ΑΕΚ: Η Ιστορία δεν έχει τέλος, μόνο αρχή...

• Δεδομένη η απογείωσή της, με τέτοια προίκα!

Εδώ και χρόνια, πολλά δυστυχώς η αλήθεια είναι, αφού φτάσαμε τα 20 (παρά ένα), προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου και να ονειρευτώ πώς θα είναι την πρώτη μέρα στο νέο μας γήπεδο. Μάταια φυσικά αφού δεν υπάρχει προηγούμενο για να έχουμε κάτι αντίστοιχο στο μυαλό μας... Τα μάτια υγραίνουν και μόνο στην ιδέα ότι θα το ζήσουμε και μέσα από εμάς ελπίζουμε βέβαια να το ζουν και όσοι θα θέλαμε να είναι εκεί δίπλα μας, να δουν μαζί μας την ΑΕΚ να παίζει ξανά στο σπίτι της, στην (δεύτερη) πόλη της, στη δική της γειτονιά: στης Φιλαδέλφειας τα μέρη...

Δεν γίνεται με τίποτα να πλησιάσω στο 5% έστω το τι θα ζήσουμε εκείνη τη μέρα, πόσο καλά θα είμαστε, τα δάκρυα που θα χύσουμε (εδώ μας φεύγουν που απλά το παρακολουθούμε να υψώνεται και να ολοκληρώνεται) και το αίσθημα της απόλυτης χαράς και ευτυχίας. Νομίζω ότι το αντιλαμβάνεται ο καθένας αυτό και μόνο στην είδηση της απουσίας της έδρας, πιο σωστά του σπιτιού, για τον κάθε ένα ΑΕΚτζή εδώ και 20 ολόκληρα χρόνια όπου χάσαμε πολλά πράγματα και τελικά κάπου στην πορεία χαθήκαμε!

Μα αντέξαμε, γονατίσαμε, πέσαμε, υποφέραμε και πάλι όμως σηκωθήκαμε όπως επιβάλλεται να συμβαίνει σε υπερήφανους και ικανούς... Κι είμαστε εδώ, με τα πάνω μας και τα κάτω μας, μα με τα καλύτερά μας να είναι μπροστά και όχι πίσω. Με τις πιο όμορφες σελίδες της ιστορίας της μοναχοκόρης της προσφυγιάς να μην έχουν ακόμη γραφτεί παρά το γεγονός ότι πλησιάζουν τα 100 χρόνια από την ίδρυσή της. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα 'χει το σπίτι της για να τα γιορτάσει όπως πρέπει και εδώ και στην μάνα πατρίδα της...

Η παρουσία στα εγκαίνια του «Σεραφείδειου» ήταν τελικά σε επίπεδο συναισθημάτων μια πρώτη... μικρή έως ανύπαρκτη συγκριτικά, τζούρα που λέμε εμείς οι (κακώς) καπνιστές, για αυτό που θα 'ρθει! Διότι το δεύτερο γήπεδο που είναι ήδη έτοιμο και έπαιξε εκεί (και κέρδισε, και άρεσε, και άξιζε το χειροκρότημα) η ΑΕΚ δεν υπήρχε πριν και δεν έχεις το ίδιο συναίσθημα. Αρκούσε το όνομά του να καταλάβεις βέβαια, να νιώσεις, να αγαπήσεις παραπάνω. Ο Στέλιος Σεραφείδης, ο δικός μας κυρ Στέλιος, μπορεί να είναι χαρούμενος ξανά από κει ψηλά, είδα τα παιδιά του να παίζουν και να τον τιμούν, να κερδίζουν και με δέκα παίκτες γιατί απλά, στην πρώτη ever αναμέτρηση στο συγκεκριμένο γήπεδο, δεν γινόταν να χάσουν!

Δεδομένη η απογείωσή της, με τέτοια προίκα!

Αντιλαμβάνεσαι το μεγαλείο της δημιουργίας όταν το ζεις... Θυμήθηκα τα χρόνια πίσω στους Θρακομακεδόνες, σ' αυτό το πράγμα που λέγαμε προπονητικό κέντρο ΑΕΚ (ο Θεός να ήθελε, δεν το έκανε) και έπειτα είδα ξανά τα Σπάτα. Άνοιγα και έκλεινα τα μάτια μου προσπαθώντας να καταλάβω, μου πήρε χρόνο... Δεν έχει απλά δικό της ιδιόκτητο προπονητικό κέντρο η Ένωση, το οποίο θα της μείνει για πάντα, μέσα σε αυτό έχει και ένα εξαιρετικό γήπεδο που θα μεγαλώσει κι άλλο, θα φτάσει τις 5.000 θέσεις και το οποίο θα μας θυμίζει το παλιό πρώτο (διότι ολοκληρώθηκε το νέο) στης Φιλαδέλφειας τα μέρη...

