Άρης: Δεν του έφταναν τα δικά του είχε και την… κουστωδία των ξένων

Στις δύο όψεις του νομίσματος αναδεικνύονται δύο εικόνες. Η τραγική του πρώτου 20λεπτου όπου… η μάνα έχασε το παιδί και το παιδί τη μάνα και η δεύτερη μιας κουστωδίας ξένων διαιτητών σε χορτάρι και μπροστά σε οθόνες που τα έβλεπαν όλα πράσινα. Τι από τα δύο οφείλει να κρατήσει ο Άρης εξαρτάται από τον ρόλο του καθενός.

Στη θέση του Άκη Μάντζιου, προσωπικά θα εστίαζα στην πρώτη εικόνα και νιώθω βέβαιος ότι αυτό θα κάνει. Τον τρόπο εισόδου στο γήπεδο και μια ομάδα η οποία σκουντουφλούσε με δυσλειτουργικό άξονα, παίκτες ελαχίστως διατεθειμένους να βουτήξουν στη φωτιά κι ένα δίδυμο στόπερ που ήταν μια ταχύτητα κάτω από τους επιθετικούς του αντιπάλου. Συγκριτικά με όσα θα μπορούσαν να είχαν συμβεί, τούτο το 1-0 μάλλον στοιχειοθέτησε την πλέον ανώδυνη εξέλιξη. Και δύο αλλά και τρία θα μπορούσε να είχε δεχθεί ο Άρης πριν βγάλει εγωισμό ο Βλάντιμιρ Νταρίντα και αλλάξει τη ροή του αγώνα μέσα από την ηγετική φυσιογνωμία του. Αυτό έγινε μετά το 25’-30’.

Μέχρι τότε, η ανασταλτική λειτουργία πήρε βαθμό πολύ χαμηλότερο της βάσης γιατί δεν «μάτσαρε» ούτε στο ελάχιστο την ορμή του αντιπάλου. Κι έτσι, στο μυαλό του προπονητή του Άρη μάλλον κλείδωσε κάτι που από καιρό είχε υποψιαστεί και τελικώς δεν έχει τον χαρακτήρα προσωρινής λύσης. Βέλεθ στο «6», Νταρίντα στο «8» και Μανού Γκαρθία στο «10. Αυτό το 4-3-3 που μάλλον ταιριάζει περισσότερο στην παρούσα στιγμή με τον Φαμπιάνο στη θέση του δεξιού στόπερ. Ο πρώτος εξ’ ανάγκης «βαφτίστηκε» αμυντικός χαφ αλλά τα καταφέρνει πολύ καλύτερα από τους υπόλοιπους κι ας μην είναι ο μετρ της transition επίθεσης. Ο δεύτερος είναι ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης αυτής της ομάδας, η προσωπικότητα που ξεχωρίζει και ο τρίτος «ξεκλειδώνει» άμυνες με την ποδοσφαιρική ευφυΐα του ή τις κάθετες κινήσεις του.

Αν κάποια στιγμή ο Ζαν Ζουλ αποφασίσει αν βουτήξει στη φωτιά και αντιληφθεί το μέγεθος της ευκαιρίας που έχει στην όλη αγωνιστική σταδιοδρομία του, καλώς να γίνει. Προς το παρόν όμως, αυτή η τριάδα πρέπει να παίζει στον άξονα. Νέο αγωνιστικό μαραθώνιο δεν θα βγάλει, προφανώς και οι ανάσες είναι επιβεβλημένες αλλά στα ιδιαίτερα παιχνίδια, ας είναι έτοιμη. Κάθε προπονητής έχει μία κεντρική σκέψη. Να γίνεται η δουλειά. Χθες όχι απλά δεν έγινε, ίσα-ίσα που η εικόνα του πρώτου 20λεπτου ήταν αποκαρδιωτική.

Η διοίκηση οφείλει να ασχοληθεί με την άλλη όψη του νομίσματος, αυτή της κουστωδίας των ξένων σε χορτάρι και VAR. Αν κάποιος ήθελε να νικήσει ο Παναθηναϊκός, όλοι τους ήταν υπέροχοι. Από τα μικρά μέχρι τα μεγαλύτερα. Ερχόμενοι στην Ελλάδα, θεωρητικά, οι ξένοι διαιτητές θα μας έβγαζαν από το αδιέξοδο αλλά κάτι τύποι σαν τον Αλ Χακίμ μας οδήγησαν στην άκρη του γκρεμού. Στο δικό μου μυαλό, η αξιολόγηση ενός διαιτητή δεν στηρίζεται μόνο στην κρισιμότητα των λαθών του αλλά στα γενικά κριτήρια και τις κατευθύνσεις των λαθών. Τα χθεσινά του συγκεκριμένου τύπου ήταν όλα υπέρ μιας ομάδας.

Ο Άκης Μάντζιος σωστά αφιέρωσε έξι-επτά δευτερόλεπτα για να πει ότι πάντα υπάρχει πρόβλημα με αυτόν. Για την ΚΕΔ όμως, φαίνεται ότι ο Σουηδοιρακινός την κάνει καλά τη δουλειά του. Έχασε κραυγαλέες φάσεις και στις κρίσιμες κατευθύνθηκε από τον Φαν Μπέκελ στο VAR ο οποίος είχε επιλεκτικές παρεμβάσεις. Όλες οι αποφάσεις υπέρ μίας πλευράς.

Αν είναι Elite ο διαιτητής ας του στρώσουμε κόκκινο χαλί να περπατήσει. Διαιτητές σαν τον Μπριχ (πρόσφατα έπαθε ρήξη χιαστού και τελείωσε η σεζόν γι’ αυτόν στο 344ο παιχνίδι του) δηλαδή που δεν λογαριάζει τίποτε και χαίρεσαι να τον βλέπεις. Και λάθος να κάνει θα το δεχθείς διότι δεν αμφιβάλλεις για την ακεραιότητά του. Αν δεν είναι Elite αλλά του επιπέδου του Αλ Χακίμ, ελάτε, ας μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Τέλος πάντων, το χθεσινό είναι επίσης case study για το πώς θα πρέπει να λειτουργήσει ο Άρης αν εξασφαλίσει θέση στον τελικό του Κυπέλλου. Και το δίκαιο θα πρέπει να το διεκδικήσει μέχρι τέλους, με κάθε κόστος και δίχως ενδοιασμούς. Πλέον έχει εξάλλου στα χέρια του και τη χθεσινή εικόνα. Όση από δαύτη δηλαδή προβλήθηκε στο ελληνικό κοινό.