Ο Χρήστος Μανδάς είναι φτιαγμένος για τα δύσκολα

Η δουλειά του τερματοφύλακα γίνεται ολοένα και πιο απαιτητική, αλλάζοντας παράλληλα και τον τρόπο που οι αναλυτές και οι σκάουτς μελετούν την απόδοση. Για την ακρίβεια, η τάση θέλει ξεχωριστά reports, προκειμένου ο προπονητής και το τεχνικό επιτελείο να γνωρίζουν όσο το δυνατόν καλύτερα τα πλεονεκτήματα, τη συμπεριφορά και τα μειονεκτήματα των τερματοφυλάκων που έχουν ή που θέλουν.

Υπάρχουν δύο σημείο που ξεχωρίζουν:

• Η διαδικασία λήψης αποφάσεων
• Τα τεχνικά στοιχεία, στα οποία αντανακλάται η αποφασιστικότητά του

Έχει μεγάλη σημασία, στη θέση του τερματοφύλακα, η μελέτη της συμπεριφοράς του σε σύγκριση με συγκεκριμένες συνθήκες που γεννούνται στα ματς. Η ανταπόκρισή του στην πίεση, καθώς και σε «προβληματικές» καταστάσεις. Ένα ματς με παίκτη λιγότερο, στα παιχνίδια εκείνα που η έδρα πιέζει και το γήπεδο «γέρνει», η επαναφορά μετά από ένα σημαντικό λάθος κ.τ.λ.π. Οσο οι τακτικές εξελίσσονται και ο τερματοφύλακας συχνά λειτουργεί ως τελευταίοι αμυντικοί οι απαιτήσεις της θέσης σε όλα τα επίπεδα ανεβαίνουν. Υπάρχουν προπονητές που υπολογίζουν στον «άσο» τους για το build up, που στήνουν συστήματα με τον κίπερ να συμμετέχει. Σημαντικά όλα αυτά, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε τον πρωταρχικό ρόλο ενός τερματοφύλακα: Την απόδοση κάτω από την εστία. Και ο Χρήστος Μανδάς, έδειξε για ένα ακόμα ματς ότι είναι φτιαγμένος για τα δύσκολα.

Οι αριθμοί δεν λένε πάντα όλη την αλήθεια, ειδικά στην περίπτωση του τερματοφύλακα, αλλά υπάρχει ένα στοιχείο από το ματς με τον Ολυμπιακό που είναι εκπληκτικό. Ο ΟΦΗ ηττήθηκε 2-1, πάλεψε για την ισοφάριση, αλλά υπήρχαν στιγμές που οι «ερυθρόλευκοι» θα μπορούσαν να πετύχουν κι άλλα τέρματα. Ωστόσο, υπήρχε ένας καθοριστικός παράγοντας: Η απόδοση του Χρήστου Μανδά. Ο 21χρονος τερματοφύλακας τελείωσε το ματς με 11 σουτ στην εστία του και Expected Conceded Goals (xCG) 4.43! Δηλαδή, η ποιότητα των ευκαιριών που κατέληξαν στην εστία του, θα «έπρεπε» να οδηγήσει σε 4-5 γκολ υπέρ του Ολυμπιακού. Κι όμως, ο Μανδάς δέχθηκε δύο. Η ομάδα του ηττήθηκε, όμως κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει τη συνεισφορά του στο καλό σερί που έχει χτίσει ο ΟΦΗ του Νταμπράουσκας.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που δήλωσε «παρών». Στο ματς με τον ΠΑΟΚ, όπου κράτησε το μηδέν, είχε xCG 1.73, με τη Λαμία 1.31 ενώ και πάλι κράτησε την εστία του «καθαρή», στο πρώτο ματς με τον Ολυμπιακό, στο φετινό ντεμπούτο του με τους Κρητικούς σε ματς πρωταθλήματος, έπιασε πέναλτι του ματς και ενώ δέχθηκε και πάλι δύο τέρματα, τα xCG ήταν στο 2.73. Σε αρκετά ακόμα ματς, έχει κάνει το ίδιο και είναι χαρακτηριστικό ότι φέτος έχει γλιτώσει την ομάδα του από 7.3 γκολ που, βάσει του δείκτη των xCG, θα «έπρεπε» να έχει δεχθεί, όντας πρώτος στη σχετική λίστα.

