Ο Ολυμπιακός μπορεί να δει τον καλύτερο Σωκράτη που είδαμε ποτέ

Θυμάμαι σαν να είναι χθες έναν αγώνα που έγινε πριν από 24 χρόνια, τον Μάρτιο του 1997· τον αγώνα της ΑΕΚ απέναντι στην Παρί Σεν Ζερμέν για το Κύπελλο Κυπελλούχων, μια διοργάνωση που δεν υπάρχει πια. Γιατί να θυμάμαι ένα 0-0; Επειδή στο Parc des Princes είδα την καλύτερη εμφάνιση του καλύτερου Ελληνα αμυντικού που γνώρισα στο ποδόσφαιρο, του Στέλιου Μανωλά.

Εκείνη την εποχή ο Μανωλάς βάδιζε προς την συμπλήρωση των 36 του χρόνων. Κι ερχόταν από ένα περιπετειώδες καλοκαίρι, εκείνο της αποχώρησης του Ντούσαν Μπάγεβιτς από την ΑΕΚ, κατά του οποίου τη διάρκεια ο διεθνής αμυντικός ζύγιζε την απόφαση να αποσυρθεί από την ενεργό δράση με συνέπεια να κάνει ελλιπή προετοιμασία.

Στα 36 του ένας αμυντικός να πραγματοποιεί την καλύτερη εμφάνισή του, απέναντι στον Λεονάρντο και τον Ραϊ, τον αδερφό του Σόκρατες, στην έδρα της κατόχου του τροπαίου, η οποία εκείνη τη σεζόν έφτασε πάλι μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης; Σε στιγμές του παιχνιδιού έμενες με την εντύπωση ότι αμυνόταν ένας εναντίον όλων, και μάλιστα ότι το έκανε με τέτοια άνεση που να μην φθείρεται, να μην κουράζεται και να αποδίδει στην ίδια ένταση σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού.

“Τα καλύτερά μου παιχνίδια τα έκανα πολύ μετά τα 30. Τα καλύτερα χρόνια του κεντρικού αμυντικού είναι μετά τα 30”, μου έλεγε τότε ο Στέλιος Μανωλάς, κι εγώ, στα 24 μου, νόμιζα ότι υπερβάλει για να δώσει κουράγιο στον εαυτό του ή για να πείθει τους γύρω του ότι δεν έχει έρθει ο καιρός για να βγάλει τα ποδοσφαιρικά παπούτσια.

Αυτή η ιστορία ήρθε πολύ έντονα στο μυαλό μου στο άκουσμα της είδησης σχετικά με την απόφαση που πήρε ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος να επιστρέψει στην Ελλάδα και την απόφαση του Ολυμπιακού να επενδύσει ένα πολύ ακριβό συμβόλαιο επάνω του. Σε μια σεζόν αχρησίας, και σε μια εποχή που παραμένει εκτός Εθνικής Ομάδας, δημιουργείται μια αίσθηση ότι τα καλά χρόνια ο Σωκράτης τα έχει πίσω του, και γι’ αυτό δημιουργείται και μια αμφιβολία σχετικά με το αν έκανε ή όχι καλά ο Ολυμπιακός που επένδυσε περίπου 1.5 εκατ. € ετησίως σε έναν ποδοσφαιριστή χωρίς συμμετοχή στη σεζόν που διανύουμε.

Κανείς μας δεν μπορεί να ξέρει τι του πήγε στραβά στη συνεργασία με τον Μικέλ Αρτέτα και τον οδήγησε στην αχρησία. Στην υπόθεση αυτή όμως κάποιος που έχει παρακολουθήσει αρκετά την πορεία του στην Άρσεναλ τείνει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Σωκράτης πλήρωσε ακριβά την παραπάνω από προβληματική περίοδο που διανύει ο σύλλογος και λιγότερο την δική του αγωνιστική εικόνα.

Η απουσία του από τους αγώνες της Άρσεναλ και της Εθνικής δημιούργησαν μια μεγάλη δοκιμασία για έναν ποδοσφαιριστή που ήταν μαθημένος να παίζει. Ο Παπασταθόπουλος όμως είναι πολύ δυνατός πνευματικά. Και αυτή δεν είναι η πρώτη, αλλά η δεύτερη φορά που δοκιμάζεται. Από τα ψηλά (Μίλαν) είχε ξαναβρεθεί στα χαμηλά (στην Τζένοα και από εκεί στην Βέρντερ), και γύρισε με το σπαθί του στο κορυφαίο επίπεδο (Ντόρτμουντ). Και επειδή έμαθε να δουλεύει σωστά από τα εφηβικά του χρόνια και έκανε προσεκτική ζωή καθ’ όλη τη διάρκεια της 15ετίας που αγωνίζεται στο υψηλό επίπεδο, στο μυαλό κάποιου που έχει μελετήσει την πορεία του δεν μένει αμφιβολία σχετικά με το αν είναι ή όχι ικανός να επαναφέρει τον εαυτό του στο επίπεδο που βρισκόταν μέχρι και πριν από ενάμισι χρόνο.

