4/10/99: Η μέρα που γονατίζεις από τα συναισθήματα σου. Οι εικόνες συνθλίβουν τις σκέψεις σου. Οι μνήμες ακόμη πιο σκληρές. Αδικοχαμένα παιδιά, που χωρίς να φταίνε έπεσαν στην παγανιά του χάρου, πλήρωσαν με τις ζωές τους την αγάπη τους για τον ΠΑΟΚ.

«Δικέφαλέ μου κάποτε για σένα 6 παιδιά φύγαν απ' την ζωή, τους πήρε η αγάπη τους για σένα, μα πάντα θα 'ναι ζωντανοί, αδέρφια μας εκεί ψηλά που ζείτε, παρέα μας φωνάξτε δυνατά, να ξέρετε εσείς μας οδηγείτε από το '99». Οι οπαδοί του Π.Α.Ο.Κ. τραγουδούν συχνά το συγκεκριμένο σύνθημα για τα έξι αδικοχαμένα αδέρφια τους.

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 4 Οκτωβρίου, το λεωφορείο που μετέφερε τους οπαδούς του «Δικεφάλου» πίσω στη Θεσσαλονίκη, συγκρούστηκε με διερχόμενο φορτηγό στα Τέμπη. Για έξι από αυτούς, η ισοπαλία (1-1) με τον Παναθηναϊκό, θα ήταν το τελευταίο ματς που είδαν από την εξέδρα. Πλέον, βλέπουν τα παιχνίδια της ομάδας τους από ψηλά…

Η κοιλάδα των Τεμπών, εκείνο το ξημέρωμα, βάφτηκε με το αίμα των έξι αετόπουλων, που έφυγαν από τη ζωή, με το μνημείο στην Εθνική οδό Αθηνών – Θεσσαλονίκης να στέκεται πάντα εκεί, όπου σταμάτησε ο δρόμος για αυτές τις έξι ψυχές και να μας θυμίζει σ’ όλους μας την παρουσία τους.

Δύο χιλιόμετρα πριν από τα διόδια των Τεμπών, σχεδόν μιάμιση ώρα πριν τον τελικό προορισμό, το τουριστικό λεωφορείο της εταιρείας «Relax Travel», στο οποίο επενέβαιναν 77 οπαδοί, οι περισσότεροι μέλη του Σ.Φ. Π.Α.Ο.Κ. Κορδελιού, έχει ραντεβού με το θάνατο.

Στο ύψος του Βελεστίνου, ο οδηγός Κώστας Μανωλάς έδωσε τη θέση του στον 19χρονο Γιάννη Ντοκούση, γιο του ιδιοκτήτη του ταξιδιωτικού πρακτορείου, που είχε αναλάβει την εκδρομή προς την Αθήνα. Πριν από τα διόδια ο νεαρός οδηγός (την ώρα του δυστυχήματος ο Μανωλάς κοιμόταν) επιχείρησε προσπέραση. Συγκρούστηκε όμως πλαγιομετωπικά με φορτηγό από το απέναντι ρεύμα, το οποίο κατευθύνονταν προς τη Λάρισα και οδηγούσε ο 68χρονος Αστέριος Αγκζιώτης.

Το ρολόι έδειχνε 4:15 το πρωί.

Το λεωφορείο ανετράπη και σύρθηκε πολλά μέτρα έξω από την εθνική οδό, σε παρακείμενο χαντάκι. Έξι ψυχές ταξίδευαν ψηλά στον ουρανό.

Ο Π.Α.Ο.Κ. θρηνούσε…

Χαράλαμπος Ζαπουνίδης, ετών 20, Δημήτριος Ανδρεαδάκης, ετών 25, Χριστίνα Τζιόβα, ετών 18, Αναστάσιος Θέμελης, ετών 22, Γεώργιος Γκανάτσιος, ετών 17, Κυριάκος Λαζαρίδης, ετών 17. Αθάνατοι…

Ονόματα που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστούν, να σβήσουν, να χαθούν. Για τους φίλους του «Δικεφάλου» θα είναι για πάντα εδώ. Αξέχαστοι. Απλά ταξιδεύουν σ’ άλλους κόσμους, με τον Π.Α.Ο.Κ. πάντα στις καρδιές τους.

Οι λέξεις που γράφτηκαν, πάνω στο μνημείο τους, γίνονται μάθημα ζωής για όλους: «Η αγάπη τους για τον Π.Α.Ο.Κ., τους έφερε εδώ, τους άφησε εδώ και συνέχισε παραπέρα…».

Η αγάπη τους συνέχισε και συνεχίζει παραπέρα, παρασέρνοντας και όλους εμάς 23 χρόνια μετά κι ένας Θεός ξέρει, για πόσο ακόμα.

Ο «ΠΑΟΚΤΣΗΣ», η εβδομαδιαία εφημερίδα -ευαγγέλιο των οπαδών του «Δικεφάλου»- είχε φροντίσει να τρέξει να βρει φωτογραφίες των έξι αδικοχαμένων παιδιών. Να τις βάλει στο ιστορικό πρωτοσέλιδό του, για να τους μάθει ο κόσμος και όπως εύστοχα έγραψε: «Τα παλικάρια δεν τα κλαίμε! Τα τραγουδάμε!».

Ο Χρήστος Παπανικολάου, ήταν και σ’ εκείνη την εκδρομή στην Αθήνα, τραγουδούσε μαζί μ’ αυτά τα παιδιά για την αγαπημένη τους ομάδας, έγραψε από τη Γερμανία, όπου ζει σήμερα, πως «χιλιάδες αράδες έχουν γραφτεί, δεκάδες τραγούδια και μερόνυχτα συζητήσεων, ακόμη και σήμερα! Νόμοι της φύσεως, όπως το ότι «ο χρόνος όλα τα γιατρεύει», έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα!».

Ο Γιώργος Παπαδόπουλος από την Τούμπα, ταξίδεψε από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη για το παιχνίδι και πήγε κατευθείαν στο σημείο του μοιραίου δυστυχήματος, με μοναδικό σκοπό να μαζέψει με ευλάβεια το αιματοβαμμένο πανό του Κορδελιού, με το οποίο τα σωστικά συνεργεία σκέπαζαν ένα προς ένα τα άψυχα πλέον κορμιά, για να το μεταφέρει πίσω στη Θεσσαλονίκη.

Στο δρόμο για τα γραφεία του Συνδέσμου απ’ το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου ακουγόταν ο ραδιοφωνικός επικήδειος για τα έξι παιδιά, από τον αείμνηστο Θόδωρο Παρασίδη...

Από τις πρωινές ώρες εκείνης της Δευτέρας ο Σύνδεσμος Φίλων Π.Α.Ο.Κ. στην περιοχή του Ελευθέριου-Κορδελιού κατακλύστηκε από κόσμο. Εκεί βρέθηκαν και πολλοί παίκτες του «Δικεφάλου» και οι δύσκολες στιγμές συνεχίστηκαν στις κηδείες των έξι παιδιών.

Τις ημέρες που ακολούθησαν του δυστυχήματος, τα συλλυπητήρια τηλεγραφήματα από κάθε γωνιά της χώρας «έπεφταν σαν βροχή» στα γραφεία της «ασπρόμαυρης» ΠΑΕ. Και το απόγευμα της αποφράδας ημέρας, στο παιχνίδι της Ν. Σμύρνης μεταξύ του Πανιωνίου και του Ιωνικού, οι «Πάνθηρες» σήκωσαν πανό, το οποίο ανέγραφε: «Καλό ταξίδι Μαυραετοί».

Πέρασαν περίπου δεκαοκτώ χρόνια από τότε, ώστε η κοιλάδα των Τεμπών να πάψει να είναι τόπος μαρτυρίου για εκατοντάδες ψυχές, αποκτώντας σύγχρονο κι ασφαλές δίκτυο. Mε τα 3 ζεύγη σηράγγων να μετατρέπουν χρονικά κι όχι μόνο τη διαδρομή σε μια ευχάριστη κι ασφαλή διαδικασία.

To μνημείο αρχικά ήταν σ’ άλλο σημείο της εθνικής οδού, ωστόσο η μεταφορά του κρίθηκε απαραίτητη για την ολοκλήρωση του έργου στον αυτοκινητόδρομο.

Παρέμεινε, όμως, εκεί. Είναι, ήταν και θα είναι το σημείο του δρόμου, που όσοι «νιώθουν» από Π.Α.Ο.Κ., απλά θα συνεχίσουν να πατούν την κόρνα του αυτοκινήτου τους και να συνεχίζουν το δρόμο…

Αποτελεί ύψιστη υποχρέωση όλων μας να μην ξεχάσουμε ποτέ αυτά τα έξι αετόπουλα, που συνεχίζουν να βλέπουν εκεί ψηλά στον ουρανό την αγαπημένη τους ομάδα, που συνεχίζουν να είναι δίπλα μας στα τσιμέντα της Τούμπας.

Αθάνατοι…