Ο θρίαμβος του Ιβάν και η... παράνοια στον Ολυμπιακό

Την ώρα του θριάμβου, την ώρα της δεύτερης νίκης σε ντέρμπι αιωνίων μέσα σε λίγες εβδομάδες και μάλιστα στο «Καραϊσκάκη», ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς επιβεβαίωσε για μία ακόμη φορά γιατί είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για τον πάγκο του Παναθηναϊκού.

Για αυτόν ο Παναθηναϊκός τερματίζει 20 βαθμούς πίσω από τον πρώτο Ολυμπιακό και δεν υπάρχει λόγος για πανηγυρισμούς επειδή εξασφαλίζει, όπως όλα δείχνουν ευρωπαϊκό εισιτήριο, αλλά δουλειά προκειμένου να μειώσει την απόσταση ή και να την εκμηδενίσει την επόμενη σεζόν. Αυτή ακριβώς είναι η σωστή νοοτροπία του προπονητή του Παναθηναϊκού και αυτός είναι ο πραγματικός θρίαμβος του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και όχι το ευρωπαϊκό εισιτήριο.

Ο Σέρβος τον ξέρει τον Παναθηναϊκό και το dna του σαν την παλάμη του. Για χρόνια έπαιξε αντίπαλός του ως παίκτης, για χρόνια ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά με τον Παναθηναϊκό πρωταγωνιστή και μόνο με αυτόν τον Παναθηναϊκό θα είναι ικανοποιημένος. Για τον Ιβάν η βάση από την οποία ξεκινά, δεν είναι ο Παναθηναϊκός της τελευταίας πενταετίας που δεν έβγαινε καν Ευρώπη, αλλά ο Παναθηναϊκός που διεκδικεί και παίρνει τίτλους, ο Παναθηναϊκός που διακρίνεται στην Ευρώπη. Με αυτόν τον Παναθηναϊκό έζησε και μεγάλωσε ο Ιβάν, με αυτόν τον Παναθηναϊκό θα είναι ικανοποιημένος και καλά κάνει και δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο. Αυτή είναι η δική του βάση και για αυτό αισθάνεται ότι εξακολουθεί να είναι κάτω από την βάση και προσπαθεί να την πιάσει. Είναι βέβαιο ( διότι όπως έχω κατ’ επανάληψη γράψει, είναι και σπουδαίος τεχνικός) ότι αν του δοθεί ο χρόνος, αλλά και οι κατάλληλες επενδύσεις (και δεν μιλώ για υπερβολές) θα τον κάνει τον Παναθηναϊκό, όπως τον ήξερε. Πρωταγωνιστή και διεκδικητή τίτλων.

Την ίδια ώρα στον Ολυμπιακό επικρατεί μία… παράνοια. Εχω γράψει πάρα πολλές φορές ότι την φετινή σεζόν ο Ολυμπιακός σε γενικές γραμμές δεν ήταν καλός. Για την ακρίβεια σε σχέση με τις δύο προηγούμενες σεζόν έκανε βήματα προς τα πίσω και όχι προς τα εμπρός. Οι αιτίες πολλές και γραμμένες και ειπωμένες όλες. Κακός μεταγραφικός σχεδιασμός, παίκτες που μοιάζουν να έμειναν από κίνητρα, παίκτες που ήθελαν να φύγουν και δεν έφυγαν, παίκτες που ήρθαν για να γίνουν βασικοί και δεν έπαιξαν, αποδυτήρια με ζητήματα, ποδόσφαιρο με προβλήματα και προπονητής, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, «στην πιο δύσκολη περίοδο στην ομάδα».

