Ο εθισμός δεν είναι ακόμα ένα αστειάκι

Έχω γνωρίσει αρκετούς που έχουν χαθεί σε εθισμούς, διαφόρων ειδών. Παιδιά που έγιναν σκιά του εαυτού τους, σύρθηκαν στα πατώματα. Κάποιοι έμειναν στον πάτο, αλλά αρκετοί κατάφεραν να σηκωθούν, να βάλουν ξανά χρώμα στον κόσμο και τη ζωή τους. Ανέκαθεν, επειδή έτσι έμαθα από μικρός, το αντιμετώπιζα ως ακριβώς αυτό που είναι. Και δεν θα σταματήσω ποτέ να θαυμάζω τη δύναμη εκείνων που καταφέρνουν να απαγκιστρωθούν.

Αφορμή για τα παραπάνω είναι η κατάθεση ψυχής του Γιάννη Σίμωση στην πρεμιέρα της τέταρτης σεζόν του My Story στο Gazzetta. Μολονότι σε χώρες του εξωτερικού η κουλτούρα του επαγγελματία αθλητή που μιλάει ανοιχτά για τέτοιου είδους ζητήματα δεν είναι ταμπού, στην Ελλάδα είναι διαφορετικά.

Το Gazzetta έχει βάλει εδώ και χρόνια το λιθαράκι του, ανοίγοντας με ένα ντοκιμαντέρ το δύσκολο ζήτημα της ψυχικής υγείας στο ποδόσφαιρο και ρωτώντας τους πρωταγωνιστές για αντίστοιχα θέματα, όπως είχε γίνει με τον Τάσο Μπακασέτα, πριν την πρώτη δική του συγκλονιστική κατάθεση on camera. Έκανε το ίδιο και για ένα θέμα ακόμα πιο σκληρό, καθώς ο τζόγος για κάποιον που συμμετέχει στο παιχνίδι είναι τελείως διαφορετικό θέμα από κάποιον που παίζει έξω από το σύστημα.

Ο Σίμωσης μίλησε ειλικρινά, με τεράστια δύναμη ψυχής. Για τον τρόπο που καταστράφηκε ο ίδιος και η οικογένειά του, για το πώς επηρεάστηκε ο περίγυρός του και το πώς κατάφερε να βρει διέξοδο ζητώντας βοήθεια. Ένας άνθρωπος που λέει ότι η οικογένειά του έμεινε στον δρόμο και την ίδια στιγμή ο ίδιος έκλεψε λεφτά για να τζογάρει, καταδεικνύει στη ρίζα του το πρόβλημα.

Το video έγραψε μισό εκατομμύριο προβολές στο ΤikTok σε λιγότερο από μία μέρα. Και συγκέντρωσε εκατοντάδες σχόλια. Προσπαθώ γενικώς να μένω μακριά από το παιχνιδάκι των σχολίων στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, όμως στο συγκεκριμένο, για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, κάθισα και τα διάβασα ένα-ένα. Ήταν, στην πραγματικότητα, ένα είδος κοινωνιολογικής μελέτης. Και διαπίστωσα ένα θλιβερό μοτίβο.

Mε το χιουμοράκι που κάποιοι έχουν μετατρέψει σε μπίζνα, έχει ξεπεραστεί δυστυχώς κάθε όριο. Έχει κανονικοποιηθεί το «χωρίς όρια», έχει δημιουργηθεί μια ολόκληρη γενιά παιδιών που όχι απλώς αδυνατεί να κατανοήσει τους κινδύνους, αλλά χλευάζει έναν άνθρωπο που βρήκε το σθένος να απεξαρτηθεί και να μιλήσει για τον εθισμό του, για να βοηθήσει άλλους που καλπάζουν προς την άβυσσο. Δεν έχει να κάνει με πολιτική ορθότητα, ούτε με χάσμα γενεών. Έχει να κάνει με την ουσία του πράγματος. Την άγνοια και την ελαφρότητα που αντιμετωπίζεται ένας από τους πιο σκληρούς εθισμούς που υπάρχει εκεί έξω, την παραδοχή ότι έχεις χάσει προ πολλού τον έλεγχο του παιχνιδιού σου, αλλά είναι ok.

Για την ακρίβεια, είναι και λίγο «μαγκιά», το πουλάς, συνδέεται με ένα coolness, το οποίο εν πολλοίς έχει χτιστεί μέσω των Social Media και των ανθρώπων που το καπηλεύονται. Δεν είναι έτσι. Υπάρχουν σίγουρα γνωστοί σου ή γνωστοί γνωστών σου που μπορούν να στο επιβεβαιώσουν. Πάρε το πλήρες video του Σίμωση, δες το και δείξτο στο παιδί σου. Διάβασε τη «Δευτέρα», το βιβλίο του Ηλία Αναστασιάδη, αν θες να καταλάβεις περισσότερα.

Το σκοτάδι του άλλου, το οποίο για εσένα αποτελεί αιτία για χιουμοράκι, δεν βρίσκεται τόσο μακριά όσο νομίζεις.