«OL - Europe». Ολιμπίκ Λυών - Ευρώπη. Αυτός ήταν ο τίτλος που είχε δώσει στο project της Λυών ο Ζαν-Μισέλ Ολάς όταν αναλάμβανε την ιδιοκτησία και την προεδρία της τον Ιούνιο του μακρινού 1987. Για έναν σύλλογο που τότε αγωνιζόταν στη δεύτερη κατηγορία, σκαλισμένο στα ψιλά γράμματα του γαλλικού ποδοσφαίρου και μαθημένο στην αφάνεια, οι βλέψεις του φιλόδοξου νέου ηγέτη της φάνταζαν το κλισέ «όνειρο θερινής νυκτός», που αποδίδεται σε καθετί μεγαλόπνοο, που ξύνει τα όρια της αχαλίνωτης φαντασίας από τον ευσεβή πόθο. Η Λυών ήθελε πρώτα να εδραιωθεί στο γαλλικό ποδοσφαιρικό τοπίο κι έπειτα να κυνηγήσει τις ευρωπαϊκές κορυφές. 33 ολόκληρα χρόνια αργότερα, αφού πέτυχε μακράν τον πρώτο στόχο, βρίσκεται για δεύτερη φορά, στο ανώτατο σημείο που κατάφερε να διανύσει ποτέ. Μερικούς μήνες αφότου η εγχώρια σφραγίδα της πάλαι ποτέ κυρίαρχου της Ligue 1 έσβηνε, στον βρεγμένο γιακά της 7^ης θέσης του περασμένου Championnat.

Από το ένα περιβάλλον στο άλλο, μεσολαβεί η παρουσία ενός προπονητή που παρέλαβε «προίκα» τη δεινή 14^η θέση στην κατάταξη τον περασμένο Οκτώβριο και που εδώ και μια βδομάδα παρευρίσκεται σταθερά σε συνεντεύξεις Τύπου στο Final-8 του Champions League.

Σχεδόν 10 μήνες πριν, ο Ρουντί Γκαρσιά βίωνε την απόλυτη αποδοκιμασία από τους οπαδούς των Λιονέ, όταν περί τους 7.000 υποστηρικτές είχαν μαζέψει υπογραφές για να αναιρεθεί η απόφαση της πρόσληψής του στο κλαμπ. Πρώην τεχνικός, άλλωστε, της Μαρσέιγ ο 56χρονος, ο οποίος συνήθιζε να πετάει πυρά προς τη Λυών από το αντίπαλο «στρατόπεδο» των Μασσαλών, με αντικείμενο τη διαιτητική εύνοια, ακόμη και ευθείες βολές προς τον ίδιο τον Ολάς, το νυν αφεντικό του.

Το τελικό σφύριγμα στη Λισαβόνα, όμως, το βράδυ της 15^ης Αυγούστου, που επισφράγισε τη νίκη με 3-1 επί της Μάντσεστερ Σίτι και την «καθαρή» πρόκριση επί του Πεπ Γκουαρδιόλα στα ημιτελικά του Champions League, ήταν αρκετό για να από-δογματιστεί και ο πιο φανατικός «hater» του από τους 7.000 χιλιάδες που είχαν καταχωρήσει την υπογραφή τους. Ερωτηθείς μετά το τέλος του αγώνα για την αποκατάσταση της σχέσης του με τους οργανωμένους και το αν απόλαυσε ότι διέψευσε τους επικριτές του, ήταν, βέβαια, ξεκάθαρος:

«Όχι, αλλά πρέπει να δίνεις το καλύτερο του εαυτού σου, όπως έκανα όπου βρέθηκα και κάνω και τώρα. Το προτιμάμε να μας αγαπούν κι αν αυτό δεν συμβαίνει, αυτό που έχει σημασία είναι να τα πηγαίνουμε καλά με τους ιδιοκτήτες, τους παίκτες και το προσωπικό. Κι ως προς αυτούς, πράγματι βιώνω πολλή χαρά».

