Μια χρονιά, παράδειγμα για όλα...

Συμπλήρωσε ένα χρόνο στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Μία σεζόν που κράτησε 12 μήνες για τον Ολυμπιακού στην Ευρώπη και είχε συνολικά 16 αναμετρήσεις. Οι έξι από αυτές κόντρα σε Αγγλους. Μία σεζόν που αν εξαιρέσει κανείς το ματς στο Βελιγράδι και το Μόναχο, ο Ολυμπιακός έχει κάνει από καλά ως εξαιρετικά ματς. Μία σεζόν που του προσέφερε πολλά, βαθμούς, αναγνώριση, χρήματα (πάρα πολλά χρήματα για ελληνικό club, αφού τα έσοδά του θα ξεπεράσουν τα 30 εκατ ευρώ) και εμπειρίες στους ποδοσφαιριστές του, αρκετοί από τους οποίους ανέβηκαν επίπεδο και ανέβασαν τη χρηματιστηριακή αξία τους...

Ο Ολυμπιακός από αυτή την πορεία έχει πολλά να κρατήσει και κάποια να διορθώσει ή να παραδειγματιστεί. Ας ξεκινήσουμε από τα λίγα αρνητικά. Εγώ δεν θα κάνω την εκτίμηση ότι ο Αλέν δεν κάνει ούτε για αναπληρωματικός στον Ολυμπιακό. Πιθανόν όντως να μην κάνει, αλλά δεν μπορώ να το γράψω με σιγουριά, διότι έχει παίξει ελάχιστα ματς και κανένα σημαντικό. Ηταν λάθος του Μαρτίνς που δεν είχε έναν δεύτερο τερματοφύλακα όλη τη σεζόν, κάπως ζεστό. Δεν υπάρχει ομάδα στην Ευρώπη που φτάνει σε αυτό το επίπεδο, και όλα μα όλα τα κρίσιμα ματς, του πρωταθλήματος, του Κυπέλλου και της Ευρώπης να τα παίζει με έναν τερματοφύλακα. Καμία. Αν δεν εμπιστεύεται κανέναν από τους αναπληρωματικούς, αυτό θα έπρεπε να έχει διορθωθεί τον Γενάρη, αν όχι, τότε ο Αλέν θα έπρεπε να έχει παίξει τουλάχιστον 15 ματς μέσα στη σεζόν... Οχι 7 στο σύνολο, τα τέσσερα στο Κύπελλο (2 με Καλαμάτα και 2 με Λαμία). Στη ρεβάνς με τη Γουλβς το δικό του σοβαρό λάθος ήταν αυτό που στοίχισε την πρόκριση ως ένα βαθμό, αλλά φτάσαμε στις αρχές Αυγούστου για να παίξει ο αναπληρωματικός τερματοφύλακας του Ολυμπιακού το πρώτο ματς της καριέρας του που η μπάλα έκαιγε...

Η ρεβάνς με τη Γουλβς και η διαιτησία

Εκτός από το λάθος του Αλέν όμως τον Ολυμπιακό τον χτύπησε και η ατυχία. Διότι ατυχία είναι για χιλιοστά ο ώμος του Ελ Αραμπί να είναι πιο μπροστά από τον τελευταίο αμυντικό της Γουλβς. Εδώ ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά και ας αφήσουμε στην άκρη όλους εκείνους τους δημοσιογράφους που φορούν φουστανέλες όταν μιλούν ή γράφουν για ελληνικά ματς. Το VAR είναι τεχνολογία. Υπολογιστής που δεν κάνει λάθος, που έχει συντεταγμένες του γηπέδου και μετράει ακόμη και τα χιλιοστά. Δεν είναι μία γραμμή που μπαίνει από ανθρώπινο χέρι, όπως συμβαίνει με τις γραμμές στις τηλεοπτικές μεταδόσεις. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όντως ο ώμος του Ελ Αραμπί είναι πιο μπροστά για χιλιοστά ή εκατοστά. Ναι, δέχομαι όλες αυτές τις απόψεις που λένε ότι αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο, ότι χάνεται η ουσία του κανονισμού που λέει η αμφιβολία στον επιτιθέμενο και όλα τα σχετικά. Ισχύουν 100%, αλλά αυτό είναι το VAR, δεν κοιτάζει το πνεύμα του νόμου, αλλά τα χιλιοστά και τα βρίσκει και καλώς ή κακώς, το βάλαμε το VAR στην ποδοσφαιρική ζωή μας. Ολα τα υπόλοιπα περί κλεψιάς κ.τ.λ.π είναι αστειότητες.

