TOP-10: Γερμανοί κεντρικοί μέσοι (vids)

* Θέλω να ζητήσω συγνώμη, επειδή τα κείμενα σε αυτά τα αφιερώματα είναι συνήθως πιο πλούσια. Ωστόσο, το βράδυ του Σαββάτου ο «δαίμων του πληκτρολογίου» μου εμφάνισε το αφιέρωμα σε κινέζικη γραφή (ναι, δεν κάνω πλάκα) και χρειάστηκε να ξενυχτήσω και να το ξαναγράψω την τελευταία στιγμή!

Συμβαίνει κάθε Κυριακή και μέχρι να ολοκληρωθούν οι θέσεις (τέρμα, άμυνα, κέντρο, επίθεση). Πρόκειται για τη δική μας λίστα με τους κορυφαίους στα μεγάλα πρωταθλήματα. Ποιοι, πως, γιατί; Τα κριτήρια είναι οι τίτλοι, η διάρκεια καριέρας, η προσφορά, οι μαρτυρίες (για τους πιο παλιούς), η δική μας αίσθηση (για όσους έχουμε δει). Η αντίστροφη μέτρηση είναι φυσικά υποκειμενική, μιας και ο κάθε ένας από εμάς θα μπορούσε να έχει τη δική του διαφορετική άποψη. Διαβάστε, συμφωνείστε και πάνω απ' όλα διαφωνήστε: καταγράψτε τις επιλογές σας με επιχειρήματα, έτσι για να περάσουμε όμορφα και ποδοσφαιρικά...

Ξεκινήσαμε με τους Γερμανούς τερματοφύλακες, πήγαμε στους πλάγιους μπακ (αριστεροί και δεξιοί), τους σέντερ μπακ (λίμπερο και στόπερ) και τώρα πιάσαμε τους μέσους (6άρια, 8άρια, 10άρια) των Πάντσερ...

* Σε αυτή τη λίστα... στριμώξαμε όλων των ειδών τους κεντρικούς χαφ. Holding-midfielders, destroyers, deep-lying playmeakers, playmakers!

* Οι πλάγιοι μέσοι-εξτρέμ θα μπουν στην επόμενη λίστα που θα είναι για εκείνους!

10. Χόρστ Ζιμάνιακ (1952-'67)
Μπορεί να μην είναι ευρύτερα γνωστός στις μέρες μας, αλλά ήταν ο κορυφαίος Γερμανός μέσος στο Β' μισό των 50ς, όταν και βρέθηκε τρεις φορές στην 10άδα της ψηφοφορίας για την «Χρυσή Μπάλα». Υπήρξε μεγάλος γυρολόγος για την εποχή του, δεν κατέκτησε κανέναν εθνικό τίτλο, αλλά με την Ιντερ πήρε το Πρωταθλητριών του 1964. Ηταν αμυντικός χαφ, μα ήξερε πολύ μπάλα και του άρεσε να προωθείται. Με την Εθνική (43/ 2) πήγε σε δύο Μουντιάλ (4η θέση το 1958).

9. Αντι Μέλερ (1985-'04)
Υπέροχο δαντελένιο 10άρι με τις εξαιρετικές 40άρες και την πολύ καλή οργάνωση του παιχνιδιού. Είχε πολύ εύκολα το γκολ και εκτελούσε τα φάουλ, κάνοντας μεγάλη καριέρα με Αϊντραχτ. Ντόρτμουντ (κυρίως), Γιουβέντους και Σάλκε. Με τη Γιούβε λοιπόν έφτασε στην κατάκτηση του UEFA (1993), αλλά με την Μπορούσια έκανε μαγικά. Σημαντικότερο όλων το Champions League και το το Διηπειρωτικό του 1997, αλλά και σε εγχώριο επίπεδο (2 πρωτ. 3 Κύπ., 2 Σούπερ Καπ). Φυσικά διέπρεψε και με το εθνόσημο (85/ 29), φτάνοντας στην κορυφή του κόσμου το 1990 και της Ευρώπης το 1996.

