• Τα στοιχεία του που «κέρδισαν» την Παρί και το πλάνο με Λεονάρντο

Όταν ο Μαουρίτσιο Ποτσετίνο αποκτήθηκε στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου το 2001, η Παρί Σεν Ζερμέν βίωνε τα πρώτα χρόνια της οικονομικής αστάθειας. Μετά την αποχώρηση του προέδρου Μισέλ Ντενιζό το 1998, σταδιακά τα χρέη αυξάνονταν και οι εποχές νεοπλουτισμού «made in Qatar» δεν υφίσταντο ακόμη στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, πόσω μάλλον ειδικότερα στον σύλλογο της γαλλικής πρωτεύουσας. Αυτή η συνθήκη, όμως, ήταν που έδωσε την ευκαιρία στον Αργεντίνο στόπερ να συνδεθεί πραγματικά με την πόλη και το «Παρκ Ντε Πρενς». Το κλαμπ και οι οπαδοί τον αγάπησαν, εκείνος ανταπέδωσε μέσα από δυόμιση γεμάτες σεζόν που σημαδεύτηκαν κι από μια ευρωπαϊκή κούπα, έστω αυτή με το χαμηλότερο πρεστίζ, το Κύπελλο Ιντερτότο. Ήταν αναπόφευκτο, λοιπόν, να θυμάται με θέρμη και νοσταλγία ως σήμερα, όλες τις στιγμές που πέρασε ως μέλος της iconic τριπλέτας με Ροναλντίνιο και Τζέι-Τζέι Οκότσα, η φωτογραφία των οποίων, πλέον, μονοπωλεί τα social-media ως ρετρό «θησαυρός».

Πέρασαν 20 χρόνια από εκείνη την ανακοίνωση και ο «Ποτς» ανήκει ξανά στην Πόλη του Φωτός, στον σύλλογο των αναμνήσεών του. Ωστόσο, όλα είναι διαφορετικά. Εκείνος, χωρίς το αντι-τουριστικό μαλλί του και την cult στέκα, εξελίχθηκε την τελευταία δεκαετία σε έναν top-class προπονητή, που ξεχωρίζει για το χτίσιμο και τα γερά θεμέλια που θέτει στις ομάδες του και ψάχνει τη δικαίωσή του, μετά το άκομψο «διαζύγιο» με την Τότεναμ. Η Παρί, από την άλλη, ετοιμάζεται να κλείσει δεκαετία υπό τη σκέπη της «Qatar Sports Investments», απολαμβάνει τη «δυναστεία» της στο γαλλικό πρωτάθλημα, όμως, σε καμία περίπτωση δεν έχει εκπληρώσει τις φιλοδοξίες που προτάσσει το χρήμα και η πολυτέλεια που (θέλει να) προάγει προς τα έξω. Μπορεί το κοινό παρελθόν να τους ένωσε, μα η έλξη που τους ώθησε να ξανασυνεργαστούν προκύπτει από μια σειρά εκ διαμέτρου διαφορών.

pic.twitter.com/lPZI9H3sNw

— Paris Saint-Germain (@PSG_espanol) January 2, 2021

Στη διάρκεια των 13 μηνών που παρέμεινε ελεύθερος στην αγορά, ο 48χρονος τεχνικός μπήκε σε ουκ ολίγους πειρασμούς για να επιστρέψει στην ελίτ. Από τη Μπαρτσελόνα ως αντι-Βαλβέρδε, μέχρι τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ως αντι-Σόλσκιερ και τη Ρεάλ Μαδρίτης ως αντι-Ζιντάν, το σίγουρο ήταν ότι ο Αργεντίνος έτυχε μεγάλης ζήτησης, είχε τις προτάσεις για να πατήσει το «restart» σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο από αυτό που άφησε τους Σπερς. Στο τέλος, όμως, έκανε την πιο «μοιραία» κι εκ πρώτης όψεως αντιφατική επιλογή, υπογράφοντας στην Παρί.

