Ο ένας ηγέτης και οι δύο βελτιώσεις του Άρη

• Αντικειμενικά, ο Μορόν είναι φαινόμενο…
• Τα ανοιχτά και… κλειστά χαρτιά του Ουζουνίδη

Υπό διαφορετικές συνθήκες, ο προσδιορισμός της εμφάνισης θα ήταν «ολοκληρωτική» αλλά η ολοκλήρωση απαιτεί την επίτευξη της πεμπτουσίας του ποδοσφαίρου κι έως ότου ο Λορέν Μορόν στείλει την μπάλα στα δίχτυα από το σημείο του πέναλτι, ο Άρης σκόνταφτε στον παραπάνω τομέα. Αδίκως, τουλάχιστον για τον ίδιο, διότι όλα όσα έκανε στο χορτάρι του «Κλ. Βικελίδης» ήταν καθ’ όλα αρκετά ούτως ώστε το τελικό σκορ να είχε γραφτεί στο matrix του γηπέδου από το πρώτο ημίχρονο. Ναι, τόσο «χορταστικός» ήταν ο Άρης απέναντι στον ελλειμματικό (από ενέργεια και συναισθηματική δύναμη) ΟΦΗ. Οι δύο βελτιώσεις που διαπίστωσε και κατέθεσε ο Μαρίνος Ουζουνίδης είναι αδιαμφισβήτητες γιατί πράγματι ήταν η πρώτη φορά όπου η ομάδα πήρε υψηλότατο βαθμό στον τομέα της δημιουργίας απέναντι σε οργανωμένη άμυνα.

Γιατί επίσης ήταν η παρθενική φορά που οι off ball κινήσεις ήταν αρκετές και τακτικά άρτιες. Ανέβαινε ψηλά ο Νταρίντα, πατούσε περιοχή ο Σπίκιτς, έβαζε πίεση και ο Μάγιο από τη δεξιά πλευρά. Οι αντίθετες κινήσεις μεταξύ των ποδοσφαιριστών δημιούργησαν ρήγματα καθώς η πλειοψηφία των παικτών – πάντα στο πρώτο ημίχρονο – πήρε «δέκα με τόνο» στον τομέα της τακτικής ανταπόκρισης. Μόνο ένας ολιγώρησε αλλά αν το γράψω, πιθανόν, να με… πάρετε με τις πέτρες γιατί στο τέλος του αγώνα ήταν ο MVP γιατί πολύ απλά έχει τη μοναδική ικανότητα ανατροπής των ισορροπιών εντός δευτερολέπτων.

Μένοντας στο πρώτο ημίχρονο, η επιθετική έκφραση του Άρη ήταν πλουσιότατη. Είτε με τους Μεντίλ, Σαβέριο από την αριστερή πλευρά είτε με τον (εξαιρετικό χθες) Ούγκο Μάγιο ο οποίος πήρε όλη τη δεξιά πτέρυγα επιτρέποντας στον Σπίκιτς να κινηθεί στον άξονα και να πατήσει περιοχή. Αν ο Κροάτης αξιοποιούσε έστω τη μία από τις δύο… πάρε-βάλε φάσεις που του έδωσαν, όλα θα ήταν καλύτερα. Ήταν στο διάστημα κατά το οποίο ο Άρης έκανε τα πάντα αλλά του έλειψε το γκολ λόγω του εξαιρετικού Ναούμοφ αλλά και μιας ικανότητας, στο σκοράρισμα, που κανείς δεν διαθέτει πλην ενός.

Επιμένοντας στις βελτιώσεις, η τρίτη φορά απέναντι στον ΟΦΗ αποδείχθηκε και η φαρμακερή ως προς την τακτική αντιμετώπιση του αντιπάλου. Οι Κρητικοί έχουν ομάδα με μεγάλη δυνατότητα στο παιχνίδι μετάβασης, είναι από αυτές που σε μεγάλο βαθμό βασίζονται στο κλέψιμο και στην κόντρα επίθεση. Ήταν ίσως η πρώτη φορά, έπειτα από αρκετό καιρό, που ο Άρης είχε αξιοσημείωτη λειτουργία στην transition άμυνα. Εκεί δηλαδή που μέτρησε ποσοστά κατοχής μπάλας άνω του 70%, δεν «έφαγε» καμία αντεπίθεση, αυξάνοντας την πίεση προς τον αντίπαλο καθώς ήταν συνεχώς στην επίθεση. Μία φάση έκανε ο ΟΦΗ, αυτή του Ταξιάρχη Φούντα στο 17ο λεπτό και προήλθε από ασυνεννοησία στην πίεση (στα 4/4) του Άρη αλλά η τελική προσπάθεια του διεθνούς επιθετικού ήταν κακή.

