Ο Στιβ Γιατζόγλου ξεστόμισε τη μεγάλη κουβέντα όταν ρωτήθηκε για τον Κίκι Κλαρκ και τον τρόπο που έπεισε τον Αμερικανό σκόρερ να παίξει επαγγελματικό μπάσκετ για πρώτη φορά στο Αιγάλεω, το 2006. Έναν τύπο που αναδείχτηκε δυο φορές πρώτος σκόρερ στην NCAA Division 1 κι ανήκει σε ένα κλειστό κλαμπ οκτώ παικτών που είναι οι μοναδικοί με 3.000+ πόντους στην κολεγιακή καριέρα τους! «Για να φέρω στο Αιγάλεω τον Κλαρκ και τον Άντερσον, το 'παιξα Fame Story. Τους είπα: "Ελάτε εδώ, θα σας βγάλω στο πάλκο, θα σας δώσω μικρόφωνο, θα πείτε τραγούδια, θα μαζευτεί ο κόσμος, θα σας χειροκροτήσει, θα αρέσετε και του χρόνου θα πάτε αλλού για να βγάλετε χρυσό δίσκο"».

Ο Κλαρκ αγάπησε τη μοίρα του, την επέλεξε, αγκάλιασε το μεγάλο μειονέκτημά του (σ.σ. βλέπει τον κόσμο από τα 1μ.80) και το μετέτρεψε σε τέχνη και ομορφιά. Το περασμένο καλοκαίρι επέστρεψε στα δυτικά προάστια για το Περιστέρι που φιγουράρει στην κορυφή της κατάταξης στην Α2 με ρεκόρ 11-0 κι εξηγεί στο G-Weekend ότι η αμφισβήτηση ήταν το καύσιμο στο ντεπόζιτο και ο λόγος που συνεχίζει να παίζει.

«Στην καριέρα μου ήμουν πάντα ο… κοντός»

Αν, λοιπόν, κάποια στιγμή στο μέλλον ασχοληθείς με το εγχειρίδιο του καλού σκόρερ, από που θα άρχιζες τη συγγραφή του;
«Νομίζω ότι το πρώτο κεφάλαιο θα είχε να κάνει με την αυτοπεποίθηση. Αν δεν πιστέψεις εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου, δεν υπάρχει κανείς εκεί έξω που να πιστέψει σε εσένα! Σε κάθε περίπτωση, το πιο σημαντικό είναι να μην αφήσεις κανέναν να ορίσει το που μπορείς να φτάσεις, να αμφιβάλει για το τι μπορείς να πετύχεις, να προδικάσει πράγματα και καταστάσεις για σένα, χωρίς εσένα. Στη ζωή μου και την καριέρα μου ήμουν πάντα ο κοντός! Ο μικρούλης… Όλοι έλεγαν ότι δεν μπορώ να κάνω αυτό ή εκείνο όμως είχα τις ευκαιρίες μου και τους έβγαλα όλους λάθος. Κάθε μέρα και κάθε νύχτα! Στο high school, στο κολέγιο και τα τελευταία 12 χρόνια στην Ευρώπη. Ήταν το κίνητρό μου, το καύσιμο στο ντεπόζιτο, ο λόγος που συνεχίζω να παίζω».

Τα σουβλάκια στο Αιγάλεω και το γράμμα στον νεότερο εαυτό του

Ο 33άχρονος ΚίΚι Κλαρκ που έχει βγει δυο φορές κορυφαίος σκόρερ στο NCAA (2004, 2005) και το ελληνικό πρωτάθλημα (2007, 2009) τι συμβουλές θα έδινε στον νεότερο εαυτό του;
«Δεν νομίζω ότι θα άλλαζα πολλά πράγματα. Είμαι αυτός που είμαι, έκανα τα πάντα με τον δικό μου τρόπο κι αυτή η επιλογή μου έδωσε μια καλή καριέρα στην Ευρώπη. Ποιος ξέρει… Ίσως τον συμβούλευα να αλλάξει τις συνήθειες του στο φαγητό. Ναι, είχα πολλές κακές συνήθειες τα πρώτα χρόνια. Έτρωγα πολλά σουβλάκια στο Αιγάλεω (γέλια). Θα του έλεγα, λοιπόν, να είναι πιο έξυπνος, να παίρνει πιο σοβαρά την υγεία του και να είναι περισσότερο απαιτητικός. Επίσης, δεν ήμουν τόσο ειλικρινής ωστόσο το βελτίωσα στην πορεία. Δεν αισθάνομαι απογοητευμένος, δυσαρεστημένος ή κάτι τέτοιο… Απλώς είμαι χαρούμενος για τον τρόπο που εξελίχτηκαν τα πράγματα».

