Παναθηναϊκός: Έλλειψη ταυτότητας και ηγετικής προσωπικότητας, ποδοσφαιρικά θέλει υπομονή, Παναθηναϊκά δεν αντέχεται!
Παιχνίδι με το παιχνίδι, αγωνιστική με την αγωνιστική η μικρή εικόνα είναι αυτή που μπαίνει στο μικροσκόπιο. Στοιχεία , όμως, για ασφαλή συμπεράσματα έρχονται από την μεγάλη εικόνα. Υπάρχει η απαίτηση να είναι μια καλή ομάδα ο Παναθηναϊκός;
Προφανώς. Όπως και το να είναι ανταγωνιστικός και διεκδικητής τίτλων. Πόσω μάλλον από την στιγμή που ο ετήσιος προϋπολογισμός για συμβόλαια ξεπερνά τα 30 εκατομμύρια ευρώ, πόσω μάλλον όταν το καλοκαίρι του 2024 ξοδεύτηκαν 21 εκατομμύρια ευρώ για μεταγραφές και το καλοκαίρι του 2025 15+ σε συνδυασμό με τις πωλήσεις των Ιωαννίδη, Βαγιαννίδη και Μαξίμοβιτς(40+).
Μπορεί μία ομάδα που έχει αλλάξει έξι προπονητές από τα Χριστούγεννα του 2023 μέχρι και σήμερα να έχει συνέχεια, συνέπεια, ξεκάθαρους ρόλους και πρωταγωνιστές μέσα από την ομαδική λειτουργία; Η ποδοσφαιρική λογική λέει όχι. Γιοβάνοβιτς, Τερίμ, Κόντης, Αλόνσο, Βιτόρια, Κόντης ξανά, Μπενίτεθ. Ένας ποδοσφαιρικός οργανισμός σε κατάσταση σοκ, μία συνθήκη που δεν μπορεί να λειτουργήσει.
Το άθλημα έχει συγκεκριμένους κανόνες, όταν δεν τους σέβεσαι, θα σε τιμωρήσει. Προφανώς το έξι προπονητές σε δύο χρόνια βαραίνει αποκλειστικά την διοίκηση του συλλόγου, το κλαμπ το ίδιο, τον μεγαλομέτοχο της ΠΑΕ. Είτε επειδή πήρε λανθασμένες αποφάσεις απόλυσης ή πρόσληψης είτε επειδή έδωσε την δυνατότητα σε ανθρώπους που δεν είχαν το απαραίτητο υπόβαθρο, να πάρουν αυτές τις αποφάσεις.
Έχουν υπάρξει αρκετά πρόσφατα παραδείγματα ποδοσφαιριστών στον Παναθηναϊκό που μέσα σε κακές ομάδες ήταν κάτω του μετρίου αλλά σε σύνολα καλά δουλεμένα, έδειξαν τον θετικό τους εαυτό. Είναι κάτι απλό, δεν είναι σύνθετο. Σε κακά αγωνιστικά σύνολα, υπάρχει η τάση η γενική μετριότητα να παρασύρει πραγματικά καλούς ποδοσφαιριστές την ώρα που σε καλά δουλεμένα σύνολα, οι περισσότεροι έχουν το περιβάλλον να διακριθούν.
Από κει και πέρα, η εικόνα των ακριβοπληρωμένων παικτών του Παναθηναϊκού μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ανεξάρτητα από το ποιος κάθεται στην άκρη του πάγκου, σου δίνει την εντύπωση για ποδοσφαιριστές που δεν έχουν την προσωπικότητα, τα ηγετικά χαρακτηριστικά να σηκώσουν την ομάδα στα δύσκολα στις πλάτες τους.
Ή για μην είμαστε απόλυτοι, οι παίκτες αυτοί είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, με αποτέλεσμα όταν στραβώνει ένα ματς, ακόμη και με ομάδες επιπέδου Βόλου, να μην υπάρχει έστω κι ένας να σύρει το κάρο από την λάσπη και να κάνει το κάτι παραπάνω για την διαφορά.
