Ο Άρης έδειξε το σχέδιο του

Η αλήθεια είναι ότι, η ομορφιά της πρώτης εικόνας ήταν τόσο έντονη σε σημείο να απαιτείται διαχείριση συναισθημάτων. Στον επαγγελματικό αθλητισμό, αυτή καλύπτει όλη την αλφαβήτα, γιατί αν δεν χαλιναγωγήσεις τον ενθουσιασμό (που λογικά νιώθουν οι ποδοσφαιριστές του Άρη) μετά την εμφάνιση με τη Σάλκε, προφανώς θα δυσκολευτούν να διαχειριστούν και την απογοήτευση που θα προκαλέσει μια αντίθετη απόδοση. Το ζητούμενο δεν ήταν το αποτέλεσμα, ασχέτως του ότι κάθε επαγγελματίας θέλει να κερδίζει και στο τάβλι, όσο η παρουσίαση του αγωνιστικού σχεδίου. Μεταξύ της εικόνας και των προαναγγελθέντων πλάνων υπήρξε αρμονία σε βαθμό απόλυτης ταύτισης. Γιατί πράγματι είδαμε μια ομάδα με πνευμόνι και pressing, το οποίο προφανώς έβγαλε από τα νερά της και κοτζαμάν Σάλκε, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο.

Το επίπεδο ικανότητας αυτής της ομάδας θα διαπιστωθεί προϊόντος του χρόνου κι όταν τα επίσημα παιχνίδια θα αντικαταστήσουν τα φιλικά, εντούτοις, είναι απαραίτητο να συνυπολογίσει κανείς την εικόνα που παρουσίαζε ο Άρης πριν από έναν μήνα και την αντίστοιχη τωρινή. Είναι εξίσου αναγκαίο να λάβει υπόψη ότι δημιουργήθηκαν, γεμάτη ομάδα, συνθήκες εσωτερικού ανταγωνισμού και πληθώρα επιλογών, έπειτα από μια σεζόν κατά τη διάρκεια της οποίας ο Μίκαελ Ένινγκ μετρούσε κεφάλια για το μισό κομμάτι του γηπέδου, έχοντας συμβιβαστεί με τη λειψανδρία.

Τώρα, ο Γερμανός θα έχει ευχάριστους πονοκεφάλους, σαν αυτόν που λογικά του προκάλεσε ο Σάκιτς, στη συνεργασία του με τους Τζέγκο, Λούκας Σάσα στον άξονα της μεσαίας γραμμής. Ελλείψει του Χαβιέρ Ματίγια, ο Αυστριακός υπηρέτησε ρόλο δεξιού εσωτερικού χαφ, κούμπωσε με τους συμπαίκτες του και τα δικά του τρεξίματα έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην εύρεση ρυθμού στο pressing του Άρη. Δηλαδή, από τη μία πλευρά υπάρχει η ηρεμία, η δημιουργικότητα και η πάσα ακριβείας του Ισπανού και από την άλλη η χημεία που είχε ο Σάκιτς με τους άλλους αμυντικούς χαφ τόσο σε ρυθμό όσο και στην κάλυψη χώρων.

Παραμένοντας στους… πονοκεφάλους, το επίπεδο συνεργασίας του Τόνι Ντάτκοβιτς με τον Πέτρο Μπαγκαλιάνη ήταν αρκετά υψηλότερο του αναμενομένου. Ο πιτσιρικάς έδειξε την απειρία του στη φάση του γκολ της Σάλκε όχι μόνο λόγω κακής τοποθέτησης αλλά και γιατί με τον τρόπο αντίδρασής του, αφαίρεσε τη δυνατότητα στον Κροάτη να καλύψει το λάθος του. Πλην της συγκεκριμένης φάσης, ο Μπαγκαλιάνης είχε εξαιρετική παρουσία.

Γενικώς, ο Άρης παρουσίασε όλα τα στοιχεία που οφείλει να έχει μια σύγχρονη ομάδα. Μικρές αποστάσεις μεταξύ των γραμμών, εξαντλητικό pressing, έξυπνη κάλυψη χώρων, γρήγορος ρυθμός ανάπτυξης κι αυτός θα γίνει ακόμη εντονότερος όταν ο Μπρούνο Γκάμα θα βρει τα πατήματά του και ενταχθεί στο σύνολο ο Κριστιάν Λόπεθ.

Από την άλλη πλευρά, ο Άρης δεν σκόραρε, τούτο προφανώς πηγάζει από το γεγονός ότι για 60 λεπτά έπαιξε δίχως φορ, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία. Τόσο για τον Γιάννη Φετφατζίδη ο οποίος ήθελε κίνηση για να εκτελέσει, κυρίως όμως για τον Ντανιέλ Μαντσίνι. Δεν μπορώ να γνωρίζω τον τρόπο, αλλά ο Αργεντίνος θα πρέπει να προσθέσει τα τελειώματα στα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του. Είναι η κλασική περίπτωση παίκτη ο οποίος χύνει την καρδάρα με το γάλα, ευκαιρία σαν αυτή που έχασε χθες απώλεσε και στη διάρκεια των Playoffs. Δεν είναι finisher, το απέδειξε και σε μία φάση στο πρώτο ημίχρονο όπου προσπάθησε να περάσει την μπάλα ανάμεσα από τρεις παίκτες κι ενώ θα έπρεπε να εκτελέσει στην πρώτη επαφή. Η φετινή χρονιά δεν έχει αναγνωριστικό χαρακτήρα, όπως η περσινή, αλλά θα πρέπει να αποδείξει ότι ορθώς η ομάδα προχώρησε στην επένδυση του περασμένου καλοκαιριού.

Ανεξάρτητα από την αγωνιστική βελτίωση που θα παρουσιάσει ο Άρης στο προσεχές διάστημα, ένας τομέας που απαιτεί μεγάλη δουλειά είναι η νοοτροπία. Ο επαγγελματίας κρίνεται κάθε μέρα μέσα από το επίπεδο δουλειάς του και ανεξαρτήτως αντιπάλου. Η νοοτροπία του Άρη στο φιλικό παιχνίδι με τη Σάλκε δεν είχε καμία σχέση με αυτή που είχε απέναντι στον Πανσερραϊκό. Μια ομάδα πρέπει να χτίζεται έχοντας ως βασικό άξονα την εξομοίωση όλων των αγώνων. Προφανώς το μυαλό ενός παίκτη επεξεργάζεται διαφορετικά ένα παιχνίδι με τη Σάλκε ή αυτό με την Άντερλεχτ που λογικά θα ακολουθήσει, αλλά αυτή η φιλοσοφία δεν αρμόζει σε ομάδες που θέλουν να πετύχουν. Και κυρίως σε ποδοσφαιριστές οι οποίοι είναι αναγκαίο να διαισθανθούν ότι στο «Κλ. Βικελίδης» έχουν την ευκαιρία της καριέρας τους.