«Ο Αλφόνσο με ακολουθεί από το Κολέγιο ως το Περιστέρι»

Στο γήπεδο που αγωνίζεσαι υπάρχει η φανέλα με το Νο.10 στην οροφή. Τι σημαίνει για έναν σεσημασμένο σκόρερ να αγωνίζεται εκεί όπου μεγαλούργησε ο Αλφόνσο Φορντ;
«Ο Αλφόνσο ήταν ένας πραγματικός θρύλος, ένας υπέροχος αθλητής και άνθρωπος. Υπάρχουν κάποια πράγματα που με συνδέουν μαζί του, από τα κολεγιακά μου χρόνια μέχρι σήμερα! Και οι δυο μας ανήκουμε στο κλαμπ των οκτώ παικτών που έχουν σκοράρει 3.000+ πόντους στην κολεγιακή καριέρα τους. Το 2007 έπαιξα στη Σκαβολίνι που επίσης έχει αποσύρει τη φανέλα του. Το ζω ξανά εδώ στο Περιστέρι, έπειτα από σχεδόν 10 χρόνια, σε ένα γήπεδο που νιώθεις την αύρα του... Είναι πολύ δύσκολο να γεμίσεις τα παπούτσια του Φορντ όμως θέλω κι εγώ να πετύχω κάποια πράγματα όπως, για παράδειγμα, να φέρω το πρωτάθλημα και την άνοδο. Είναι μεγάλη τιμή η σύγκριση μαζί του. Νομίζω ότι ο Αλφόνσο ήταν πιο παραγωγικός, ένας πραγματικός killer».

O λόγος που δεν έπαιξε στο top επίπεδο

Στο περιοδικό που κρατάς στα χέρια σου, ρώτησαν τον Φορντ γιατί δεν προσέλκυσε το ενδιαφέρον των μεγάλων ομάδων όπως ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Στην πορεία, βέβαια έπαιξε στον Ολυμπιακό. Εσύ γιατί δεν έκανες ποτέ το άλμα σε ομάδα top επιπέδου;
«Ίσως ήταν θέμα timing… Όταν αποφοίτησα από το Saint Peter's, το ΝΒΑ δεν έψαχνε κοντούς γκαρντ ή σκόρερ πόιντ γκαρντ. Σε ό,τι αφορά την Ευρώπη οι κοντοί γκαρντ όπως ο ΜακΙντάιρ και ο Τερέλ Καστλ ήταν η εξαίρεση. Βλέπεις, ήταν η περίοδος που κυριαρχούσαν ο Παπαλουκάς, ο Δημήτρης Διαμαντίδης και τύποι ύψους 1μ.98 - 2μ. που δημιουργούσαν mismatch. Τα χρόνια πέρασαν, ήλθε το γρήγορο τέμπο και το small ball… Ίσως πάλι οι προπονητές να πίστευαν πως είμαι μόνο σκόρερ, ότι μου αρέσει να πετυχαίνω 20, 30 και 40 πόντους όμως δεν θα ταίριαζα ποτέ στο σύστημά τους και δεν μου έδωσαν ποτέ την ευκαιρία».

Αν όμως έπαιζες σε μεγαλύτερη ομάδα, θα έπαιρνες τόσες επιθέσεις σε κάθε παιχνίδι;
«Φυσικά! Θα μου ήταν πιο εύκολο! Όταν παίζεις σε μικρότερη ομάδα, οι αντίπαλοι εστιάζουν πάνω σου, παίζουν άμυνα με βοήθειες, με double team και triple team. Όταν όμως αγωνίζεσαι σε ένα μεγαλύτερο κλαμπ, με μεγαλύτερο ταλέντο και περισσότερες επιλογές, τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Θα βρεις περισσότερα ανοιχτά σουτ, οι αντίπαλοι δεν θα εστιάζουν μόνο σε εσένα, θα δημιουργούνται καλύτερες καταστάσεις. Σίγουρα θα είχα την ίδια επίδραση στο παραπάνω επίπεδο».

