Όταν η εικόνα επισκιάζει το αποτέλεσμα

Λάρισα - Λαμία με Novi Specials

Κάθε νίκη έχει την αξία της, έστω κι αν αυτή δε συνοδεύεται από χαμόγελο, όπως η χθεσινή του Άρη απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης. Προφανώς θα χρησιμοποιηθεί ο απολογισμός των δέκα βαθμών (στους τελευταίους τέσσερις αγώνες) ως απόδειξη αγωνιστικής βελτίωσης, μόνο όμως που στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει η ρήση περί του παραπλανητικού χαρακτήρα των αριθμών, γιατί η εικόνα είναι πιο ισχυρή. Αυτή αναδεικνύει μια προβληματική ομάδα, από την οποία δεν μπορείς να ξέρεις τι πρέπει να περιμένεις. Εκεί που σε υποχρεώνει να την αγαπήσεις, έρχεται η στιγμή που δεν σου κάνει η καρδιά να τη βλέπεις. Σπουδαιότερο πειστήριο από τον αγώνα με τον Αστέρα Τρίπολης, κυριολεκτικά, δεν μπορεί να βρεθεί.

Από το εκρηκτικό πρώτο 35πτο και την (ψευδ)αίσθηση ότι έμεινε πίσω η «αγγαρεία» της Νέας Σμύρνης, ακολουθεί ένα 60λεπτο όπου άπαντες είναι στα χαμένα. Από τους ποδοσφαιριστές που επέτρεψαν να χαθούν οι δομές της ομάδας, σε σημείο να νιώθεις ότι βλέπεις ποδόσφαιρο αλάνας, αλλά και από τον προπονητή (Μίκαελ Ένινγκ) ο οποίος διατηρούσε την ψυχραιμία του, άφησε να περάσουν ολόκληρα 25 αγωνιστικά λεπτά και δεν προχώρησε στην παραμικρή ενέργεια για να αλλάξει τον ρου του αγώνα.

Στη συνέντευξη Τύπου, ο Γερμανός τεχνικός δεν έδωσε πειστική απάντηση, επικαλέστηκε την αποβολή του Φαμπιάν Έμαν, υποψιάζομαι όμως ότι μέσα του είχε άλλη απάντηση. Γιατί, το ότι ο Άρης διατήρησε την πρωτοπορία έχοντας μόλις 20% κατοχή μπάλας και με το 80% στα πόδια του Αστέρα (στο δεύτερο ημίχρονο) δεν ήταν προϊόν της δικής του σωστής αμυντικής λειτουργίας, αλλά της ανικανότητας του Αστέρα στην αξιοποίηση των ευκαιριών με βασική εικόνα το… ζεϊμπέκικο του Μπαράλες (σχεδόν) σε κενή εστία και απόσταση 2-3 μέτρων.

Ο Άρης έχει λόγους να χαρεί για τη βαθμολογική αναρρίχηση, την επιστροφή σε τροχιά 6αδας, αν όμως επικρατήσει ρεαλισμός, όλοι πρέπει να αντιληφθούν ότι το καράβι δεν θα πάει πουθενά μ’ αυτήν την εικόνα, δεν πρόκειται για να αγκυροβολήσει σε ασφαλές λιμάνι, αλλά θα περιπλανιέται στα πελάγη περιμένοντας τη φουρτούνα.

Αν ο Αστέρας (κατά δήλωση του προπονητή του) πρέπει να αναλύσει τι έγινε στα πρώτα 35 λεπτά κι έδειχνε η χειρότερη ομάδα που πέρασε από το «Κλεάνθης Βικελίδης», το ίδιο οφείλει να κάνει ο Άρης και στην προκειμένη περίπτωση τα αγωνιστικά λεπτά είναι πολλαπλάσια. Γιατί είναι 60 τα χθεσινά, 75 αυτά της Νέας Σμύρνης, καμιά 50αρα με τον Παναιτωλικό και πάει λέγοντας.

Στη συνέντευξη Τύπου, ο Μίκαελ Ένινγκ παραδέχθηκε ότι δεν έχει αποκτήσει σαφή εικόνα για τους παίκτες του, ούτως ώστε να είναι σε θέση να εκτιμήσει αν έχουν φτάσει στο pick της απόδοσής του. Τούτο είναι λογικό, αλλά οι τομές που δεν έκανε νωρίτερα (στον αγώνα με τον Αστέρα Τρίπολης) δεν δικαιολογούνται από την έλλειψη γνώσης.

Σημείωσε ότι η 11αδα που κερδίζει δεν αλλάζει, μήπως όπως θα πρέπει να μπει στα κριτήρια και το πώς; Υπό την έννοια ότι, αυτή η προσέγγιση αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία των προπονητών και είναι λογική, αρκεί να δικαιολογείται από την εικόνα. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτό δεν συμβαίνει. Βασικά στελέχη της ομάδας διανύουν περίοδο ντεφορμαρίσματος κι όσο διατηρούν όμως τις θέσεις τους στην 11αδα, καλλιεργούνται συνθήκες ανισορροπίας, ανωμαλίας και έλλειψης δικαιοσύνης.

Στον Άρη έχουν διάστημα δύο εβδομάδων για να διαχειριστούν αυτήν την κατάσταση γιατί ακολουθούν (έως και τον Δεκέμβριο) οι αγώνες που θα κρίνουν το αγωνιστικό μέλλον της ομάδας. Σε αυτό το διάστημα θα αντιμετωπίσουν τους ΑΕΚ, Ατρόμητο, ΟΦΗ, Παναθηναϊκό κι έχουν δύο (θεωρητικά βατά) εντός έδρας παιχνίδια με Λαμία και Βόλο. Με την εικόνα που παρουσιάζουν σήμερα οι «κίτρινοι», σ’ αυτά τα παιχνίδια θα έχουν φτωχό απολογισμό. Πιθανότατα το γνωρίζουν και οι ίδιοι και οφείλουν να δημιουργήσουν τις συνθήκες για να το αλλάξουν.

ΥΓ: Δεν γνωρίζω τι… ψάρια θα πιάσει ο 19χρονος Τσιλιγγίρης, εκτιμώ όμως ότι χειρότερα από τον Φαμπιάν Έμαν δεν μπορεί να πάει. Ο Αυστριακός αγκαλιάστηκε απ’ όλο τον κόσμο, αλλά το επίπεδο απόδοσής του σίγουρα δεν ταιριάζει σ’ ένα τερματοφύλακα που θεωρείται μεγάλο ταλέντο. Οι αντιδράσεις του είναι ακατανόητες, ίσως ο 22χρονος να μην μπορεί να διαχειριστεί το μέγεθος της ευθύνης, με συνέπεια να αδικεί τον εαυτό του.