Ένας μετρ του ομαδικού πνεύματος, των οικογενειακών δεσμών εντός των αποδυτηρίων, του «ζούμε και πεθαίνουμε μαζί» δόγματος στο χορτάρι, αναλαμβάνει ηγετική θέση στο βασίλειο της ατομικότητας. Εκεί που τα σημεία αναφοράς είναι παίκτες-ντίβες, που τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τη δράση τους εντός κι εκτός γηπέδων, που τα γαλλικά πρωτοσέλιδα αφιερώνονται συχνά σε «λαμπερά», ενίοτε σκανδαλώδη πάρτι και πλούσια παρασκήνια. Καμία, δηλαδή, σχέση με τα περιβάλλοντα στα οποία ο Μαουρίτσιο Ποτσετίνο είχε κληθεί να ξεδιπλώσει τις προπονητικές του αρετές ως τώρα.

Ο Τόμας Τούχελ, ο προκάτοχός του, λίγα 24ωρα πριν απολυθεί, είχε θέσει με περίσσεια ακρίβειας το σκηνικό που αντιμετώπισε και που εκ του αποτελέσματος φάνηκε απρόθυμος ή ανίκανος να διαχειριστεί:

«Σε ένα κλαμπ όπως η Παρί Σεν Ζερμέν υπάρχουν πολλές επιρροές. Για αυτό και μπορεί να γίνει πολύ απαιτητική διαδικασία να τους κάνεις όλους χαρούμενους. Ειλικρινά, στους πρώτους έξι μήνες εδώ ένιωθα ότι ήμουν περισσότερο πολιτικός του αθλητισμού ή υπουργός αθλητισμού παρά προπονητής».

Προς υπεράσπιση της αποστολής που καλείται να διεκπεραιώσει ο Ποτσετίνο, η αλήθεια είναι πως δεν είναι απλά ένας προπονητής, όπως αντιθέτως επιζητούσε ο Γερμανός. Η επίδρασή του στην Τότεναμ ξεπέρασε τα ευκρινή όρια ενός coach, ακόμη κι ενός πολυπράγμονα manager και άγγιξε εκείνα του αναμορφωτή στις αξίες και τις ιδέες στον οργανισμό των Λονδρέζων. Ο Αργεντίνος μπόλιασε τον αλτρουισμό στις ρίζες του συνόλου, απέδειξε πόσο δυνατός είναι στον τομέα του man management, κάνοντας τους παίκτες να πίνουν νερό στο όνομά του. Τρανό παράδειγμα ο Ιγκό Γιορίς, ο οποίος εκμυστηρεύτηκε στη βιογραφία του Ποτσετίνο πως του άλλαξε τη ζωή, σε επίπεδο σκέψης και προσέγγισης για τη ζωή και το άθλημα.

Χάρη στο πάντρεμα τακτικής και νοοτροπίας, ο Ποτς κατάφερε να δώσει ταυτότητα και να αναβαθμίσει την ομάδα που για χρόνια τη μάστιζε το status μιας «under-achiever». Της ομάδας που ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον χρησιμοποιούσε ως κίνητρο νίκης προς τους παίκτες του πριν από το μεταξύ τους ματς, αποκαλώντας την απλά κι απαξιωτικά με το όνομά της: «C’mon, it’s Spurs».

Αυτό ακριβώς το κοντράστ φιλοσοφίας είναι που προσδίδει τον χαρακτήρα δύο ετερώνυμων στην Παρί Σεν Ζερμέν και τον Ποτσετίνο. Στους Σπερς, εκείνος και το team των έμπιστων συνεργατών του έκαναν σημαία το «πίεση, πίεση, πίεση», από τις προπονήσεις μέχρι το πιο σημαντικό ντέρμπι. Οι συνθήκες οργανωμένου χάους που προκαλούσε η Τότεναμ, ήταν το στοιχείο που αποσυντόνιζε τον αντίπαλο και τη μετέτρεψε σε κατεξοχήν ομάδα τετράδας και φιναλίστ στο Champions League. Πώς, όμως, μπορεί να υποβάλει στα δοκιμασμένα «πιστεύω» του ένα μάτσο υπέρ-ποιοτικών ποδοσφαιριστών, πλην όμως δυσλειτουργικών στο ομαδικό παιχνίδι, με συνέπεια και διάρκεια σε βάθος ολόκληρης σεζόν;