8. Μπάστιαν Σβαϊνστάιγκερ (2002-...)
Αν και είναι εν ενεργεία και δεν έχει κλείσει ακόμα τα 31 του, αξίζει και με το παραπάνω για τα όσα έχει πετύχει σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Πολυσύνθετος και δουλευταράς είτε ως 6άρι, είτε ως 8άρι. Μέχρι στιγμής έχει αγωνιστεί σε όλη την καριέρα του μόνο με τη Μπάγερν, με την οποία έχει επτά νταμπλ, από δύο Λιγκ Καπ, Σούπερ Καπ, το Champions League του 2013 (πήρε την ίδια χρονιά Σούπερ Καπ Ευρώπης, Μουντιάλ Συλλόγων) και ακόμα δύο χαμένους τελικούς (2010, 2012). Εκτός από εργάτης, είναι πολυεργαλείο με δυνατό σουτ και πολύ καλή αίσθηση του παιχνιδιού. Ετσι έγινε αναντικατάστατος και στην Εθνική (108/ 23), φτάνοντας στην κορυφή του κόσμου (2014) και στην 3η θέση δύο φορές (2006, 2010), ενώ έχασε στον τελικό του EURO το 2008. Για το 2013 μάλιστα ήταν ο κορυφαίος Γερμανός γενικότερα, ενώ βρέθηκε το 2010 στην καλύτερη 11άδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και συνεχίζει...

7. Ράινερ Μπόνοφ (1970-'83)
Διαβόητος για τα φαρμακερά φάουλ-βολίδες, τις μακρινές μπαλιές και τα σκληρά τάκλιν, ήταν το μεγάλο τρεχαντήρι των τεράστιων επιτυχιών της Εθνικής (53/ 9) στα 70ς. Εκείνος ήταν που κάλυπτε τα λάθη των παικταράδων των Πάντσερ στις κατακτήσεις του Μουντιάλ (1974) και των δύο EURO (1972, 1980, ενώ έχασε τον τελικό του 1976). Ειδικά το '74 ήταν ο νεότερος της αποστολής και έδωσε την ασίστ για το γκολ του Γκερτ Μίλερ στον τελικό με την Ολλανδία. Μέλος της τεράστιας Γκλάντμπαχ πανηγύρισε μαζί της τέσσερα πρωταθλήματα και από ένα Κύπελλο, Σούπερ Καπ. Σε διεθνές επίπεδο έφτασε στον χαμένο τελικό του Πρωταθλητριών (1977 έχασε και το Διηπειρωτικό), για να πάρει το UEFA του 1975, έχοντας ηττηθεί νωρίτερα στον τελικό του 1973. Αυτό το τρόπαιο το σήκωσε και με τη Βαλένθια (1980), με την οποία πήρε και Κύπελλο, όπως αργότερα και με την Κολωνία.

6. Στέφαν Εφενμπεργκ (1987-'2004)
Ολη η μαγεία και ταυτόχρονα η αυτοκαταστροφή του Τίγρη βρισκόταν στον επιθετικό, αντιφατικό χαρακτήρα του. Ηγέτης με τα όλα του, με μαγικές μπαλιές και μαεστρικό τρόπο στο να κατευθύνει το παιχνίδι, σίγουρα θα μπορούσε να έχει κάνει ακόμα πιο τέλεια καριέρα: τουλάχιστον με την Εθνική. Πέρασε δύο φορές από Γκλάντμπαχ (1 Κύπ.) και Μπάγερν και μία από Φιορεντίνα. Με τους Βαυαρούς το 2005 ψηφίστηκε στην καλύτερη 11άδα της ιστορίας τους. Ηταν ο MVP στην κατάκτηση του Champions League το 2001, έχοντας χάσει με μυθικό τρόπο στον τελικό δύο χρόνια νωρίτερα. Επίσης πήρε τρία πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα, τρία Λιγκ Καπ και έξι Σούπερ Καπ, αλλά και το Διηπειρωτικό του 2001. Με το Εθνόσημο αγωνίστηκε όμως μόλις 35 φορές (5 γκολ) και αυτό επειδή έκανε χειρονομίες στους Γερμανούς οπαδούς στο Μουντιάλ του 1994. Δυο χρόνια νωρίτερα είχε ηττηθεί στον τελικό του EURO. Με 109 κίτρινες κάρτες έχει το ρεκόρ της Μπουντεσλίγκα!

