Για να φτάσει η Μίλαν να κρατά στους ώμους της το βαρύτερο αήττητο σερί στα μεγάλα πρωταθλήματα της Ευρώπης, σερί που ζυγίζει όσο μια… πανδημία (από το restart του Ιουνίου δηλαδή ως και σήμερα), χρειάστηκε να αλληλεπιδράσουν πολλοί παράγοντες. Τα 22 παιχνίδια χωρίς αρνητικό αποτέλεσμα στη Serie A, το 8-2-0 στο φετινό Campionato (χειρότερο μόνο από το 9-1-0 του 1954-55), τα 12 σερί ματς με 2+ γκολ και τα 30 (!) με τουλάχιστον ένα (all-time ρεκόρ), απονέμονται πρωτίστως ως παράσημα στον Στέφανο Πιόλι, του οποίου η προπονητική «μετεξέλιξη» σε αυτό το διάστημα υπήρξε εντυπωσιακή.

Είναι, επίσης, το απόλυτο επισφράγισμα της ασύγκριτης επίδρασης που έχει ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς σε αυτό το σύνολο, ο σύγχρονος, ποδοσφαιρικός «Μπέντζαμιν Μπάτον» και ο πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα με 10 γκολ σε μόλις 6 ματς. Ισότιμα, έστω και με πιο ενδόμυχη συνεισφορά στην πρώιμη επιτυχία, όμως, πιστώνεται η τεχνική διοίκηση των Ροσονέρι. Ένα team στελεχών που εν καιρώ Covid-19 και εντελώς διαφοροποιημένου σκηνικού στο μεταγραφικό παζάρι, εξόπλισε το ρόστερ με τις πιο value-for-money προσθήκες, εξασφαλίζοντας παράλληλα παίκτες τεράστιας προοπτικής και μεταπωλητικής αξίας.

Το διάστημα Ιουλίου-Οκτωβρίου, η τετράδα των Πάολο Μαλντίνι (τεχνικός διευθυντής), Φρεντερίκ Μασάρα (αθλητικός διευθυντής), Ζοφρουά Μονκαντά (επικεφαλής σκάουτινγκ) και του δεξιού χεριού του Ιβάν Γκαζίδη, Χέντρικ Άλμσταντ (εκτελεστικός διευθυντής), έβαλαν σε εφαρμογή το πλάνο που κατάστρωναν όλο το διάστημα του πρώτου lockdown. Η Μίλαν αγόρασε τρεις 20χρονους, έναν 21χρονο κι άλλους δύο ως δανεικούς κι από κει και πέρα ξόδεψε μόνο για οψιόν αγοράς και μια συμπληρωματική προσθήκη αναπληρωματικού τερματοφύλακα.

Συγκεκριμένα, κατέθεσε τα περισσότερα χρήματα για να αποκτήσει τον Σάντρο Τονάλι, τον μαέστρο της Μπρέσια, σε πρώτο χρόνο ως δανεικό αντί 10 εκατ. ευρώ και το επόμενο καλοκαίρι με 15+10 σε μπόνους για την αγορά του. Έκανε δικό της ένα πραγματικό διαμάντι από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Νορβηγίας, Μπόντο/Γκλιμτ, τον ενθουσιώδη Γιενς Πέτερ Χάουγκε για μόλις 4 εκατ. Πλήρωσε 3,5 στην Άντερλεχτ για τον Σαλεμέκερς, αγόρασε ως ελεύθερο τον Καλουλού από τη 2^η ομάδα της Λυών, δανείστηκε τον Μπραΐμ Ντίαθ και τον Ντιόγκο Νταλότ από Ρεάλ Μαδρίτης και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αντίστοιχα, χωρίς να επωμιστεί κάτι παραπάνω από τον ετήσιο μισθό τους.

Συν τοις άλλοις, ξόδεψε άλλα 3,5 εκατ. στη Σεβίλλη για να «δέσει» τον ογκόλιθο της άμυνας, Σιμόν Κιάερ κι έδωσε ακόμη μισό εκατομμύριο για τον Ταταρουσάνου. Το ταμείο έκλεισε με έξοδα μόλις 21,7 εκατ. ευρώ, τη στιγμή που είχε κέρδος σχεδόν 29 εκατ. ευρώ, καθώς είχε έσοδα 49 εκατ. ευρώ από μεταγραφές (Σούσο, Πακετά, Ροντρίγκες, Αντρέ Σίλβα, Γκουστάβο Γκόμες).

Με άλλα λόγια, η στρατηγική θριάμβευσε, με οικονομικούς όρους, αλλά και με όρους απόδοσης. Αποδεικνύεται, άλλωστε, έμπρακτα στο χορτάρι, όπου η καλοδουλεμένη μηχανή των Μιλανέζων προελαύνει στην κορυφή του πρωταθλήματος, 5 βαθμούς μακριά από τη 2^η Ίντερ. Χάρη στον σχεδιασμό χαμηλού κόστους, η Μίλαν έχει ήδη συγκεντρώσει περισσότερους βαθμούς (26), από τα εκατομμύρια που (δεν) «πέταξε» για να χτίσει το εκπληκτικό της οικοδόμημα. Για την ακρίβεια, κάθε κερδισμένος βαθμός της κοστίζει λιγότερο από εκατομμύριο, περίπου 865 χιλιάδες ευρώ.

Η απόσβεση άρχισε νωρίς, τα πάντα δείχνουν να λειτουργούν στην εντέλεια μετά τη λήξη του αέναου «σίριαλ» με τον Ραλφ Ράνγκνικ, που θα αναλάμβανε όλα σχεδόν τα καθήκοντα της παραπάνω διοικητικής τετράδας και η Μίλαν απολαμβάνει τους καρπούς από τους σπόρους που η ίδια φύτευσε, με εμπράγματο στόχο την επιστροφή στο Champions League (και όνειρο το Scudetto), αλλά με μεγαλύτερο κέρδος τις γερές βάσεις που θέτει για την οριστική επιστροφή της στην ελίτ.