Η επιβεβαίωση του «δεν είμαι καλά»

Η Superleague επέστρεψε με κορυφαίες αποδόσεις και ειδικά στοιχήματα

Κάθε ήττα έχει το δικό της «μαύρο κουτί» κι αυτό στο «Καραϊσκάκη» απλά επιβεβαίωσε ότι ο Άρης δεν είναι καλά. Φάνηκε και στην πρεμιέρα των Playoffs απέναντι στον ΟΦΗ όπου το επίπεδο ποιότητας δύο ποδοσφαιριστών (Μπρούνο Γκάμα, Γιάννης Φετφατζίδης) ουσιαστικά «έκρυψε» τις αγωνιστικές αδυναμίες και τον βαθμό ανομοιογένειας του συνόλου, σε συνδυασμό με την κατάρρευση του αντιπάλου στα τελευταία 20 λεπτά του αγώνα. Μόνο που ο ΟΦΗ δεν είναι Ολυμπιακός κι αν απέναντι στους Κρητικούς τα ατομικά λάθη δεν είχαν βαρύ τίμημα, συνέβη το αντίθετο απέναντι στους Πειραιώτες. Τα προσωπικά λάθη είναι το μοναδικό πράγμα που δεν μπορεί να προβλέψει ένας προπονητής και στον χθεσινό αγώνα ήταν ένας από τους λόγους διαμόρφωσης αποτελέσματος. Το πιο ανησυχητικό στοιχείο όμως βρίσκεται αλλού…

Αντανακλά στην κατάσταση βασικών ποδοσφαιριστών και στην αμφιβολία για τον χρόνο που θα χρειαστούν έως ότου αποκτήσουν αγωνιστικό ρυθμό. Στη διάθεσή τους έχουν λιγότερες από εννιά ημερολογιακές ημέρες και μόλις ένα παιχνίδι. Γιατί ο φετινός Άρης δεν θα κριθεί στα Playoffs αλλά στον αγώνα της 24ης του Ιούνη απέναντι στην ΑΕΚ για το Κύπελλο. Στη μεγάλη εικόνα, φαίνεται το ερασιτεχνικό λάθος του Γιώργου Δεληζήση ή αυτό του Λούκας Σάσα στο 2ο γκολ του Ολυμπιακού. Και οι δύο έκαναν υποδοχή μπάλας εκεί που δεν έπρεπε. Και οι δύο όμως δεν είναι σε καλή αγωνιστική κατάσταση, γι’ αυτό είχαν κακές αντιδράσεις. Ειδικά αυτή του Δεληζήση ο οποίος καταπάτησε τους δικούς του κανόνες γιατί σε αντίστοιχες περιπτώσεις πάντα έδινε ένα… καντήλι στην μπάλα, έτσι, για τον φόβο των Ιουδαίων.

Στην επιστροφή του, ο Χαβιέρ Ματίγια ήταν σαν τον ορειβάτη των Ιμαλαΐων καθώς αγκομαχούσε να αντέξει τον ρυθμό του αγώνα, δεν μπορούσε να απαντήσει στην ποιότητα αλλά και στα αθλητικά χαρακτηριστικά των παικτών του Ολυμπιακού που αγωνίστηκαν στον άξονα. Καμία αποδέσμευση μπάλας, καμία ηρεμία στο παιχνίδι της ομάδας του, καμία αντίληψη χώρου και φυσικά η πάσα στον Λούκας Σάσα στο 2ο γκολ. Κι έτσι όπως είναι δομημένος ο φετινός Άρης, δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά, αν ο Ισπανός παρουσιάζει αυτή την αγωνιστική εικόνα.

Στην ίδια γραμμή βαδίζει και ο Μιχάι Κόρχουτ. Μετά την κακή εμφάνιση απέναντι στον ΟΦΗ, η αριστερή πλευρά ήταν και πάλι η χαρά του αντιπάλου. Οι περισσότερες τοποθετήσεις του ήταν λανθασμένες και η πλειοψηφία των φάσεων του αντιπάλου στο πρώτο ημίχρονο βγήκαν από τη δική του πτέρυγα. Τούτο δεν σημαίνει ότι το βάρος της ευθύνης ανήκει αποκλειστικά στον Ούγγρο καθώς πήρε ελάχιστες βοήθειες από τους συμπαίκτες του.

Σε κακό φεγγάρι είναι και ο Μπράουν Ιντέγε κι ας βρήκε δίχτυα έπειτα από τέσσερις μήνες. Η φάση του δευτέρου ημιχρόνου όπου βγήκε ένας εναντίον ενός του με τον Μπα και πήγε στη γραμμή του πλαγίου άουτ φανέρωσε έλλειψη αυτοπεποίθησης.

Συνολικά, ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα η οποία δεν «κουμπώνει» στα χαρακτηριστικά του Άρη. Γιατί δεν μπορεί να διαχειριστεί την ποιότητα και τον υψηλότερο βαθμό αθλητικότητας των τριών παικτών της μεσαίας γραμμής, σε συνδυασμό με τα ανεβάσματα των πλάγιων μπακ αλλά και το ύψος των στόπερ. Αν συγκρίνει κανείς τα πρώτα ημίχρονα των δύο τελευταίων αγώνων των δύο ομάδων θα αντιληφθεί ότι το μόνο που έλειπε ήταν το… καρμπόν. Και στον αγώνα της κανονικής διάρκειας ο Άρης είχε 1-2 φάσεις με κορυφαία ένα δοκάρι του Λάρσον, αλλά μετά το πρώτο 20πτο ουσιαστικά εξαφανίστηκε από το γήπεδο. Τότε δέχθηκε δύο γκολ σε δύο λεπτά (22’ και 24’), χθες ο ίδιος φρόντισε να συρρικνώσει τον χρόνο μέσα από τα ατομικά λάθη. Γενικά όμως, κάθε κατεβασιά του Ολυμπιακού από το 25’ και μετά «μύριζε» γκολ. Δηλαδή, η κατάληξη της φάσης δεν διαμορφώθηκε από το επίπεδο ανασταλτικότητας του Άρη αλλά από την αποτελεσματικότητα των παικτών του Πέδρο Μαρτίνς.

Γενικώς όμως, ο Μίκαελ Ένινγκ μάλλον θα πρέπει να προσαρμόσει την τακτική του στην πραγματική αγωνιστική κατάσταση των παικτών του. Δεκτή η επιθετική νοοτροπία, δεκτός και ο πόθος για ένα σπουδαίο αποτέλεσμα, αλλά τα πραγματικά (αγωνιστικά) κυβικά του Άρη δεν συμβαδίζουν με τον τρόπο λειτουργίας της επιθετικής γραμμής σε συνθήκες άμυνας αλλά και τις αποστάσεις μεταξύ των γραμμών. Πιέζοντας τα στόπερ του Ολυμπιακού ή τον Σα από το ύψος της γραμμής της περιοχής του αντιπάλου είναι αφέλεια. Ειδικά όταν μένεις από δυνάμεις και δεν μπορείς να δώσεις βοήθειες στους παίκτες της μεσαίας γραμμής. Κι όταν η άμυνα δεν λειτουργεί σωστά από την κορυφή της επίθεσης, δεν θα αλλάξει κάτι φτάνοντας στη βάση αυτής. Σε τελική ανάλυση, η συνέπεια που έδειξε ο Άρης στον ανασταλτικό τομέα στη διάρκεια της χρονιάς δεν ήταν αποτέλεσμα της ατομικής ποιότητας της τετράδας της άμυνάς του, αλλά συνολικού τρόπου λειτουργίας της 11αδας.
...