Αναντολού Εφές

Έδρα: Κωνσταντινούπολη
Τίτλοι: 1 Κύπελλο Κόρατς, 13 πρωταθλήματα Τουρκίας, 10 Κύπελλα Τουρκίας, 9 σούπερ καπ
Μπάτζετ: 25 εκατομμύρια ευρώ
Προπονητής: Ντούσαν Ίβκοβιτς (24 τίτλοι)

Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ

Έδρα: Κωνσταντινούπολη
Τίτλοι: 7 πρωταθλήματα Τουρκίας, 4 Κύπελλα Τουρκίας, 5 σούπερ καπ
Μπάτζετ φετινής σεζόν: 27 εκατομμύρια ευρώ
Προπονητής: Ζέλικο Ομπράντοβιτς (33 τίτλοι)

Πινάρ Καρσίγιακα

Έδρα: Κορδελιό
Τίτλοι: 2 πρωταθλήματα Τουρκίας, 1 Κύπελλο Τουρκίας, 2 σούπερ καπ
Μπάτζετ φετινής σεζόν: 5 εκατομμύρια ευρώ
Προπονητής: Ουφούκ Σαρίτσα (3 τίτλοι)

Πριν την έναρξη της φετινής σεζόν, η Πινάρ Καρσίγιακα (Πινάρ είναι το όνομα του χορηγού της, ενώ Καρσίγιακα ονομάζεται στα τούρκικα η περιοχή του Κορδελιού στη Σμύρνη) είχε ένα πρωτάθλημα (πριν από 28 ολόκληρα χρόνια) και ένα σούπερ καπ.

Πριν την έναρξη της συνεργασίας της με τον Ουφούκ Σαρίτσα είχε ένα πρωτάθλημα, ένα σούπερ καπ και κανένα Κύπελλο. Πριν την έναρξη της φετινής σεζόν ποιος θα στοιχημάτιζε έστω και. μισή Λίρα Τουρκίας (περίπου 1,5 ευρώ) στο ότι θα πάρει το πρωτάθλημα η Πινάρ Καρσίγιακα;

Ποιος θα στοιχημάτιζε ότι θα τα κατάφερνε κερδίζοντας κατά σειρά την Φενέρ του Ζοτς και την Εφές του Ντούντα, έχοντας συνολικά 7 νίκες και 2 ήττες σε ημιτελικά και τελικά απέναντι στους πλούσιους αντιπάλους της;

Κι όμως. Τόσο η Πινάρ Καρσίγιακα, όσο και ο ίδιος ο Ουφούκ Σαρίτσα είχαν στείλει προειδοποιητικά μηνύματα στις συγκεκριμένες μάλιστα ομάδες. Κι όχι πολύ μακρινά. Μερικούς μήνες πριν. Αρχικά με την κατάκτηση του Κυπέλλου Τουρκίας απέναντι στην Εφές στις 9 Φεβρουαρίου 2014.

Και εν συνεχεία με την κατάκτηση του Σούπερ Καπ Τουρκίας (ή προεδρικό Κύπελλο) στις 8 του περασμένου Οκτωβρίου, επικρατώντας της Φενέρμπαχτσέ. Μάλιστα, έως τώρα βγαίνει. νικητής στις μάχες απέναντι στον Ομπράντοβιτς, έχοντας 7 νίκες και 5 ήττες. Λέτε αυτός να είναι και ο λόγος που «παρέλασε» - έστω και ως φήμη - από τα ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού;

Πέντε εναντίον όλων

Μπορούν οι πέντε να κερδίζουν τους δέκα ή τους δώδεκα; Αν μέσα στους πέντε υπάρχει ο Τζόρνταν, τότε σίγουρα μπορούν (ο Τζόρνταν τους κέρδιζε και μόνος του). Κι όμως, η Καρσίγιακα δεν είχε Τζόρνταν. Αλλά και πάλι βγήκε νικήτρια απέναντι στα πληρέστερα ρόστερ των Εφές και Φενέρ, έχοντας μαζέψει πέντε αξιόλογους ξένους, οι οποίοι συνοδεύονταν από Τούρκους παίκτες που δεν ξεπερνούν την μετριότητα.

