Ατλέτικο Μαδρίτης: Τα 10 facts πίσω από το 11ο πρωτάθλημα

Πιθανώς τίποτα από όλα όσα συνέβησαν το περασμένο Σάββατο (22/5) να μην είχε συμβεί αν ο Ρόναλντ Κούμαν και η Μπαρτσελόνα δεν ωθούσαν τον Λουίς Σουάρες στην πόρτα της εξόδου. Ο Ουρουγουανός στράικερ δεν λησμόνησε σε κανένα σημείο της σεζόν την ασέβεια της πρώην του ομάδας και το ξεπλήρωσε με σεζόν MVP από αντίπαλο στρατοπέδο, με 21 γκολ στο πρωτάθλημα, οι οποίοι χάρισαν 22 βαθμούς στους Ροχιμπλάνκος στη διαδρομή προς τον τίτλο! «Καθάρισε» μόνος του τα παιχνίδια με Αλαβές και Έιμπαρ (από τρεις βαθμούς σε αυτά τα ματς), χάρισε τις νίκες με Έλτσε, Χετάφε, Κάντιθ, Αθλέτικ Μπιλμπάο, Αλαβές, Οσασούνα και Βαγιαδολίδ (από δύο βαθμούς σε αυτά τα ματς), γλίτωσε την Ατλέτικο από ήττα κόντρα σε Θέλτα και Ρεάλ (ένα βαθμό σε κάθε παιχνίδι).

Την ώρα που η Ρεάλ αντιμετώπιζε το ένα πλήγμα τραυματισμού μετά το άλλο και η Μπαρτσελόνα έψαχνε τη χαμένη της ταυτότητα, η Ατλέτικο είχε να αντιμετωπίσει ίσως τη μεγαλύτερη αβεβαιότητα. Οι Ροχιμπλάνκος «χτυπήθηκαν» από τον κορονοϊό όσο λίγες ομάδες στη φετινή La Liga (Χιμένες, Φέλιξ, Τορέιρα, Ερέρα, Λεμάρ, Σουάρες, Ντεμπελέ) αλλά χάρη στο βάθος του πάγκου τους αντιστάθμισαν τις απώλειες και κάλυψαν τα κενά τους με μαεστρία. Όχι απλά από ανάγκη, αλλά ενίοτε και από επιλογή, κάτι που αποτυπώθηκε ξεκάθαρα από την αποχώρηση του Ντιέγκο Κόστα ως ελεύθερου μεσούσης της σεζόν, με τον Μούσα Ντεμπελέ να προστίθεται αργότερα ως back-up του Σουάρες.

«Είναι χαρούμενος ο Μέσι;». «Μπορεί να δίνει το μάξιμουμ ενώ έχει δηλώσει ότι θα μείνει ελεύθερος στο τέλος της σεζόν;». Μεταξύ αυτών των ερωτημάτων και της αγωνιστικής αστάθειας της Μπαρτσελόνα στο πρώτο τρίτο της σεζόν, η Ατλέτικο βρήκε μεγάλο πάτημα να ανοίξει την ψαλίδα από τον έναν εκ των δύο βασικών ανταγωνιστών της. Η προσοχή στους Μπλαουγκράνα έμενε στραμμένη σταθερά εκτός γηπέδου, έχοντας ένα ακόμη μέτωπο ανοιχτό μέχρι και τον περασμένο Μάρτιο, αυτό των εκλογών. Η σύλληψη του Τζουσέπ Μαρία Μπαρτομέου, η εκστρατεία των υποψηφίων και οι προγραμματικές τους δηλώσεις, η επανεκλογή Λαπόρτα μετά από μια 11ετία, δημιούργησαν ένα δεύτερο σίριαλ, ενδεχομένως πολύ πιο καθοριστικό για την επόμενη μέρα του συλλόγου σε σχέση με την αγωνιστική περίοδο της ομάδας του Ρόναλντ Κούμαν, που οι Ροχιμπλάνκος δεν το άφησαν ανεκμετάλλευτο.

Από τον Νοέμβριο κατάφερε να αγωνιστεί μόλις 8 φορές στο πρωτάθλημα. Οι τραυματισμοί δεν άφησαν τον Σέρχιο Ράμος να ηγηθεί της Ρεάλ Μαδρίτης και να ενισχύσει τις προσπάθειες για το back-to-back, γεγονός που δεν συμβάδιζε με την παντός καιρού παρουσία του στις υποχρεώσεις της Βασίλισσας τις προηγούμενες σεζόν. Οι 15 εμφανίσεις του συνολικά φέτος είναι οι λιγότερες σε μία χρονιά στη La Liga μετά την παρθενική του σεζόν με τη Σεβίλλη, στα 19 του χρόνια κι όσο κι αν «ρόλαραν» στην πορεία Μιλιτάο και Νάτσο, αυτή η απουσία στέρησε πολλά από το σύνολο του Ζινεντίν Ζιντάν στην κούρσα του τίτλου, σε άμυνα κι επίθεση, μα κυρίως σε ψυχολογία.

Για να πάρει το πρωτάθλημα το 2014 δεν είχε χρειαστεί η νίκη κόντρα στη Μπαρτσελόνα. Κάποια στιγμή, όμως, θα έπρεπε να το κάνει, εκτός Κυπέλλου και Champions League. Για πρώτη φορά στη 10ετία που προπονεί την Ατλέτικο, ο Ντιέγκο Σιμεόνε πανηγύρισε νίκη απέναντι στους Μπλαουγκράνα στο πρωτάθλημα (1-0), λήγοντας ένα σερί 17 αγώνων (0-11-6), σε μία αρκετά συμβολική εξέλιξη που επιβεβαίωσε ότι η φετινή Ατλέτικο έχει τα φόντα να στεφθεί ξανά πρωταθλήτρια.

