Ρε Μέσι, δεν (σου) αξίζει τέτοιο τέλος

Gazzetta team 26 Αυγούστου 2020 - 09:02

Ο Αλέξανδρος Λοθάνο καταθέτει τις σκέψεις του ως δημοσιογράφος και τα συναισθήματά του ως φίλος του ποδοσφαίρου και της Μπαρτσελόνα, για το άδοξο φινάλε του Λιονέλ Μέσι.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη, αν το κείμενο μπορεί σε κάποια σημεία του να είναι λίγο... δακρύβρεχτο ή υπερβολικά συναισθηματικό και προσωπικό. Αλλά όταν γράφω για τον Λιονέλ Μέσι, δεν μπορώ να μην νιώθω έναν κόμπο στον λαιμό.

Δεν γνωρίζω αν και εκείνος ένιωσε έτσι, όταν έδωσε την τελική εντολή για να σταλεί το burofax (μην μπερδεύεστε, δεν είναι όπως τα παραδοσιακά fax) με το οποίο επέλεξε να βάλει ένα άδοξο και απίστευτα σκληρό τέλος σε μια πολύ όμορφη ιστορία που ξεκίνησε, επί της ουσίας, με την υπογραφή ενός «συμβολαίου τιμής» σε μια χαρτοπετσέτα, σε ένα tennis club της Βαρκελώνης.

Η μοίρα θέλησε η αρχή να γραφτεί στην χαρτοπετσέτα και το τέλος, εκτός απροόπτου μυθικών και απίθανων διαστάσεων, να γραφτεί σε ένα άλλο, ψυχρό χαρτί, στο οποίο ο Αργεντινός είχε τουλάχιστον την... ευγένεια να ευχαριστήσει την Μπαρτσελόνα για όσα του πρόσφερε.

Γιατί ναι, ο Λιονέλ Μέσι, ο οποίος είναι κατά πολλούς ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, υπήρξε αναμφίβολα ο κορυφαίος παίκτης και πρώτος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου. Τον εκτόξευσε αγωνιστικά και εμπορικά, υπήρξε το απόλυτο σημείο αναφοράς, αλλά και ο ίδιος μέσα από την ασφάλεια που του παρείχε ο σύλλογος, έγινε σούπερ σταρ από κάθε άποψη.

Στην Βαρκελώνη έφτιαξε τον μύθο του, στην Βαρκελώνη γεννήθηκαν τα τρία αγόρια του, στην Βαρκελώνη απόλαυσε την συνεργασία παικτών – θρύλων όπως ο Κάρλες Πουγιόλ, ο Τσάβι, ο Αντρές Ινιέστα, ο Νεϊμάρ, ο Λουίς Σουάρες... Η ασέβεια προς το πρόσωπο του τελευταίου, με το πώς ενημερώθηκε για το «αντίο» του, φρονώ πως ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και τον οδήγησε να πάρει μια απόφαση που εδώ και μέρες τριγύριζε στο μυαλό του.

Οι κακές γλώσσες λένε ότι πριν από λίγες ημέρες τηλεφώνησε στον Πεπ Γκουαρδιόλα και τον ρώτησε κατά πόσο η Μάντσεστερ Σίτι θα ήταν σε θέση να του προσφέρει ένα συμβόλαιο ανάλογο της αξίας του. Και ο Πεπ, προφανώς, του άναψε το «πράσινο φως», κάτι που πιθανόν να έχει κάνει και η Ίντερ, η οποία τον θέλει σαν τρελή.

Όμως, ρε Λέο Μέσι (θα σου μιλήσω λίγο απότομα, ελπίζω να μου το συγχωρέσεις...), δεν αξίζει τέτοιο τέλος στην σχέση σου με την Μπαρτσελόνα. Δεν το αξίζεις ο ίδιος, δεν το αξίζει όμως και ο σύλλογος, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν είναι ο πρόεδρος Τζουσέπ Μαρία Μπαρτομέου και η ανίκανη διοίκηση του, αλλά οι φίλαθλοι.

Αυτοί που εκατοντάδες φορές σε αποθέωσαν και σε εκτόξευσαν ψυχολογικά με το «Μέσι, Μέσι, Μέσι» που δονούσε το «Καμπ Νόου», αλλά και όλα τα γήπεδα όπου έπαιζε η ομάδα, με (λογική) εξαίρεση το «Σαντιάγο Μπερναμπέου».

Αυτοί που σε πίστευαν όταν έλεγες ότι «θέλουμε να φέρουμε πίσω αυτό το όμορφο κύπελλο», αναφερόμενος στο Champions League, το οποίο κατέκτησες μόλις μια φορά τα τελευταία εννέα χρόνια και, δεδομένα, δεν φταις εσύ γι' αυτό.

