Αρχηγός, με το καλύτερο ποδόσφαιρο της καριέρας του

Αυτό που είδαμε στο τερέν από τον Τάσο Μπακασέτα στα πρώτα δύο παιχνίδια της Εθνικής στο Nations League ήταν μια συνέχεια της σεζόν που έκανε στην Τουρκία με την Τραμπζονσπόρ. Βεβαίως η ευστοχία που είχε σε αυτά τα δύο παιχνίδια (100% απέναντι στην Βόρεια Ιρλανδία, 50% στο Κόσοβο) δεν ήταν η συνηθισμένη του - διότι είναι εξωπραγματική. Οι υπόλοιποι δείκτες της απόδοσής του όμως, δηλαδή το ποσοστό επιτυχημένων ενεργειών, η ακρίβεια στις μεταβιβάσεις, η αποτελεσματικότητα στις μονομαχίες, οι επανακτήσεις κατοχής της μπάλας, ήταν βγαλμένοι από την φετινή σεζόν του. Ο Μπακασέτας έφυγε από την Τουρκία ως πρώτος επιθετικός χάφ σε ασίστ για σουτ, δεύτερος σε πάσες - κλειδιά, πρώτος σε επιτυχημένες πάσες στο επιθετικό τρίτο, δεύτερος σε επανακτήσεις κατοχής της μπάλας, πέμπτος σε ασίστ.

Με άλλα λόγια έρχεται από μια σεζόν που φωνάζει ότι στα 29 του παίζει το καλύτερο ή το πιο παραγωγικό ποδόσφαιρό του. Τη σεζόν που τον βρίσκει στην κορυφή των Ελλήνων που έπαιξαν σε οποιαδήποτε θέση της επίθεσης.

Όλα τα παραπάνω είναι λόγοι για να θαυμάζεις την σεζόν και τις αγωνιστικές επιδόσεις του, και είναι λόγοι για να τον λατρεύουν οι οπαδοί της - Πρωταθλήτριας πλέον - Τραμπζονσπόρ. Σε αυτό το κείμενο όμως θα αναφερθώ στους λόγους που χαίρομαι που είναι αρχηγός της Εθνικής Ομάδας, δηλαδή στη νοοτροπία του.

Ο Μπακασέτας, ένα παιδί σκληραγωγημένο σε μια πορεία γεμάτη από μετακινήσεις, το οποίο δεν βρήκε πολλές φορές υγιές ποδοσφαιρικό περιβάλλον για να έχει το προνόμιο να αφοσιώνεται στο ποδόσφαιρο κατάφερε να αποβάλει όλα τα τοξικά στοιχεία και να κρατήσει μόνο τα καλά στοιχεία, την ίδια ώρα που κατάφερε να δυναμώσει πνευματικά μέσα από όλες τις περιπέτειες και να χτίσει τη νοοτροπία του.

Στην Εθνική Ομάδα ο Μπακασέτας άρχισε να καλείται το 2016, δηλαδή δύο χρόνια μετά το τέλος της χρυσής εποχής της. Δεν πρόλαβε δηλαδή να μυηθεί στη νοοτροπία των προηγούμενων - αυτών που είχαν κάνει τις επιτυχίες και είχαν το “εγχειρίδιο”. Η στάση του εντός αγωνιστικού χώρου και ο δημόσιος λόγος του έξω από αυτόν έδειχναν καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της περίπου εξαετίας ότι αυτό το παιδί σκέφτεται με καθαρό μυαλό, κάνει κριτική, κάνει αυτοκριτική, αναλαμβάνει ευθύνες και νοιάζεται για να δει την Εθνική να ξαναγίνεται ομάδα. Αυτά τα στοιχεία είχε διακρίνει ο Τζον Φαν’τ Σχιπ και τον ήθελε αρχηγό. Τα ίδια στοιχεία προφανώς διακρίνει τώρα ο Γκας Πογέτ, που χαίρεται να τον έχει αρχηγό. Στην διάρκεια αυτών των “άρρωστων χρόνων” της Εθνικής δεν ήταν καθόλου εύκολο για έναν ποδοσφαιριστή να κρατήσει υγιή νοοτροπία και να μη διαβρωθεί από την αρρώστια των αποδυτηρίων.

Από τον πρώτο του καιρό στην Εθνική Ομάδα ο Μπακασέτας συμπεριφερόταν σαν να αποτελεί μια συνέχεια των προηγούμενων γενιών στο κομμάτι της νοοτροπίας. Φυσικά μόνος του δεν θα μπορούσε να αλλάξει τη νοοτροπία της Εθνικής. Στην διάρκεια της τελευταίας περίπου 3ετίας όμως που άρχισαν να πληθαίνουν οι συμπαραστάτες, δηλαδή που μέσα από την ανανέωση εμφανίστηκαν παιδιά με καλύτερη νοοτροπία σε σχέση με την παρουσία τους στην Εθνική, η φωνή του Μπακασέτα άρχισε να ακούγεται, να εισακούγεται περισσότερο. Αυτό το καταλάβαινες καλά από τον καιρό του Φαν’τ Σχιπ. Χάρη στις προσπάθειες αρκετών ποδοσφαιριστών επανήλθε στην Εθνική η συλλογική κουλτούρα, το ομαδικό πνεύμα. Και σήμερα που σε αυτά τα στοιχεία προστίθεται η νοοτροπία νικητή του Γκας Πογέτ, κάτι πάει να συμβεί.

Για τον Μπακασέτα και μια σειρά από συνομηλίκους του αυτή εδώ η “νέα αρχή” με τον Πογέτ μπορεί να αποτελεί και την τελευταία μεγάλη ευκαιρία τους να πετύχουν κάτι που έχει να συμβεί στην Εθνική προτού φορέσουν αυτοί τη φανέλα της - να ξαναβρεθεί στην τελική φάση μιας μεγάλης διοργάνωσης. Και επειδή σήμερα στην Εθνική υπάρχουν αρκετά παιδιά σαν τον Μπακασέτα, που βάζουν το “εγώ” κάτω από το “εμείς” και παίζουν για τον συμπαίκτη και όχι για την ατομική διάκριση ή για να βγάλουν την ευθύνη από πάνω τους, εύχομαι να τα καταφέρουν ώστε να δημιουργήσουν ένα επιτυχημένο παράδειγμα για τις επόμενες γενιές. Διότι πια έχουν τόσο ξεθωριάσει οι μεγάλες επιτυχίες, που έχουμε ξεχάσει πώς γίνονταν.

Αυτό τον καιρό, που τα ρεπορτάζ καταγράφουν το ενδιαφέρον αρκετών ευρωπαϊκών ομάδων για να τον αποκτήσουν, εύχομαι πράγματι αυτό να συμβεί προκειμένου ο Μπακασέτας να προλάβει να ζήσει ένα από τα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Όχι μόνο επειδή του “αξίζει” μετά από όλο αυτό το “αγροτικό” που έκανε μέχρι σήμερα στην καριέρα του, αλλά και διότι ένα παιδί με τόσο καλή νοοτροπία στην περίπτωση που λάβει ακόμη καλύτερες παραστάσεις θα επιστρέψει κάποτε στην Ελλάδα με μυαλό και εμπειρία για να επηρεάσει το ελληνικό ποδόσφαιρο προκειμένου να αλλάξει.