Μεταγραφές δεν έκανε, έχοντας επιλέξει να διαθέσει την περίοδο του κορονοϊού στη διαμόρφωση του νέου «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Ο Εντέν Αζάρ έμεινε πολύ μακριά από την απόσβεση των 115 εκατ. ευρώ για δεύτερη σερί χρονιά, όντας το μεγαλύτερο διάστημα τραυματίας. Χωρίς «ενέσεις» ποιότητας, φρεσκάδας, βάθους, λοιπόν, ο Ζινεντίν Ζιντάν αναγκάστηκε να προβιβάσει επτά παίκτες από την Καστίγια και η Βασίλισσα αναμετρήθηκε με τις δυνάμεις της για να αντέξει ως την τελευταία αγωνιστική στο κόλπο του τίτλου. Κι όλα αυτά , φυσικά, χωρίς καν να ληφθούν υπόψη οι τραυματισμοί, που δεν είχαν προηγούμενο στη διάρκεια της χρονιάς.

Η Ρεάλ προερχόταν από την κατάκτηση του πρώτου τίτλου στην εποχή του Covid-19 κι έδειξε σημάδια κορεσμού. Η Μπαρτσελόνα από τη χειρότερη σεζόν στη σύγχρονη ιστορία της, χωρίς διάθεση για «αντίδραση», με τα προβλήματα να τη βαραίνουν για μεγάλο διάστημα στην εκκίνηση της σεζόν. Η Ατλέτικο, όμως, ήταν πιο έτοιμη και «πεινασμένη» κι από τις δυο τους. Επτά χρόνια μετά το τελευταίο πρωτάθλημα, οι παίκτες του Τσόλο Σιμεόνε έδειξαν πάθος και μέταλλο στα κρίσιμα σημεία, κι αυτό αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στις δύο τελευταίες νίκες, που «κλείδωσαν» το 11^ο πρωτάθλημα. Ανατροπή κόντρα στην Οσασούνα με γκολ στο 82’ και το 88’, ανατροπή μέσα στην έδρα της Βαγιαδολίδ στο 2^ο ημίχρονο και κάπως έτσι ήταν αδύνατον να μη στεφθεί πρωταθλήτρια.

Η φετινή κούρσα τίτλου στη La Liga ήταν δίχως αμφιβολία η πιο αμφίρροπη εδώ και δεκαετίες. Και σε αυτό συνέβαλε τα μέγιστα η Σεβίλλη, που με ένα ντεμαράζ επτά νικών σε οκτώ ματς ως τα τέλη Απριλίου πρόσθεσε έναν ακόμα «πονοκέφαλο» στην πρωτοπόρο Ατλέτικο, την οποία και νίκησε στο μεταξύ τους ματς στην 29^η αγωνιστική. Η ομάδα του Ζουλιέν Λοπετέγκι εν τέλει λύγισε πρώτη από όλους, αλλά πρώτα είχε κάνει ένα ευπρόσδεκτο δώρο στους Ροχιμπλάνκος, κόβοντας βαθμούς στο ντέρμπι με τη Ρεάλ Μαδρίτης (0-0).

Η Ατλέτικο μπορεί να υπερηφανεύεται για το δικό της αήττητο πέντε αγώνων στην τελική ευθεία. Η Μπαρτσελόνα, όμως, ήταν αυτή που είχε την τύχη στα χέρια της στα τέλη Απριλίου. Ωστόσο, στα έξι ματς που έδωσε εκείνη μέχρι το φινάλε, κατάφερε να αποτύχει τέσσερις φορές, οι τρεις σε «must» παιχνίδια που ήταν το φαβορί και είχε προηγηθεί με ένα ή και δύο γκολ διαφορά! Τα 1-2 από τη Γρανάδα και από τη Θέλτα εντός έδρας και ειδικά η ισοπαλία με τη Λεβάντε από 3-1 σε 3-3 εκτός έδρας έβαλαν την «ταφόπλακα» στα όνειρα τίτλου των Μπλαουγκράνα και επανέφεραν την Ατλέτικο σε θέση ισχύος.

Ο αποκλεισμός από τους «16» του Champions League απογοήτευσε. Ειδικά με βάση το αποτέλεσμα (δύο ήττες από την Τσέλσι) και τη ράθυμη εικόνα της και στα δύο παιχνίδια, εικόνα μιας ομάδας που δεν έπειθε για την ευρωπαϊκή διάκριση. Όπως συνέβη και σε άλλες πρωταθλήτριες φέτος (βλ. Ίντερ), όμως, η απαλλαγή από την Ευρώπη από τις αρχές Μαρτίου ένωσε όλες τις δυνάμεις του Τσόλο και των παικτών του, για τον βασικό στόχο που ήταν έτσι κι αλλιώς η κατάκτηση της La Liga. Στα 11 ματς που ακολούθησαν του αποκλεισμού, υπέπεσε μόλις σε 2 ήττες (7-2-2), ένα επιμέρους ρεκόρ που αποτέλεσε το «κλειδί» για να φτάσει πρώτη στην κούπα.