Η μεγάλη ευκαιρία για ένα τρόπαιο…

Ο Παναθηναϊκός έχει να γευτεί την χαρά ενός τίτλου από το 2014. Είναι πολλά τα χρόνια για μία ομάδα του δικού της μεγέθους. Και όσο κι’ αν δεν έχει μεγάλη σημασία για την επόμενη ημέρα του club ένα Κύπελλο σήμερα, είναι σημαντικό για την ψυχολογία και της ομάδας και των οπαδών, του club γενικότερα.

Το χέρι του Κώστα Κατσουράνη έστειλε τους «πράσινους» πάνω στο… ξερολούκουμο της Αναγέννησης Καρδίτσας και μετά στα ημιτελικά με τον νικητή του ζευγαριού Αρης – Λαμία. Με λίγα λόγια μπορεί να φτάσει τελικό χωρίς να βρει στον δρόμο του κανέναν από τους ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Ολυμπιακό και αυτό από μόνο του δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ευκαιρία.

Ναι, ευρωπαϊκά πλέον η ομάδα που θα κατακτήσει το Κύπελλο δεν παίρνει κάτι παραπάνω από αυτήν που θα τερματίσει στην 2^η ή την 3^ηθέση του πρωταθλήματος, παίρνει όμως έναν τίτλο και στέλνει το μήνυμα ότι το project αρχίζει και έχει αποτελέσματα.

Διότι μεταξύ μας όταν ξεκινούσε η νέα σεζόν για τον Παναθηναϊκό με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον πάγκο, από πλευράς αποτελεσματικότητας το καλύτερο που θα μπορούσε να της συμβεί θα ήταν να κατακτήσει το Κύπελλο Ελλάδας, αφού για το πρωτάθλημα θέλει ακόμη χρόνο.

Ο Παναθηναϊκός την έχει λοιπόν μπροστά του την ευκαιρία για το τρόπαιο, για μία κούπα μετά από 8 χρόνια, για έναν τίτλο που θα επιβεβαιώσει ότι ο Παναθηναϊκός είναι στο δρόμο, έρχεται έστω κι’ αργά. Φυσικά δεν θα είναι εύκολο, με εξαίρεση την Αναγέννηση Καρδίτσας.

Ότι ακριβώς ισχύει για τον Παναθηναϊκό, ισχύει και για τον Αρη, ο οποίος είναι και μέσα στο χορτάρι ίδιων (πάνω κάτω) κυβικών ομάδα. Αν ο Παναθηναϊκός κάνει το λάθος να υποτιμήσει τον Αρη, τότε πολύ απλά δεν θα φτάσει καν στον τελικό. Και βέβαια ακόμη κι’ αν φτάσει και εκεί θα υπάρχει, όποιο κι’ αν είναι από το ταμπλό του ΑΕΚ – ΠΑΟΚ και Παναιτωλικού – Ολυμπιακός (αφού πιθανότατα δεν θα είναι οι Αγρινιώτες), ένα πολύ μεγάλο εμπόδιο.

Ασφαλώς και για τον Παναθηναϊκό προέχει η βελτίωση της εικόνας του, η δημιουργία της ομάδας, το χτίσιμο ενός κορμού στον οποίο θα στηριχτεί τα επόμενα χρόνια και αυτό ασφαλώς είναι πιο σημαντικό από την κατάκτηση ενός Κυπέλλου, αλλά από τη στιγμή που η ευκαιρία είναι εδώ, ο Παναθηναϊκός οφείλει να την κυνηγήσει.

Ακριβώς τα ίδια ισχύουν και για τον Αρη. Το μεγάλωμα της ομάδας τα τελευταία χρόνια φέτος έχει την δυνατότητα να επιβεβαιωθεί και με έναν τίτλο. Σπουδαίο το δίχως άλλο. Οι φίλοι του ακόμη καμαρώνουν για την εκδρομή του 2010 στο ΟΑΚΑ και τον χαμένο τελικό με τον Παναθηναϊκό. Η δυνατότητα τον Μάιο (covid επιτρέποντος) να κάνουν μία αντίστοιχη εκδρομή για τον τελικό, εφόσον η ομάδα τα καταφέρει ήδη τους εξιτάρει, όπως άλλωστε και το να κατακτήσουν ένα τρόπαιο για να επιβεβαιώσουν και αυτοί με έναν τίτλο, την άνθισή των τελευταίων ετών και το καλό ποδόσφαιρό τους.

Βεβαίως όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, εδώ υπάρχει και ένας μεγάλος κίνδυνος. Ξαφνικά για Παναθηναϊκό και Αρη η συμμετοχή στον τελικό έγινε «πρέπει» και όχι φιλοδοξία ή στόχος. Αυτό δεν είναι ποτέ καλό και είναι σχεδόν πάντα κακό, όταν αυτό το «πρέπει» δεν γίνεται πράξη.

Την επομένη του ημιτελικού ρεβάνς, όποιος έχει αποκλειστεί θα ζήσει δύσκολες στιγμές. Καλό θα είναι να προετοιμαστούν γι’ αυτές για να μην εκτροχιαστούν. Εκτός κι’ αν ο Μιχάλης Γρηγορίου και η ομάδα του, η Λαμία, έχουν άλλη άποψη.

Κύπελλο είναι και η Λαμία έχει χτίσει μία παράδοση τα τελευταία χρόνια... Αν ο Αρης μπει στη διαδικασία να σκεφτεί τους δύο ημιτελικούς με τον Παναθηναϊκό, ξεχνώντας τη Λαμία, τότε απλά μπορεί να μην τους παίξει.

Οσο για το άλλο ταμπλό, με τα τρία βαριά χαρτιά, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα περάσουμε καλά. Και με τα δύο ΑΕΚ – ΠΑΟΚ και με όποιον ημιτελικό προκύψει στη συνέχεια. Και φυσικά ο Παναιτωλικός του Γιάννη Αναστασίου δεν είναι ο άτυχος, αλλά ο τυχερός. Πολλά χρόνια είχαν να δουν στο Αγρίνιο την ομάδα στην προημιτελική φάση και σε ένα τέτοιο ζευγάρωμα. Και αυτοί καλά θα περάσουν…