Ποιοι ήταν αυτοί οι ξένοι; Ο Μπόμπι Ντίξον (που πλέον υπέγραψε στην Φενέρμπαχτσε) ήταν η έκπληξη της χρονιάς. Πήγε στην Καρσίγιακα το 2012 και τελείωσε τη φετινή σεζόν με 16.8 πόντους, 5.2 ασίστ, 49% στα δίποντα, 39,7% στα τρίποντα και 33:33 λεπτά συμμετοχής μέσο όρο ανά αγώνα. Ο 32χρονος γκαρντ, ύψους μόλις 1.78 μ., ήταν πρώτος σκόρερ, πρώτος πασέρ και πρώτος στα κλεψίματα στην φετινή σεζόν στην ομάδα. Πρόσφατα πήρε τούρκικο διαβατήριο προκειμένου να αγωνιστεί στην Εθνική ομάδα της χώρας (ήταν υποψήφιος και ο Γκάουντλακ) και τον μετονόμασαν σε. Μοχάμεντ Άλι, λόγω της λατρείας του προς τον κορυφαίο μποξέρ.

Ο Ντίξον δεν ήταν μόνος. Βρήκε άξιο συμπαραστάτη στο πρόσωπο του Κολομβιανού φόργουορντ, Χουάν Παλάσιος. Ο 30χρονος δεν έχει να επιδείξει κάτι ιδιαίτερο στην καριέρα του και πριν τρία χρόνια βρισκόταν στα. αζήτητα και ήταν έτοιμος να έρθει στον «φτωχό» Ηλυσιακό, όχι για να βγάλει λεφτά (δεν υπήρχαν στην ομάδα των Ιλισίων) αλλά για να έχει κάπου να παίζει. Ο ύψους 2.03 μ. Παλάσιος έχοντας μέσο όρο 14.2 πόντους, 6.7 ριμπάουντ σε 28.49 λεπτά συμμετοχής.

Ο Παλάσιος μπορεί να μην ήρθε ποτέ στη χώρα μας, αλλά δύο άλλοι ξένοι της Καρσίγιακα, που είχαν καθοριστική συμμετοχή στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, έχουν περάσει από την Ελλάδα. Ο ένας είναι ο Κένι Γκάμπριελ, 26χρονος Αμερικανός φόργουορντ (2.03 μ.) ο οποίος πέρσι αγωνίστηκε στο Ρέθυμνο και έχει αγωνιστεί ακόμα σε Κύπρο (ΑΕΛ), Νέα Ζηλανδία (Taranaki Mountai Airs), Ισραήλ (Maccabi Ashdod) και στην γαλλική Όμπορν. Δεν την λες και. μεγάλη καριέρα. Κι όμως, ο Γκάμπριελ ήταν καθοριστικός έχοντας μ.ο. 9,8 πόντους ανά αγώνα, 5,5 ριμπάουντ και 60% ποσοστά στα δίποντα σε 23 λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα.

Ο δεύτερος είναι ο Τζον Ντίμπλερ, ο 27χρονος Αμερικανός, που τη σεζόν 2011-12 είχε αγωνιστεί στον Πανιώνιο. Ο ύψους 1.98 μ. φόργουορντ έκανε την καλύτερη χρονιά της καριέρας του, τελειώνοντας με μ.ο. 13 πόντους, 2.1 ασίστ, 50.4% στα τρίποντα σε 31.5 λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα.

Ο πέμπτος της παρέας των ξένων είναι ο Ντι Τζέι Στρόμπερι, 30χρονος Αμερικανός γκαρντ ύψους 1.96 μ., ο οποίος πήγε φέτος στην Καρσίγιακα και έκανε τη χρονιά της ζωής του. Τελείωσε τη σεζόν με 14.2 πόντους, 4 ριμπάουντ, 3.5 ασίστ και 2,1 κλεψίματα σε 29.3 λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα.

Με εξαίρεση τον Κένι Γκάμπριελ, ο οποίος έπαιξε σε 41 από τα συνολικά 42 ματς του πρωταθλήματος (regular seasonκαι playoffs), οι υπόλοιποι 4 έπαιξαν και στα 42 παιχνίδια. Επιπλέον, έπαιξαν και σε όλα τα ματς του Eurocup (20 συνολικά), με τον Γκάμπριελ να χάνει τα δύο απ' αυτά.