Αντικειμενικά, ο Μορόν είναι φαινόμενο…

Αυτή η διαπίστωση δεν πηγάζει μέσα από τις συνολικές επιδόσεις του στον Άρη και τη συνύπαρξή του στην κορυφή των ξένων πρώτων σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου, άλλωστε είναι θέμα ημερών να ξεπεράσει τόσο τον χαρισματικό Σέρχιο Κόκε όσο και τον εργάτη Λιούμπισα Μιλόγεβιτς. Και δεν τίθεται ζήτημα σύγκρισης γιατί α) ο Μορόν έχει αγωνιστεί σε συντριπτικά μικρότερο αριθμό αγώνων, β) τόσο ο Κόκε όσο και ο Μιλόγεβιτς δεν έπαιζαν πάντα ως φορ και ειδικά ο πρώτος είχε μεγάλη ευθύνη και στη δημιουργία για τους συμπαίκτες του. Ο Μορόν είναι φαινόμενο γιατί αν κανείς εστιάσει στις κινήσεις του θα πιστέψει ότι ψάχνει το έξτρα κίνητρο που θα τον αναγκάσει να ζορίσει περισσότερο τον εαυτό του. Παραδείγματος χάρη, αν δεν του βγει μια ντρίμπλα ή του πει κάτι ένας αντίπαλος. Εκεί, λες και διαπερνά το κορμί του ρεύμα υψηλής τάσης και ξαφνικά ένας άλλος παίκτης εμφανίζεται στο γήπεδο.

Απέναντι στον ΟΦΗ, ο Μορόν του πρώτου ημιχρόνου ήταν στους μη διακριθέντες με κριτήριο αξιολόγησης αυτά που μας έχει δείξει ότι μπορεί να κάνει. Δεν ξέρω τί του είπε ο Μαρίνος Ουζουνίδης στ’ αποδυτήρια αλλά εμφανίστηκε εντελώς διαφορετικός στο δεύτερο ημίχρονο. Καθότι ο έμπειρος τεχνικός απαιτεί από τον φορ να πιέζει ψηλά, υπάρχουν στιγμές που ο Ισπανός είναι ο μεγαλύτερος τεμπέλης. Και μετά από 4-5 λεπτά, μπορεί να «σκάσει» 4-5 σπριντ βγάζοντας τρομερό αθλητικό εγωισμό. Προφανώς επιστρατεύει την εμπειρία και τη σωστή ανάγνωση των φάσεων, όπως έκανε δηλαδή στη φάση του δεύτερου τέρματος όπου έπιασε στον ύπνο τον Σαλσέδο, όπως και στην εκτέλεση. Με το χέρι στην καρδιά, πόσοι περίμεναν αυτή την «ξερή» εκτέλεση; Ο Ουζουνίδης δείχνει να έχει «αποκρυπτογραφήσει» τον ψυχισμό του 31χρονου γιατί επί ημερών του, τα σπριντ είναι περισσότερα. Όπως είναι πιο ουσιαστική η παρουσία συγκεκριμένων παικτών.

Τα ανοιχτά και… κλειστά χαρτιά του Ουζουνίδη

Στα διαστήματα των μεγάλων διακοπών, συνηθίζεται το… δημοσιογραφικό ξεσκαρτάρισμα βάσει των συμβολαίων των παικτών. Προσωπικά το απέφυγα συνειδητά γιατί πέραν τεσσάρων-πέντε οριστικών αποφάσεων, έχω την αίσθηση ότι ο Μαρίνος Ουζουνίδης, δεν είναι βέβαιος για την παραμονή ή αποχώρηση κάποιων παικτών. Αυτό έδειξε χθες με την υποσημείωση βέβαια ότι «η τεχνική και η ποιότητα» δεν φτάνουν. Χρειάζεται και προσωπικότητα, θα πρόσθετα. Εν μέσω μάχης, τέτοιου είδους συζητήσεις κρίνονται απαγορευτικές, υποψιάζομαι όμως ότι ο έμπειρος τεχνικός θα κρίνει τελεσίδικα αναλόγως του τί θα δει στο σύνολο των Playoff. Συνηθίζει τις συγκεκριμένες αναφορές, με ονόματα και διευθύνσεις, μετά τον αγώνα με τον ΟΦΗ όμως πήγε ένα βήμα παραπέρα επιστρέφοντας όμως στην άποψη που είχε εκφράσει όταν ανέλαβε την τεχνική ηγεσία. Δηλαδή, ότι αυτή η ομάδα έχει υψηλό επίπεδο ποιότητας. Εν τέλει, φαντάζομαι ότι, στα επόμενα παιχνίδια θα τσεκάρει την τακτική αφοσίωση ορισμένων παικτών και αναλόγως θα μοιράσει τα ονόματα στις δύο κατηγορίες της τελικής λίστας του.

Υγ: Καθότι το ποδόσφαιρο παίζεται για τους θεατές, μήπως να ξανασκεφτούμε την ιδέα ανακοίνωσης στο κοινό της αιτίας ακύρωσης ενός τέρματος; Στο ακυρωθέν τέρμα του Χαμζά Μεντίλ δεν υπάρχει καμία επαφή με το χέρι καθώς η μπάλα χτυπάει στην κοιλιά του Μαροκινού, ούτε υποψία οφ σάιντ στον Σπίκιτς. Τελικώς, λέγεται ότι, το γκολ ακυρώθηκε για επικίνδυνο παίξιμο του Μεντίλ και για τάκλιν στον Ανδρούτσο. Δεν λέω ότι υφίσταται, αλλά γίνεται μια φάση και λαμβάνεται μια σημαντική απόφαση και κανείς δεν την καταλαβαίνει. Θα κάνει καλό και στην αξιοπιστία του Πρωταθλήματος. Λέμε τώρα…