Συνεπώς η κριτική πρέπει να γίνει και να είναι και σκληρή, διότι φέτος θα έπρεπε να είναι μία χρονιά που ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να κάνει όχι ένα, αλλά δύο βήματα προς τα εμπρός και τελικά έκανε ένα προς τα πίσω. Είναι άλλο πράγμα αυτό όμως και άλλο πράγμα αυτό που συμβαίνει. Η απόλυτη ισοπέδωση για μία ομάδα που παίρνει το πρωτάθλημα με 20 πόντους διαφορά, είναι τουλάχιστον υπερβολική, για να μην γράψω παράξενη. Το να εμφανίζεται ή και να είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να μπουκάρουν οι οπαδοί του Ολυμπιακού αγανακτισμένοι στο γήπεδο, είναι όχι υπερβολικό, αλλά άρρωστο. Το να ακούγονται συνθήματα της εποχής Σαλιαρέλη στο «Καραϊσκάκη» είναι ντροπιαστικό και γι’ αυτούς που τα τραγουδούν.

Οσο δε για τον Πέδρο Μαρτίνς με τον οποίο οι περισσότεροι υποτίθεται ότι είναι αγανακτισμένοι, ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να το αντιληφθώ. Ο Μαρτίνς είναι σε μία κακή χρονιά είναι αλήθεια, όπως και όλη η ομάδα. Αλλά είναι ο προπονητής που σε αυτή την κακή χρονιά, με τα πολλά προβλήματα και τις πολλές αποτυχημένες επιλογές, όχι απλώς κατάφερε να την κρατήσει όρθια και ενωμένη, αλλά την οδηγεί και σε ένα πρωτάθλημα με 20 βαθμούς διαφορά. Προφανώς και φέτος έκανε λάθη σε πολλές από τις εκτιμήσεις του. Είναι αλήθεια ότι υπήρξαν σημεία μέσα στη σεζόν που έμοιαζε να χάνει τη μπάλα, προφανώς και το ποδόσφαιρο του Ολυμπιακού ήταν κατώτερο των προσδοκιών, αλλά στο τέλος της ημέρας, σε μία ομάδα στην οποία το αποτέλεσμα μετράει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ομάδα και ο Μαρτίνς αυτό το ξέρει, πήρε το πρωτάθλημα με 20 βαθμούς διαφορά. Οκ αποκλείστηκε στον ημιτελικό του Κυπέλλου από τον ΠΑΟΚ στην παράταση και ναι δεν μπήκε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ επειδή αποκλείστηκε από την Λουντογκόρετς στα πέναλτι, αλλά στο τέλος της ημέρας, στην χειρότερη σεζόν του στην Ελλάδα πήρε τον βασικό στόχο του με 20 βαθμούς διαφορά.

Να γίνονται δεύτερες σκέψεις μήπως ο κύκλος του κλείνει στον Ολυμπιακό και δεν έχει να δώσει κάτι άλλο, είναι φυσιολογικό. Και φαντάζομαι ότι και στον Ολυμπιακό τις κάνουν, όπως είναι λογικό να υπάρχει προβληματισμός για το ποδόσφαιρο και την εικόνα της ομάδας ακόμη και σε κάποια από τα ματς που πήρε. Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι να ανοίγει κουβέντα αν πρέπει να απολυθεί εδώ και τώρα, υπάρχει χαοτική απόσταση. Μιλάμε για κανονική παράνοια. Και τέλος πάντων που είναι όλοι εκείνοι οι χιλιάδες φίλοι του Ολυμπιακού που κατηγορούσαν και αυτή και την προηγούμενη διοίκηση της ομάδας ότι δεν κρατάει έναν προπονητή πέντε έξι χρόνια να δείξει δουλειά και έργο, αλλά τους αλλάζει κάθε χρόνο. Και τι ακριβώς έπαθαν τώρα που ζητούν την απομάκρυνση ενός προπονητή που πήρε το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημα του και μάλιστα με 20 βαθμούς διαφορά.

Στο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, η λογική έχει καταργηθεί ουκ’ ολίγες φορές, αλλά αυτό που συμβαίνει φέτος στον Ολυμπιακό είναι μία από τις κορυφαίες στιγμές παράνοιας των τελευταίων ετών…