Είναι χαρακτηριστικό πως από τους υπόλοιπους παίκτες του ρόστερ μόνο ο σέντερ Μπάρις Χέρσεκ και ο γκαρντ Σονέρ Σεντούρκ ξεπέρασαν τα 30 ματς πρωταθλήματος (40 ο πρώτος, 39 ο δεύτερος).

Οι υπόλοιποι είχαν από 28 συμμετοχές και κάτω, δείχνοντας το χαμηλό επίπεδο στο οποίο βρίσκονταν. Η Καρσίγιακα έχει πάντως παράδοση στην ανακάλυψη καλών ξένων. Τη φανέλα της έχουν φορέσει παίκτες όπως ο Μάρκους Σλότερ της Ρεάλ, ο Γκάρι Νιλ (κάνει καριέρα στο NBA), ο Χένρι Ντόμερκαντ (πρώην του Ολυμπιακού), ο Ράιαν Τούλσον της Μάλαγα.

«Δεν φοβόμαστε κανέναν και τίποτα»

Κι όμως, μια ομάδα με πέντε. κανονικούς, δύο που βοηθούσαν και άλλους 6-7 που βρίσκονταν για να συμπληρώνονται οι προπονήσεις, κατάφερε να πραγματοποιήσει πιθανότατα το μεγαλύτερο φετινό αθλητικό «θαύμα» σε συλλογικό επίπεδο. Πως; Η απάντηση πιθανότατα να βρίσκεται στον πάγκο της. Ο Ουφούκ Σαρίτσα δεν άφηνε τους παίκτες να βγουν απ' τα αποδυτήρια αν δεν τους έλεγε την ατάκα που τον συνοδεύει. «Δεν φοβόμαστε κανέναν και τίποτα».

Ο - πρώην πλέον - παίκτης του και MVP της Καρσίγιακα, Μπόμπι Ντίξον, τα είπε όλα γι' αυτόν με μια του μόνο κουβέντα. «Είναι σαν τον. Μπρους Γουέιν». Ο Μπρους Γουέιν είναι ο. Μπάτμαν και έγινε ο Μπάτμαν προκειμένου να πατάξει το έγκλημα έπειτα από την δολοφονία των γονιών του από έναν κλέφτη. Και γιατί. Μπρους Γουέιν; «Φοράει συνεχώς μαύρα και προσπαθεί να είναι ήρεμος και καλός πάντα», θα πει ο Ντίξον.

Πάντα; Όχι. Ο Σαρίτσα δεν κάθεται ήρεμος στον πάγκο του και είναι πολλές οι στιγμές που τα βάζει με όλους και με όλα. Πολλές φορές και με τρόπο ολίγον τι. γραφικό, όπως η αλησμόνητη σκηνή σε φετινό ματς με τον ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη.

Ο προπονητής της Καρσίγιακα, θέλοντας να διαμαρτυρηθεί για flopping του Μιχάλη Λιάπη, έκανε. αναπαράσταση, πέφτοντας μπροστά στον πάγκο της ομάδας του. Αποτέλεσμα; Αποβολή μετά από δεύτερη τεχνική ποινή. Κι αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που αποτέλεσε θέμα συζήτησης για μη αγωνιστικά θέματα. Πέρσι τον Ιούνιο τα είχε πει σε έντονο ύφος με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς σε ματς στην Πόλη, ενώ τον περασμένο Νοέμβριο παραλίγο να πιαστεί στα χέρια με τον βοηθό του Ντούσαν Ίβκοβιτς, Βαγγέλη Αγγέλου, αναγκάζοντας τον Ντούντα να πάει κοντά του για να τον ηρεμήσει.

Εκδίκηση και δικαίωση

Το πρωτάθλημα της Καρσίγιακα αποτελεί μια μεγάλη προσωπική δικαίωση για τον Σαρίτσα. Ο πάλαι ποτέ μεγάλος αστέρας του τουρκικού μπάσκετ (με τη σπουδαία καριέρα επί 16 συνεχόμενα χρόνια στην Εφές με την οποία πήρε 4 πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα και 1 Κόρατς) ξεκίνησε την καριέρα του ως προπονητής το 2006. Για την ακρίβεια, ως βοηθός δίπλα στον Μουράτ Ντιντίν στην Μπεσίκτας.