Συμπτωματικά, έντονη αμφισβήτηση προς τον προπονητή και αντιφατική ευρωπαϊκή πορεία είναι έννοιες στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους στις τάξεις της Λυών.

Το ίδιο συνέβαινε ουσιαστικά και με τον Κλοντ Πιέλ, όταν ανέλαβε τη σεζόν 2008-09 κι έναν χρόνο αργότερα, η Ολιμπίκ κλείδωνε για πρώτη φορά την παρουσία της στα ημιτελικά (με τους άλλοτε Πράσινους, Μπουμσόνγκ-Γκοβού και τους άλλοτε Ερυθρόλευκους, Μακούν-Σισοκό στο ρόστερ της), και τότε απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου, με τον σπουδαιότερο δυνατό θρίαμβο: πρόκριση από τους «8» κόντρα στην Μπορντώ, την ομάδα που της είχε κόψει την περασμένη χρονιά το κορυφαίο σερί πρωταθλημάτων που είχε δει ομάδα στη Γαλλία (7, από 2001-2002, ως 2007-08). Σε λίγο πιο ελαφριά εκδοχή, ούτε ο Μπρούνο Ζενεσιό είχε ακούσει λίγα, πριν να οδηγήσει το κλαμπ στα ημιτελικά του Europa League το 2017, εκεί όπου αποκλείστηκε από τον Άγιαξ.

El Olympique Lyon, jugará semifinales de #UCL por segunda vez en su historia, luego de hacerlo en la 2009/10.
Curiosamente, se enfrentarán a su verdugo de aquel año, e intentarán ingresar a su primer Final de está competición. pic.twitter.com/XmzDMcGjbf

— Datos Champions (@Datos_Champions) August 17, 2020

(Τουλαλάν, Πιάνιτς, Γκοβού και Λισάντρο Λόπες, μετά την πρόκριση στα ημιτελικά του 2009-10)

Ωστόσο, στην προκειμένη, ο γεννημένος στο προάστιο του Νεμούρ, με ισπανικές ρίζες από την Ανδαλουσία, Ρουντί Γκαρσιά, είχε να πολεμήσει παράλληλα τον χειρότερο τερματισμό στο πρωτάθλημα μετά το 1997. Εννιά βαθμούς από τις θέσεις Ευρώπης, στην 7^η θέση, συνιστούσαν μια βαθιά προβληματική χρονιά, που ακόμη κι αν το πρωτάθλημα επανεκκινούσε κανονικά μετά τη διακοπή λόγω κορονοϊού, κανείς δεν τολμούσε να πει με βεβαιότητα ότι η Λυών θα ανέτρεπε το χάντικαπ και θα έπαιρνε ευρωπαϊκό εισιτήριο.

Κι αν αυτό θεωρείτο ανασταλτικός παράγοντας για να δώσει πόντους πρόκρισης στη σειρά των «16» του Champions League με τη Γιουβέντους, έπειτα από τη 2^η θέση σε όμιλο με Λειψία, Ζενίτ και Μπενφίκα, πόσω μάλλον το γεγονός πως είχε δώσει μόλις ένα επίσημο παιχνίδι τους περασμένους πέντε μήνες.

Ο τελικός του Λιγκ Καπ Γαλλίας απέναντι στην Παρί Σεν Ζερμέν ήταν, όμως, η πρώτη επισήμανση πως αυτή η Λυών δεν ορίζεται ως ξεγραμμένη στο πολυαναμενόμενο restart της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Μπορεί ο Μπαπέ να απουσίαζε, αλλά ακόμη κι έτσι ο μετρ της τακτικής, Γκαρσιά, περιόρισε τους Παριζιάνους, τους απέτρεψε από το να σκοράρουν κι έπεσε απλά πάνω στον Κέιλορ Νάβας, στη διαδικασία των πέναλτι.