Αντιθέτως ο Ολυμπιακός σωστά φωνάζει για πέναλτι στο μαρκάρισμα του Μπολί στον Ελ Αραμπί. Αν δίνεις πέναλτι στο χέρι του Αλέν στην πλάτη του Ποντένσε, τότε σίγουρα είναι πέναλτι το χέρι του Μπολί στην πλάτη του Ελ Αραμπί την ώρα μάλιστα που ο φορ του Ολυμπιακού κάνει άλμα και είναι στον αέρα, συνεπώς και η παραμικρή επαφή του χαλάει την ισορροπία. Δύο μέτρα και δύο σταθμά σε αντίστοιχες φάσεις από τον Πολωνό και αυτό ήταν και το μοναδικό μεγάλο λάθος του. Εχει και κάτι άλλα λαθάκια σε κίτρινες που έδωσε ή δεν έδωσε, αλλά δεν έκριναν τίποτα. Φυσικά για την φάση του Τσιμίκα δεν υπάρχει μαρκάρισμα που να συνιστά την εσχάτη των ποινών, ούτε προφανώς έπρεπε να το δώσει γιατί δεν είχε δώσει το προηγούμενο. Αυτά είναι αστεία πράγματα. Ένα πολύ σοβαρό λάθος έχει ο Πολωνός, τον μη καταλογισμό πέναλτι στο μαρκάρισμα του Μπολί στον Ελ Αραμπί. Και δικαίως ο Ολυμπιακός γκρινιάζει και για την εικόνα με τα ball boys όσο πηγαίναμε προς το τέλος του ματς που είχαν εξαφανιστεί. Αυτό όμως προσβάλει τη Γουλβς και δεν αφορά τον διαιτητή.

Η απόδοση του Ολυμπιακού στο “Molineux”

Η εμφάνιση της ομάδας του Πέδρο Μαρτίνς στη ρεβάνς με τη Γουλβς αν εξαιρέσει κανείς τα πρώτα 15 λεπτά ήταν εξαιρετική. Ομάδα γεμάτη ενέργεια, αυτοπεποίθηση, ιδέες, που ήταν καλύτερη εμφανώς από την 7η ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ. Ο Ολυμπιακός έπαιξε στην έδρα της Γουλβς με τρία διαφορετικά συστήματα. Με 4-3-3 ξεκίνησε, στο δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε με 4-2-3-1 και τελείωσε το ματς με 4-4-2 και τον Φορτούνη “οκτάρι”. Ο Μαρτίνς έπαιξε όλα τα χαρτιά του, πήρε όλα τα ρίσκα, άδειασε όλη τη μεσαία γραμμή του, δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά έβγαλε από το ματς και τα τρία κεντρικά χαφ του. Τον Μπουχαλάκη στο ημίχρονο, τον Καμαρά στο 65' και τον Γκιλγιέρμε ένα τέταρτο πριν τη λήξη του ματς και αυτό δεν φάνηκε στον αγωνιστικό χώρο, παρά το γεγονός ότι ο Νούνο Εσπίριτο έβγαζε επιθετικούς και έβαζε χαφ για να πάρει τον χώρο του κέντρου και την κατοχή της μπάλας, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Ο Ολυμπιακός είχε τη μπάλα στα πόδια του, ήταν αυτός που απειλούσε, που έπαιζε, που έφτιαχνε ποδόσφαιρο και η Γουλβς αυτή που προσπαθούσε να αντέξει...