Έμεινε ως head coach όταν ο τελευταίος απολύθηκε και επέστρεψε στο πόστο του βοηθού όταν ο σύλλογος προσέλαβε τον Εργκίν Αταμάν. Οι δυο τους πήγαν στην Εφές το 2008 και έμειναν εκεί για μια τριετία. Το 2011 ο Αταμάν επιστρέφει στην Μπεσίκτας και ο Σαρίτσα αναλαμβάνει την προπονητική ηγεσία της αγαπημένης του Εφές.

Τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα είχε ονειρευτεί. Η Εφές έχει ένα κάρο «βεντέτες» στο ρόστερ (Τουντσερί, Βούγιασιτς, Γκονλουμ, Γιουλέρ, Σαβάνοβιτς, Μπαλμπάι) και ο ίδιος φεύγει ως. αποτυχημένος και πηγαίνει στη Σμύρνη και στην Καρσίγιακα, στην οποία είχε περάσει και ως παίκτης στα τελειώματα της καριέρας του για μια σεζόν.

Τρία χρόνια μετά όχι μόνο είναι ακόμα στην ομάδα, αλλά κατακτά μαζί της το δεύτερο πρωτάθλημα στην ιστορία του συλλόγου, έχοντας πάρει μια γλυκιά εκδίκηση. Κερδίζοντας στον τελικό την - κατά τ' άλλα αγαπημένη του - Εφές, στην οποία μεσουράνησε σαν παίκτης, αλλά τον έδιωξαν σαν προπονητή.

Τρίποντο και διάβασμα αντιπάλου

Αλήθεια, ξέρετε το μπάτζετ της νέας πρωταθλήτριας Τουρκίας ποια θέση έχει ανάμεσα στις 16 ομάδες που εμφανίστηκαν στο φετινό πρωτάθλημα. Το No 11. Ναι καλά διαβάσατε. Μόλις πέντε ομάδες της Λίγκας είχαν μικρότερο μπάτζετ από την Καρσίγιακα, εκ των οποίων οι δύο υποβιβάστηκαν (Εσκιχεσίρ, Τόφας). Κι όμως, το 11^ομπάτζετ στο πρωτάθλημα κατάφερε να κατακτήσει τον τίτλο.

Πως; Ο Ουφούκ Σαρίτσα παρουσίασε μια ομάδα που είχε μάθει να παίζει με έναν συγκεκριμένο τρόπο εδώ και μία τριετία. Από τότε που ανέλαβε την Καρσίγιακα δεν παρέκλινε ποτέ από το πλάνο του. Και φέτος έφτασε στο επίπεδο που πάντα ήθελε.

Μια ομάδα που διάβαζε πολύ τον αντίπαλο και «χτυπούσε» εκεί που έπρεπε. Όπως έκανε στους ημιτελικούς με τη Φενέρ, εξηγώντας πως «βάλαμε παγίδες στους ψηλούς της, ξέραμε ότι ο κόουτς Ομπράντοβιτς έχει πολλές επιλογές στη ρακέτα, κλείσαμε κάθε διάδρομο σωστά και τα καταφέραμε. Ξέραμε πως τα ριμπάουντ θα παίξουν κομβικό ρόλο και πήγαμε εξαιρετικά».

Η Καρσίγιακα ήταν ένα σύνολο που επιθετικά έπαιζε πολύ με το τρίποντο. Και αυτό λειτουργούσε σε όλη την ψυχολογία της ομάδας, αφού αν έμπαιναν τα πρώτα σουτ τότε τα παιχνίδια πήγαιναν όπως τα είχαν σχεδιάσει.

Είναι χαρακτηριστικό πως στην κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος η ομάδα της Σμύρνης σούταρε 742 τρίποντα και ήταν τρίτη στη σχετική λίστα πίσω από την Γκαζιάντεπ (829) και την Τουρκ Τέλεκομ (793). Την ίδια ώρα, η Εφές σούταρε 605 τρίποντα και η Φενέρ 570. Είναι φανερό πως η Καρσίγιακα θα ζούσε ή θα πέθαινε από το τρίποντο. Και έζησε...

«Είμαστε εκπληκτικοί σε αυτό που κάνουμε. Υπήρξαμε μια γροθιά με τον προπονητή μας σε όλη τη διάρκεια της σεζόν. Ξέρει πώς να παίρνει αυτό που θέλει απ' τους παίκτες του κι εμείς ξέραμε τι πρέπει να κάνουμε για να τον ικανοποιήσουμε και να κερδίσουμε», είχε να πει ο Ντίξον μετά το τέλος του πρωταθλήματος για τον προπονητή και την ομάδα.