Νομίζω το 'χουν εμπεδώσει όλοι: η Ιστορία δεν έχει τέλος, μόνο αρχή... Για την ΑΕΚ ειδικά! Η ομάδα έχει πράγματα που δεν είχε ποτέ εδώ και κοντά ένα αιώνα παρουσίας και όπου άλλα club εξακολουθούν να μην έχουν... Η απογείωσή της είναι δεδομένη μέσα από τέτοια έργα που πραγματικά ισοδυναμούν με σερί τίτλων και επιτυχιών... Είναι τεράστια όσα θα 'χει προίκα η ΑΕΚ έπειτα από λίγους μήνες από τώρα μετά τα εγκαίνια και του νέου γηπέδου «OPAP ARENA – Αγιά Σοφιά» στα πατρογονικά της εδάφη. Δυο γήπεδα στα οποία δεν θα οφείλει σεντ και το ένα απ' αυτά στο ιδιόκτητο προπονητικό κέντρο!

Να μην ξεχνάμε, να αναγνωρίζουμε, να μη τα... μπερδεύουμε για να ρίχνουμε το (δικαιολογημένο) ανάθεμα για το αγωνιστικό και να χαιρόμαστε διάολε γιατί μοιάζει και με... έγκλημα να χαρείς για κάτι καλό που γίνεται στην ΑΕΚ επειδή στο καθαρά αγωνιστικό τα 'χουν κάνει μαντάρα εδώ και τέσσερα χρόνια με ιστορικές αποτυχίες και κάκιστες σεζόν... Δεν αλλάζει το μέγεθος της αποτυχίας στο αγωνιστικό αν πούμε «τι δημιουργεί η ΑΕΚ και πόσα θα κερδίσει μέσα απ' αυτά τα έργα ΖΩΗΣ που όμοιά τους δεν είναι δέκα και είκοσι σερί πρωταθλήματα»!

Για μένα αυτό ισχύει και θα συνεχίσω την... καραμούζα (αν και ελπίζω ότι θα τελειώσουν αυτά άμεσα) για τα τραγικά που -κακώς αλλά επιτρέπει- αφήνει να συμβαίνουν στο αγωνιστικό ο Δημήτρης Μελισσανίδης. Η μικρή πρώτη αναγνώριση για εκείνον στην προσφορά του, φάνηκε στο αυθόρμητο χειροκρότημα του κόσμου που βρέθηκε στα Σπάτα, όταν πέρασε στο γήπεδο για να καθίσει να παρακολουθήσει το πρώτο ματς στο «Σεραφείδειο». Όπως και να 'χει η μεγάλη δεν θα είναι καν στο νέο γήπεδο, αλλά στο πέρασμα των χρόνων...

Υγ: Πρόσφατα σε σχόλιό του ο Ντέμης Νικολαΐδης χαρακτήρισε εκείνη την απόφαση και ενέργεια του Δημήτρη Μελισσανίδη να ταξιδέψει η ΑΕΚ στον πόλεμο και να παίξει φιλικό για να δηλώσει τη συμπαράστασή της στον λαό της Σερβίας και την αντίθεσή της στο Νατοϊκό βομβαρδισμό μεγαλύτερη και από το γήπεδο που δημιουργεί. Θαρρώ ότι έχει απόλυτο δίκιο και τούτες τις μέρες με τον πόλεμο να συνεχίζεται στην Ουκρανία αντιλαμβάνεται ο οποιοσδήποτε πόσο μεγάλο ήταν όλο αυτό που έκανε η ΑΕΚ... Ήταν 7 του Απρίλη όταν ο Δικέφαλος... πέταξε στην Ουγγαρία και από κει οδικώς στο Βελιγράδι για να γραφτεί μια σελίδα στην Ιστορία του club που δεν γράφει κανείς, όσο μεγάλος κι αν είναι, τίτλος! Εμένα πάντα αυτή η μέρα μου φέρνει έναν φίλο στο μυαλό. Τον Γιάννη Βελτίδη που είναι στη μέση της φωτογραφίας που σας παραθέτω. Έφυγε άδικα πολύ νωρίς, τροχαίο, αλλά για μένα πάντα θα είναι εδώ και σε κάθε ματς της ΑΕΚ ανάμεσά μας, δίπλα μας, σε κάθε εντός ή εκτός έδρας αναμέτρηση... Προφανώς και ήταν ανάμεσα στους φίλους εκδρομείς της Ένωσης, ενεργός στην Original 21 άλλωστε, δεν θα το έχανε με τίποτα... Δεν χωράνε άλλα υστερόγραφα σε τούτο το blog όπως και πρόσωπα. Είναι για την ΑΕΚ που ταξίδεψε στον πόλεμο και για τον φίλο μου Γιάννη που ήταν και εκεί, ελπίζω να περνάς καλά εκεί πάνω, πάντα.