «ομάδα ειδικού σκοπού». Το μοντέλο «διακυβέρνησης» άλλαξε. Η πρόσληψη του Παύλου Μυροφορίδη σε κυρίαρχο ρόλο επί του αγωνιστικού με την ταυτόχρονη απόκτηση παικτών που έχουν το know howτης κατηγορίας αποδείχθηκε σοφή επιλογή σε σχέση με τις μεταγραφές… αεροδρομίου οι οποίες δεν οδήγησαν πουθενά. Κι αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, το 7/7 στις πρώτες στροφές του Πρωταθλήματος απλά έδειξαν ότι ήταν θέμα χρόνου το τέλος ενός μαρτυρίου.

Η επιστροφή της ομάδας στη Superleague εξασφαλίστηκε στην Άρτα έπειτα από απόλυτα πειστική αγωνιστική πορεία και προσκόμισης διαδοχικών αποδείξεων για την ανωτερότητα του συνόλου του Δημήτρη Σπανού. Στην πραγματικότητα, οι «κίτρινοι» έκαναν το αυτονόητο. Πολλές φορές όμως αυτό το «αυτονόητο» δεν είναι τόσο απλό για να επιτευχθεί. Η εποχή της «φανέλας» έχει μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αυτό αντιλήφθηκαν τα στελέχη της τωρινής ομάδας, γι’ αυτό πέτυχαν.

Highlight της χρονιάς ήταν φιλικό με την Μπόκα Τζούνιορς στο Κλεάνθης Βικελίδης στις 8 Νοεμβρίου 2017. Εκεί όπου η φλόγα μεγάλωσε μέσα από την εντυπωσιακή παρουσία 20.000 φιλάθλων! Εκεί στάλθηκε το μήνυμα της ηχηρής επιστροφής. Με την ελπίδα ότι τα εγκληματικά λάθη του παρελθόντος δεν θα επαναληφθούν. Γιατί, ο Άρης «πέθανε» τρεις φορές πριν τελικώς αναστηθεί. Γιατί, μπορεί η ψυχή του Αρειανού να έχει χαλυβδωθεί με όλα όσα έχει περάσει και αξίζει να ζήσει καλύτερες ημέρες. Μια ελάχιστη ανταμοιβή της πίστης του, του ότι… δεν εγκατέλειψε ποτέ.