Ο 5ος Beatle (vids)

Γιουβέντους-Μπαρτσελόνα Μεγάλες προσφορές* και ανταγωνιστικές αποδόσεις! (21+, *Ισχύουν Όροι και Προϋποθέσεις)

Αν είστε λάτρεις των Beatles ή τελοσπάντων ενημερωμένοι περί τα των Σκαθαριών, θα ξέρατε ότι ο τίτλος του κειμένου ανήκει στον Αλέξη Μάρδα, τον για κάποιον καιρό ατζέντη του βρετανικού συγκροτήματος, που βρέθηκε νεκρός στο σπίτι του στο Κολωνάκι κάπου στις αρχές του έτους. Χωρίς να θέλω να προβώ σε ασέβεια προς νεκρό, θα μου επιτρέψετε να απονείμω τον τίτλο εκεί που πραγματικά θεωρώ κι εγώ, αλλά και οι Λονδρέζοι ότι ανήκει, στον έναν και μοναδικό, στον αδιαμφισβήτητο GOAT Roger Federer.

Γύρισα από το Λονδίνο όπου βρέθηκα για λογαριασμό του gazzetta.gr με την ευγενική φιλοξενία της Peugeot, platinum partner της ATP, συγκλονισμένος από την εμπειρία και κυρίως από τις μικρές λεπτομέρειες που παρατήρησα κατά την παρουσία μου στην Ο2 Arena για τους NittoATP Finals.

Αυτή μου την εμπειρία και αυτές τις λεπτομέρειες θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω με διαδοχικά κείμενα και videos στο blog μου. Δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω από τίποτα άλλο, παρά από ένα παραληρηματικό κείμενο θαυμασμού προς τον Roger Federer, τον άνθρωπο με το μεγαλύτερο impact στο συναρπαστικό αυτό άθλημα.

Δεν έχει σημασία πιστέψτε με αν ξεκινήσατε να παρακολουθείτε τένις επί εποχής Ivan Lendl και Boris Becker όπως εγώ. Δεν έχει σημασία αν μπαίνετε σε μια ανώφελη σύγκριση μεταξύ παικτών στηριζόμενοι σε οπαδικές σας προτιμήσεις. Δεν έχει σημασία αν βαφτίζετε καλύτερο του RF τον σπουδαίο Rafael Nadal ή τον Novak Djokovic ή τον Pete Sampras ή τον Bjorn Borg ή όποιον άλλο. Δικαίωμά σας. Ο άνθρωπος ο οποίος άλλαξε τον ρου του αθλήματος, μεγιστοποίησε τα νούμερα γύρω από το τένις σε prize money, σε αμοιβές για καμπάνιες, σε τηλεοπτικά δικαιώματα και στο merchandise είναι απλά Αυτός.

Ταξιδεύοντας προς Λονδίνο νόμιζα ότι θα παρακολουθήσω τον ημιτελικό μεταξύ Dimitrov-Sock και χωρίς να με “χαλάει” φυσικά, είχα μέσα μου ένα σφίξιμο, γιατί δε θα έβλεπα Εκείνον. Το μπέρδεμα ήταν μόνο μέσα στο μυαλό μου, γιατί είχα ξεχάσει το πρόγραμμα της Παρασκευής, που με έστελνε κατευθείαν στον ημιτελικό του afternoon session μεταξύ Federer-Goffin. Ό,τι κι αν γινόταν στο ματς, αυτή η ανορθογραφία στη ζωή μου, να μην έχω δει τον Federer live θα διορθωνόταν αυτόν τον ευλογημένο Νοέμβρη. Και διορθώθηκε.

Δεν υπάρχουν αρκετές λέξεις για να σας μεταφέρω την αγάπη του βρετανικού και όχι μόνο τενιστικού κοινού στο πρόσωπό Του. Είναι παρεξηγήσιμη καμιά φορά η στήριξη προς τον RF από την κερκίδα, ίσως είναι και λίγο unfair για τον εκάστοτε αντίπαλό του, εν προκειμένω για τον συμπαθέστατο και εξαιρετικό αθλητή David Goffin, αλλά για να σας πω την αλήθεια κι εγώ ανατρίχιασα, μόλις πάτησε στην O2 Arena και κατανοώ την υπερβολική προς τον RF αγάπη, γιατί όταν εκδηλώνεις την αγάπη σου στον Ελβετό, εκδηλώνεις την αγάπη σου στο τένις. Αντί να προσπαθώ, να σας περιγράψω με λέξεις το πως ένιωσα, όταν πάτησε στο court, παρακαλώ πάρτε μια γεύση από τα δικά μου πλάνα από την κερκίδα της Peugeot.

Πήρα διάφορα μηνύματα “αγάπης” από εκλεκτούς φίλους (ναι εσένα εννοώ Κωνσταντίνε Μελάγιες) και μηνύματα εξορκισμού τυχούσας γκαντεμιάς, που μπορεί να έφερνα στον Βασιλιά (ναι εσένα εννοώ Στέφανε Δαμιανίδη) και πήρα κι ένα μήνυμα από την αγαπητή Μαρίζα Γεωργίτση, που μετέδιδε τον ημιτελικό για λογαριασμό της Cosmote TV. “Αν βλέπεις πρώτη φορά live τον Roger, αφιέρωσε 2-3 πόντους κοιτάζοντας μόνο την κίνηση των ποδιών του.” Στο χωριό μου στην Εύβοια το λέμε και footwork κι επειδή δεν έχει πολύ νόημα να σας το περιγράφω γραπτά, είπα να το σημαδέψω με την camera, για να σας το μεταφέρω, όπως του αξίζει, με εικόνα δηλαδή.