«Εκείνη η ιστορία με τον Άρη με πόνεσε»

Δεν έπαιξε ποτέ στην Euroleague όμως είχες την ευκαιρία στη σειρά των προκριματικών αγώνων με το Μαρούσι, όταν ο Άρης είχε στο ρόστερ του τον Κακιούζη, τον Χατζηβρέττα και τον Ντικούδη. Τι έγινε σε εκείνο το ματς στο ΟΑΚΑ και χάσατε για 29 πόντους;
«(σκύβει το κεφάλι) Το μόνο που μπορώ να πω έπειτα από τόσα χρόνια είναι πως όταν βάζεις στην εξίσωση πολλά ονόματα με καριέρα κι εγωισμό, πρέπει να έχεις τον σωστό προπονητή που θα κρατά τις ισορροπίες και θα κοντρολάρει καταστάσεις. Σε αντίθεση περίπτωση, θα υπάρχουν συγκρούσεις και όλα θα πάνε σκ…ά! Στον Άρη, λοιπόν, υπήρχαν παιδιά που είχαν αγωνιστεί στην Euroleague και ήθελαν να βοηθήσουν όμως εκείνος ο Άρης υπέφερε. Η κουβέντα είχε να κάνει κυρίως με το ποιος θα ήταν ο ηγέτης εκείνης της ομάδας. Ήθελα πραγματικά να παίξω στην Euroleague και να αποδείξω σε όλους τι μπορώ να κάνω όμως εκείνος ο αποκλεισμός ήταν ένα καλό μάθημα για μένα. Είδα πως δουλεύει το πράγμα στην Ευρώπη με τύπους που παίζουν στο κορυφαίο επίπεδο πολλά χρόνια και θέλουν να δείξουν ποιοι είναι. Εκείνη η ιστορία με πόνεσε όμως άνοιξε τα μάτια μου. Αυτά συμβαίνουν στα σπορ και τη ζωή».

Πιστεύεις ότι το ύψος σου είναι μειονέκτημα στο παιχνίδι σου ή όχι;
«Ήταν ένα θέμα… Δεν έπαιξα ποτέ στο ΝΒΑ ή την Euroleague όμως αν ήμουν 1μ.85 ή 1μ.88, τα πράγματα ενδεχομένως να ήταν διαφορετικά. Ίσως να μην ερχόμουν ποτέ στην Ευρώπη και να έπαιζα στο ΝΒΑ. Δεν έχω παράπονο. Στη ζωή προσπαθείς να κάνεις το καλύτερο με αυτά που έχεις στα χέρια σου. Το ύψος με τράβηξε πίσω όμως πιστεύω ότι έκανα καλά πράγματα κι εδώ».

«Έβαλα 51 πόντους και με κατηγορούσαν για τη 1 ασίστ»!

Είσαι ο τελευταίος παίκτης που σκόραρες περισσότερους από 50 πόντους στην Basket League, στον αγώνα του Αιγάλεω με τη Λάρισα. Τι ακριβώς έγινε σε εκείνο το παιχνίδι;
«Αν θυμάμαι καλά, προερχόμασταν από μια βαριά ήττα από τον ΠΑΟΚ. Δεν είχα παίξει καλά, είχα σκοράρει μόνο 8 πόντους ή κάτι τέτοιο. Έπρεπε, λοιπόν, να κερδίσουμε! Ήμουν τρομερά συγκεντρωμένος, ένιωθα καλά κι άρχισα να σουτάρω. Μπήκε το πρώτο, το δεύτερο, σκόραρα με βολές, τρίποντα και floater, με έβρισκαν οι συμπαίκτες μου και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Έβαλα 51 πόντους με 8/10 δίποντα, 9/11 τρίποντα και 8/8 βολές (σ.σ. ο ΚίΚι θυμόταν ακριβώς τα στατιστικά του στη διάρκεια της συνέντευξης) και κάποιος έγραψε στο internet ότι "ΟΚ, ξέραμε ότι θα σκοράρει όμως είναι ντροπή που μοίρασε μόνο μια ασίστ"! Έλα τώρα! Μου κάνεις πλάκα; Έκανα το καλύτερο παιχνίδι μου και με κατηγόρησαν ότι έδωσα μόνο μια ασίστ»!