Ο Μανδάς είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση τερματοφύλακα για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι φέτος ο μοναδικός, μαζί με τον Κοτάρσκι, που έχει καθιερωθεί στη θέση του βασικού σε τόσο μικρή ηλικία, με τις δύο περιπτώσεις όμως να έχουν σημαντικές διαφορές. Πρόκειται για ένα παιδί που αποφάσισε να φύγει από τον Ατρόμητο για να πάει στον ΟΦΗ, γνωρίζοντας πως πρέπει να δουλέψει σκληρά για να πάρει την ευκαιρία του. Στον ΟΦΗ, που το καλοκαίρι απέκτησε τον Στίβενς για βασικό, μετά την αποχώρηση του Επασί. O Oλλανδός ήταν ο βασικός τερματοφύλακας των Κρητικών, στις 6 πρώτες αγωνιστικές. Ο Μανδάς ήταν εκεί, δουλεύοντας σκληρά και περιμένοντας την ευκαιρία του. Άλλωστε, μολονότι είναι ένας ποδοσφαιριστής που δουλεύει πολύ και μιλάει λίγο, γνωρίζει πολύ καλά τις ικανότητες του και καταλάβαινε ότι η στιγμή του κάποια στιγμή θα έρθει. Κι όταν εκείνη έφτασε, μπήκε αποφασισμένος να μην την αφήσει να πάει χαμένη.

Ο 21χρονος έχει εξαιρετικά αντανακλαστικά. Θυμηθείτε τη φάση απέναντι στον Άρη και το σουτ του Μαντσίνι στο 84', με την μπάλα να βρίσκει στον Μπαλογιάννη, να αλλάζει κατεύθυνση και τον «μικρό» να πέφτει σωστά και να αποσοβεί το γκολ. Χρησιμοποιεί το πόδι για να μεγαλώνει το χώρο του σώματός του, βγάζοντας με αυτόν τον τρόπο το σουτ του Άμραμπατ απέναντι στην ΑΕΚ και αυτό του Ροντινέι, που ήταν σε πολύ καλύτερη θέση, απέναντι στον Ολυμπιακό.

Παράλληλα, είναι ένα παιδί με επιμονή και πείσμα, που του αρέσει να γίνεται καλύτερος μελετώντας τα λάθη του. Δουλεύει πολύ στο διάβασμα του αντιπάλου, μελετά κι ο ίδιος την ανάλυση του παιχνιδιού του και τους αντιπάλους, αναζητά τρόπους να τοποθετείται καλύτερα και να διαβάζει την εξέλιξη των φάσεων για να είναι εκεί. Είναι χαμηλών τόνων, χωρίς ωστόσο να αισθάνεται φόβο απέναντι σε κανέναν αντίπαλο, ανθεκτικός στην πίεση και στις συνθήκες που αναφέραμε παραπάνω, γεγονός που τον βοηθά στην επικοινωνία με τους αμυντικούς και στην καλλιέργεια της εμπιστοσύνης. Αυτό φαίνεται από την απόδοσή του στα «μεγάλα» ματς και στις κρίσιμες στιγμές. Προέρχεται από οικογένεια με αθλητικό background, η οποία είναι κοντά του χωρίς να τον πνίγει και χωρίς να μπλέκεται. Είχε, δηλαδή, ανέκαθεν σωστή νοοτροπία.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του, είναι πως δεν ήταν πάντα τερματοφύλακας. Μάλιστα, υπάρχει μια ωραία ιστορία που τον συνοδεύει από τα εφηβικά χρόνια του στον Αετό Κορυδαλλού, όταν ακόμα μοίραζε πάσες και έβαζε γκολ. Ο προπονητής του τον δοκίμασε από ανάγκη στη θέση του τερματοφύλακα και κατάλαβε αμέσως ότι το «έχει». Ο μικρός, όμως, δεν ήθελε με τίποτα να κάτσει κάτω από την εστία. Έτσι, του πρότεινε να μοιράζεται τα 45λεπτα του ματς: Ένα στο τέρμα, ένα εκτός. Και τα στημένα δικά του!

Κάπως έτσι πείστηκε και γρήγορα κατάλαβε κι ο ίδιος ότι η θέση του ταιριάζει. Το γεγονός αυτό, ωστόσο, τον κάνει να καταλαβαίνει καλύτερα τον τρόπο σκέψης ενός μεσοεπιθετικού και του δίνει την ευχέρεια να παίζει με τα πόδια, έχοντας δουλέψει στην τεχνική του σε αναπτυξιακή ηλικία. Κάνει λάθη στις μεταβιβάσεις του, ωστόσο αυτό σχετίζεται περισσότερο με άλλους τομείς (εμπειρία, απόφαση) και όχι με τα τεχνικά του χαρακτηριστικά. Κοιτάζοντας τον τρόπο που δουλεύει και την ικανότητά του, δείχνει ότι ανήκει στη γενιά εκείνη των τερματοφυλάκων που θα μπορούν να συμμετέχουν στο build up ακόμα πιο αποφασιστικά.

Είναι σπάνιο, στη χώρα μας, ένας Έλληνας 21χρονος τερματοφύλακας να καθιερώνεται πατώντας σε γερές βάσεις, στα προσόντα και στον χαρακτήρα του. Είναι σπάνιο για μια ομάδα, έναν οργανισμό ολόκληρο, να τον στηρίζει. Και όταν αυτό συμβαίνει, συνήθως κανείς από τους δύο δεν βγαίνει χαμένος.