Τα στοιχεία του που «κέρδισαν» την Παρί και το πλάνο με Λεονάρντο

Είναι αναμφίβολο ότι η Παρί Σεν Ζερμέν βρίσκει στον Ποτσετίνο το όραμα, τα διαπιστευτήρια, την πείρα που μπορεί να της εγγυηθεί το step-up στην ευρωπαϊκή ελίτ. Κι αυτό μεταφράζεται φυσικά με την κατάκτηση του Champions League, στόχου που πλησίασε όσο ποτέ άλλοτε στη χρονιά της πανδημίας, αλλά ρεαλιστικά, μάλλον, απείχε αρκετά από το να τον πραγματοποιήσει. Ο Ποτσετίνο, όμως, ξέρει πώς να την φτάσει ξανά στο ίδιο σημείο, με καλύτερες αξιώσεις. Το κατάφερε με ακόμη πιο άπειρο σύνολο, ένα γκρουπ πολλές σκάλες κατώτερης ποιότητας από ότι η περσινή Παρί. Η πορεία μέχρι τον τελικό του «Wanda Metropolitano» το 2019 αποτελεί ως και σήμερα το χειροπιαστό διαβατήριο του «Ποτς» στην καριέρα του κι αυτό που εξιτάρει τους διοικούντες τον παριζιάνικο σύλλογο, ο οποίος κίνησε άμεσα τις διαδικασίες για να τον εντάξει στην άκρη του πάγκου και να τον ευθυγραμμίσει με το πλάνο για τη νέα χρονιά.

Για αρχή, το βάρος πρόκειται να πέσει στην ανανέωση των Νεϊμάρ και Κιλιάν Μπαπέ και ο δικός του ρόλος αναμφίβολα θα επηρεάσει, θετικά ή αρνητικά την έκβαση των δύο υποθέσεων. Αν κατορθώσει να τους «κερδίσει», να υποτάξει τη φύση του «διασκεδαστή» στον Νεϊμάρ και να εμπνεύσει τον 22χρονο επίδοξο νικητή της Χρυσής Μπάλας να ακολουθήσει τις συμβουλές του, τότε θα έχει πετύχει τόσο την πρώτη φάση του αγωνιστικού του σχεδίου, αλλά και τον σκοπό της παραμονής τους. Τα δημοσιεύματα περί όρου στη συμφωνία των δύο πλευρών για απόκτηση του Λιονέλ Μέσι, δεν μπορούν να αποκτήσουν ακόμη υπόσταση. Προς το παρόν, ο Ποτσετίνο θα κινηθεί για την ενίσχυση του ρόστερ τον Ιανουάριο, με αγαπημένα και γνώριμα παιδιά του από την Τότεναμ (φήμες για Ντέλε Άλι, Κρίστιαν Έρικσεν και Ίγκο Γιορίς), αλλά και με μεταγραφικούς στόχους-διακαείς πόθους από την Premier League (βλ. Βίλφρεντ Ζαχά από Κρίσταλ Πάλας). Ασφαλώς, ο Νασέρ Αλ-Κελάιφι του παρέχει «τυφλή» εμπιστοσύνη στα πρώτα βήματα κι αυτό λογικά θα σημάνει και οικονομική ελευθερία για την υπέρβαση.

Ο δρόμος προς την αξιολόγηση του έργου του Ποτσετίνο στην Παρί Σεν Ζερμέν είναι τω όντι μακρύς. Το προφίλ του κλαμπ και του προπονητή σε πρώτη ανάγνωση «συγκρούονται», όμως, όπως τονίστηκε και παραπάνω, αυτό είναι το κλειδί στην ποδοσφαιρική αντίληψη του Αργεντίνου. Το οργανωμένο χάος, ή στην προκειμένη περίπτωση, η δημιουργία οργάνωσης μέσα στο χάος. Αυτό τους ενώνει, αυτό τους έλκει και αυτό θα προσπαθήσει να μετατρέψει σε συγκριτικό πλεονέκτημα ο 48χρονος τεχνικός για να πετύχει την ολική εκτόξευση που ψάχνει απεγνωσμένα εδώ και μία σχεδόν δεκαετία η Παρί.