Οι παίκτες του βρήκαν έναν προπονητή που τους έδωσε ελευθερία, τους χτύπησε στοργικά στην πλάτη και τους άφησε να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους ώστε να τους δει η «ελίτ» του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο Σαρίτσα βρήκε παίκτες που δεν ήταν βεντέτες, έγιναν μια οικογένεια και έκαναν ακριβώς αυτό που τους ζητούσε. Και οι άνθρωπος της μπασκετικής ομοσπονδίας της Τουρκίας βρήκαν τον επόμενο ομοσπονδιακό τεχνικό.

Η φυγή του Ντίξον, η παραμονή Σαρίτσα και η Ευρωλίγκα

Η επόμενη μέρα της Καρσίγιακα είναι γεμάτη επικαιρότητα. Σε όλα τα επίπεδα. Από τα μεταγραφικά μέχρι την τεράστια ευρωπαϊκή πρόκληση. Ας ξεκινήσουμε από την τελευταία. Οι άνθρωποι του συλλόγου πριν λίγες μέρες πήγαν στη Βαρκελώνη για να συζητήσουν με τον Μπερτομέου το ενδεχόμενο να παίξει η ομάδα στην Ευρωλίγκα, με την οποία έχουν συμβόλαιο η Εφές και η Φενέρ.

Η Πινάρ δεν ζητάει να πάρει τη θέση τους (αυτό δεν μπορεί να συμβεί), αλλά να λάβει wild card και γι' αυτό παρουσίασαν στον πρόεδρο της Λίγκας το πλάνο τους, τον προϋπολογισμό με βάση τις χορηγίες και το αεροδρόμιο της πόλης.

Θα πρέπει όμως να δείξουν και. χρήμα αφού ηwild card χρειάζεται ένα εκατομμύριο ευρώ. Εμπόδιο στέκονται κάποια παλιά χρέη που η ομάδα αρνείται να πληρώσει, ενώ για την wild card έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον και οι Γαλατασαράι και Ντογκούς Νταρουσάφακα (μία ομάδα από την Τουρκία θα την πάρει).

Σε όποια ευρωπαϊκή διοργάνωση και αν αγωνιστεί θα το κάνει με τον Ουφούκ Σαρίτσα στον πάγκο της, αφού ο άνθρωπος που οδήγησε την ομάδα στο πρώτο πρωτάθλημα έπειτα από 28 χρόνια ανανέωσε το συμβόλαιο μαζί της. Σίγουρα θα είναι τεράστια η πρόκληση και για τον ίδιο να τεστάρει τις ικανότητές του και στην Ευρωλίγκα, αν και αργά ή γρήγορα θα το κάνει με άλλον σύλλογο.

Αυτός που θα παίξει σίγουρα στην κορυφαία διοργάνωση είναι ο Μπόμπι Ντίξον ή. Μοχάμεντ Άλι, ο οποίος συμφώνησε έναντι πολλών εκατομμυρίων με τη Φενέρμπαχτσε και όσο κι αν αυτό προκάλεσε τόσο τη στεναχώρια (των πολλών) όσο και την οργή (των λίγων) στις τάξεις των οπαδών της Καρσίγιακα, ο ίδιος είχε μια πειστική απάντηση να δώσει.

«Έχω μία οικογένεια που πρέπει να φροντίσω. Με πονούν πολύ, όλα τα άσχημα που ακούω από τον κόσμο για την απόφασή μου. Θα αγαπώ για πάντα την Καρσίγιακα, το δεύτερό μου σπίτι. Ελπίζω όλοι να το καταλάβουν, αλλά αν όχι και πάλι θα τους αγαπώ. Αλλά όπως είπα, έχω μία οικογένεια που πρέπει να φροντίσω».

Με ή χωρίς τον Ντίξον, ο Σαρίτσα έχει αποδείξει πως και η Καρσίγιακα αποτελεί μια οικογένεια. Μια ομάδα που μπορεί να βρει και να αναδείξει τον επόμενο Ντίξον και που αν καταφέρει να λάβει την wild card και παίξει στην Ευρωλίγκα θα μας κάνει να ασχοληθούμε πολύ σύντομα ξανά μαζί της.