Παναθηναϊκός: Κλείνει την «ψαλίδα» και δημιουργεί βάσιμες προσδοκίες μετά από πέντε χρόνια

Yπάρχουν παιχνίδια - σαν κι αυτό του πρώτου γύρου εναντίον του Βόλου - που ό,τι πάει μέσα, «γράφει». Πρώτη φάση για τον Παναθηναϊκό στο 3’, 1-0 ο Καρλίτος, δεύτερη φάση στο 4’, 2-0 ο Ιωαννίδης, 4-0 ημίχρονο, 5-1 τελικό. Η’ - πιο «φρέσκο» παράδειγμα - το 3-0 επί της ΑΕΚ στην προτελευταία αγωνιστική της regular season, αμέσως μετά την ήττα από τον Παναιτωλικό. Το ματς από το οποίο ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε το αήττητο σερί που έχει φτάσει από τότε στις 5 νίκες - 3 ισοπαλίες. Πρώτο λάθος της Ενωσης, 1-0 ο Αϊτόρ με πέναλτι, 2-0 ο Παλάσιος στην επόμενη επίθεση, 3-0 ο Ιωαννίδης, τέλος από το πρώτο ημίχρονο.

Χθες στη Λεωφόρο συνέβη το αντίθετο. Ο Παναθηναϊκός μπήκε «μαγκωμένος» στο παιχνίδι, σαν να «μετράει» τον αντίπαλό του και να προσέχει πολύ τα νώτα του. Όμως μετά την πεντάλεπτη διακοπή λόγω του τραυματισμού του Σαράνοφ (ράμματα στο σαγόνι) μέχρι και το 45’ +5’ «χόρευε». Υπήρχαν στιγμές, υπήρχαν επιθέσεις και φάσεις που οι παίκτες έμοιαζαν τόσο συντονισμένοι στις κινήσεις τους χωρίς τη μπάλα που νόμιζες ότι χόρευαν αν κοιτούσες το σύνολο των κινήσεων στο μισό γήπεδο, εστιάζοντας όχι εκεί όπου παιζόταν η μπάλα, αλλά κοιτάζοντας όλο το χώρο στο μήκος και πλάτος του.

Οι κινήσεις των Χουάνκαρ - Κώτσιρα με των Αϊτόρ - Παλάσιος, του Ιωαννίδη, του Γκατσίνοβιτς σε ρόλο επιτελικού μέσου και των δύο κεντρικών χαφ (Ρουμπέν - Βιγιαφάνιες) ήταν τόσο αρμονικές σ’ αυτά τα 30 λεπτά, που με γυμνό μάτι μπορούσε κάποιος να αντιληφθεί πόσο πνευματικά έτοιμος ήταν ο Παναθηναϊκός γι’ αυτό το παιχνίδι και πόσο έχουν αφομοιώσει πλέον οι παίκτες αυτό που θέλει ο Γιοβάνοβιτς εναντίον «πούλμαν». Πόσο έχουν βελτιωθεί και σε τέτοιου είδους τεστ, κάτι που είχε φανεί δημιουργικά και στο παιχνίδι με τον (πολύ ανώτερο της Λαμίας) ΠΑΣ, στα Γιάννενα. Προσοχή:είναι άλλο πράγμα ο βαθμός στον οποίο ο κάθε παίκτης μπορεί να υλοποιήσει το πλάνο και άλλο το ολικό σχέδιο. Αυτό το χθεσινό ημίωρο ήταν το εφετινό masterpiece του Ιβάν εναντίον μαζικής άμυνας. Και αναφερόμαστε ειδικά σ΄αυτό το ημίωρο, διότι στο β’ ημίχρονο η πίεση του Παναθηναϊκού στη Λαμία ήταν διαφορετικού είδους.

Ηταν πίεση κυρίως από στατικές φάσεις (τρομερή η βελτίωση του Παναθηναϊκού στην εκτέλεση των κόρνερ, κυρίως λόγω Γκατσίνοβιτς), ήταν πίεση λόγω έδρας, ήταν πίεση λόγω της κόπωσης του αντιπάλου και της υπομονής, της επιμονής και της αφοσίωσης των Πράσινων. Ένα μικρό «μπράβο» αξίζει και στη Λαμία μόνο για τα ψυχικά αποθέματα των παικτών της, οι οποίοι λόγω Σαράνοφ και αστοχίας των Πράσινων κατάφεραν να αντέξουν. Να μην λυγίσουν ψυχικά στο… βουνό που είχε πέσει πάνω τους και είχε πλακώσει την περιοχή τους. Είναι σαφώς η χειρότερη ομάδα της Superleague 1 αυτή την περίοδο, παίζουν τη ρεβάνς στο «Αθανάσιος Διάκος» τέσσερις μέρες πριν από το κρίσιμο παιχίδι τους στην Τρίπολη, αλλά τις πιθανότητές τους θα τις εξαντλήσουν. Όπως το είχαν κάνει και μετά το 0-0 στο «Κλεάνθης Βικελίδης», πάλι με MVP τον Σαράνοφ, ο οποίος πήρε… μόνος του εκείνη την πρόκριση επί του Αρη, όπως την είχε πάρει μόνος του και στο «Γ. Καραϊσκάκης» πριν από τρία χρόνια επί του Ολυμπιακού.