Η συνέχεια, όμως, σε Τορίνο και (κυρίως) σε Λισαβόνα θα ήταν κάτι παραπάνω από αντιπροσωπευτική, για τις πραγματικές δυνατότητες της Λυών, που πήγαν στράφι επί ημερών Σιλβίνιο. Ναι, ο άλλοτε παίκτης της Άρσεναλ και της Μπαρτσελόνα, που πήρε το Champions League με τη δεύτερη σε βάρος της πρώτης το 2006, ήταν εκείνος που ξεκίνησε τη χρονιά στον πάγκο των Λιονέ, χάρισε στην ομάδα ένα φαντασμαγορικό ξεκίνημα με 9 γκολ ενεργητικό και μηδέν παθητικό στις δύο πρώτες αγωνιστικές κι έπειτα δεν μπόρεσε να πανηγυρίσει ξανά νίκη για δύο μήνες. Μέχρι να απολυθεί και να τον αντικαταστήσει ο Γκαρσιά.

Με το εξαιρετικό στήσιμο, τη διορατικότητα και την προετοιμασία του ρόστερ του απέναντι στη Σίτι, μα πάνω από όλα το εμφατικό, υπέρ του αποτέλεσμα, ο Γκαρσιά κέρδισε την ευρεία προσοχή του ευρωπαϊκού κοινού, κατά πολύ μεγαλύτερη μερίδα ακόμη κι από τον τελικό του Europa League κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης το 2018. Ίσως όπως είχε συμβεί τη σεζόν 2013/14, την πρώτη του στον πάγκο της Ρόμα, όταν οι Τζιαλορόσι επέπλεαν στην επιφάνεια της Serie A με το «τρελό» εκείνο σερί των εννιά νικών στα πρώτα εννιά παιχνίδια, στα οποία είχαν δεχθεί όλο κι όλο ένα τέρμα.

Πλέον, ως φαν του επιθετικού ποδοσφαίρου, της εξωστρεφούς προσέγγισης και της μόνιμης προσκόλλησης στο τακτικό κομμάτι (ξεκίνησε άλλωστε από προπονητής φυσικής κατάστασης και σκάουτερ τη θητεία του σε πάγκους), ο Γκαρσιά πετυχαίνει το πιο σημαντικό του επίτευγμα, εν μέσω του πιο κόντρα-ρόλου που κλήθηκε να παίξει μέσα σε 10 μήνες, εκείνος και οι «ηθοποιοί» του (όπως χαρακτηρίζει ανέκαθεν τους ποδοσφαιριστές του).

Η νέα σεζόν στο γαλλικό πρωτάθλημα αρχίζει στις 22 Αυγούστου. Μία ημέρα πριν από τον τελικό του Champions League. Ο γαλλικός Τύπος καταστρώνει ήδη δύο σχέδια για τα κυριακάτικα πρωτοσέλιδα. Το ένα, πιο ρεαλιστικό, θα αφορά το επερχόμενο πρωτάθλημα, πέντε μήνες μετά την οριστική διακοπή του προηγούμενου. Το δεύτερο, το οποίο θα πουλήσει πολύ περισσότερα φύλλα, θα φέρει τον Ρούντι Γκαρσιά, μαζί με τη «στρατιά» του και τον πρόεδρο, Ζαν Μισέλ-Ολάς, με περίοπτο φόντο τα λαμπερά, ασημί «αστέρια», στυλιζαρισμένα στον ουρανό της Λισαβόνας.

Αν ο τζίρος του Σαββατοκύριακου αυξηθεί δυο και τρεις φορές από τον μέσο όρο, τότε θα σημαίνει πως η Λυών βρίσκεται στον τελικό του Champions League, σε «εμφύλιο» με την Παρί Σεν Ζερμέν, έχοντας αποκλείσει την πιο «διαστημική» έκδοση των Βαυαρών, ενδεχομένως όλων των εποχών. Αν όχι, τότε η αγωνιστική περίοδος που θα ξεκινά, δεν θα την περιλαμβάνει σε κανέναν από τους ευρωπαϊκούς χάρτες της. Όσο, όμως, το τρέχον ταξίδι συνεχίζεται, τόσο οι Λιονέ μπορούν να φιλούν το φυλαχτό που χαρακτήρισε την είσοδό τους στην εποχή του πρωταθλητισμού: «OL – Europe».