5. Μίχαελ Μπάλακ (1997-'12)
Αναμφίβολα ο κορυφαίος Γερμανός για την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Σίγουρα δεν ήξερε τη μπάλα του Εφενμπεργκ, αλλά ήταν μαζί με τον Ολιβερ Καν οι ηγέτες των Πάντσερ που κράτησαν κάτι παραπάνω από όρθιο το ποδόσφαιρο της χώρας σε μία όχι και τόσο λαμπρή περίοδο από άποψη ταλέντου. Πολλοί τον θεωρούν looser, αλλά μόνο τέτοιος δεν είναι, μιας και οδήγησε όχι τεράστιες ομάδες, σε σημαντικά επιτεύγματα. Οπως π.χ. τη Λεβερκούζεν του 2002 που έφτασε μισή ανάσα από το να γράψει ιστορία και έχασε στην τελευταία ανάσα πρωτάθλημα, Κύπελλο και Champions League, για να ονομαστεί ειρωνικά «Νεβερκούζεν». Αυτός ο πληθωρικός παίκτης (σ.σ. Μοναδικό μειονέκτημα ότι ήταν αργός) μπορούσε να παίξει με άνεση από κόφτης έως και δεύτερος επιθετικός. Εκανε τάκλιν με την ίδια άνεση που σκόραρε και ξεκίνησε εντυπωσιακά το 1998, κατακτώντας τη Μουνστεσλίγκα με την Καϊζερσλάουτερν του Οτο Ρεχάγκελ που μόλις είχε προβιβαστεί. Στη συνέχεια μεγαλούργησε σε Μπάγερν (3 νταμπλ, 1 Λιγκ Καπ) και Τσέλσι (1 πρωτ., Λιγκ Καπ, Σούπερ Καπ, 3 Κύπ.), με την οποία ηττήθηκε σε ακόμα έναν τελικό Champions League (2008). Με την Εθνική έχασε ακόμα δύο σπουδαίους τελικούς (Μουντιάλ 2002, EURO 2008) και είχε και την 3η θέση το 2006. Το θέμα όμως ήταν ότι πήγε σε αυτά τα ραντεβού την χώρα του. Καλύτερος Γερμανός γενικά σε τρεις χρονιές, βρέθηκε στην all star 11άδα σε τέσσερα μεγάλα διεθνή τουρνουά και αυτό λέει πολλά από μόνο του.

4. Βόλφγκανγκ Οβερατ (1962-'77)
Ο κορυφαίος παίκτης στην ιστορία της Κολωνίας που στην εποχή του ήταν σπουδαία ομάδα. Ο τρομερός αυτός playmaker έπαιξε σε όλη την καριέρα του μόνο σε αυτήν, οδηγώντας την σε ένα πρωτάθλημα και ένα Κύπελλο. Το πιο μνημειώδη του τα έκανε όμως με τα Πάντσερ. Με την Εθνική (81/ 17) τερμάτισε 2ος στο Μουντιάλ του 1966, 3ος το 1970 και φυσικά στην κορυφή το 1974, όταν και τοποθετήθηκε στην καλύτερη 11άδα του τουρνουά. Το υψηλής τεχνικής και ιδιαίτερα επιθετικό παίξιμο του τον έφεραν στην 5η θέση της «Χρυσής Μπάλας» του 1970.

3. Μπερντ Σούστερ (1978-'99)
Εκλεπτυσμένος, εκπληκτικός playmaker και holding midfielder με έφεση στο σκοράρισμα, έκανε τεράστια καριέρα, μα θα μπορούσε να έχει κάνει ακόμα σημαντικότερα πράγματα και να βρίσκεται ίσως και στην 2η θέση της λίστας. Δεν μπόρεσε όμως για δύο λόγους. Ο ένας ήταν ο «χασάπης» της Μπιλμπάο, Αντονι Γκοϊκοετσέα (σ.σ.: είχε διαλύσει το πόδι του Μαραντόνα), που τον τραυμάτισε πολύ σοβαρά το 1981 και ο άλλος ο εκλέκτορας της Δυτικής Γερμανίας, Γιουπ Ντέρβαλ, που δεν ήθελε στην Εθνική παίκτες εκτός Μπουντεσλίγκα. Ετσι ο Σούστερ έμεινε με μόλις 21 παρουσίες (4 γκολ) με το εθνόσημο και εκτός των μεγάλων ραντεβού των τριών τελικών σε Μουντιάλ (1982, 1986, 1990). Εκανε ωστόσο, σπουδαία πράγματα με Μπαρτσελόνα (1 πρωτ., 3 Κύπ., 1 Σούπερ Καπ, 2 Λιγκ Καπ, το Κυπελλούχων του 1982, μα έχασε τον τελικό του Πρωταθλητριών το 1986), Ρεάλ (2 πρωτ., 1 Κύπ., 1 Σούπερ Καπ) και Ατλέτικο (2 Κύπ.). Στην Ισπανία γενικά ανακηρύχθηκε τρεις φορές κορυφαίος ξένος, ενώ στην «Χρυσή Μπάλα» βρέθηκε 2ος (1980) και 3ος (1981, 1985). Τουλάχιστον πρόλαβε με την Εθνική να κατακτήσει το EURO του 1980, όπου και βρέθηκε στην MVP 11άδα του τουρνουά.