«Αυτοί έχασαν κι όχι εγώ»

Πως είναι να είσαι Hall of Famer του NCAA στα 33 σου;
«Σίγουρα είναι τεράστια τιμή κι αναγνώριση για τη δουλειά, την αφοσίωση και την αυτοπεποίθησή μου. Όπως σου είπα και πριν, πίστεψα στον εαυτό μου και δεν πήγα εκεί που ήθελαν οι άλλοι να πάω, έφτιαξα μόνος μου το όνομά μου και είμαι ευγνώμων που οι προπονητές μου στο κολέγιο μου άνοιξαν τα μάτια και μου έδωσαν την ευκαιρία. Στο high school δεν ήμουν πόιντ γκαρντ, έπαιζα περισσότερο στο 2. Ένας κοντός 1μ.67 που σούταρε τρίποντα και σκόραρε στο transition. Στο κολέγιο βρήκα την αυτοπεποίθησή μου, ήθελα να αποδείξω σε όσους αμφέβαλαν και με απέρριψαν ότι έκαναν λάθος. Το Hall of Fame ήταν μια ανακούφιση για έναν τύπο που δεν έπαιξε ποτέ στην Euroleague ή το ΝΒΑ. Σε όποια ομάδα κι αν αγωνίστηκα, προσπάθησα να δείξω πόσο καλός παίκτης είμαι. Τώρα αν με ρωτάς για αυτούς που δεν με πίστεψαν, αυτοί έχασαν κι όχι εγώ».

Ο θάνατος που τον συγκλόνισε

Ποιο είναι το συμβάν που σε έχει «σημαδέψει» κι αποδείχτηκε κομβικό για την καριέρα σου;
«Ο θάνατος του καλύτερου μου φίλου στα χέρια μου... Ο Τζος Τζέφερσον ήταν ο κολλητός κι "αδελφός" μου, ο άνθρωπος που ήταν πάντα δίπλα μου και δεν με άφησε ποτέ να γονατίσω. Ήταν στο πλευρό μου από την πρώτη στιγμή ως το βράδυ που πέθανε... Πήγαμε στο ίδιο high school, γίναμε συγκάτοικοι και φίλοι στο Κολέγιο. Πάντα μου έλεγε: "ΚίΚι είσαι σπουδαίος, μην αφήνεις κανέναν να σου αλλάξει γνώμη, πίστεψε στον εαυτό σου, μπορείς να κάνεις πραγματικά σπουδαία πράγματα". Όταν δεν ένιωθα καλά, παίζαμε μαζί ατελείωτα "1 εναντίον 1", ήταν 1μ.95 και με έμαθε να σκοράρω κόντρα σε πιο ψηλούς αντιπάλους, γενικώς με πίεζε να παίζω πάντα στο κόκκινο. Όπου κι αν πάω, σε όποια ομάδα κι αν αγωνίζομαι, κουβαλάω πάντα ένα κομμάτι του στην καρδιά μου. Ετοιμαζόμουν για ένα παιχνίδι στο Κολεγιακό, έφτιαχνα τα πράγματά μου γιατί έφευγα το επόμενο πρωί όταν άκουσα έναν θόρυβο, σαν να έπεσε κάτι... Του φώναξα, δεν μου απάντησε, σηκώθηκα να δω τι γίνεται και τον είδα σωριασμένο στο πάτωμα! Είχα παγώσει, δεν ήξερα τι να κάνω... "Έφυγε" στα χέρια μου από ανακοπή καρδιάς. Κάθε φορά που βγαίνω στο γήπεδο, παίζω για μένα, την ομάδα μου, την οικογένειά μου και τον Τζος».

Πως θα ήθελες να σε θυμούνται όταν αποσυρθείς;
«Σαν έναν τύπο που έκανε το καλύτερο που μπορούσε για να βοηθήσει την ομάδα του με κάθε τρόπο. Κάποιοι με αγαπούν, κάποιοι με μισούν, κάποιοι είναι αδιάφοροι όμως το πιο σημαντικό είναι ότι στο τέλος της ημέρας η γυναίκα μου θα συνεχίσει να με αγαπά».