Αδιόρθωτος!

Οκτώ αγωνιστικές. Σχεδόν το 1/3 της κανονικής διάρκειας του φετινού πρωταθλἠματος. Ο Παναθηναϊκός έχει ήδη τέσσερις ήττες, δύο ισοπαλίες και μόλις δύο νίκες. Δεν έχει καταφέρει ακόμη να πάρει ένα τρίποντο μέσα στην έδρα του και εκεί που λες ότι κάνει ένα βήμα μπροστά με το διπλό στο Περιστέρι, έρχεται η σημερινή… σφαλιάρα από την ΑΕΛ στο ΟΑΚΑ για να υπενθυμίσει πως αυτό το σύνολο, το σύνολο του Γιώργου Δώνη συνεχίζει να μην μαθαίνει από τα λάθη του, συνεχίζει να έχει τρομακτική αφέλεια και συνεχίζει μέσα στο 2019 να παρουσιάζει τρομερό πρόβλημα στο γκολ, κάτι που βαραίνει απόλυτα τον Έλληνα προπονητή, ο οποίος δεν μπορεί να βρει λύση με τίποτα στο μεγάλο αγωνιστικό πρόβλημα του Τριφυλλιού!

Ο Παναθηναϊκός χάνει ακόμη ένα παιχνίδι, πληρώνοντας τα αστεία ατομικά λάθη που κάνει κατά την διάρκεια του αγώνα. Τι να το κάνεις που τελειώνει το παιχνίδι με 75-25 κατοχή, 18 τελικές και έναν επιθετικό μονόλογο στο δεύτερο ημίχρονο; Τι να το κάνεις που στην επανάληψη… πάτησε τον αντίπαλο, δημιούργησε φάσεις και έβγαλε αντίδραση; Έχει δίκιο ο Δώνης να υπενθυμίζει πως ο σύλλογος δεν βρίσκεται στην εποχή που ο ίδιος αγωνιζόταν ως ποδοσφαιριστής για να μπορεί να διεκδικεί τίτλους αλλά σε καμία περίπτωση αυτό το ρόστερ δεν είναι για να έχει 8 βαθμούς σε 8 αγωνιστικές και να παραπέμπει σε ομάδα που θα παλέψει να μπει στην δεκάδα. Για να τα λέμε όλα…

Τι να την κάνεις την βελτίωση στην εικόνα, όταν αυτή η εικόνα δεν μεταφράζεται σε νίκες και βαθμούς. Δεν είμαστε πια στο καλοκαίρι, ο Παναθηναϊκός δεν δίνει αγώνες επίδειξης για να κρατάμε το πρόσωπο και να ξεχνάμε το αποτέλεσμα. Πόσω μάλλον από την στιγμή που το Τριφύλλι εξακολουθεί να είναι η χαρά της επαρχίας, μιας και έχει χάσει από την Ξάνθη, τον ΟΦΗ, την ΑΕΛ και έχει πετάξει βαθμούς στην Λαμία!

Σήμερα στο άδειο ΟΑΚΑ, ο Παναθηναϊκός έκανε δώρο και τα δύο γκολ στον αντίπαλο. Πριν καν συμπληρωθεί το πρώτο λεπτό ο Διούδης χαρίζει την κατοχή έξω από την περιοχή της ομάδας του, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μία φορά πως είναι ικανός για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, σε ένα χρονικό σημείο όπου… μυρίζει ισοφάριση, ο Χατζηθεοδωρίδης δεν υπολογίζει καλά την δύναμη με την οποία πηγαίνει η μπάλα στην πλευρά του, χάνει την ισορροπία του(δεν υπάρχει κανένα γλίστρημα) και δίνει την ευκαιρία στον Ουάρντα να βγει μόνος του στην περιοχή των πρασίνων.

Τι παιχτάρα που είναι αυτός ο Αιγύπτιος. Όσο ικανός είναι με την μπάλα στα πόδια άλλο τόσο του λείπει το μυαλό από το κεφάλι. Η ποιότητά του είναι τεράστια. Δίχως αμφιβολία. Σήμερα φτιάχνει το πρώτο γκολ, σκοράρει με υπέροχη ατομική ενέργεια το δεύτερο και πάλι καταφέρνει να κάνει την ανοησία του στο 65᾽ αλλά και στο φινάλε να ανοίξει διάλογο με την κερκίδα χωρίς λόγο. Αν αυτό το παιδί είχε το μίνιμουμ της πνευματικής διαχείρισης που χρειάζεται σε αυτό το επίπεδο, δεν θα έπαιζε στην ΑΕΛ, ούτε καν στον ΠΑΟΚ. Θα τον θαυμάζαμε σε ένα από τα κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης.