Η επιλογή που έκανε ο Παπασταθόπουλος σε αφήνει να μαντέψεις τα κίνητρά του. Ένα παιδί που ερχόταν από ευκατάστατη οικογένεια προτού παίξει ποδόσφαιρο και υπογράφει καλά και μεγάλα συμβόλαια εδώ και μια 10ετία αποκλείεται να αποφάσισε με πρώτο κριτήριο τα χρήματα. Άλλωστε εύκολα κανείς φαντάζεται ότι αν άλλαζε ήπειρο ο Σωκράτης θα μπορούσε να μαζέψει σε 1,5 χρόνο περισσότερα από όσα θα πάρει από τον Ολυμπιακό μέχρι το καλοκαίρι του 2023. Αν ήθελε να “βολευτεί” επειδή έχει αποφασίσει να βάλει άλλα πράγματα σε προτεραιότητα και όχι το ποδόσφαιρο, ο Παπασταθόπουλος θα μπορούσε να επιλέξει μια μεσαία ή και μικρομεσαία ομάδα του ιταλικού, του γερμανικού ή του ισπανικού πρωταθλήματος. Επιλέγοντας την ομάδα στην οποία θα νιώθει τη μεγαλύτερη πίεση, ο Σωκράτης φωνάζει ότι θέλει να επανέλθει στο προηγούμενο επίπεδο. Θέλει να παίξει στο Champions League, θέλει περιβάλλον που να τον προκαλεί να αποδώσει στο υψηλότερο επίπεδο. Και, όσο μπορώ να “διαβάσω” τη σκέψη ενός ποδοσφαιριστή που παρακολοθώ από τον πρώτο του καιρό ως επαγγελματία στην ΑΕΚ, κοντά σε αυτά ο Σωκράτης πρέπει να βάζει στο μυαλό και την επιστροφή στην Εθνική Ομάδα, με την οποία δεν έχει τελειώσει καλά.

Μπορεί να αποδειχθεί ρεαλιστική η προσδοκία του Ολυμπιακού να δει στην άμυνά του έναν στόπερ του επιπέδου της Premier League; Επιστρέφουμε στην αρχή του συλλογισμού μου: στα 32 του, ένας κεντρικός αμυντικός έχει μεγαλύτερη επίγνωση από ποτέ. Είναι καλύτερος από ποτέ στο διάβασμα του παιχνιδιού, ικανότερος από ποτέ στη λήψη των αποφάσεων. “Κουράζομαι λιγότερο, διότι πλέον δεν τρέχω άσκοπα”, μου έλεγε 24 χρόνια πίσω ο Στέλιος Μανωλάς, σε μια εποχή που δεν υπήρχε τεχνολογία για να μετρήσει τον αριθμό και την ένταση των σπριντ. “Κάνω λιγότερα και μικρότερα σπριντ, κι όμως είμαι πιο συχνά από ποτέ εκεί που πρέπει την στιγμή που πρέπει”, μου εξηγούσε. “Παίζω και τρέχω με το μυαλό”.

Ακόμη και χωρίς την υποστήριξη της σημερινής τεχνολογίας, που αναλύει τα πάντα και τεκμηριώνει τις αποφάσεις, διότι μέσα από τέτοιες διαδικασίες λαμβάνεται πλέον η απόφαση ενός προπονητικού επιτελείου για την επιλογή ενός ποδοσφαιρσιτή, είναι εύκολο να απαντήσεις ότι ναι, ο Ολυμπιακός μπορεί βάσιμα να προσδοκά ότι ο Παπασταθόπουλος θα κάνει με τη φανέλα του τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας του. Διότι είναι φανερό ότι γι’ αυτό αποφάσισε να αποδεχθεί την πρόταση που τον προκαλούσε περισσότερο με όρους αγωνιστικούς. Επέστρεψε στην Ελλάδα όχι μόνο για να είναι με φίλους και να πάνε σε ελληνικό σχολείο τα παιδιά του, αλλά κυρίως επειδή αυτός, ο ελληνικός δρόμος του έδινε την καλύτερη προοπτική για να επιστρέψει στην κορυφή.