Θα μου πείτε δικαίως, καλά ρε Χρήστο κι εμείς το είδαμε το ματς on TV, τί μας έφερες πλάνα από την camera σου; Πρώτον ήθελα να σας μεταφέρω την οπτική ενός θεατή, αντί μιας υπεράρτιας τηλεοπτικής παραγωγής και δεύτερον η camera είναι καινούρια και είπα να ξεκινήσω την απόσβεση.

Αυτό που δεν μπορείτε να φανταστείτε, είναι το πόσο περισσότερο “γράφει” από κοντά, σε σχέση με την τηλεόραση, η αέρινη, η θεϊκή κίνησή του. Ναι πολλές φορές πατάει γερά, ειδικά για να εξαπολύσει το συγκλονιστικό του backhand. Ναι πολλές φορές χτυπάει πολύ δυνατά, με πολλά χιλιόμετρα για το winner forehand του. Υπάρχουν όμως κάτι στιγμές ρε παιδιά, που ο άνθρωπος είναι σαν να μην πατάει στη γη, είναι σαν να μην έχει βάρος, σαν να ίπταται. Και τα χτυπήματα του δεν είναι κανονικά χτυπήματα. Είναι σαν να σπρώχνει με πολλά χιλιόμετρα το μπαλάκι προς εκεί που έχει αποφασίσει να το τοποθετήσει. Σαν να βλέπεις πρωταθλητή του γαλλικού μπιλιάρδου, που με απίστευτη ακρίβεια χτυπάει με τη στέκα, μόνο που ο RF τρέχει κιόλας και “πετάει” γερμένος εμπρός “σπρώχνοντας” το forehandτου συνήθως στις γωνίες.

Ε και πως έχασε, πως χάνει γενικά ένας τέτοιος παίκτης, δίκαια θα αναρωτιέστε. Νομίζω ότι χάνει, επειδή εξωθεί τους αντιπάλους του στα ανώτερά τους επίπεδα. Μετά το 1ο νικητήριο set όπου ο Goffin δεν ήξερε τι τον χτύπησε, ο Βέλγος ανέβασε κατακόρυφα την απόδοσή του, έτρεξε παντού, γύρισε απίστευτες άμυνες, πέτυχε εκπληκτικά νικηφόρα χτυπήματα και μπορώ με ασφάλεια να σας πω, ότι δεν έχασε το ματς ο Federer, το κέρδισε πανάξια ο Goffin. Ιδού και το grand finale όπως το είδα εγώ.

Η ζέση του χειροκροτήματος προς τον “ανίκητο ηττημένο” ( sorry κύριε Βαρουφάκη ) ήταν απλά συγκινητική. Στην έξοδο μετρούσα ελβετικές σημαίες. Σε μπλουζάκια, σε μπουφανάκια, σε καπελάκια, σε μαγουλάκια, σε στηθάκια (ναι κι εκεί) και συμπέρανα, ότι αυτή η σημαία με το κόκκινο φόντο και το λευκό σταυρό είναι πολύ περισσότερο η σημαία της Federland (και της Nike), παρά της Switzerland.

Για πολλούς οι NittoATPFinals τελείωσαν τη στιγμή που αποκλείστηκε ο Βασιλιάς και συνέχισαν να ψωνίζουν ό,τι τενιστικό μπιχλιμπίδι έβρισκαν μπροστά τους, αρκεί να έφερε το χαρακτηριστικό κοκκινόλευκο σύμβολο ή ακόμα καλύτερα τα αρχικά RF. Στα ασανσέρ της εξόδου συνάντησα απογοητευμένες εγγλεζογριούλες, που ήρθαν να καμαρώσουν τον πόθο τους από κοντά. Μια μάλιστα συνελήφθη από τον φακό της TV να κραδαίνει πλακάτ με περιεχόμενο “Mirka do you wanna swap?” με την φάτσα του άντρα της με κορδέλα του τένις. Στο κάτω κάτω αυτό δεν πρέπει να είναι τα σπορ; Διασκέδαση, ασφαλές κλίμα στο γήπεδο, κάθε ηλικία παρούσα, μουσική και χορός στην κερκίδα κι αντί να απαγορεύεται το αλκοόλ, να μπερδεύονται μικροαστική μπύρα και μεγαλοαστική σαμπάνια.

Θα επανέλθω με περισσότερα κείμενα για την εμπειρία των NittoATPFinals, για το Λονδίνο και για το super δίδυμο της Peugeot, τον Baby Federer – Grigor Dimitrov και τον Tin Tin David Gofin. Stay tuned.

Υ.Γ. Η σχέση μου με την Peugeot ξεκίνησε τέλη της δεκαετίας του 70 με ένα καφέ 304 που αγόρασε ο πατέρας μου και με «ταξίδεψε» στις περιπέτειες όλης της παιδικής μου ηλικίας. Δεν φανταζόμουν ότι το λιοντάρι της γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας θα με «ταξίδευε» σε μια τόσο ωραία περιπέτεια της ενήλικης ζωής μου. Mil merci Peugeot.