2. Γκίντερ Νέτσερ (1963-'77)
Από πάρα πολλούς ιστορικούς της μπάλας θεωρείται ένας από τους κορυφαίους πασέρ ever στον κόσμο. Ηταν ένα ατόφιο 10άρι, ένας εκπληκτικός playmaker που είχε ως σήμα κατατεθέν τις τρελές 40άρες μπαλιές ακριβείας, ενώ περνούσε τις κάθετες από την τρύπα της βελόνας. Εζησε το ξεκίνημα της μεγάλης Γκλάντμπαχ (2 πρωτ. 1 Κύπ. και έναν χαμένο τελικό UEFA το 1973) και πέρασε μία τριετία στη Ρεάλ Μαδρίτης (2 πρωτ., 2 Κύπ.). Παραδόξως, με την Εθνική δεν έκανε την πορεία που του έπρεπε. Ο θρύλος της εποχής τον θέλει να βρίσκεται σε μεγάλη κόντρα με τον Μπεκενμπάουερ, ο οποίος έκοβε και έραβε στα Πάντσερ και έθετε βέτο να μένει εκτός ο Νέτσερ. Ακόμα και έτσι όμως κατέκτησε το EURO του 1972, ενώ στο νικηφόρο Μουντιάλ του 1974 ήταν αναπληρωματικός. Κορυφαίος Γερμανός δύο φορές, βρέθηκε 2ος στην «Χρυσή Μπάλα» του 1972, ενώ το 1992 η UEFA τον τοποθέτησε στην κορυφαία 11άδα όλων των εποχών για την Ευρώπη. Εχει ανακηρυχθεί ως ο Νο1 στην ιστορία της Γκλάντμπαχ.

1. Λόταρ Ματέους (1979-'00)
Κανονικά ο Superman δεν μπορεί να χωρέσει σε συγκεκριμένη κατηγορία: είναι μία μόνος του. Ενας από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών ανεξαρτήτου θέσης. Επαιξε σε πέντε Μουντιάλ (μόνο αυτός και ο Μεξικανός πορτιέρο, Καρβαχάλ) και με 150 συμμετοχές (23 γκολ) είναι αξεπέραστος με τη φανέλα της Εθνικής. Εκείνος την οδήγησε στην κατάκτηση του 1990, για να βραβευτεί με την «Χρυσή Μπάλα». Ασταμάτητο τρέξιμο, τρομερός εγκέφαλος, απίστευτη ηγετική μορφή, σουτάρα, κάθετη πάσα, μακρινές μπαλιές, αλλά και τάκλιν και τσαμπουκάς και μαεστρική οργάνωση. Απλά τα είχε όλα, τα έκανε όλα και βρέθηκε με την ίδια επιτυχία 10άρι, 8άρι, 6άρι και σέντερ μπακ. Ξεκίνησε με τη Γκλάντμπαχ, έκανε δύο θητείες στη Μπάγερν (7 πρωτ., 3 Κύπ., 1 Σούπερ Καπ, 3 Λιγκ Καπ), με την οποία έχασε δύο τελικούς Πρωταθλητριών (1987, 1999), αλλά πήρε το UEFA (1996) και φυσικά την Ιντερ, όπου σχημάτισε τη μυθική γερμανική τριπλέτα (με Μπρέμε, Κλίνσμαν). Με τους Νερατζούρι πήρε το πρωτάθλημα των ρεκόρ (1989), το Σούπερ Καπ και το UEFA (1991). Στην Εθνική όμως δοξάστηκε γενικότερα, σηκώνοντας το EURO του 1980 και χάνοντας δύο τελικούς Μουντιάλ (1982, 1986). Το ότι έπαιξε δηλαδή σε τρεις διαδοχικούς τελικούς δεν έχει προηγούμενο! Η FIFA τον έχει συμπεριλάβει στους 100 καλύτερους της.

Follow me: @jorgekaraman

* Επιλαχόντες ήταν οι Μάριο Μπάσλερ, Ολαφ Τον, Φέλιξ Μάγκατ