Τα «τελειώματα» δεν δίνουν χρόνο και ηρεμία στον Γιαννίκη

• Δεν είναι έτοιμη η ΑΕΚ
• Η απουσία της ατομικής ποιότητας
• Ο προπονητής

Χρειάζεται να συμβούν πολλά προκειμένου μια ομάδα που κρατά την μπάλα (62%-38%), πραγματοποιεί μεγαλύτερο αριθμό επιθέσεων (40-21), ολοκληρώνει περισσότερες επιθέσεις (20-8) και έχει ευκαιρίες που αναλογούν σε 3+ γκολ (xG 3.26) να χάσει από μια ομάδα στης οποίας τις ευκαιρίες αναλογούσε 1+ γκολ (xG ΟΦΗ: 1.17). Αν ήθελε κανείς να απλοποιήσει τη συζήτηση, θα το έθετε ως εξής: μια ομάδα που χάνει πέναλτι και αφήνει αναξιοποίητη μια ευκαιρία κατά την οποία ο εκτελεστής βρίσκει δίχτυα περίπου 5 στις 10 φορές (ο Αραούχο στη φάση του 18’, xG: 0.47), δίνει το δικαίωμα στον αντίπαλο της να μείνει “μέσα” στο παιχνίδι και τελικά να φτάσει να το “γυρίσει” και να το πάρει ολόκληρο.

Μια ομάδα που αξιοποιεί μόνο μια από τις τρεις μεγάλες ευκαιρίες της δίνει δικαιώματα. Και απέναντί της είχε μια ομάδα που ολοένα “μεγαλώνει”, με όρους αγωνιστικούς, και γίνεται καλύτερη - τόσο που φτάνει να κρατά την υπομονή της και την συγκέντρωση στο αγωνιστικό πλάνο της και έχει την αποφασιστικότητα για να εκμεταλλευτεί τα λάθη του αντιπάλου και να τα τιμωρήσει.

Δεν είναι έτοιμη η ΑΕΚ

Οι αδυναμίες που φανερώνει η ΑΕΚ όμως δεν περιορίζονται στην απώλεια των μεγάλων ευκαιριών. Σε ακόμη ένα παιχνίδι έμεινε από δυνάμεις και έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια της, επιτρέποντας στον αντίπαλο να την πληγώσει. Δηλαδή πλήρωσε πάλι ακριβά την επιλογή της να αποδώσει σε φουλ ένταση στα πρώτα περίπου 20’ λεπτά. Αυτό της συνέβη στο 23’ο λεπτό, όταν η κούραση οδήγησε τους Σάκχοφ - Σιμόες σε μια κακή συνεργασία που επέτρεψε στους παίκτες του ΟΦΗ, οι οποίοι έμειναν για να πιέσουν στην μπάλα όταν απώλεσαν την κατοχή της, να τους την πάρουν και να οργανώσουν με τον Τοράλ μια γρήγορη αντεπίθεση απέναντι σε μια ανοργάνωτη άμυνα.

Αυτό τους συνέβη ξανά στο 60’ο λεπτό, όταν 7 παίκτες της ΑΕΚ έμειναν στο αντίπαλο μισό - με τον Μάνταλο να μένει έξω από τη φάση διαμαρτυρόμενος προς τον διαιτητή - και προσπάθησαν να κάνουν άμυνα δίχως ένταση και δίχως να βάλουν πίεση στην μπάλα. Αυτό το δεύτερο λάθος ο ΟΦΗ ήταν πολύ έτοιμος να το εκμεταλλευτεί: ο Λάμπρου ανέβασε τον ρυθμό ανάπτυξης της επίθεσης παίζοντας με μια επαφή, και ο ΟΦΗ επιτέθηκε με 3 ποδοσφαιριστές εναντίον 4 αμυνόμενων και κατάφερε ξανά να εκμεταλλευτεί την κούραση των αντιπάλων του και να πετύχει το δεύτερο γκολ χάρη στις αναποτελεσματικές ενέργειες των Βράνιες - Χατζισαφί.

Για ακόμη μια φορά η ΑΕΚ έστησε ψηλά την αμυντική γραμμή της χωρίς να πιέζει τον κάτοχο της μπάλας. Για ακόμη μια φορά επιχείρησε να εφαρμόσει στο τερέν ένα μοντέλο παιχνιδιού για το οποίο δεν έδειξε έτοιμη: δεν διαχειρίζεται καλά τις εντάσεις και ξαφνικά “χάνεται” από το τερέν, όπως της είχε συμβεί και στη Ριζούπολη απέναντι στον Απόλλωνα, μένει ψηλά στο τερέν και δεν πιέζει σωστά στην μπάλα με συνέπεια να δίνει στον αντίπαλο χώρους και χρόνο για να εκδηλώσει μια γρήγορη επίθεση και να την πληγώσει.

Η εικόνα της έχει δύο ερμηνείες: στην αρνητική πλευρά, η ΑΕΚ επαναλαμβάνει τα λάθη και δεν καλύπτει τις αδυναμίες της, δείχνει αδιόρθωτη. Στην θετική πλευρά, ένας προπονητής επιμένει στις ιδέες και το μοντέλο παιχνιδιού που θέλει να εφαρμόσει και δεν κλονίζεται από τα λάθη, δηλαδή δεν χάνει τον δρόμο του, ξέρει πού θέλει να πάει.

