Η 8η Φεβρουαρίου, από το 1981 μέχρι σήμερα είναι μαύρη. Πάντα θα είναι μαύρη. Πάντα θα είναι στενάχωρη. Παντα θα κρύβει ένα «γιατί», πάντα θα υπάρχουν μάτια που θα κοιτούν ψηλά στον ουρανό και θα ψάχνουν τον 14χρονο Παναγιωτάκη, τον 16χρονο Κωστάκη, τον 17χρονο Ηλία, τον 18χρονο Γεράσιμο, τον 18χρονο Σπυράκο, τον 19χρονο Γιάννη, τον 19χρονο Νικολάκη, τον 20χρονο Γιαννάκη, τον Βασίλη Μάχα (19 ετών), τον Κώστα (21 ετών), τον Στράτο, τον Μιχάλη, τον Σπύρο Ανδριώτη, τον Κώστα Καρανικόλα, τον Κώστα Μπίλα, τον Τάσο Πιτσόλη, τον Αντώνη Κουρουπάκη, τον Χρήστο, τον Δημήτρη (ετών 40).

Δύο μάτια θα στρέφονται πάντα εκεί ψηλά και θα αναζητούν τον Μιχάλη Μάρκου και την Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου. Αυτά τα μάτια είναι του Νίκου Αναστόπουλου.

Ο θρύλος του Θρύλου, είχε δώσει εισιτήρια στον παιδικό του φίλο για να δει την αγαπημένη του ομάδα. Μπορούσε να πάει στις αριθμημένες θέσεις. Επέλεξε τη Θύρα 7. Ετσι ένιωθε. Ετσι επέλεξε. Και πέρασε στην αιωνιότητα...

• Κουσουλάκης στο Gazzetta για την τραγωδία της Θύρας 7: «Να μην ζήσουμε ποτέ ξανά κάτι τέτοιο, θυμάμαι στο νοσοκομείο νέα παιδιά με μαυρισμένα μάτια...» (vid)
• Θύρα 7: «41 χρόνια μετά, το καρφί από την καρδιά δεν έχει βγει»
  

Ο Νίκος Αναστόπουλος, μέσω του Gazzetta, θυμάται τη μέρα που σημάδεψε για πάντα την οικογένεια του Ολυμπιακού, τον ελληνικό αθλητισμό, την κοινωνία, τον ίδιο.

«Το παιχνίδι με την ΑΕΚ πάντα είχε μια ιδιαιτερότητα γιατί είναι ένα ντέρμπι, όπως είναι δηλαδή και απέναντι στον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ.

Αγωνιστικά, το ματς εκείνο εξελίχθηκε σε θρίαμβο. Το παλιό Καραϊσκάκης ήταν γεμάτο, αν θυμάμαι καλά, είχε μείνει και κόσμος έξω απ' αυτό - ήταν μεγάλη η δίψα του κόσμου να δει το παιχνίδι. Το παιχνίδι το είδαν αυτοί που είχαν εισιτήρια.

Νικήσαμε 6-0, ένας θρίαμβος όπως είπα, που όμως επισκίασε αυτό που συνέβη μετά τη λήξη του ματς.

• Αναστόπουλος στο Gazzetta: «Πάντα ήθελα Ολυμπιακό, είπα "όχι" σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ»

Μέχρι να πάμε στα αποδυτήρια δεν είχαμε καταλάβει τί είχε συμβεί. Θα έλεγα ότι είχα μεγάλη αγωνία γιατί είχα δώσει εισιτήρια σ' έναν φίλο μου. Εκείνος πήρε μαζί του και μία φίλη του και πήγαν στη Θύρα 7.

Τότε, η τηλεόραση και τα ραδιόφωνα δεν ήταν τόσα πολλά όπως σήμερα. Εφυγα, πήγα σπίτι και άνοιξα την τηλεόρασή μου. Εβλεπες ανθρώπους που είχαν πέσει πάνω τους άλλοι άνθρωποι ή που τους πατούσαν, άλλοι φώναζαν... Ήταν το πρώτο θέμα παντού, όπως καταλαβαίνετε.

Την επόμενη μέρα, την Δευτέρα, είχαμε χαλάρωμα στου Ρέντη. Ποια προπόνηση... Το απόγευμα επισκεφτήκαμε κάποια παιδιά στο Τζάνειο τα οποία ήταν τραυματισμένα. Θυμάμαι έντονα πως παρά την τραγωδία που είχαν δει να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους και τα τραύματά τους, πήραν μεγάλη χαρά μόλις μας είδαν.

Είναι απίστευτο αυτό που συνέβη. Ενώ ξέραμε το πόσο μεγάλη χαρά είχαμε δώσει στον κόσμο με το 6-0 επί της ΑΕΚ, την ίδια ώρα μερικά μέτρα από εμάς να γίνεται αυτή η τραγωδία.

Είναι ακόμη χαραγμένα στο μυαλό μας όσαν συνέβησαν. Η 8η Φεβρουαρίου από εκείνη την ημέρα ποτέ ξανά δεν ήταν ίδια. Προσωπικά, έχω πάντα μια ιδιαίτερη λύπη, γιατί πέρα αυτών των ψυχών που έφυγαν τόσο άδικα και τόσο πρόωρα, χάθηκε κι ένας φίλος μου. Εφυγαν 21 άνθρωποι από αμέλεια... Αυτός που έπρεπε να είχε ανοίξει το τουρνικέ δεν πρόλαβε και φανταστείτε περίπου 3.000-4.000 κόσμος να πάει να φύγει από μια θύρα, πέφτοντας τελικά σε μια κλειστή πόρτα. Απίστευτο!

Τότε μίλησα με τη μητέρα του, τί να πεις σ' αυτήν τη γυναίκα... Το παιδί αυτό λεγόταν Μιχάλης, δούλευε σ' ένα δισκάδικο. Δεν υπήρχαν CD's και τέτοια και μου έγραφε κασέτες. Ήταν η εποχή της κασέτας.

Το οξύμωρο όμως ποιο είναι... Είχα στα χέρια μου έξι αριθμημένα και έξι κοινά. Εκείνος, τελικά, κράτησε τα κοινά και έδωσε αλλού τα αριθμημένα. Ήθελε να ζήσει το ματς μέσα από τη Θύρα 7, ήταν παθιασμένος με τον Ολυμπιακό και πήρε μαζί και την κοπέλα του. Ο Μιχάλης ήταν ένας άνθρωπος που κάναμε παρέα, δεν το 'χω ξεπεράσει ποτέ και ούτε πρόκειται...».

Εχετε μέχρι σήμερα τις κασέτες που σας είχε γράψει ο Μιχάλης;

«Κάποιες ναι...».

To ντοκιμαντέρ του Gazzetta για τη μεγαλύτερη τραγωδία στον αθλητισμό στην Ελλάδα: