Συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια (και κάποιες ημέρες). Από την ημέρα που ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς άλλαξε τη ζωή του. Χωρίς να το αποζητά. Δίχως να το περιμένει. Ήταν 28 Απριλίου 1993.
Η σκέψη να τιμηθεί για μία ακόμη χρονιά η μνήμη ενός Σέρβου μπασκετμπολίστα που λογίζεται ως ένας δικός μας άνθρωπος. Ως ένας αθλητής που μπορούσε να τα βάλει και να νικήσει τον κάθε αντίπαλο στο παρκέ. Μία από τις εμβληματικές μορφές της δεκαετίας των 90's.
- «Αν ο Μπόμπαν είχε χειρουργηθεί μια-δυο ώρες μετά το ατύχημα, θα υπήρχαν ελπίδες να περπατήσει ξανά»
Από τη μία ημέρα στην επόμενη, ο Μπόμπαν υποχρεώθηκε να ξεχάσει τον παλιό του εαυτό. Και έπρεπε να συμβιβαστεί με τη νέα πραγματικότητα. Το έκανε. Παρά τις δυσκολίες. Έπρεπε να το κάνει. Για τη σύζυγό του και τον (τότε) τρίχρονο γιο του, τον Βλάντο Γιάνκοβιτς.
Αυτός είναι και ο καλεσμένος του podgazzt του Gazzetta, για να μιλήσει για τον πατέρα του, την κοινή ζωή τους και το μπάσκετ που του ένωσε.
- «Οι πιο μακρινές αναμνήσεις είναι από το Λονδίνο, σε ένα μέρος που πήγαινε για εξετάσεις»
- «Οι γονείς μου είναι και οι δύο σκληροί και δυνατοί άνθρωποι. Πολεμούσαν το ενδεχόμενο να περπατήσει ξανά ο πατέρας μου. Δεν το είχε αποδεχτεί, μέχρι την ημέρα που πέθανε»
- «Έβλεπε την πραγματικότητα και την καθημερινότητα. Ζούσε στο σήμερα, όχι στο παρελθόν. Ούτε στο μέλλον»
- «Δεν με άφησε χαλαρό, ούτε αυτός, ούτε η μητέρα μου. Και οι δύο έχουν άποψη. Είχαν μία... πινελιά διαφορετικής άποψης. Τα... έχωσε σε εμένα και στους προπονητές μου».
Αυτές είναι μερικές από τις ατάκες του Βλάντο για τον Μπόμπαν.