Ο Παναθηναϊκός έχασε χθες τη δυνατότητα του διευρυμένου rotation στη ρεβάνς, λίγες μέρες πριν από το καθοριστικής για την οικονομία των play offs αναμέτρησης με τον Αρη στη Λεωφόρο. Και αυτό που καλείται να κάνει στη Λαμία είναι να πετύχει γκολ στο πρώτο 20λεπτο, να «κλειδώσει» την πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου και εν συνεχεία να προβεί στις απαραίτητες αλλαγές ο Γιοβάνοβιτς από το 46’. Κέρδισε, όμως, ακόμα περισσότερους πόντους στην εκτίμηση των φίλων του και της κοινής γνώμης. Κέρδισε σε αυτοπεποίθηση. Ενίσχυσε τα θετικά ιόντα στα αποδυτήρια. Και παρά τις δέκα ευκαιρίες και το πέναλτι που δεν καταλογίστηκε υπέρ του (χέρι Τζανετόπουλου) απέκτησε και το πλεονέκτημα πρόκρισης διότι δεν δέχθηκε γκολ. Αυτό, δεδομένης της ισχύος του κανονισμού για το «εκτός έδρας γκολ» που μένει αναλλοίωτη στο Κύπελλο Ελλάδας παρότι καταργήθηκε εφέτος στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, παρέχει τεράστιο πλεονέκτημα στους γηπεδούχους οι οποίοι διατηρούν ανέπαφη την εστία τους σε νοκ άουτ ματς.

Πέραν αυτών, κέρδισε επιτέλους ένα (υπέροχο σε δημιουργία και εκτέλεση) γκολ από τον σέντερ φορ του. Το πρώτο μετά από δύο μήνες. Το χρειαζόταν ο Φώτης Ιωαννίδης, όπως και ο Καρλίτος χρειαζόταν τη μετουσίωση σε γκολ από τον Αϊτόρ της υπέροχης κάθετης ασίστ που του σέρβιρε λίγο προτού ο Ισπανός εξτρέμ αντικατασταθεί. Ο Σαράνοφ απέκρουσε με το πόδι, το σκορ έμεινε στο 1-0. Όμως ο οπαδός του Παναθηναϊκού έφυγε και πάλι από τη Λεωφόρο χαρούμενος και «γεμάτος», όπως μετά από τα παιχνίδια με την ΑΕΚ (3-0), τον ΠΑΟΚ (2-1), τον Ολυμπιακό (1-0).

Για πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια ο Παναθηναϊκός δείχνει σε επίπεδο ποδοσφαιρικό (και όχι τόσο ποιότητας/βάθους έμψυχου δυναμικού) να έχει κλείσει την «ψαλίδα» από τους υπόλοιπους «μεγάλους» με αυτό που παρουσιάζει σταθερά πια - και όχι με εμφανίσεις - «φωτοβολίδες» - στον αγωνιστικό χώρο. Και αυτό, που οφείλεται εν μέρει και στην κάμψη Ολυμπιακού, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, δεν αλλάζει αν ηττηθεί στον τελικό Κυπέλλου ή τερματίσει πέμπτος στα play offs.

Υ.Γ. Ενα λάθος έκανε ο Γιοβάνοβιτς: Δεν έπρεπε αλλάξει το 4-4-2 αντικαθιστώντας τον Ιωαννίδη με τον Αλεξανδρόπουλο. Αφού σωστά είχε βάλει τον Καρλίτος αντί του Γκατσίνοβιτς και η μπάλα εύκολα έφτανε στη μεγάλη περιοχή της Λαμίας, δεν είχε κανένα λόγο να επαναφέρει το 4-3-3 από το 85' μέχρι το 98'. Διάστημα στο οποίο ο Παναθηναϊκός δεν δημιούργησε ούτε μισή φάση...