Αν αντέχεις την πίεση στην Ελλάδα, δεν «σπας» σε κανένα ευρωπαϊκό πρωτάθλημα

Μερικές εβδομάδες πίσω είχα μια συζήτηση με τον Τάσο Μπακασέτα σχετικά με το πώς ένας ποδοσφαιριστής διαχειρίζεται την πίεση που ασκεί ένα ιδιαίτερο, απαιτητικό κοινό όπως είναι οι Τούρκοι ποδοσφαιρόφιλοι. Η αντίδρασή του ήταν περίπου ανακλαστική. Χαμογελώντας, σχολίασε ότι “οι ποδοσφαιριστές που έχουν παίξει σε μια μεγάλη ελληνική ομάδα δεν έχουν πουθενά κανένα πρόβλημα να εξοικειωθούν με την πίεση και να μάθουν να μη “σπάνε” και να την αντέχουν. Αν έχεις παίξει στην Ελλάδα, την αντέχεις οπουδήποτε την πίεση”.

Άκουγα τον πρωταθλητή με την Τραμπζονσπόρ και ήταν σαν να την έχω ξανακάνει αυτή τη συζήτηση μαζί του. Διότι η δική του εμπειρία τον οδήγησε μπροστά στην διαπίστωση - σλόγκαν του Έλληνα ποδοσφαιριστή που μεταναστεύει. Στην διάρκεια των τελευταίων περίπου 25 χρόνων, που παγιώθηκε μια σταθερή ροή εξαγωγής Ελλήνων ποδοσφαιριστών σε ξένα πρωταθλήματα, αυτή την κουβέντα την έχω κάνει με έναν πολύ μεγάλο αριθμό παιδιών που έζησαν το ποδόσφαιρο μακριά από την Ελλάδα. Στην συντριπτική πλειονότητά τους είχαν την ίδια άποψη - ότι με τόση τοξικότητα, τόσο φανατισμό, τέτοιο παραλογισμό και τόση σκληρότητα και υπερβολή στην κριτική, το ελληνικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον κάνει στον ποδοσφαιριστή την πιο σκληρή εκπαίδευση που θα μπορούσε να του κάνει προκειμένου αυτός να μάθει να αντιμετωπίζει πιεστικές καταστάσεις και να αντέχει την πίεση.

Όλο αυτό προφανώς αποτελεί ένα μέρος της εξήγησης για το γεγονός ότι στην πλειονότητά τους οι Έλληνες ποδοσφαιριστές “βρίσκουν τον παράδεισό τους” μακριά από την Ελλάδα ακόμη και όταν δεν πηγαίνουν να αγωνιστούν σε ένα από τα 4-5 μεγαλύτερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Όλο αυτό είναι ένα μέρος της εξήγησης για το γεγονός ότι πολλοί ποδοσφαιριστές κάνουν καλύτερη καριέρα μακριά από την Ελλάδα, ή και για το γεγονός ότι οι περισσότεροι επιδιώκουν να παρατείνουν την παραμονή τους στο εξωτερικό και συχνά επιλέγουν μια μικρομεσαία ομάδα ή ένα μικρομεσαίο πρωτάθλημα αντί του επαναπατρισμού για χάρη μιας μεγάλης ελληνικής ομάδας.

Αν κανείς κρίνει από τα όσα έχουν περάσει στην διάρκεια των τελευταίων ετών στα ελληνικά γήπεδα ποδοσφαιριστές σαν τον Φορτούνη, τον Μάνταλο, τον Μπουχαλάκη, τον Μασούρα, τον Πέλκα, και τόσους άλλους, χωρίς να γυρίσουμε πολύ πίσω στον χρόνο, διαπιστώνει ότι ορισμένοι εκ των κατά τεκμηρίων κορυφαίων Ελλήνων ποδοσφαιριστών των τελευταίων ετών έχουν βρεθεί αρκετές φορές να λειτουργούν σε συνθήκες μεγάλης έως και αφόρητης πίεσης που δημιουργεί η εσωτερική αμφισβήτηση - δηλαδή η αμφισβήτηση από μέρος του κόσμου της ομάδας στην οποία αγωνίζονται.

Η φήμη που έχει δημιουργήσει το ελληνικό ποδοσφαιρικό κοινό στην ευρωπαϊκή αγορά λειτουργεί ως συγκριτικό πλεονέκτημα των Ελλήνων ποδοσφαιριστών στο μυαλό αυτών που αποφασίζουν για να προσφέρουν συμβόλαια. Διότι μια ομάδα που λειτουργεί σε περιβάλλον που ασκεί πίεση, δεν έχει να ανησυχεί αν ένας Έλληνας ποδοσφαιριστής που έχει παίξει σε μεγάλη ελληνική ομάδα είναι ή όχι εξοικειωμένος με την μεγάλη και συχνά υπερβολική ή και παράλογη πίεση. Αν έχουν δει κάποιον να “αντέχει”, να “την παλεύει” στην Ελλάδα, τότε δεν προβληματίζονται καθόλου για να τον υπογράψουν. Ξέρουν ότι πιθανότατα θα αντέξει παντού.

Αντίστροφα, ο τρόπος που ανταπεξέρχονται στην πίεση οι ξένοι ποδοσφαιριστές είναι μια βασική δεξιότητα που αναζητούν και μετρούν όσοι επιλέγουν παίκτες για τις μεγάλες ελληνικές ομάδες. Γι’ αυτό και συχνά προβληματίζονται έντονα όταν πηγαίνουν να “ψωνίσουν” παίκτες από μια Αυστρία, μια Σουηδία, μια Νορβηγία, δηλαδή από μια χώρα της οποίας οι ποδοσφαιρόφιλοι δεν έχουν όμοια ιδιοσυγκρασία με την ελληνική. Συχνά αυτό είναι ένα σημαντικό μέρος της εξήγησης για ποδοσφαιριστές που έρχονται στην Ελλάδα και τελικά αποδίδουν χαμηλότερα συγκριτικά με τις επιδόσεις που είχαν αλλού στο παρελθόν τους. Συμβαίνει δηλαδή ποδοσφαιριστές που δεν ήταν μαθημένοι να λειτουργούν υπό μεγάλη ψυχολογική πίεση να “σπάνε” όταν βιώνουν στην Ελλάδα την αμφισβήτηση, την μουρμούρα, το “πέσιμο” της εξέδρας, τις υπερβολές.

Δεδομένου ότι οι Έλληνες δεν θα πάψουμε να είμαστε “υπερβολικοί” στις αντιδράσεις μας, και θα συνεχίσουμε “να στήνετε το ίδιο εύκολα, το ίδιο γρήγορα, με την ίδια άνεση έναν γάμο στο πρώτο γκολ και μια κηδεία στο πρώτο λάθος”, όπως μου έλεγε περίπου δύο δεκαετίες πίσω ο σοκαρισμένος, τον καιρό εκείνο, Φερνάντο Σάντος, το ελληνικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον θα συνεχίσει να λειτουργεί ως σκληρό εκπαιδευτήριο. Όσοι δεν “σπάνε”, θα πηγαίνουν έξω και θα εκπλήσσουν τους προπονητές και τους τεχνικούς διευθυντές όσο εξέπληξε ο Κώστας Τσιμίκας τον Γιούργκεν Κλοπ με την ψυχραιμία του στην εκτέλεση του 7ου πέναλτι στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας. Κι όσοι “σπάνε” θα μετανιώνουν την στιγμή· είτε που γεννήθηκαν εδώ, είτε που ήρθαν για μπάλα στα μέρη μας.