Πρέπει να είσαι σπουδαία ομάδα και εξαιρετικά δουλεμένη για να παίξεις μέσα σε ένα ματς τρία διαφορετικά συστήματα και να γίνεσαι καλύτερος. Πρέπει να έχεις μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό σου ως ομάδα και στους παίκτες σου ως προπονητής για να αφαιρείς από το παιχνίδι όλη την ραχοκοκαλιά της ομάδας (Καμαρά, Γκιλγιέρμε, Μπουχαλάκης) και αυτό να μην σου κοστίζει. Είναι πραγματικά κρίμα που ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε με τέτοια εμφάνιση και με τέτοια προσπάθεια σε εκτός έδρας παιχνίδι και χωρίς να ξεχνάμε ότι και στο πρώτο παιχνίδι έπαιξε για πάνω από μία ώρα με δέκα παίκτες και αυτό δεν φάνηκε...

Η συνολική παρουσία του στην Ευρώπη...

Δεν είναι όμως η ρεβάνς με τη Γουλβς που μας έδειξαν πόσο σπουδαία ομάδα έχει φτιάξει ο Μαρτίνς. Ο Ολυμπιακός έπαιξε 16 ευρωπαϊκά παιχνίδια, τα περισσότερα με ομάδες πολύ υψηλού επιπέδου και εκτός από αυτό στο Μόναχο και το ματς με τον Ερυθρό Αστέρα όταν έμεινε με 10 παίκτες, στα υπόλοιπα 14 ήταν από καλός ως εξαιρετικός. Στα δε έξι παιχνίδια που έπαιξε με τις αγγλικές ομάδες (Τότεναμ, Αρσεναλ και Γουλβς) ήταν εντυπωσιακός. Καλύτερος από την Γουλβς και ας αποκλείστηκε, ισάξιος της Αρσεναλ και απολύτως ανταγωνιστικός με την Τότεναμ, ακόμη και στην ήττα στο Λονδίνο με 4-2. Ελληνική ομάδα με 16 ευρωπαϊκά ματς σε μία σεζόν και τέτοια εικόνα, είναι σπουδαίο επίτευγμα. Έχει απόλυτο δίκιο ο Μαρτίνς που λέει ότι είναι υπερήφανος για ότι κατάφερε φέτος η ομάδα του στην Ευρώπη και κάθε δίκιο να πιστεύει ότι μπορούσε να πάει ακόμη πιο μακριά...

Είναι μία σπουδαία παρακαταθήκη για την επόμενη σεζόν αυτή η ομάδα και η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός έτσι όπως είναι δεν θέλει σπουδαία πράγματα για να ανέβει κι' άλλο επίπεδο και να κάνει ακόμη καλύτερη σεζόν στην Ευρώπη τη νέα χρονιά. Εναν ποιοτικό αντικαταστάτη του Ομάρ που φεύγει και έναν εξτρέμ υψηλού επιπέδου για να καλύψει το κενό του Ποντένσε που δεν καλύφθηκε τον περασμένο Γενάρη θέλει και τέλος. Τίποτα άλλο, αν φυσικά μείνει ο Χασάν και βέβαια αν δεν πούλησει ή πιο σωστά αν αντικαταστήσει με ισάξιους παίκτες τον έναν ή τους δύο βασικούς που ενδεχομένως να παραχωρήσει. Αν φύγει ο Σεμέδο για παράδειγμα, θέλει στόπερ προφανώς, αλλά έχει στο ρόστερ του έτσι κι' αλλιώς δύο καλούς στόπερ πλην του Πορτογάλου, αν φύγει ο Καμαρά, προφανώς θέλει αντικαταστάτη και μάλιστα αντίστοιχης ποιότητας, ενώ το ίδιο ισχύει και για τον Τσιμίκα ή τέλος πάντων όποιον βασικό παίκτη της ομάδας παραχωρήσει. Από εκεί και πέρα χρειάζεται ο Μαρτίνς να ανοίξει λίγο περισσότερο το ροτέισον του, γιατί φέτος ήταν μία σεζόν 12 μηνών ενώ η επόμενη λογικά θα είναι μία σεζόν 8 μηνών. Έχει μεγάλη διαφορά. Και θα έχει και παίκτες που θα έχουν κάνει μόλις δύο εβδομάδες διακοπές. Αλλά και η εμφάνιση κόντρα στη Γουλβς έδειξε για μία ακόμη φορά ότι ο φετινός Ολυμπιακός είναι μία πολύ καλή και φτιαγμένη σε σπουδαίες βάσεις ομάδα...