Ήμουν εκεί, το 2006 στο Παρίσι, όταν δεν πήγες να παραλάβεις το μετάλλιο του πρωταθλητή Ευρώπης (λάθος σου), επειδή δεν ένιωθες δική σου την κούπα με τα μεγάλα αυτιά, αντιδρώντας για το γεγονός ότι ο Φρανκ Ράικαρντ δεν σε χρησιμοποίησε στον τελικό με την Άρσεναλ, επειδή προερχόσουν από τραυματισμό.

Ήμουν εκεί, το 2009 στη Ρώμη, όταν πέτυχες το γκολ που θεωρείς ως το πιο ωραίο της καριέρας σου, απογειωμένος ένα μέτρο από το έδαφος για να πιάσεις μια κεφαλιά που αιφνιδίασε πλήρως τον τεράστιο Έντβιν Φαν ντερ Σαρ και όλη την άμυνα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Ήμουν εκεί, το 2011 στο Λονδίνο, όταν σε είδα να πανηγυρίζεις πιο έντονα από ποτέ ένα γκολ, αυτό που επί της ουσίας έστεφε πρωταθλήτρια Ευρώπης την καλύτερη Μπαρτσελόνα που έχουν δει τα μάτια μου. Και, στα 44 μου χρόνια, πίστεψε με ότι έχω δει πολλές καλές (και πολλές κακές, βεβαίως).

Ήμουν εκεί, το 2015 στο Βερολίνο, όταν με τους φίλους σου Λουίς και Νέι ρίχνατε στο καναβάτσο την Γιουβέντους και κάνατε την Μπάρτσα την πρώτη ομάδα που κατακτούσε δύο τρεμπλ (φέτος ακολούθησε η Μπάγερν Μονάχου).

Και, όπως θυμάμαι εγώ και εκατομμύρια Μπαρσελονίστας αυτές τις στιγμές, είμαι σίγουρος ότι τις θυμάσαι και εσύ. Με ένα ψυχρό burofax, όμως, επέλεξες να τις σβήσεις μεμιάς, απότομα και ψυχρά, έστω και αν ο βασικός σου στόχος ήταν να εκθέσεις την (ούτως ή άλλως πολλάκις εκτεθειμένη) διοίκηση του αχαρακτήριστου Μπαρτομέου.

Λέο, σου επαναλαμβάνω, η Μπάρτσα ΔΕΝ είναι ο Μπαρτομέου, όπως εσύ ΔΕΝ είσαι το ψυχρό burofax. Είναι θλιβερό, ποδοσφαιρικά μιλώντας/γράφοντας, το τελευταίο σου παιχνίδι με την φανέλα που φοράς από τα 13 σου χρόνια, από τότε που χρηματοδότησε την θεραπεία με ενέσεις αυξητικής ορμόνης που έκανες μόνος σου (!), να είναι η πιο ταπεινωτική ήττα στα 121 χρόνια ιστορίας του συλλόγου.

Το ξέρεις, το ξέρω, το ξέρουν όλοι όσοι, φίλοι της ομάδας και μη (θα τολμούσα να πω ακόμα και οι haters σου), θαύμασαν το γκολ σου κόντρα στην Χετάφε α λα Μαραντόνα, το γκολ με το στήθος (με το σημείο όπου βρίσκεται το έμβλημα) στον τελικό του Μουντιάλ Συλλόγων κόντρα στην Εστουδιάντες, τη ντρίμπλα στον Ζερόμ Μπόατενγκ, το φάουλ – ποίημα κόντρα στην Λίβερπουλ.

Συγχώρεσε με, αλλά δεν (σου) αξίζει τέτοιο τέλος. Γι' αυτό, ανεξαρτήτως με την οριστική κατάληξη της υπόθεσης, σου αφήνω δύο ντοκουμέντα για να σκεφτείς τι έκανες και, κυρίως, πώς το έκανες.

Πρώτο, την φωτογραφία της αποθέωσης σου μετά το ιστορικό 6-1 επί της Παρί Σεν Ζερμέν, κατ' εμέ η κορυφαία φωτογραφία με εσένα πρωταγωνιστή. Είσαι εσύ και οι φίλαθλοι που σε λάτρεψαν και σε λατρεύουν.

Δεύτερο, το συγκλονιστικό «αντίο» των φίλων της Ρόμα στον Φραντσέσκο Τότι. Τέτοιο «αντίο» σου άξιζε, Λιονέλ Αντρές Μέσι Κουτσιτίνι, όπως υπογράφεις στο burofax με το οποίο επέλεξες να βάλεις άδοξο τέλος σε ένα τόσο όμορφο παραμύθι. Όχι διάολε, δεν (σου) αξίζει...