Η μοίρα, ενίοτε, παίζει άσχημα παιχνίδια. Όπως, εκείνο το κυριακάτικο μεσημέρι της 31ης Μαΐου 1981, όταν ο Γκιούλα Λόραντ ξεψυχούσε στον ασπρόμαυρο πάγκο. Ο ΠΑΟΚ είχε παιχνίδι. Όπως και τώρα… Προσέξτε συμπτώσεις. Ο «Δικεφάλος» είχε και πέρσι την ίδια ημέρα αγώνα. Υποδέχθηκε και τότε, όπως και τώρα, τον Παναθηναϊκό στην Τούμπα, διεκδικώντας, όπως και τώρα, το καλό εισιτήριο των πλέι οφ.

Πέρσι ήταν αυτός που στο τέλος της βραδιάς ανέβαινε στο τρένο που τον οδήγησε στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Το ίδιο βράδυ ο Ιβάν Σαββίδης ανακοίνωνε την παραμονή του Βλάνταν Ίβιτς στον πάγκο της ομάδας και κάπως έτσι φθάσαμε σήμερα οι κυπελλούχοι Ελλάδας να διεκδικούν και τον δεύτερο στόχο της χρονιάς, πάλι απέναντι στους «πράσινους», που θα κάνει ακόμη πιο πετυχημένο το έργο του Σέρβου τεχνικού.

Ο Ίβιτς ασφαλώς και δεν μπορεί να συγκριθεί με τον τεράστιο Λόραντ, τον άνθρωπο που οδήγησε τον ΠΑΟΚ στην κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος. Πρέπει να φάει «πολλά ψωμιά» και έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Ωστόσο είναι οι δύο από τους έξι προπονητές, οι οποίοι έφεραν «κούπα» στην Τούμπα.

Ο Μαγυάρος δεν θα επέστρεφε ποτέ στην Ελλάδα, αν δεν είχε απομακρυνθεί τον Δεκέμβριο του 1979 από τον πάγκο της Σάλκε. Εκείνη η απόλυση, μετά από 28 παιχνίδια στον πάγκο των «βασιλικών μπλε» του Γκελζεκίρχνεν, τον οδήγησε εκ νέου στην «ανεργία» και ουσιαστικά αποτέλεσε το διαβατήριο για το δεύτερο ταξίδι στην Ελλάδα. Ήταν και το τελευταίο του…

Ξαναπάτησε το πόδι του στη Θεσσαλονίκη στις 29 Απριλίου του 1980, ύστερα από ασφυκτικό πρέσινγκ των παραγόντων της ομάδας, με τους γιατρούς να προτείνουν την Ελλάδα ως μια ιδανική επιλογή, λόγω κλιματολογικών συνθηκών. Ο οργανισμός του ήταν επιβαρυμένος και τα πρώτα σημάδια είχαν φανεί μήνες νωρίτερα από την τραγική εκείνη Κυριακή στο γήπεδο της Τούμπας, αλλά ο ίδιος επέμενε να το κρύβει από την οικογένεια και τους συνεργάτες του.

Οι ΠΑΟΚτσήδες είχαν εκτιμήσει το έργο του και αναγνώριζαν την αξία του γι' αυτό και τον υποδέχθηκαν «μετά Βαίων και κλάδων» στο αεροδρόμιο της Μίκρας μια μέρα πριν ο «Δικέφαλος», με το Λόραντ στην άκρη του πάγκου, αλλά τον Αρίσταρχο Φουντουκίδη να κάνει όλη τη δουλειά, αποκλείσουν τον αιώνιο αντίπαλο Άρη στα προημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας, με τους… τενεκέδες στο πέταλο του Καυτανζογλείου να γράφουν τη δική τους ιστορία.

Πριν από 36 χρόνια ήταν ένα άλλο ντέρμπι, αδιάφορο βαθμολογικά για τον ΠΑΟΚ, απέναντι στον Ολυμπιακό, λίγες μέρες πριν οι δύο ομάδες συναντηθούν στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας. Ο Μαγυάρος άρχοντας, τον οποίο βρήκε ο χάρος στο φτερό στον πάγκο της Τούμπας, δεν πρόλαβε ποτέ να οδηγήσει το «Δικέφαλο» στον τελικό της Νέας Φιλαδέλφειας κόντρα στους «ερυθρόλευκους», από τους οποίους μετρούσε ελάχιστες ήττες και ήταν αυτός, που στις 4 Ιανουαρίου του 1976 τους υποχρέωσε στη μεγαλύτερη εντός έδρας ήττα (0-4) μέχρι και σήμερα.

Οι ασπρόμαυροι εκείνο το μεσημέρι της 31^ης Μαΐου του 1981 έκαναν αυτό ακριβώς, που συνήθιζαν να κάνουν εκείνη την εποχή, όταν υποδεχόντουσαν τους ερυθρόλευκους στην Τούμπα. Άλλη μια νίκη στο δρόμο για το χτίσιμο μιας θρυλικής (αήττητης) παράδοσης προστέθηκε, χάρη σ’ ένα γκολ του Βασίλη Βασιλάκου, στο ενεργητικό του ΠΑΟΚ, αλλά ουδείς είχε μείνει στο τελικό αποτέλεσμα.

Ο Μαγυάρος προπονητής θα χάσει τις αισθήσεις του στο 17ο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου. Ο γιατρός του ΠΑΟΚ, Παναγιώτης Γιγής, καλείται από την κερκίδα. Θα πέσει επάνω του για να του προσφέρει τις πρώτες βοήθειες. Όμως, ήταν αργά… Μεταφέρθηκε στα αποδυτήρια και από εκεί στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, όπου τελικά και άφησε την τελευταία πνοή του.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία…