Μένουμε… Αλκατράζ!
Γράφω τόσες μέρες για κλεισούρες, εγκλεισμούς και φάση α λα «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» του Διονυσίου Σολωμού και «Underground» του Εμίρ Κουστουρίτσα και απορώ πώς μου διέφυγε το… Αλκατράζ!
Διότι ναι βρε αδερφέ μένουμε μέσα, αλλά τουλάχιστον έχουμε τη σπιτική θαλπωρή και τις οικογένειες μας ή (όσοι είναι μπακούρια) τη μοναξιά μας…
Σήμερα που ξαναμπήκα στο βομβαρδισμένο γραφείο μου, το μάτι μου –ούτε παραγγελιά να το είχα κάνει-έπεσε σε ένα βιβλίο που το αγόρασα πριν από τέσσερα χρόνια, στο νησί που βρίσκεται απέναντι από το Σαν Φρανσίσκο και δεν το λένε… Σπιναλόγκα!
Βρισκόμουν εκεί για τους (συγκλονιστικούς και ανατρεπτικούς) τελικούς του ΝΒΑ ανάμεσα στους Καβαλίερς και στους Γουόριορς και δεν θα μπορούσα να προσπεράσω τον πειρασμό…
Μια βόλτα στο Αλκατράζ!
Μπήκα κιόλας στο ανοικτό για ξεναγήσεις κελί στο οποίο βρισκόταν έγκλειστος ο Κλιντ Ιστγουντ (στην ομώνυμη ταινία) μέχρι τη στιγμή που απέδρασε. Είναι το ίδιο κελί όπου φυλακίστηκε στην πραγματικότητα ο κατάδικος Φρανκ Μόρις του οποίου η πολυθρύλητη απόδραση έδωσε το έναυσμα για το βιβλίο του Μπρους Κέμπελ το ’63 και την ταινία του Ντον Σίγκελ το ’79.
Αλλά, διάβολε, αυτή είναι μια κανονική φυλακή, ενώ η δική μας μοιάζει με εικονική και συνάμα θέλω να πιστεύω πως σε αντίθεση με το «no way out» του Αλκατράζ, εμείς δεν έχουμε καταδικασθεί δα και σε ισόβια κάθειρξη!
Εάν πάλι συμβεί τούτο, δεν ανησυχώ: εκτός από το βιβλίο και δυο τρεις μπλούζες, αγόρασα από το μαγαζί που βρίσκεται πάνω στο Αλκατράζ και έναν ονυχοκόπτη, αντίγραφο αυτού που χρησιμοποίησε ο λεγάμενος στην απόδραση του!
Τον δραπέτη (στην πραγματικότητα και στο σινεμά) τον έψαχναν «μ’ αεροπλάνα και βαπόρια» που λέει και το τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου. Τους δραπέτες του Πάσχα, η αστυνομία τους ψάχνει και με drones καθ’ όλο το εθνικό δίκτυο και τους παράδρομους, αλλά το ελληνικό δαιμόνιο είναι τόσο ευρηματικό που κάτι άλλο πάλι θα σκαρφιστεί για να ξεφύγει από τα μπλόκα…
Στο μεταξύ διαβάζω τώρα ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο της Έφης Φαλίδα στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» με θέμα το περιβόητο μυθιστόρημα «À la recherche du temps perdu» (Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο) που εκτείνεται σε επτά τόμους, 3.200 σελίδες και 2.000 χαρακτήρες…
Αυτή τη μνημειώδη νουβέλα ο Γάλλος λογοτέχνης την έγραψε ευρισκόμενος σε εθελοντική καραντίνα, υπό τον φόβο της ισπανικής γρίπης, επειδή είχε εύθραυστη υγεία και υπέφερε από άσμα.
Κοιμόταν, λέει, τη μέρα και έγραφε τη νύχτα, ξαπλωμένος στο κρεβάτι, σε ημικλινή θέση και χρησιμοποιώντας για γραφείο τα γόνατα του! Μάλιστα για να μην ενοχλείται από τους περαστικούς είχε μονώσει τους τοίχους του δωματίου του με επένδυση από φελλό!
Τον Προυστ τον βρήκε πεθαμένο η οικονόμος του, Σελέστ Αλμπαρέ, στις 18 Νοεμβρίου του 1922. Πάλι καλά, διότι τον διάσημο θείο του Ντούσαν Ιβκοβιτς τον βρήκαν νεκρό στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου της Νέας Υόρκης με… χρονοκαθυστέρηση!
Είναι μακάβριο αυτό που γράφω, αλλά όντως ο Νίκολα Τέσλα ο οποίος επίσης επέλεξε εθελουσίως την απομόνωση, πέθανε μόνος και αβοήθητος από έμφραγμα του μυοκαρδίου και η καμαριέρα τον «ανακάλυψε» μετά από δυο ημέρες...
Ο λόγος; Ο διαπρεπής και πρωτοπόρος Σερβοαμερικανός επιστήμων και εφευρέτης είχε κρεμάσει στην πόρτα του δωματίου του ένα χαρτί στο οποίο έγραφε «Εργάζομαι, παρακαλώ να μην ενοχλείτε»!
Συμβαίνουν και άλλα τινά τις τελευταίες μέρες, όπως η κουβέντα για το εάν, κατά πόσον, πότε, πού και πώς θα μεταφερθεί το Αγιο Φως της Ανάστασης από τα Ιεροσόλυμα, χώρια που κάποιοι, λέει, προσφέρθηκαν να το κάνουν κατ’ οίκον delivery…
Την ίδια στιγμή οι συμπατριώτες μου αποσταγματοποιοί της Κρήτης δεν προσφέρουν μάσκες και γάντια, αλλά πέντε τόνους τσικουδιάς που τους ξώμεινε από τα καζανέματα και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή οινοπνεύματος, αντισηπτικών και άλλων υλικών πρώτης ανάγκης στη μάχη κατά του κορονοϊού.
Κάνει για ένα σωρό θεραπευτικές χρήσεις η ρακή, αυτό είναι τοις πάσι γνωστό. Ε μπάρε μου, μπορεί να κάνει και για υποκατάστατο εμβολίου, δεν χάνουμε τίποτε να το δοκιμάσουμε!
Ένα καραφάκι την ημέρα, τον ιό τον κάνει πέρα!
Ένα καραφάκι, μαζί με τα βρισκούμενα (αγκινάρα, αγγούρι, ντομάτα, ελιές, παξιμάδι, τυρί), μια χαρά είναι ο συνδυασμός για να αντιμετωπίσουμε την καραντίνα, αρκεί να μην καταντήσουμε αλκοολικοί!
Το γράφει άλλωστε και ο Νίκος Καζαντζάκης, στον Ζορμπά πως «η ζωή είναι ένα ποτήρι κρασί, αλίμονο στον που δεν μέθυσε»!
Με μέτρο όμως, να μη γενούμε καζίκι από το πολύ πιοτί!
Οσο για την πολυπόθητη πασχαλινή έξοδο, ας κάνουμε κράτει, βρε αδερφέ και ας αποφύγουμε τις κουτσουκέλες. Τήδε κείμεθα της κείνων ρήμασιν πειθόμενοι, κατά πώς έγραφε και ο Σιμωνίδης ο Κείος στο περίφημο επίγραμμα που χαράχθηκε στον τάφο των 300 του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες!