Αυτό συμβαίνει είτε επειδή κάποιοι απλά δεν μπορούν να είναι ηγέτες και να δικαιολογήσουν τα τεράστια συμβόλαιά τους έχοντας αξιολογηθεί πέρα από κάθε ποδοσφαιρική πραγματικότητα, είτε επειδή βρίσκονται μέσα σε έναν οργανισμό που μόνιμα γεννά δικαιολογίες(υπάρκτες ή μη) και κάνει τους ποδοσφαιριστές της ομάδας να αισθάνονται άμοιροι ευθυνών. Κυριακή, χθες, απόλαυσαν τον ήλιο της Αθήνας, αντί να πάνε στο Κορωπί για προπόνηση, να καταλάβουν, να κατανοήσουν πως αυτό που έγινε το βράδυ του Σαββάτου στο Πανθεσσαλικό, ήταν, είναι και θα είναι μη αποδεκτό. Aυτό θα ήταν το μίνιμουμ.
Για να επιστρέψουμε στο θέμα των συμβολαίων και των μεταγραφικών επιλογών. Όταν πληρώνεις 2+ εκατομμύρια ευρώ συμβόλαιο σε δεξιό μπακ που ποτέ στην καριέρα του δεν έκανε την διαφορά δημιουργικά, όταν βγάζεις από τα ταμεία 6.5 εκατομμύρια ευρώ για το 50% ενός εξτρέμ που δεν έχει το γκολ, όταν επιλέγεις να αντικαταστήσεις τον Μαξίμοβιτς με τον Ρενάτο των δεκάδων μυικών τραυματισμών και δεν αποκτάς ακόμη έναν ενδεκαδάτο μέσο και όταν ξέρεις από πέρσι που η αναποτελεσματικότητα κόστισε πως εκεί είναι το μεγάλο πρόβλημα και με εξαίρεση τον Ντέσερς και τον Πάντοβιτς, δεν βάζεις στην εξίσωση το γκολ, κάτι δεν γίνεται καλά.
Αν τραβήξουμε την φωτογραφία της στιγμής που κάποιες φορές λειτουργεί σαν παραμορφωτικός φακός, καθώς το πιο ασφαλές είναι να κρίνεις τις μεταγραφές στο φινάλε της κάθε σεζόν, θα διαπιστώσουμε το εξής:
Μέχρι στιγμής, ξαναλέμε μέχρι στιγμής, δηλαδή από τον Ιούλιο μέχρι και σήμερα, ουσιαστική αναβάθμιση στις θέσεις της ενδεκάδας έχει προκύψει μόνο στη θέση του αριστερού μπακ και αυτό γιατί κυρίως ο Μαξ ήταν εκτός ομάδας και ο Μλαντένοβιτς ήταν ο μόνος διαθέσιμος παίκτης στη θέση αυτή. Ο Καλάμπρια δεν έχει μπει στα παπούτσια του Βαγιαννίδη ούτε είναι το ίδιο επιδραστικός. Η απουσία του Ουναϊ δεν έχει καλυφθεί από τον Ταμπόρδα που αγνοείται, το κενό του Μαξίμοβιτς δεν αναπληρώθηκε από τον Ρενάτο ενώ λόγω τραυματισμού του Ντέσερς στη θέση του σέντερ φορ δεν μπορείς να πεις πως διαθέτεις έναν killer στη θέση του Ιωαννίδη.
Τουλάχιστον εκεί ο Σφιντέρσκι έχει καλή επαφή με το γκολ. Oύτε και στα φτερά της επίθεσης ο Ζαρουρί σου κάνει την διαφορά, ξαναλέμε μέχρι στιγμής, 3 Νοεμβρίου που γράφονται τούτες οι γραμμές. Η δουλειά του Μπενίτεθ είναι ικανή να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για να έρθουν σε σημείο οι ποδοσφαιριστές αυτοί να κάνουν διαφορά. Εδώ θα είμαστε για να το σημειώσουμε.
Άρα λοιπόν χωρίς αγωνιστική ταυτότητα, χωρίς μεταγραφές να κάνουν διαφορά, χωρίς ισχυρές προσωπικότητες, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως αυτός ο Παναθηναϊκός, ακόμη μια έκδοσή του, χρειάζεται υπομονή, χρόνο, σκληρή δουλειά και ενίσχυση.