Πάμε πίσω… στα δικά μας. Με ένα 2-0 στην πλάτη που για κανέναν λόγο δεν αντικατροπτίζει την εικόνα της αναμέτρησης, η γκολάρα του Ζαχίντ στο 62᾽ βάζει και πάλι τον Παναθηναϊκό στο παιχνίδι, ο Νορβηγός και ο Μακέντα δεν τελειώνουν σωστά τις φάσεις που ακολουθούν και από το 70᾽ και έπειτα, το Τριφύλλι δεν μπορεί να φτιάξει καθαρές ευκαιρίες παρά την συντριπτική κατοχή μπάλας που έχεις.

Σε αυτά τα παιχνίδια, όταν έχεις φάσεις όπως το τετ-α-τετ του Ιταλού που απόκρουσε ο Κρίνστινσον, όπως το σουτ του Ζαχίντ που πέρασε άουτ και όπως η φάση με τον Χατζηγιοβάνη στο 96᾽, και δεν τις στέλνεις μέσα, δεν γίνεται να το γυρίσεις, δεν γίνεται να διεκδικήσεις τίποτα παραπάνω.

Αν κάτι μπορεί να κρατήσει ως κέρδος από σήμερα ο Παναθηναϊκός, αυτό δεν είναι άλλο από την εμφάνιση του Κώστα Αποστολάκη. Έπρεπε να πονέσει στην μέση ο μέχρι σήμερα τραγικός Γιόχανσον, για να δούμε τον πιτσιρικά στο δεξί άκρο της άμυνας. Σπουδαία εμφάνιση έκανε και ας μην μπορεί να κόψει τον Ουάρντα στην φάση του γκολ, έχοντας βρεθεί στην φάση για να καλύψει κενό. Στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου κόβει φανταστικά τον Ντάουντα, είχε πάρα πολλά ανεβάσματα στο επιθετικό τρίτο και σχεδόν πάντα σωστές επιλογές με την μπάλα στα πόδια. Έχει ταχύτητα, έχει πολύ καλή τεχνική κατάρτιση, έχει το θράσος που θέλει, οπότε είναι αμαρτία από τον θεό να μένει εκτός αποστολής για να βλέπουμε τόσο καιρό τον Γιόχανσον να… ταλαιπωρείται, έχοντας καταλάβει πως μόνο με θαύμα θα του ανανεωθεί το συμβόλαιο το καλοκαίρι!

Πάμε τώρα και στον Σιδηρόπουλο. Ο ρέφερι της συνάντησης σωστά ακυρώνει το γκολ του Δώνη. Ο πορτιέρο της ΑΕΛ έχει μπλοκάρει την μπάλα στον αέρα, δεν υπάρχει καμία διεκδίκηση. Η μπάλα είναι στην κατοχή του Σουηδού άσου. Ο μέσος του Παναθηναϊκός με την κεφαλιά βρίσκει τα χέρια του Κρίστινσον, βρίσκει και την μπάλα και την στρώνει στον Καμπετσή.

Από κει και πέρα, όμως… άστα να πάνε! Στο 65᾽ είναι να απορεί κανείς γιατί δεν αποβάλλει τον Ουάρντα! Και είδε και την φάση στο VAR! Χτύπημα εκτός φάσης, κόκκινη, λέει ο κανονισμός. Τώρα γιατί ο Σιδηρόπουλος έδειξε κίτρινη, το ξέρει μόνο ο ίδιος.

Με κριτήριο αυτή την ξεκάθαρη φάση, νομίζω είναι παρατραβηγμένο να πούμε γιατί δεν έδωσε πέναλτι στο σπρώξιμο του Μόρα στον Κουρμπέλη, ε;

Υ.Γ1: Όσο βλάκας είναι ο τύπος που μέσα στην μαθητική κερκίδα που ήταν γεμάτη πιτσιρίκια, βρίζει χυδαία τον προπονητή του Παναθηναϊκού και τον γιο του, άλλο τόσο λάθος είναι η αντίδραση του Γιώργου Δώνη, να γυρίσει και να ανοίξει διάλογο στα… γαλλικά την ώρα του παιχνιδιού. Δεν είναι εικόνα προπονητή αυτή, να γυρίζει μετά το γκολ του Ζαχίντ και να ρίχνει μπινελίκια στην κερκίδα. Αδικεί τον εαυτό του και τον σύλλογο που εκπροσωπεί.

Ναι σε ένα ιδεατό ποδοσφαιρικό περιβάλλον τύποι σαν τον συγκεκριμένο θα πήγαιναν σπίτι τους, πληρώνοντας τις... βλαχομαγκιές ανάμεσα- επαναλαμβάνω- σε πιτσιρίκια 10 και 12 χρονών. Όταν, όμως, έχεις φάει με το κουτάλι τα ελληνικά γήπεδα, δεν γίνεται να αντιδράς έτσι.