Στη ζωή και κατ' επέκταση την μπάλα υπάρχουν στιγμές που μπορεί να πεις «άι παρατήστε με όλοι σας, τέρμα. Κουράστηκα». Γίνεται βρε αδερφέ και εφόσον η κακοδαιμονία σε «κυνηγά» τότε η απόφασή σου γίνεται και κατανοητή. Ολοι μας άλλωστε ξέρουμε άτομα που διεκδικούν «Οσκαρ Ατυχίας», ενώ ορισμένες φορές και εμείς βρεθήκαμε/αισθανθήκαμε ανάλογα.

Προς τι ο πρόλογος θα αναρωτηθείτε τώρα και εύλογα. Από τη φωτογραφία και τον τίτλο γίνεται εύκολα κατανοητό πως η κουβέντα μας θα περιστραφεί γύρω από τον Νίκο Καρέλη. Πρόκειται για έναν ποδοσφαιριστή που ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή που μας «συστήθηκε» ως παίκτης του Εργοτέλη, στη συνέχεια πήγε στη ρωσική Αμκαρ και το 2013 στον Παναθηναϊκό, όπου και «έχτισε» το όνομά του.

«Κολόνα» στους «πράσινους», πανηγύρισε την κατάκτηση του Κυπέλλου όπου μάλιστα σκόραρε στον τότε τελικό με τον ΠΑΟΚ, ενώ οι εμφανίσεις που έκανε από το 2014 και έπειτα τον κατέστησαν «μόνιμο» στην Εθνική Ελλάδος. Γεννημένος το 1992, στα 22 του έδειχνε ώριμος και έτοιμος να ηγηθεί και δεν είναι τυχαίο πως τον Γενάρη του 2016 η Γκενκ δαπάνησε 2,5 εκατομμύρια ευρώ για να τον αποκτήσει. Υπό αυτές τις συνθήκες έγινε κάτοικος Βελγίου και στο μισό εκείνης σεζόν (2015/16) «πρόλαβε» και σημείωσε 10 γκολ στο εκεί πρωτάθλημα, σε μόλις 18 εμφανίσεις του. Σε ελεύθερη μετάφραση... πυροβολούσε διαρκώς.

Αλλά κάπου εκεί άρχισε η κακοδαιμονία του. Στις 27 Δεκεμβρίου του 2016 και σε ένα παιχνίδι με τη Γάνδη όπου μάλιστα σκόραρε υπέστη ρήξη χιαστού και έμεινε εκτός δράσης για περίπου 10 μήνες, μέχρι και τον Οκτώβριο του 2017. Εύλογα όταν επέστρεψε δεν βρίσκονταν στο 100%, ενώ το καλοκαίρι του 2018 επαναπατρίστηκε για χάρη του ΠΑΟΚ. Στην Τούμπα έπαιξε λίγο και ύστερα «μετακόμισε» στην Αγγλία και το Μπρέντφορντ. Νέο σοκ. Μόλις στην 4η εκεί του εμφάνιση υπέστη ξανά ρήξη χιαστού (στο άλλο πόδι) και αυτόματα τέθηκε εκ νέου νοκ άουτ για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τον είδαμε ξανά στη δράση μέσω της ολλανδικής Ντεν Χάαγκ και τον Γενάρη του 2021 υπέγραψε στον Παναιτωλικό.

Τη στιγμή που έφτασε στο Αγρίνιο τα «καναρίνια»... καίγονταν για αποτελέσματα καθώς κινδύνευαν τότε με υποβιβασμό, στο ντεμπούτο του έδωσε ασίστ στον Αριγίμπι (κόντρα στον ΠΑΣ) αλλά έκλεισε τη χρονιά «άσφαιρος». Αν και επιθετικός είχε συμπληρώσει 18 μήνες χωρίς γκολ, αφού το τελευταίο του ήταν τον Γενάρη του 2019 στην Πάτρα σε έναν αγώνα Κυπέλλου και σε ανάλογες περιπτώσεις δεν θέλει... πολύ να σε πάρει από κάτω.

Το περασμένο καλοκαίρι δούλεψε πολύ μόνος του στην αγαπημένη του Κρήτη, ενώ και τα «καναρίνια» τον στήριξαν. Η νέα περίοδος ξεκίνησε με εκείνον να παίρνει ματς στα πόδια του, έδειχνε fit αλλά δεν του έβγαινε τίποτα στην τελική προσπάθεια. Κακά τα ψέμματα ένας στράικερ χρειάζεται το γκολ για να «τραφεί», να πάρει τα πάνω του και εκεί βρίσκεται η διαφορά. Αποτυπώνονταν μέσα στο γήπεδο πως ήταν αγχωμένος.

Τελικά στις 17 Οκτωβρίου έσπασε το ρόδι με αντίπαλο τον ΟΦΗ, αλλά η ήττα (2-1) των «κυανοκίτρινων» δεν του επέτρεψε να χαρεί. Λίγο αργότερα βρήκε δίχτυα (ξανά) στην Πάτρα για το Κύπελλο, μέχρι που μπήκαμε στον Δεκέμβριο. Ηταν 4 του μηνός όταν ο Παναιτωλικός έπαιξε στο Βόλο, ενώ «μετρούσε» μόνο 1 νίκη στα 9 τελευταία του παιχνίδια. Στο 33' με ωραία κεφαλιά έστειλε την μπάλα στα δίχτυα, διαμόρφωσε το μετέπειτα τελικό σκορ (2-1 για το club) και... γύρισε ο διακόπτης.

Από εκείνο το απόγευμα μέχρι και χθες (16/1) που τα «καναρίνια» επικράτησαν της ΑΕΚ με 2-1 στο ΟΑΚΑ έχουν περάσει 43 ημέρες και ο Καρέλης θυμίζει τον «Χουλκ» του παρελθόντος. Σε αυτό το διάστημα έπαιξε σε 6 ματς πρωταθλήματος μαζί με εκείνο του Πανθεσσαλικού, κούνησε 3 φορές πλεκτό και όλα τα γκολ του είναι «χρυσάφι». Το νικητήριο, όπως προείπαμε, στο Βόλο αλλά και εκείνο στο 2-1 επί του Ατρόμητου, ενώ κόντρα στην Ενωση ήταν εκείνος που ισοφάρισε σε 1-1 και άνοιξε το δρόμο για την ανατροπή του Παναιτωλικού.

Βασικός μόλις σε 2 εξ' αυτών «φωνάζει» πως είναι πάλι εδώ. Απέκτησε ψυχολογία, στέκεται γερός στα πόδια του και «ουρλιάζει», αγωνιστικά, πως επέστρεψε δυναμικά. «Ηθελα να πω στον κόσμο ότι είμαι εδώ», σχολίασε μετά την αναμέτρηση με τους Περιστεριώτες, με αφορμή τον πανηγυρισμό του.

Βλέπετε τον «κυνηγούσε» ακόμη η μεγάλη χαμένη ευκαιρία της Τρίπολης, σε μία φάση που σπάνια συμβαίνει. «Δεν είναι η πρώτη φορά που δέχομαι τέτοια πίεση. Αντέδρασα με συγκέντρωση και πίστη στον εαυτό μου, γιατί καθημερινά δουλεύω για το καλύτερο», είπε πρόσφατα στο Gazzetta και εκεί ίσως κρύβεται το μυστικό. Στη λέξη «δουλειά» και θα προσθέσουμε την «πίστη» που τον διακατέχει και φαίνεται πως αποτελούν το «αντίδοτο» σε κάθε είδους ατυχία.