Ποδοσφαιρικά η ανάγνωση είναι πάρα πολύ απλή. Ο οργανισμός δείχνει να καταλαβαίνει τα μεγάλα του λάθη, ο Φράνκο Μπαλντίνι και ο Λεωνίδας Μπουτσικάρης λειτουργούν σαν φάροι λογικής προσπαθώντας να βγάλουν το καράβι από το απόλυτο σκοτάδι, στο οργανόγραμμα θα προστεθεί ο Κοτσόλης, ο τεχνικός διευθυντής, το νέο τμήμα scouting, στον πάγκο βρίσκεται ο Μπενίτεθ και υπάρχει η διάθεση για σημαντική επένδυση τον Γενάρη. Πως μπορεί να λειτουργήσει όλο το παραπάνω; Με υπομονή. Δεν γίνεται αλλιώς. Ποδοσφαιρικά η απάντηση, ξαναλέμε, πως είναι πάρα πολύ απλή. Φαίνεται ένα φως στο τούνελ, η αλήθεια είναι αυτή.
Από την άλλη, όμως, μιλάμε για τον Παναθηναϊκό. Δεν υπάρχει υπομονή. Δεν υπάρχει πίστωση χρόνου, όσοι έχουν απομείνει να ασχολούνται, βρίσκονται στα όριά τους. Ποιός να τους πει και τι, όταν έχουν να πάρουν πρωτάθλημα από το 2010 και από το 1996 μέχρι και σήμερα, έχουν κατακτήσει μόνο δύο; Δύο στα τριάντα. Είναι λογικό να μην υπάρχει υπομονή, όταν έχει ποτίσει η απογοήτευση το μέσα τους. Στο Πανθεσσαλικό ένα παιδί από την διπλανή κερκίδα με την φανέλα του Φλίπσεν προσπαθούσε αποσβολωμένος στο φινάλε να βρει νόημα στην παρουσία του στο γήπεδο. Έτσι είναι η αγάπη. Δεν υπάρχει λογική. Μισή χαρά, δέκα λύπες είναι η κατάσταση.
Μπορεί ο Παναθηναϊκός να γίνει σε όλα μια κανονική ομάδα χωρίς υπομονή, χρόνο και σκληρή δουλειά; Όχι. Ξεκάθαρα πράγματα. Θα είναι επίπονη η διαδικασία, είναι ήδη επίπονη, τα λάθη πληρώνονται πάρα πολύ ακριβά στο ποδόσφαιρο. Κάποια σημάδια, όμως, πρέπει να φανούν στη πορεία, να ανάψει μια σπίθα μέσα από τα αποτελέσματα , να δημιουργηθεί μια ρεαλιστική ελπίδα πως εδώ πάει να ''χτιστεί'' κάτι σοβαρό.
Χωρίς όραμα και συσπείρωση γύρω από την ομάδα, ο δρόμος γίνεται ακόμη πιο δύσβατος.
Αντί επιλόγου: Καταλαβαίνουμε αρκετό κόσμο που σκέφτεται πως από το βράδυ του Σαββάτου και το -8(αν πάρεις το ματς με τον ΟΦΗ) δεν έχει επιστροφή. Από την άλλη, όμως, στο εσωτερικού του οργανισμού ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ αυτή η λογική. Ο στόχος θα πρέπει να παραμείνει ο ίδιος. Η διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Το να κλείσει η ψαλίδα από τον πρώτο και τον δεύτερο στους 5 ή 6 βαθμούς, ώστε να υπάρχουν ελπίδες στα play offs. Οτιδήποτε διαφορετικό μπορεί να οδηγήσει σε τρύπημα του πάτου του βαρελιού, καμία χρονιά δεν τελείωσε 3 Νοεμβρίου, πέρσι με νίκες στο μίνι πρωτάθλημα ήρθε το εισιτήριο για το Champions League...
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta. Ακολούθησέ μας και στο Google News.