Η απουσία της ατομικής ποιότητας

Στο ποδόσφαιρο, κατά τη διαδικασία δημιουργίας μιας ομάδας, ένας προπονητής έχει την ανάγκη να πάρει από την ατομική ποιότητα στοιχεία που θα καλύψουν τα ελλείμματα στην ομαδική ποιότητα μέχρι αυτή να φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο. Με άλλα λόγια, όταν χτίζεται μια ομάδα έχει ανάγκη από τις μονάδες να της δώσουν, με τις ενέργειές τους, χρόνο για να ωριμάσει μέσα από τις καταστάσεις που αντιμετωπίζει και να βελτιωθεί. Η ΑΕΚ διαθέτει τέτοιους παίκτες, μόνο που στη δεδομένη στιγμή αυτοί δεν της έδωσαν την ατομική ποιότητα για να καλύψει τα ελλείμματα στην ατομική. Ο Αραούχο δεν τα βάζει, ο Αμραμπατ αστοχεί σε πέναλτι, ο Τσούμπερ κάνει “κοιλιά” και κάπως έτσι το ματς μένει στο “όριο” με συνέπεια να κρίνεται από τις αδυναμίες που έχει η ΑΕΚ στην ομαδική ποιότητα. Στο ίδιο συμπέρασμα μπορεί κανείς να οδηγηθεί παρατηρώντας την απόδοση των Σιμόες, Βράνιες, Χατζισαφί στις φάσεις των γκολ του ΟΦΗ.

Ο προπονητής

Δεν χρειάζεται να έχει κανείς πολύ ειδικές γνώσεις για να αντιληφθεί ότι με δύο ποιο σκληρούς και πιεστικούς κεντρικούς μέσους που θα διαθέτουν φυσικά χαρίσματα για να αντέχουν να αποδίδουν σε υψηλή ένταση για μεγάλο διάστημα παιχνιδιού και θα έχουν ισορροπία στις δύο φάσεις παιχνιδιού, η ΑΕΚ θα ανεβάσει πολύ την ομαδική ποιότητά της με το μοντέλο παιχνιδιού του Αργύρη Γιαννίκη. Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς ότι με έναν γρήγορο κεντρικό αμυντικό η ΑΕΚ δεν θα “κακοπερνάει” και δεν θα λαχταράει τόσο κάθε φορά που θα ανεβάζει ψηλά την αμυντική γραμμή της και ο αντίπαλος θα καταφέρνει να σπάσει το επιθετικό πρέσινγκ που αυτή επιχειρεί να κάνει. Το ζήτημα όμως είναι τι κάνει ένας προπονητής μέχρι να φτάσει εκεί, δηλαδή στη στιγμή που θα μπορεί να προσθέσει ποδοσφαιριστές που θα φέρουν αυτά τα στοιχεία στο παιχνίδι της ομάδας του.

Σε αυτό το σημείο της συζήτησης εμφανίστηκαν την Δευτέρα ανησυχητικά σημάδια. Η ΑΕΚ δεν βρήκε τρόπο να επικρατήσει στον κεντρικό άξονα παρόλο που είχε την επίγνωση ότι αυτό είναι το δυνατό σημείο του αντιπάλου της. Η ΑΕΚ εκνευρίστηκε πολύ στο 23’ο λεπτό, όταν δέχθηκε το γκολ, και αυτός ο εκνευρισμός μεταδόθηκε από τον πάγκο προς το τερέν. Και η ΑΕΚ άργησε να βάλει στο παιχνίδι έναν κεντρικό μέσο με ικανότητα να τη βοηθήσει στην κυκλοφορία της μπάλας, να τη βοηθήσει να ανεβάσει τον ρυθμό κατά την ανάπτυξη των επιθέσεων αλλά και να φτάσει να ολοκληρώσει επιθέσεις από καλές θέσεις χάρη σε με μια ποιοτική πάσα. Όπως αποδείχθηκε, η ΑΕΚ είχε τέτοιον παίκτη στον πάγκο, τον Γέβτιτς, αλλά τον έφερε στο τερέν στο 84’, σε ένα ματς που τον ζητούσε από το 60’. Όλα αυτά αντανακλούν στον προπονητή της και τις αποφάσεις που πήρε πριν και κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Ton προπονητή που το ζει όλο αυτό για πρώτη φορά στη ζωή του, δεδομένου ότι δεν είχε υπάρξει ξανά στον πάγκο μεγάλης ομάδας, και ακόμη μαθαίνει. Έναν προπονητή που δουλεύει με αυτή την ομάδα 71 ημέρες. Σε τόσο χρόνο ακόμη και ένας με μεγαλύτερη εμπειρία και επίγνωση της φύσης και των δυσκολιών αυτής της δουλειάς, δύσκολα θα είχε πετύχει πολύ περισσότερα χωρίς μεγαλύτερη βοήθεια στο τερέν από τα “βαριά χαρτιά” της ομάδας του.

Πηγή στοιχείων ανάλυσης της απόδοσης: Wyscout.